"ฟ้า... เธออยู่ไหน" ผีหลอกนั่งลงบนพื้นทราย กวาดสายตามองไปรอบทะเล แม้จะเป็นกลางคืน แต่สีเหลืองนวลจากดวงจันทร์ ก็ทำให้เห็นครีบของปลาวาฬที่กำลังเล่นน้ำกันอยู่ไกลๆ ได้ ไม่สิ นั่นมันครีบของปลาฉลาม ถ้าออกเรือไปมีหวังโดนฉลามง้าบไปหม่ำก่อนแน่ "น่ากลัวจริงๆ โชคดีที่มันอยู่ในทะเล" ผีหลอกปลงกับตัวเอง ก่อนพ่นลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่
"บ่นเป็นคนแก่เลยนะคะคุณผีนี้ล่ะก็" เอลจังเดินมาหยุดข้างๆ ผีหลอก ทำเอาผีหลอกเหวอไปเหมือนกัน
"ยังไม่นอนอีกรึไง" ผีหลอกมองไปที่เอลจังด้วยสายตาที่อบอุ่น มองดูผมยาวของเอลจังที่ลอยไปตามแรงลม ชวนให้นึกถึงใบหน้าของฟ้าขึ้นมา
"หนูนอนไม่หลับค่ะ" เอลจังนั่งลงข้างๆ ผีหลอก "เวลาคุณผีไม่อยู่ด้วยหนูรู้ึสึกว้าเหว่อยู่ในใจ แบบนี้เขาเรียกว่าความรักรึเปล่าคะ" เอลจังจ้องมาที่หน้าอึ้งๆ ของผีหลอก
"ยัยเด็กกะโปโลเอ้ย!" ผีหลอกลากเสียงยาวอย่างหมดอารมณ์
"หนูไม่ใช่เด็กกะโปโลซักหน่อย!!"
"ฟังนะเอล เอลเสียแม่ไปตั้งแต่ยังเล็กเธอจึงไม่ได้รับความอบอุ่นจากใครที่มากเท่ากับแม่ ตอนนี้เอลอาจจะแค่อยากหาความอบอุ่นจากคนใกล้ตัวเท่านั้น แล้วบังเอิญชั้นก็มาอยู่กับเอลตัวคนเดียว ทำให้เอลรู้สึกว่าการได้อยู่ใกล้ชั้นเป็นความอบอุ่นที่เอลตามหามาตลอด แต่เอลกำลังเข้าใจผิด ชั้นไม่ใช่คน ไม่สิ!? ชั้นไม่ใช่ผีที่จะให้ความอบอุ่นแก่เอลได้หรอก เอลยังต้องได้พบเจอกับคนอีกมากในวันข้างหน้า เอลอาจจะเจอคนที่ดีกว่าผีอย่างชั้นก็ได้" ผีหลอกพยายามพูดปรับความเข้าใจกับเอลจัง
"แต่หนูรักคุณผีจริงๆ นะคะ หนูไม่คิดว่าจะมีใครเทียบกับคุณผีได้แล้ว"
"อย่าเอาผีอย่างชั้นไปเทียบกับคนเลย ชั้นอาจจะเป็นผีที่ดีที่สุดสำหรับเอล แต่คนที่ดีที่สุดสำหรับเอล เขาคงจะกำลังรอเอลอยู่ที่ไหนซักแห่งบนโลกนี้ก็ได้"
"แต่ยังไง หนูก็ยังรักคุณผีอยู่ดี หนูหักห้ามให้ตัวเองไม่คิดเรื่องนี้ได้หรอกนะคะ" เอลจังเอียงหัวมาทับที่ต้นแขนของผีหลอก
"ถ้าเป็นอย่างนั้นเอลช่วยรักชั้นแบบพี่ชายได้มั้ยล่ะ" ผีหลอกลองเสนอความคิดแบบใหม่ออกไป ทำเอาเอลจังกระเด้งหัวออกจากต้นแขนของผีหลอกด้วยความอึ้งไปเลยทีเดียว
"พี่ชายจ๋า~" เอลจังเรียกผีหลอกด้วยเสียงหวานลากยาวแบบแบ๊วๆ
"เฮ้ย!! เร็วไปแล้ว" ผีหลอกที่พึ่งเสนอความเห็นไปกลับกลายเป็นฝ่ายอึ้งซะเอง เพราะไม่ได้คิดเอาไว้ว่าจะหนักถึงขนาดนี้
"เอ๋!! ไม่ได้หรกคะ พี่ชายจ๋า~" เอลจังเอาหัวมาถูๆ ไถๆ บริเวณต้นแขนของผีหลอกอีกรอบนึง
"เฮ้อออ~ ตามใจเอลละกัน เป็นแบบนี้คงจะดีแล้วล่ะ" ผีหลอกแทบขาดใจกับการตัดสินใจของเอลจัง แต่ว่าเป็นอย่างนี้มันคงจะดีกว่าการที่ต้องมาเป็นคนรักกับลูดตัวเองแล้วล่ะ
"ฮึบ!" เอลจังลุกขึ้นก่อนจะถอดเสื้อผ้าออก
"เอล จะทำอะไร"
"หนูจะลงไปเล่นน้ำทะเลนิดหน่อยค่ะ" เอลจังออกตัววิ่งไปทันที
"นี้ในทะเลมีปลาฉลามนะ..." ไม่ทันขาดคำ
ตู้ม!!
