ศึกทอยเต๋าสะท้านบอร์ด ฟิกชั่นแบทเทิ้ล

"งั้นหนูจะเล่าเลยนะคะ" เอลจังหยิบถุงขนมปังขึ้นมาแทะเล็มก่อนจะเล่า

"เดี๋ยวๆ เธอไปเอาขนมปังมาจากไหน" ผีหลอกเห็นขนมปังของเอลจัง ก็เกิดตกใจขึ้นมา เพราะที่นี้ไม่มีเซเว่นสาขาไหนมาเปิดอย่างแน่นอน แล้วเด็กตัวแค่นี้ไปเอามาจากไหน

"คุณผีนี้ละก็ ไม่รู้จักเตรียมตัวสำหรับการเดินทางเลยนะคะ" เอลจังงับเข้าไปอีกหนึ่งคำ

"แล้วทำไมตั้งนานถึงไม่เอาออกมากินหล่ะห๊ะ ปล่อยให้ชั้นหาปลาเป็นบ้าเป็นหลังอยู่คนเดียว"

"พูดผิดพูดใหม่ได้นะคะคุณผี ปลาสามตัวนั้นของหนูทั้งหมดเลยนะคะ" เอลจังชี้ไปที่ซากก้างปลาที่วางอยู่ข้างๆ กองไฟ

"อืมม ก็ใช่ ต...แต่ ทำไมเธอถึงไม่กินขนมปังก่อนหล่ะ"

"อันนี้เขาเรียกว่าอาหารฉุกเฉินค่ะ หนูเองก็พึ่งนึกได้ว่าพกมาด้วย จะหมดอายุก็คงอีก 20 ชั่วโมง โชคดีจังนะคะที่คุณผีมาปลุก หนูเองก็กะจะกินก่อนนอนอยู่แล้ว ไส้สตอเบอร์รี่ด้วยนะค่ะ หว๊านหวาน คุณผีจะเอามั๊ยคะ" เอลจังยื่นขนมปังเข้าใกล้ปากของผีหลอก หวังจะยั้วน้ำลายผีหลอก

"ไม่หล่ะ ชั้นชอบไส้ช๊อกโกแลต" ถึงผีหลอกจะบอกปัดแต่ก็อยากกินอยู่เหมือนกัน

"ช๊อกโกแลตก็มีคะ นี้ เอาไปเลย" เอลจังหยิบขนมปังอีกถุงออกจากกระเป๋ายื่นให้ผีหลอก ก่อนจะทิ้งท้ายบางอย่างไว้ "ถุงนั้นเป็นถุงสุดท้ายแล้วนะคะ แล้วก็กำลังจะหมดอายุเหมือนกันด้วย รีบๆกินเถอคะ"

"อืม เล่าเรื่องของเธอมาได้แล้ว"

"เตรียมฟังนะคะ" เอลจัง ยัดขนมปังไส้สตอเบอร์รี่คำสุดท้ายลงคอไป ก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆ

"หนูเป็นเด็กที่ถูกชาวเกาะเก็บมาเลี้ยงคะ เป็นเกาะแห่งหนึ่งในมหาสมุทรแอตแลนติก ตอนนั้นหนูยังไม่รู้หรอกค่ะว่าหนูไปอยู่ที่ไหนมา มารู้เอาตอนที่ถูกส่งกลับมาเมืองไทยแล้ว ว่าหนูไปอยู่ที่เกาะที่ชื่ออีสเตอร์ อยู่ห่างจากชิลีไปประมาณ 4000 กิโลเมตรตอนนั้นหนูก็ไปอาศัยอยู่ในบ้านคุณตาคนนึง ตอนนั้นหนูก็คงจะ 7 ขวบแล้ว แต่ก็ฟังไม่ออกว่าคุณตาเขาพูดภาษาอะไร เอาแต่เรียกหนูว่า ฮิจา ฮิจา ตอนนั้นหนูก็คิดว่าหนูชื่อ ฮิจา ซะอีก สักพักคุณตาคนนั้นเขาคงรู้ว่าหนูเป็นคนไทย เพราะภาษาที่หนูพูดออกมา เพราะที่เกาะอีสเตอร์เองก็มีคนไทยมาเที่ยวเป็นครั้งคราว คุณตาเขาเลยจำได้ เลยส่งหนูเข้าประเทศชิลี แล้วส่งตรงกลับไทย ตอนนี้หนูก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคุณตาเขาจะเป็นยังไงบ้าง พูดแล้วก็คิดถึงคุณตาคนนั้นเหมือนกันนะคะ" เอลจังทำท่าเศร้าๆ ทำเอาผีหลอกพลอยซึมตามไปด้วย แต่ก็ลองยิงคำถามเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศดู

"แล้วความจำตอนที่เธออยู่เมืองไทยหล่ะ หมายถึงก่อนที่จะถูกคุณตาที่เกาะอีสเตอร์เก็บไปเลี้ยง"

