ผีหลอกเดินเตร่มาจนถึงชายหาด ที่ตอนนี้น้ำทะเลกำลังหนุนขึ้นสูงด้วยอิทธิพลแรงดึงดูดของดวงจันทร์ หลังจากผีหลอกเดินเตะทรายอยู่พักหนึ่งก็ทิ้งตัวลงนอนหงายบนพื้นทราย แหงนหน้ามองท้องฟ้าสีดำที่มีดาวนับร้อยดวง โคจรอยู่
ในเวลาเดียวกันที่เอลจังยังคงหลับไม่รู้เรื่องรู้ราว พร้อมกับเสียงหายใจเข้าออก ที่ดังเป็นจังหวะอย่างไพเราะ
ลมกรรโชกแรงพัดมากระแทกร่างของผีหลอกอย่างแรง ทำเอาต้องหรี่ตา แต่ก็ทำให้รู้สึกเย็นสบายหลังจากที่ช่วงค่อนวันผ่านความเหนื่อยหล้ามามากมาย ทั้งเรื่องเหลือเชื่อที่มารู้เอาตอนนี้ว่าเอลคือลูกของตน
"เมื่อไหร่ไอการต่อสู้บ้าๆ แบบนี้จะจบไปซักทีห๊ะ!! หรือต้องมีใครคนใดต้องตายก่อนรึไง" ผีหลอกระบายความในออกมาลั่นชายหาด ทำเอานกที่นอนหลับอยู่บนหน้าผ่าสะดุ้งแทบตกจากรัง เว้นแต่เอลจังที่ยังคงหลับอุตุอยู่
'นั้นลูกชั้นทั้งคน ใครจะไปฆ่าลูกตัวเองได้ลงคอ' "โธ่เว้ยย!!" ผีหลอกสบถเสียงดังอย่างหัวเสีย ก่อนจะใช้มือกำก้อนดินปาไปข้างหน้าอย่างหัวเสีย ก่อนที่ก้อนดินนั้นจะโดนลมพัดโต้กลับมา เข้าหน้าเข้าตาผีหลอกมาทั้งก้อน "โอ้ยย!!" ผีหลอกลุกขึ้นมาขยี้ตาปัดฝุ่นทรายออกจากหน้าของตัวเอง
"จะไม่มีใครต้องตายค่ะ" เสียงหวานลอยมากระแทกโสตประสาทของผีหลอก ทำเอาผีหลอกถึงกับแผ่นค้าง เผลอลืมตามองไปข้างหน้าโดยลืมความปวดแสบปวดร้อนเมื่อครู่ไปชั่วขณะ
"อ๊ะ...!!" สิ่งที่ผีหลอกเห็นคือร่างบางร่างหนึ่ง ในชุดขาวกระโปรงยาว กำลังเดินขึ้นมาจากทะเลตรงเข้ามาหาผีหลอก แต่เมื่อผ่านไปเพียงครึ่งวิ อาการแสบตาก็กำเริบขึ้นมา ทำเอาผีหลอกต้องมาขยี้ตาอีกครั้ง คราวนี้หายแสบตาแล้วก็ตัดสินใจหันมองไปดูภาพที่ตนเห็นเมื่อครู่ แต่ในตอนนี้สิ่งที่เห็นนั้นก็ได้หายไปแล้ว มีเพียงภาพติดตาที่ถูกเซฟลงสมองเป็นที่เรียบร้อย "เมื่อกี้นี้...มันอะไรกัน หรือว่าชั้นจะตาฝาดไป" ผีหลอกตั้งคำถามกับตัวเอง ก่อนจะหันมองไปรอบๆ ตัวก็ยังคงเป็นชายหาดทอดยาว ไร้ซึ่งสิ่งมีชีวิตใดๆ จะมีก็คงแค่นกยักษ์ขนาดเท่าตู้เย็นที่นอนอยู่บนหน้าผา กับเด็กน้อยตาโตๆ ที่นอนตากลมอยู่ในแคมป์
