"เมื่อกี้ เอลเรียกชั้นว่าพ่อหรอ" ผีหลอกลองยิงคำถามกระตุ้นสมองของเอลจังดู ด้วยท่าทีสงสัยว่า ที่เข้าไปรื้อความทรงจำของเอลจังเมื่อกี้ ก็ไม่มีตรงไหนที่เป็นตัวบอกว่า เขา คือ พ่อของเอลจัง
"อ่า... หนูคงจะละเมอเพราะคิดถึงพ่อไปเองนะค่ะ คงเพราะตอนเด็กๆ หนูไม่เคยอยู่กับพ่อเลย แม่เองก็บอกว่าพ่อหนูอยู่บนสวรรค์แล้ว" ความทรงจำของเอลจังเริ่มกลับมาแล้ว แต่เจ้าตัวก็ไม่ได้รู้เรื่องหรอก ว่าความทรงจำของตัวเองกลับมาเมื่อไหร่ หรือเคยหายไปมาก่อน แต่เพราะมันยังอยู่ในหัวเหมือนเดิม จึงสามารถนึกคิดได้ราวกับว่า ความทรงจำนั้นไม่เคยหายไปจากตัวเธอ ซึ่งผีหลอกที่พึ่งเข้าไปในความทรงจำของเอลจัง ก็พอจะเข้าใจอยู่เหมือนกัน
"แล้วแม่ของเอล ได้บอกมั๊ยว่า พ่อของเอลตายยังไง"
"แม่บอกว่า เครื่องบินที่พ่อขึ้นมาตกลงบนทะเล ตายทั้งลำ รวมทั้งพ่อด้วย"
"แปลว่า เธอไม่เคยเจอพ่อของเธอเลยสินะ" ทั้งๆ ที่ผีหลอกรู้ว่าตนเป็นพ่อของเอลจัง แต่ก็กำลังกลุ้มอยู่ในอกว่าสมควรบอกเรื่องนี้ไปหรือเก็บไว้เป็นความลับต่อไปดี
"ค่ะ..." เอลจังก้มหน้าลงทำหน้าเศร้า พาลเอาบรรยากาศรอบข้างหม่นหมองไปในทันที ผีหลอกเอามือลูบหัวบางๆ ของเอลจังอย่างทะนุถนอม ก่อนจะโอบไหล่ของเอลจัง ดึงเข้ามาใกล้ตัว เอลจังน้ำตาตก ก่อนจะหันมาซบที่อกของผีหลอก
"ฮืออ... ฮือ.. "
"ไม่ต้องร้องนะ ชั้นจะอยู่กับเอลเอง" ผีหลอกตบบ่าเอลจังเบาๆ หลายสิบทีเพื่อปลอบขวัญแก่เอลจัง กลางเกาะร้างเหนือมหาสมุทรแอตแลนติก มีแสงจันทร์เสี้ยว และ ดวงดาวระยิบวิบวับ ท่ามกลางหมู่ดาวน้อยใหญ่ ที่เห็นได้เด่นชัดบนฉากหลักสีดำของความมืดที่ดวงอาทิตย์สาดส่องไม่ถึง แต่ก็ยังคงได้รับความอบอุ่นจางกองไฟหน้าแคมป์ ที่มีผีหลอกคอยนั่งใส่ฟืนอยู่ตลอดเวลา เพื่อปัดเป่าไล่ความหนาวเย็นให้ไกลจากเอลจัง ไม่แค่นั้นยังคงทำหน้าที่มอบความอบอุ่นแก่สาวน้อยผู้โหยหาความรักหลังจากผ่านพ้นชีวิตที่ต้องผจญบนโลก ที่มากมายไปด้วยปัญหา สังคมวิปโยคที่เอาแต่แก่งแย่งชิงดีชิงเด่นกัน อย่างไม่เคยสุดสิ้น
"เอล" ผีหลอกเรียกเอลจัง หลังจากที่เอลจังเริ่มเงียบไป อาจจะร้องไห้จนหน่ำใน จนบ่อน้ำตาแห้งไปแล้วก็เป็นได้