"เฮ้อ ยัยเด็กกะโปโลเอ้ย~!!" ด้วยความเป็นห่วงผีหลอกก้มหยิบเสื้อผ้าที่เอลวางไว้ แล้วลุกเดินไปที่ริมคลื่นทะเล ฝองสีขาวม้วนเกลียวขึ้นมาหยุดที่ปลายเท้าของผีหลอกพอดี ผีหลอกก้มมองดูเอลที่ว่ายน้ำ สลับกับปลาฉลามที่กำลังว่ายน้ำอยู่เหมือนกัน แต่ตอนนี้เพิ่มมาเป็น 3 ตัวแล้ว
"ดีจังเลยนะคะ สิ่งที่เรียกว่าครอบครัวเนี้ย" เอลจังมองไปที่ฝูงฉลามที่อยู่ไกลๆ พร้อมกับพูดออกมาลอยๆ ทำให้ผีหลอกที่บังเอิญได้ยิน เลื่อนสายตาลงมามองเอลจังด้วยความสงสัย "มีพ่อ มีแม่ มีลูก อยู่ด้วยกันในบ้านหลังเล็กๆ ตอนเช้าก็หอมแห้มกันก่อนออกไปทำงาน อยู่บ้านก็คอยทำความสะอาดปัดกวาดเช็ดถูก ตกเย็นก็ออกไปตลาดซื้้อข้าวของมาทำข้้าวเย็นด้วยกัน..."
"เฮ้อ~" วันนี้เอลจังทำเอาผีหลอก เฮ้อ~ ไป สาม รอบแล้ว ผีหลอกนั่งยองๆ ลงมาข้างหลังเอลจัง แล้วใช้มือหนาลูบไปที่หัวเปียกๆ ของเอลจัง "เอลยังเด็กอยู่นะ เรื่องแบบนี้มันยังไม่ถึงเวลาหรอก"
"พี่ชายจ๋า" เอลจังเงยหน้ามองผีหลอกด้วยแววตาซึ้งๆ
"แล้วก็เลิกเรียกชั้นว่า พี่ชาย ได้แล้ว ฟังแล้วมันขนลุกนะ"
"หนูก็นึกว่าคุณผีเป็นประเภทที่หลงรักน้องสาวตัวเองซะอีก ฮิๆ" เอลจังดีดตัวออกไปสู่ทะเลอีกครั้ง มือแหวกว่ายไปเรื่อยๆ ผีหลอกที่ได้ฟังแบบนั้นก็รู้สึกหายเกร็งขึ้นมาเล็กน้อย
"เบื่อเมื่อไหร่ก็ขึ้นมานะ ชั้นจะรออยู่ตรงนี้" ผีหลอกถอยหลังออกจากเกลียวคลื่นไปประมาณ 1 เมตร ก่อนจะนั่งลงอีกครั้ง ดวงตาทั้งคู่จ้องมองไปที่เอลจัง สลับกับมองไปที่ฝูงปลาฉลามที่ไม่ได้มีแค่สามตัวแล้ว แต่ตอนนี้เพิ่มมาเป็นสิบแล้ว 'เอลเอ้ย~ สงสัยนั่นจะไม่ใช่ครอบครัวเล็กๆ แล้วหล่ะ พี่ป้าน้าอามากันครบเลย'
หลังจากผ่านไปราว สิบ นาที เอลจังก็เดินขึ้นมาจากทะเล ในสภาพที่ตัวสั่นหงึกๆ ด้วยความหนาวเย็นที่เล็ดลอดผ่านเข้ามาทางผิวหนัง
"ค...คุณผี ข...ขา.." ปากของเอลจังรัวฟันอย่างเป็นจังหวะ ผีหลอกเห็นแบบนั้นก็รีบเดินเข้าหมผ้าขนหนูให้เอลจังทันที