'ทิ้งเอลมานานเกินไปรึเปล่านะ กลับไปดูต่อดีกว่า' ผีหลอกลุกขึ้นยืน ปัดทรายที่ติดอยู่ตามหลังออก ก่อนจะมองลงไปในทะเลอีกครั้งเป็นการสั่งลา ก็ไปสะดุดตาเข้าไปรองเท้าส้นสูงสีขาว คู่หนึ่งที่วางไว้ใกล้ๆ ทะเล ผีหลอกรีบเดินเข้าไปดูอย่างตกใจ ในขณะเดียวกับที่น้ำทะเลเริ่มซัดขึ้นสูงมาจนแทบจะซัดรองเท้าส้นสูงคู่นั้นลงทะเลไปด้วย ผีหลอกคว้าขึ้นมาได้ทัน พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นรอยเท้า(ที่คิดว่าเป็นของมนุษย์) เดินขึ้นไปบนเหาะเข้าไปในป่า
"หรือว่าเมื่อกี้ ชั้นจะไม่ได้ตาฝาด" ผีหลอกตัดสินใจเดินตามรอยเท้านั้นเข้าไปในป่า พลางหัวสมองก็เปิดไปดูภาพติดตาเมื่อครู่ จนกว่าจะรู้ตัวว่ารอยเท้าสิ้นสุดลง ก็มาหยุดที่หน้าแคมป์ ที่เอลจังก็ยังคงนอนหลับอยู่ที่เดิมแล้ว เล่นเอาผีหลอกมึนไปทันที "นี้มันหมายความว่าไง หรือว่าเอลจะแอบลงไปในทะเล" ผีหลอกสันนิฐานมั่วๆ ก่อนจะเดินเข้่าไปดูเอลจัง โดยวางรองเท้าส้นสูงสีขาวไว้ที่หน้าแคมป์
"เอล เอล" ผีหลอกลองเรียกเบาๆ โดยหวังจะจับพิรุธของคนที่แกล้งนอนหลับ แต่ก็ยังคงเซฟๆ เผื่อไว้ว่าเอลจะยังหลับอยู่จริงๆ นั้นเป็นขั้นตอนแรของผีหลอก ขั้นที่สอง ผีหลอกลองปัดมือผ่านหน้าผ่านตาเอลจังไปมา โดยหวังจะจับพิรุธของเปลือกตา ว่าถ้าคนแกล้งหลับเปลือกตาจะมีการขยับเล็กน้อยเพราะม่านตาต้องทำงานฉับพลันในขณะที่กำลังจะหยุดทำงาน แต่เมื่อทำการทดลองทั้งสองเสร็จแล้ว ก็ได้ข้อสรุปว่าเอลจังยังหลับอยู่จริงๆ
"แล้วเมื้อกี้ มันอะไรกัน" นั้นสิ คืออะไร ผีหลอกทบทวนภาพเดิมอีกครั้ง ก่อนจะย้อนกลับไปหยิบรองเท้าส้นสูงที่พึ่งหยิบมา
'รองเท้าส้นสูงหาย!!' ผีหลอกตาค้างเป็นไข่ไก่ ก่อนจะลองมองไปรอบๆ อย่างกระวนกระวาย
วิ้วว~~
จู่ๆ ลมก็พัดแรงจนต้นไม้เอียงไปมาเกือบ 50 องศา ใบไม้ลอยลิ่วตามแรงลม ร่วงกราวอยู่ตามพื้นดิน มีเศษกิ่งไม้ร่วงตามมา ผีหลอกมองไปที่เอลจังอย่างเป็นห่วง แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นเลย
"นี้มันอะไรกันอีกหล่ะเนี้ย!!" ผีหลอกพยายามเอามือกันลม ไม่ให้เข้าตาจนตาแห้งไปกว่านี้ และลมก็หยุดลง ไฟที่ก่อไว้ที่หายไปตอนลมพัดกลับมาลุกโชนอีกครั้ง ผีหลอกเลื่อนมือที่บังตาเมื่อครู่ลงก่อนจะปรากฏร่างบางในชุดขาว ที่คล้า่ยกับที่ตนเห็นเมื่อครู่นี้ที่ชายหาด
"พี่กบค่ะ" ร่างบางในชุดขาวที่ยืนอยู่ห่างไปประมาณสิบเมตรเรียกชื่อของผีหลอกออกมา ทำเอาผีหลอกผงะไปพักใหญ่ แต่ร่างบางนั้นก็ยังคงก้าวเดินเข้ามาใกล้ผีหลอกเรื่อยๆ