"หนูคงสูญเสียความทรงจำไปตั้งแต่ตอนนั้นหล่ะคะ เพราะพอกลับมาที่เมืองไทยก็ไม่มีใครรู้จักหนูเลย หนูไม่มีหลักฐานอะไรที่ชี้ว่าเป็นคนไทยเลย มีเพียงภาษาที่พูดได้เป็นหลักฐานเท่านั้น หนูถูกส่งเข้าบ้านเลี้ยงเด็กกำพร้าเรียนมาจนอายุ 15 ปี ก็พึ่งจะจบ ป.6 หนูเรียนช้ากว่าคนอื่นเยอะคะ แต่เพราะคุณตาเอาแต่เรียกหนูว่า ฮิจา ก็เลยเพี้ยนเป็น เอลจัง มาถึงทุกวันนี้เลยค่ะ"

"แล้วเอลจังเคยนั่งเรือลำใหญ่ๆ บ้างมั๊ย แบบว่าเรือสำราญ อะไรทำนองเนี้ย" ภาพติดตาที่ผีหลอกเห็นนั้น ไม่ได้อยู่ในการเล่าเรื่องของเอลจังเลย ทำให้ ผีหลอกพยายามเค้นหาคำตอบในตัวเอลจัง

"ตั้งแต่ที่หนูเล่ามา ไม่เคยมีตอนไหนที่หนูเคยนั่งเรือลำยักษ์แบบนั้นหรอกค่ะ ถ้าเรือประมงที่ใช้หาปลาหล่ะก็ หนูนั่งไปกับตาทุกวันเลย" เอลจังพยายามเล่า พลางนึกสงสัยคำถามของผีหลอกอยู่เหมือนกัน "หรือว่าเมื่อกี้ที่คุณผีเข้าฝันหนู คุณผีเห็นความทรงจำก่อนที่หนูจะไปติดเกาะหรอค่ะ" เอลจังทำตาตื่นทันที เพราะว่ามีผู้วิเศษที่จะล่วงรู้ความทรงจำเธอได้ จากการคาดเดาของเธอ คุณผีนี้แหล่ะ คือกุญแจที่จะไขความทรงจำ 7 ปีของเธอที่หายไปได้

"ก็ไม่แน่เหมือนกัน เพราะมีหมอเคยพูดไว้ว่า ความทรงจำก็เหมือนลิ้นชัก ถ้าเราไม่ได้เปิดมันนานๆ เราก็จะลืม เธอคงลืมวิธีที่จะเปิดมันออกมา"

"งั้นหมายความว่า ถ้าคุณผีเข้าฝันหนู หนูก็จะได้รู้ใช่มั๊ยค่ะว่า ช่วง 7 ปีที่ผ่านมาของหนูเกิดอะไรขึ้นบ้าง"

"เธออยากลองมั๊ยหล่ะ"

เอลจังนั่งคิดอยู่นาน ก่อนจะตัดสินใจได้ "ได้ค่ะ หนูยอมให้คุณผีเข้าฝันดูได้ แต่มีข้อแม้นะคะว่าคุณผีต้องแค่เข้าฝันเท่านั้น ห้ามหลอกหนูเด็ดขาดนะคะ"

"ได้ ชั้นจะทำ แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน"

"ขนมปังไส้ช๊อกโกแลต ไงคะ"

"เธอ ว่าไงนะ"

"ก็ขนมปังไส้ช๊อคโกแลตไงค่ะ ของแลกเปลี่ยนของหนู ฮิๆ"

"ห๊ะ" ผีหลอกถึงกับมึนไปเลย เพราะพึ่งรู้ตัวว่าถูกหลอกให้กินขนมปังเป็นการแลกเปลี่ยนไปแล้ว

"ฮิๆ งั้นหนูไปนอนก่อนนะคะ หนูเป็นคนหลับง่าย อีก 1 นาทีก็คงหลับสนิทแล้ว เชิญคุณผีเข้าฝันได้เลยคะ แล้วอย่าลืมเอามาเล่าให้หนูฟังนะ" เอลจังรีบพลุบตัวเข้านอนทันที ปล่อยให้ผีหลอกยืนแค้น อยู่นอกแคมป์

"เฮ้ออ ชั้นเสียรู้ยัยเด็กกะโปโลนี้อีกแล้ว" ผีหลอก นั่งรอให้ทางเอลจังหลับไป อยู่อย่างเงียบๆ ความจริงแล้วการเข้าฝันก็ใช่ว่าจะได้รู้ความทรงจำที่หายไปของเอลจังทั้งหมด เพราะฉะนั้นหน้าที่ที่แท้จริงของผีหลอก ก็เพียงไปเปิดลิ้นชักให้เอลจังจำได้เอง นั้นน่าจะเป็นผลที่ดีกว่า แต่ตัวผีหลอกเองก็ยังไม่เคยทำขนาดนั้นมาก่อน ครั้งนี้เป็นครั้งแรก และเสี่ยงอย่างมาก แม้จะไม่รู้ว่าผลที่ตามมาจะดีหรือร้าย แต่ในเมื่อกินขนมปังไส้ช๊อกโกแลตไปแล้วก็คงต้องทำ

"เอาหล่ะ คงหลับไปแล้วมั้ง" ผีหลอกเดินไปใกล้ๆ เอลจัง ใช้มือปัดไปปัดมาผ่านหน้าเอลจังดู ลองเอามือดึงแก้ม แล้วก็บีบจมูก แต่เอลจังก็ไม่ตื่นเป็นตัวการันตีได้ว่า เอลจังหลับแล้ว "จะเข้าแล้วนะ"

พรึ่บ!!!