"ค่ะ..." เอลจังส่งเสียงตอบรับอย่างแผ่วเบาหลังจากเหนื่อยหล้าทั้งกายและใจ หลังจากระบายน้ำตาออกมา
"ไปล้างหน้าล้าตา แล้วนอนต่อเถอะ เดี๋ยวเช้านี้ ชั้นจะไปหาปลามากินกันสองคน"
"ดูคุณผีจะเป็นห่วงหนูเหลือเกินนะคะ มีอะไรรึเปล่าเนี้ย" เอลจังสังเกตุความผิดปรกติจากการกระทำของผีหลอกได้ ทำเอาผีหลอกแผ่นสะดุดไปเหมือนกัน
"เปล่านี้ ไม่มีอะไรหรอกรีบไปได้แล้ว" ผีหลอกว่า พลางชี้นนิ้วไปทางแม่น้ำ ที่เมื่อตอนบ่ายเอลจังกับผีหลอก ก็พึ่งลงไปอาบด้วยกันมา
"ไม่เอาอ่ะ หนูกลัวผี คุณผีไปกับหนูหน่อยนะ" เอลจังเขยิบมาเบียดผีหลอก
"ชั้นก็ผีเหมือนกัน เอลยังจะกลัวอีกรึไง"
"ก็..ก็ คุณผีอาจจะไม่ทำอะไรหนู แต่เพื่อนๆ คุณผีอาจจะมากินเลือดหนูก็ได้นี่นา แม่หนูยังเคยเล่าเลยอย่างผีแดร๊กคิวล่าจะมากินเลือดจากคอ หง่าา หนูเสียวอ่ะ" เอลจังทำท่ากลัวตัวสั่นขนลุกเกลียวประกอบคำบรรยาย ทำเอาผีหลอกเห็นภาพไปด้วย
'เฮ้อ เด็กหนอเด็ก' "ไม่เป็นไร ชั้นจะไปด้วย" ผีหลอกลุกขึ้น ก่อนจะหยิบฟืนไม้ติดไฟ จากกองไฟออกมา
"เย้~" เอลจังเดินร่านำหน้าผีหลอกไป แต่ก็ไม่ห่างกันเท่าไหร่
"นี้ รอด้วย ไหนบอกว่ากลัวผีไง" ผีหลอกวิ่งตามไปทันที
"ฮิๆ ใครว่าหนูกลัวผีหล่ะคะ หนูแค่อยากให้คุณผีมาด้วยกันเฉยๆ" เอลจังวิ่งร่าไป ปล่อยให้ผีหลอกเครียดกับตัวเองที่โดนเด็กหลอกอีกรอบ ไม่รู้ว่ารอบที่เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่แล้ว
"หนอย กล้าหลอกชั้นหรอ ได้ งั้นชั้นจะกลับแคมป์ก่อนนะ"
"โอ้ย!!" เอลจังร้องเสียงเบาๆ ก่อนจะมีเสียงหล่นตุ้บ ตามมา
"นี้ เป็นอะไำร" เนื่องจากเอลจังเดินนำหน้ามากไปหน่อย ทำให้ผีหลอกมองทะลุความมืดเข้าไปไม่เห็น "จะอำอะไรชั้นอีกรึไง ไม่ขำแล้วนะ" 'เฮ้อออ ชอบทำให้เป็นห่วงอยู่เรื่อย เจ้าลูกคนนี้' ผีหลอกเดินตามไปอย่างเป็นห่วงก่อนจะเห็นเอลจังนอนคว่ำหน้าบนพื้นอยู่
"อูยย" เอลจังลุกขึ้นมาช้าๆ
"เป็นอะไรมากรึเปล่า" ผีหลอกยื่นคบไฟไปใกล้ๆ ขาของเอล จนเห็นเป็นรอยแผลถลอก กับเลือดสีแดงที่ไหลเยิ้มออกมานิดหน่อย
"เจ็บขาอ่ะ หนูคงเดินไม่ไหวแล้วแน่เลย" เอลจังลูบขาตัวเอง "โอ้ย!!" บังเอิญมืดไปหน่อยมือเลยเผลอไปลูบแผล เล่นเอาแสบไปถึงทรวงใน
"นี้แหล่ะน้า เดินไม่ยอมระวังเอง"