"ม... ไม่จริงน่า" ผีหลอกถึงกับไม่เชื่อสายตาตัวเอง เมื่อเห็นฟ้าที่ตายไปเมื่อหลายปีก่อนมาปรากฏอยู่ตรงหน้าของตน
"คิดถึงจังเลย" ฟ้ากระโดดโผเข้ากอดร่างของผีหลอกอย่างแรง ใบหน้าแนบแผ่นอกของผีหลอก พร้อมกับคลอเครียนัวเนียขึ้นลงเหมือนลูกแมวอ้อนเจ้าของ ผีหลอกทำตัวไม่ถูกทำได้แค่โอบไหล่ของฟ้าไว้ เหตุการณ์ต่างๆ ตั้งแต่สมัยเรียนมหาลัยด้วยกันเริ่มไหลทะลักเข้ามาในหัว วันที่กบบอกรักฟ้าอย่างสุดซึ้งบนสะพานลอยกลางเมืองใหญ่ ทำเอาผีหลอกเริ่มน้ำตาคลอเบ้า หลังจากได้เจอสาวเจ้าที่ห่างหายไปนาน กว่า่จะได้เจอกันก็ไม่เหลือร่างกายไว้ให้มอบไออุ่นกันแล้ว
"เธอ มาที่นี้ได้ยังไง"
"ฟ้าเป็นห่วงลูก ฟ้าคอยปกป้องลูกอยู่ตลอดเวลา จนมาถึงการต่อสู้ตรงนี้ ทำให้ฟ้าได้เจอพี่กบอีกครั้ง นี้อาจจะเรียกได้ว่าพรหมลิขิต แต่มันก็ทำให้ฟ้าได้เจอกับพี่กบอีกครั้ง ฟ้าคิดถึงพี่กบมาตลอด ตอนแรกที่เห็นฟ้ายังไม่แน่ใจเท่าไหร่ แต่ฟ้าก็ได้รู้จากตอนที่พี่กบเข้าไปในความทรงจำของลูกเรา"
"แปลว่าเอล คือลูกของฟ้าจริงๆ ใช่มั๊ย"
"ใช่ค่ะ แต่ว่าเดิมทีลูกของเราไม่ได้ชื่อว่าเอลหรอกนะคะ แต่เวลามันก็ผ่านมานานแล้วฟ้าอยากให้่ลูกของเราชื่อเอลแบบนี้ต่อไปก็ดีเหมือนกันนะคะ"
"ฟ้า" ผีหลอกแผ่วเสียงออกจากลำคอเบาๆ
"คะ" ฟ้าแหงนหน้ามองผีหลอก
"ผมคิดถึงฟ้า่จริงๆ" ผีหลอกประกบริมฝีปากใส่ฟ้าอย่างไม่ทันตั้งตัว
"อื้มม" ฟ้าร้องครางออกมาอย่างเป็นสุข มือที่โอบกอดร่างของผีหลอกไว้เริ่มรัดแน่นขึ้น "พอเถอะค่ะพี่กบ อายลูกบ้างสิ"
"จะอายทำไมกัน เอลหลับอยู่นะ"
"แต่ฟ้ายังไม่หายโกรธเรื่องที่พี่กบปล้ำลูกของเรานะคะ" ฟ้าทำหน้าบึ้งใส่เล่นเอาผีหลอกชะงักไปเลย ความจริงตัวผีหลอกลืมไปเลยว่าก่อนหน้าที่จะรู้ความลับของเอล ได้ทำความผิดร้ายแรงอะไรลงไปบ้าง
"ฟ้า ผมขอโทษ ตอนนั้นผมไม่รู้ว่าเอลคือลูกของ..." ฟ้าใช้นิ้วชี้แตะที่ริมฝีปากของผีหลอก ทำให้ผีหลอกหยุดพูดลง ก่อนจะส่ายหัวเบาๆ
"ฟ้าไม่ถือหรอกค่ะ เพราะนี้อาจจะเป็นแค่ความฝันก็ได้" ฟ้าคลายอ้อมกอดออกจากผีหลอก ถอยห่างออกมาเรื่อยๆ อย่างช้าๆ "ฟ้าไปก่อนนะคะ"
"เดี๋ยว!! ฟ้า จะไปไหน" ผีหลอกเรียกรั้งไว้ แต่ร่างที่ดูโปร่งๆ เหมือนจะมองทะลุไปได้ของฟ้าเริ่มใสมากขึ้นจนหายไปกลางอากาศธาตุ ต่อหน้าต่อตาผีหลอก ไม่เหลือร่องรอยอะไรไว้ มีเพียงกลิ่นหอมหวนชวนคิดถึงที่ผีหลอกคนึงหามาตลอดเวลา