"อยากลงไปเล่นน้ำตอนกลางคืน เดี๋ยวก็เป็นหวัดซะหรอก รีบกลับไปผิงไฟที่แคมป์เร็ว" ผีหลอกพาตัวเอลจังมานั่งข้างๆ แคมป์ไฟ ก่อนจะเอาน้ำที่ต้มจนอุ่นมาให้เอลจังดื่มแก้หนาว
"หนะ..หนาวจังเลย" เอลจังที่นั่งอยู่ข้างๆ ผีหลอก เริ่มเบียดเข้ามาเสียดกับผีหลอกแรงขึ้นทุกที
"ถ้าหนาวก็ไปนอนในเต้นท์เลย เดี๋ยวชั้นจะหาใบไม้มาห่มเพิ่มให้"
"งะ...งั้น หนูนอนก่อนนะคะ" เอลจังลากร่างกายที่สั่นสะท้านไปยังแคมป์ แล้วล้มตัวลงนอนทันที ผีหลอกเห็นแบบนั้นก็รีบออกหาใบไม้ใบใหญ่ๆ มาห่มให้เอลจังเพิ่ม เอลจังที่ใกล้หลับแล้วรู้ตัวว่ามีคนมาอยู่ใกล้ๆ ก็ตื่นขึ้นมา
"คุณผีคะ"
"มีอะไร" ผีหลอกกำลังจัดแจงใบไม้ เอามาห่มเพื่อเพิ่มความอบอุ่นให้เอลจัง
"คุณผีนอนเป็นเพื่อนหนูหน่อยนะ หนูนอนไม่หลับเลย ถ้าคุณผีไม่มานอนใกล้ๆ" เอลจังเบี่ยงตัวไปทางซ้าย เป็นเชิงบอกว่าตรงนี้ยังว่างอยู่
"ชั้นบอกแล้วไง ว่าชั้นไม่จำเป็นต้งนอน" ผีหลอกทำท่าจะลุกเดินหนีไป
"แต่ก็นอนได้ไม่ใช่หรอคะ นะๆ นอนกับหนูหน่อย" ผีหลอกได้ฟังแบบนั้ก็พ่นลมหายใจออกมา
"แค่นอนก็พอใช่มั้ย" ผีหลอกมุดเข้าไปในผ้าห่ม แล้วทิ้งหัวลงไปบนหมอนข้างๆ กับหัวของเอลจังพอดี
"ฮิๆ" เอลจังหัวเราะคิดคักเมื่อเห็นผีหลอกกำลังทำท่าหลับตา
"มีอะไร" ผีหันหน้ามามองเอลจัง
"เปล่าค่ะ" เอลจังเขยิบตัวเข้ามาใกล้ๆ ผีหลอกเพิ่มขึ้น "อุ่นจังเลย" ก่อนจะเริ่มหลับตาลง แต่ผีหลอกก็ไม่รู้แน่ว่าเอลจังหลับไปจริงๆ รึเปล่า
"อืม"
"คุณผีคะ" เอลจังพูดทั้งๆ ที่ยังหลับตาอยู่
"อะไรอีก"
"ราตรีสวัสดิ์ค่ะ"
"อืม" ผีหลอกลองมองมาถึงตัวเอง ถ้าตอนนี้เขาหลับไปจริงๆ คงจะเหมือนตอนที่ยังเป็นมนุษย์มีความฝันต่างๆ ลอยเข้ามาอยู่ในหัวขณะนอนหลับตลอดเวลา เขาไม่ได้ฝันมากี่ปีกันแล้วนะ
และก็มาถึงการต่อสู้ประจำวันที่ 27 แล้วค่ะ
น่าเสียดายนะคะ ถ้าเรากับผู้ช่วย
ไม่อุตริที่จะทำเป็นนิยายหล่ะก็
มันก็คงจบไปตั้งนานแล้ว (T^T เศร้าจัง)
ทุกคนจะได้ไม่ต้องมานั่งอ่านบรรทัดยืดยาวแบบนี้
และนี้คือเฉลยหน้าเต๋า ประจำการต่อสู้
วันที่ 27 ค่ะ
*ดูท่า จะไม่พอแล้ว สงสัยต้องทำเพิ่มแล้วหล่ะค่ะ ^^"