"ฮือๆ ก็มันมืดนี้ค่ะ หนูก็เลยมองไม่เห็น" เอลจังเถียงคำไม่ตกฟาก ก่อนจะะทำหน้าเบ๊ใส่ผีหลอก
"อืมๆ เข้าใจแล้ว แล้วนี้เดินไม่ไหวแล้วใช่มั๊ย" ผีหลอกเอาด้ามจับคบเพลิงคาบไว้ที่ปาก ทำให้เอลจังงงเล็กน้อย ก่อนจะเข้าใจเมื่อผีหลอกใช้มือที่ว่างงานทั้งสองข้างอุ้มเอลจังขึ้นมา "อิบอ้ายไออี อันอ๊อน(หยิบไม้ไปที มันร้อน)"
"ขอบคุณนะคะคุณผี ทำไมช่วงนี้คุณผีถึงใจดีจังเลยน้า" เอลจังพูดออกไปลอยๆ พอจะให้ใครบางคน ไม่สิไม่ใช่คน บางตนได้ยิน ในขณะเดียวกับที่มือ หยิบคบเพลิงออกจากปากของผีหลอกไปถือไว้ แล้วชูตรงไปข้างหน้า
"เรื่องของชั้นนา" ผีหลอกเดินมาเรื่อยๆ จนถึงแอ่งน้ำ แล้ววางตัวเอลจังลงที่ริมตลิ่งพอให้ขาจมลงไปในน้ำเพื่อล้างแผล "นี้เป็นแม่น้ำที่ไหลจากภูเขาไฟ คงจะพอมีไอร้อนมาฆ่าเชื้อแผลได้ เดี๋ยวติดบาดทะยักขึ้นมา จะวุ่นกันใหญ่" ผีหลอกนั่งลงข้างๆ แต่ว่าไม่ได้เอาขาจุ๋มลงไปในน้ำ
"คุณผีนี้ละก็เป็นห่วงหนูจังเลยนะ นี้หรือว่าจะชอบแนวโลลิสดใสแบบหนูเข้าแล้วหรอค่ะ ฮิๆๆ" เอลจังหัวเราะอย่างมีเลศนัย ทำให้ผีหลอกเขินไปเล็กน้อย
"บ.. บ้าน่า ใครมันจะไปชอบเด็กกะโปโลอย่างเธอ ชั้นก็แค่ ปะ.." ผีหลอกหยุดปากไว้แค่นั้นหลังจากโวยวายปกปิดความจริงไป ทำเอาเอลจังนึกสงสัยถึงคำที่ผีหลอกกำลังจะพูดออกมา
"แค่อะไรหรอค่ะ คุณผี บอกหนูมาเดี๋ยวนี้นะ" เอลจังคาดคั้นคำจากปากของผีหลอก
"เปล่าๆ ชั้นไม่ได้จะพูดอะไรต่อซักหน่อย" ผีหลอกเจือนหน้าหนีความจริง แต่สายตาของเอลจังก็ยังจับพิรุธได้
"บอกมาเดี๋ยวนี้เลยนะคะ ไม่งั้นเรื่องไม่จบแน่" เอลจังเริ่มเข้าสู่บทโหดเพื่อข่มขวัญผีหลอก
"เรื่องต้องจบสิ เดี๋ยวพอเอลหรือชั้นเลือกหน้าเต๋า ให้พอมีแต้มฆ่าอีกฝ่ายได้ คนเขียนก็จะเขียนบทให้ไปฆ่าตัวตายอยู่แล้ว ต่อสู้บ้าอะไรกันนี้มันนิยายน้ำเน่าชัดๆ" ผีหลอกเล่นมุกไป แต่เอลจังไม่ขำด้วย
"ไม่ตลกนะคะ บอกหนูมาเดี๋ยวนี้เลย"
"อืมๆ ก็ได้ๆ ตั้งใจฟังดีๆ แล้วกัน"
"ค่ะ"
"คือ... ชั้นก็แค่... เป็นห่วงเอลหน่ะ" ผีหลอกลองพูดออกไปแม้จะรู้สถานะระหว่างทั้งคู่อยู่แล้ว แต่ผีหลอกก็คิดว่า แบบนี้แหล่้ะที่ดีแล้ว
"เอ๋? นี้คุณผีเป็นห่วงหนูด้วยหรอคะเนี้ย ไม่น่าเชื่อเลย" เอลจังทำตาโตจนเว่อร์ แต่ก็แฝงอาการล้อเลียนเข้าไปด้วย