"หมายความว่าไง นี้เป็นความฝัน" ผีหลอกลองตบหน้าตัวเองดู ก็พบว่ามีความเจ็บปวดอยู่เหมือนกัน
เวลาล่วงเลยไปค่อนคืน ผีหลอกลองออกเดินหาฟ้าอีกครั้ง ทั้งที่ชายหาด และที่แอ่งน้ำที่เคยไปอาบกับเอล ก็ไม่พบอะไร พระอาทิตย์เริ่มคล้อยขึ้นขอบฟ้า การที่ได้มาอยู่ในที่ต่างเวลานานๆ ก็มีบ้างที่จะต้องปรับตัวให้เข้ากับเวลา เช้านี้เอลตื่นขึ้นมาตามสัญชาตญาน เรื่องการเทียบเวลาคงจะหมดไปแล้ว เพราะจากนี้ไปที่นี้คือเวลาจริงๆ ของเธอ
"งืมๆ" เอลขยี้ตาเบาๆ เพราะโดนแสงอาทิตย์กระแทลูกกะตาเข้าอย่างแรง ก่อนจะหันมองไปรอบๆ แคมป์ หวังจะเจอร่างของผีหลอกนั่งรอการตื่นมาของเธออยู่ "อ๊ะ คุณผี" แต่ก็ต้องผิดหวังไปเมื่อเห็นผีหลอกนอนหลับอยู่ข้างกองไฟ "ไหนว่าผีไม่จำเป็นต้องนอนไงค่ะ"
"หืมม เอล ตื่นแล้วหรอ" ผีหลอกลุกขึ้นนั่งในทันที แต่ก็ไม่ได้มีอาการงัวเงียเหมือนคนนอนไม่พอ
"ไหนว่าเป็นผีไม่จำเป็นต้องนอนไงค่ะ" เอลทวนคำถามซ้ำไปอีกครั้ง
"ถึงจะไม่จำเป็นต้องนอน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะนอนไปไม่ได้(ไม่ใช่อัลฟอนส์ซะหน่อย) แค่ไม่จำเป็นต้องนอนเพื่อเอาแรงเหมือนอย่างตอนเป็นมนุษย์ก็เท่านั้นเอง"
"หมายความว่าไงค่ะ" เอลจังทำหน้างงหนัก
"เอ่อ อย่างเอลปกติต้องนอนวันละ 8 ชั่วโมง เพื่อเป็นการพักผ่อนใช่มั๊ย แต่ผีอย่างชั้นไม่จำเป็นต้องนอนเพื่อเอาแรง แต่ก็สามารถนอนเพื่อพักผ่อนได้ ห็เหมือนกับการงีบซักหน่อยนั้นแหล่ะ" ผีหลอกพยายามอธิบายเต็มที่เพื่อให้เอลจังเข้าใจ
"อ่อ อย่างนี้นี่เอง เอลก็ยังเคยสงสัยเหมือนกันว่าถ้าคุณผีไม่ยอมนอน จะไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน" เอลจังทำหน้าอ๋อ เมื่อได้ยินคำตอบจากผีหลอก
"เอลไปอาบน้ำก่อนไป ปลาที่ปิ้งไว้ใกล้จะสุกแ้ล้ว"
"ค่าาา" เอลจังวิ่งรี่ตรงไปทางแอ่งน้ำเดิม "คุณผีห้ามแอบดูนะคะ"
"เออน่าา"
ผีหลอกลองนั่งครุ่นคิดถึงเรื่องเมื่อคืนอีกครั้งหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้ช่วยให้นึกอะไรออกขึ้นมาเลย เพราะทั้งตนและฟ้าต่างก็ตายกันไปหมดแล้ว จะเหลือก็แค่เอลคนเดียวที่ยังมีชีวิตอยู่
"ลัลล้า~" เอลจังถอดเสื้อผ้าออกจากตัว
ตู้ม!!
"โอ้ย!!" ก้อนของเอลจังกระแทกลงไปบนก้อนหินอีกครั้ง และยังเป็นที่เดิมที่เมื่อวานมาอาบกับผีหลอกอีกต่างหาก
"เสียงเอลนี้" ผีัหลอกลุกขึ้นวิ่งไปทางแอ่งน้ำทันที 'ขออย่าให้เป็นอะไรเถอะ' ผีหลอกวิ่งมาด้วยความไวแสงก่อนจะมาหยุดที่หน้่าแอ่งน้ำ ก็เห็นเอลเล่นน้ำอยู่เป็นปกติ
"กรี๊ดดดดดด คุณผีบ้า!!" เอลจังหันหลังใส่ผีหลอกหน้าแดงแจ๋ด้วยก่อนจะหันมามองผีหลอกแบบอายๆ
"ช... ชั้นขอโทษ เมื่อกี้ได้ยินเสียงร้องนึกว่าเกิดอะไรขึ้น"
"อ๋อ ที่แท้ก็เป็นห่วงหนูนี้เองนึกว่าคุณผีจะเป็นพวกโรคจิตชอบดูเด็กอาบน้ำซะอีก" เอลจังหัวเราะคิดคักๆ ก่อนจะว่ายเข้ามาใกล้ๆ ผีหลอกที่ยืนอยู่
"ถ้าเอลไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ชั้นกลับไปที่แคมป์ก่อนนะ"
"ไม่เอานะคุณผี อยู่เป็นเพื่อนหนูก่อน" เอลพยายามร้องเรียก ผีหลอกหันมามองหน้าเจือนๆ
"ทำไมชั้นต้องอยู่ด้วยหล่ะฮึ ชั้นไม่ใช่โรคจิตชอบดูเด็กอาบน้ำนะ"
"ก็เมื่อกี้ คุณผีทำให้หนูตกใจ อกสั่นขวัญแขวนหมดเลย หนูไม่กล้าอยู่คนเดียวอ่ะ"
"เฮ้อออ ชั้นอยู่ด้วยก็ได้ แต่ชั้นไำม่ใช่โรคจิตชอบดูเด็กอาบน้ำนะ"
"ค่า ค่า หนูรู้อยู่แล้วหล่ะ" เอลจังว่ายน้ำห่างออกไป ในขณะที่ผีหลอกนั่งลงที่ริมสระอยู่เป็นเพื่อนกับเอลจัง
"เอล" ผีหลอกเรียกออกไปเบาๆ
"ค่ะ" เอลจังที่ว่ายน้ำอยู่หยุดลง ก่อนจะหันมาสนใจผีหลอกแทน
"ชั้นเคยปล้ำเอลไป โดยไม่ได้ยั้งคิด ชั้นอยากจะขอโทษ คือชั้นไม่ได้ตั้งใจจริงจริง"
"กับคุณผีหลอก ขอแค่เป็นผู้หญิงจะเป็นใครก็ได้ใช่มั๊ยหล่ะคะ" เอลจังเดินเข้ามาใกล้ผีหลอกแต่ก็ยังแช่น้ำที่สูงถึงคออยู่
"ไม่ใช่แบบนั้นนะ คือชั้นก็ใช่จะทำอะไรกับใครต่อใครก็ได้กับทุกคนหรอกนะ"
"อึก" เอลจังหน้าแดงก่ำ
"คือชั้นไม่ได้ความว่า คือชั้นแค่อยากจะขอโทษเรื่องที่ผ่านมาเท่านั้น"
"หนูไม่โกรธหคุณผีหลอกค่ะ เพราะเรื่องทั้งหมดที่ผ่านมา มันอาจจะเป็นเพียงความฝัน ที่ไม่มีวันเป็นจริงก็ได้" เอลเหม่อมองไปทางท้องฟ้ากว้าง ก่อนจะหันกลับมามองหน้าอึ้งๆ ของผีหลอก "เป็นอะไรหรอค่ะ"
"เอล ทำไมเธอถึงคิดว่าเรื่องทั้งหมดจะเป็นเพียงแค่ความฝันหล่ะ" ผีหลอกเริ่มสงสัยเพราะหลังจากที่ได้เจอฟ้า ฟ้าก็ได้พูดคล้ายๆ แบบนี้ทิ้งท้ายไว้เหมือนกัน และนี้เอลยังจะมาพูดคล้ายๆ กันอีก มันยิ่งชวนให้ผีหลอกรู้สึกสับสนหนักเข้าไปใหญ่
"ก็หนูคิดว่าการที่หนูได้มาเจอกับผีที่ไม่ยอมไปเกิด แถมยังทำให้หนูหลงรักได้อีก มันเหมือนกับเป็นปราฏิหาริย์ที่มันน่าจะมีแค่ในนิยายหน่ะค่ะ อุ้บบ!!!" เอลจังใช้มือปิดปากตัวเองหลังจากเผลอพลั้งพูดคำที่อัดอั้นไว้ในใจออกมา
"เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะ" ผีหลอกแคะหูเบาๆ แบบไม่เชื่อหูตัวเอง
"เปล่านะคะ หนูเปล่าพูดอะไรแปลกๆ ซักหน่อย" เอลจังรีบขึ้นจากแอ่งน้ำมาเช็ดตัวแล้วก็ใส่เสื้อผ้าทันที
"แต่เมื่อกี้เธอบอกว่ารัก..."