"ไม่น่าเชื่ออะไร คนเค้าอุส่าเป็นห่วง แทนที่จะนึกขอบคุณกันบ้างนะ" ผีหลอกงอนใส่เอลจัง
"ค่า ค่า ขอโทษนะคะ หนูผิดไปแล้ว" เอลจังยิ้มนิดๆ
"ได้ พ่อ เอ้ย!! ชั้นยกโทษให้ กลับไปนอนที่แคมป์ได้แล้ว" ผีหลอกลุกขึ้น โดยลืมไปว่าขาของเอลจังเจ็บอยู่
"คุณผี อุ้มหนูหน่อยจิ หนูเดินไม่ไหวอ่า" เอลจังร้องงอแง ทำให้ผีหลอกมองมาที่เอลจังอย่างระเหื่ยใจ
"เอ้า ฮึบ!!" ผีหลอกอุ้มเอลจังขึ้นมาขี่หลังไว้ ก่อนจะเดินเข้าไปในป่าเพื่อตรงกลับแคมป์ โดยมีเอลจังคอยถือคบเพลิงอยู่
ระหว่างทางเดินผีหลอกก็เอาแต่ครุ่นคิดเรื่องของเอลจัง ว่าสมควรจะบอกความจริงทั้งหมดไป หรือควรจะปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไป แต่ระหว่างที่เดินอยู่นั้น
ตุ้บ!!
คบเพลิงที่เอลจังถืออยู่ตกลงไปบนพื้น "นี้ถือดีๆ หน่อยสิ"
"ฟี้~ ฟี้~ " มีเพียงเสียงลมหายใจเบาๆ เป็นคำตอบเท่านั้น
'หลับไปแล้วหรอ'
"ฟี้~ ฟี้~ " เอลจังยังคงยืนยันคำตอบเดิม ผีหลอกใช้เท้ายกคบเพลิงขึ้นมาให้ลอยเหนือพื้น ก่อนจะใช้ปาก งับด้ามจับเอาไว้ไม่ให้หล่นไป
'อ๊อนอิ๊บ' ขนาดในความคิดเวลาคาบไม้ ก็ยังคิดเป็นภาษาคนไม่ได้เลย
ร่างของเอลจังถูกวางลงบนใบไม้ใบใหญ่เบาๆ ก่อนที่คุณผีจะมานั่งบนขอนไม้ข้างกองไฟอยู่นาน แต่จู่ๆ คุณผีก็ลุกขึ้นเดินหายเข้าไปในความมืด ทิ้งให้ร่างน้อยของเอลจังนอนอยู่ในแคมป์คนเดียว
"จะไปไหนหรอคะ" ผีหลอกสะดุ้งโหยง เมื่อได้ยินเสียงใครบางคนดังออกมา แต่เมื่อหันไปดูเอลจัง ก็เห็นว่า เอลจังยังคงหลับอยู่ จู่ๆ ลมก็พัดแรงขึ้นจนใบไม้ปลิวว่อน ต้นไม้โยกไปมาอย่างแรง
กึก กึก กึก
ผีหลอกมองเหตุการณ์ไปรอบตัว อย่างตกใจ ก่อนที่ลมหายใจจะหยุดลงไปพร้อมกับลมที่หมดไป ผีหลอกหายใจเข้าออกอย่างรุนแรงโดยไม่รู้ตัว
"สงสัยจะโดนผีหลอกแน่เลยชั้น" ผีหลอกเดินหายเข้าไปในความมืด
ที่บอกว่าฝันของคุณกบเป็นจริง
เพราะวันนี้หน้า 11 ก็ออกแต้ม 1 แล้วค่า
(เย้!! หลังจากโดนสงสัยว่าไม่เคยออกหน้า 1 เลย)
น่าเสียดายที่คุณกบเลิกล้มที่จะตามเลขนี้ต่อ
แต่คิดอีกทีก็คงจะดีเหมือนกัน
เรจะได้หางานไปให้คนเขียน
นั่งเครียดต่อค่ะ
และนี้เป็นเฉลยหน้าเต๋า ประจำวันที่ ยี่สิบห้่า ค่ะ