"คุณผีบ้า!!!!!" เอลจังรีบวิ่งหนีไปทันที ทั้งที่ยังใส่เสื้อตัวสุดท้ายไม่เสร็จดี
"เดี๋ยวก่อน..." ผีหลอกรีบวิ่งตามไปเหมือนกัน ก่อนจะคว้าแขนของเอลจังไว้ได้ ทำให้เอลจังหยุดชะงัก "มาคุยกันดีๆ ก่อน อย่าวิ่งหนีไปนี้ อุ้ก!!!" เอลจังกลับหลังกันมาโผเข้ากระแทกร่างของผีหลอก ใบหน้าแนบเข้าไปที่ท้องของผีหลอก "เอล เธอร้องไห้นี้"
"ฮืออ ที่เป็นแบบนี้มันก็เพราะคุณผีนั้นแหล่ะ" ในหลายๆ ความหมายผีหลอกคือสาเหตุของเรื่องต่างๆ "หนูชอบคุณผีตั้งแต่ตอนที่อาบน้ำด้วยกัน แต่คุณผีก็อายุมากกว่า มีแฟนแล้ว หนูก็เลยกลัวว่าหัวใจของหนูที่หลงรักคุณผี มันจะเป็นรักข้างเดียวที่ไม่มีวันเป็นจริงได้" เอลจังแหงนหน้ามองผีหลอก เล่นเอาผีหลอกกระอักกระอ่วนไปเหมือนกัน
"โธ่เอ้ย ยัยเด็กบ้า" ผีหลอกอุ้มร่างของเอลขึ้นมากอดไว้
"ฮือ~ หนูไม่ได้บ้าซักหน่อย" ผีหลอกทุบไปที่อกของผีหลอก
"ฟังนะเอล เอลมีสิทธิ์ที่จะรักชั้นแบบคนรักกันได้ แต่ชั้นไม่มีสิทธิ์ที่จะตอบสนองความรักของเอลในแบบคนรักกันหรอกนะ"
"ทำไมหล่ะค่ะ เพราะหนูเป็นเด็กอยู่หรอ"
"ไม่ใช่้อย่างนั้นหรอก" ผีหลอกพยายามปกปิดความจริงเรื่องที่คู่เป็นพ่อลูกกัน แต่ก็ยังไม่รู้ว่าจะทำไปได้อีกนานแค่ไหน
"ไม่เป็นไรค่ะ หนูไม่สนอะไรแล้วทั้งนั้นหัวใจของหนูขอมอบให้คุณผีเพียงเดียวนะคะ" เอลจังซบลงไปที่บ่าของผีหลอกนัวเนียคลอเครียเหมือนแมวอ้อนเจ้าของเหมือนตอนอยากจะกินอาหารแมว
'เป็นแฟนกับลูกตัวเองมันบาปมั๊ยเนี้ย พระผู้เป็นเจ้าโปรดให้อภัยแก่ความผิดบาปของลูกด้วย' "เอล"
"ค่ะ"
"กลับไปที่แคมป์กันเถอะ"
"คุณผีอุ้มไปหน่อยสิ หนูขี้เกียจเดินแล้ว"
"พอเลย ลงไปเดินเองได้แล้ว" ผีหลอกกำลังจะวางเอลลง
"นาค่ะ ทำเพื่อหนูหน่อยไม่ได้หรอ" เอลจังทำหน้าแบ๊วหวังอ้อนให้ผีหลอกตายใจ
"ก็ได้"
"เย้ คุณใจดีที่สุดในโลกเล้ยย!!"
ตัดบทเข้าสู่ยามค่ำคืน หลังจากที่เอลจังนอนหลับในแคมป์ไปแล้ว ผีหลอกจึงตัดสินใจเดินออกไปที่ชายหาดอีกครั้ง โดยหวังจะไปเจอฟ้าเหมือนอย่างเมื่อคืน
"ฟ้า เธออยู่ที่ไหนกัน..."
ต้องขอโทษจริงๆ นะคะที่ห่างไปนาน
คือว่ามันมีอะไรต่อมิอะไรเยอะแยะไปหมดเลยค่ะ
ทำให้ทุกอย่างช้าไปหมด
ต้องขอโทษจริงๆ นะคะ
และนี้เป็นเฉลยหน้าเต๋า
ประจำหารต่อสู้วันที่ 26 ค่ะ
~