ผีหลอกโผล่มาที่ลานกว้างหน้าอาคารแห่งหนึ่ง แต่เมื่อมองไปรอบตัว ก็เห็นบรรยากาศที่ดูจะไมค่อยชัดเจนเท่าไหร่ เหมือนกับว่าสายตาของผีหลอกสั้นลงไป ผีหลอกพยายามขยี้ตา หรือ หลับตาตั้งสมาธิ ก็ยังไม่สามารถเห็นฉากที่ชัดเจนได้ อาจเป็นเพราะว่าที่ตรงนี้คือความทรงจำช่วงเด็กของเอลจัง คงจะยังจำอะไรไม่ได้มาก จึุงทำให้เห็นภาพพร่าเลือนอยู่ตลอดเวลา เหมือนกับช่วงที่เอลจังมองเห้น ก็คงจำพื้นที่บริเวณนี้ได้เพียงลางๆเท่านั้น ผีหลอกลองเดินไปตรงจุดที่ดูจะไม่ค่อยพร่าเรือน ก็เห็นเป็นเสาธงชาติไทยตั้งสูงอยู่ ด้านหลังของเสาธงเป็นอาคารหลังสีน้ำตาลสูง 4 ชั้น ตรงนี้คงเป้นจุดที่ความทรงจำของเอลจังเก่นชัดที่สุด อาจจะมาจากหลากหลายเหตุผล แต่ความทรงจำของทุกคนในวัยเยาว์ ก็มักจะนึกถึงเสาธงประจำโรงเรียนได้เป้นสิ่งแรกที่เด่นชัดออกมา

"หรือที่นี้จะเป็นโรงเรียนของยัยเด็กกะโปโล"

กรี๊งงงงง~!!

สิ้นความคิดเสียงอ็อดของโรงเรียนก็ดังขึ้น จู่ๆเสาธงก็เริ่มพร่าเลือนอีกครั้ง และบริเวณที่ผีหลอกยืนอยู่ก็เช่นกัน ผีหลอกพยายามเดินไปหาจุดที่ความทรงจำของเอลจังสมบูรณ์ที่สุด เพราะจุดนั้น น่าจะได้เห็นตัวของเอลจังในวัยเด็ก

ร่างกายเล็กๆ เดินผ่านผีหลอกไปทั้งชายหญิง แต่ก็เห็นเป็นเพียงร่างหายที่ดูพร่ามัวเท่านั้น แม้กระทั่งใบหน้าก็มองไม่ออกว่าเป็นใคร จนผีหลอกไปสะดุดตาเข้ากับร่างเล็กๆ ร่างหนึ่งเธอแต่ต่างจากคนอื่น ตรงที่ร่างกายของเธอเห็นได้ชัดเจน ต่างจากคนอื่น ผีหลอกตัดสินใจเดินเข้าไปใกล้ๆ หลังจากเดินตามอยู่นานจึงฟันธงว่า นี้คือเอลจัง แน่นอน

ผีหลอกเดินตามเอลจัง ไปตามบรรยากาศรอบตัวที่ดูพร่ามัว จนสุดประตูโรงเรียนออกมา เป็นถนนที่ตัดผ่านหน้าโรงเรียน

'แม่......' เอลจังร้องออกมา ทำให้ผีหลอกหันไปสนใจ แต่ความจริงแล้วปากของเอลจังยังคงขยับอยู่ แต่ความทรงจำของเอลจังไม่ได้บันทึกคำพูดเหล่านั้นไว้ทั้งหมด จึงได้ยินเหมือนเสียงของวิทยุที่มีคลื่นแทรกอยู่ตลอด และก็คงเป็นเพราะความทรงจำวัยเยาว์อีกเช่นกัน ที่ทำให้เอลจังเลือกที่จะบันทึกเฉพาะคำว่าแม่ลงไป โดยไม่รู้ตัว

ผีหลอกหันไปตามทางที่เอลจังหัน ก็เห็นเป็นผู้หญิงกำลังเดินเข้ามา ทำปากขมุบขมิบไปมา เหมือนกำลังจะสนทนากับเอลจังอยู่

'.....ลูก.....มา....' และคงเป็นอีกครั้งที่เอลจังเลือกจะบันทึกคำพูดแค่ส่วนนี้ลงไปโดยไม่รู้ตัว

ผีหลอกรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยที่ มองเห็นหน้าแม่ของเอลจังไม่ชัดนัก และจู่ๆ ภาพทั้งหมดก็หายไป แล้วตัดเข้ามาที่บ้านหลังหนึ่ง เอลจังนั่งเล่นของเล่นอยู่บนพื้น และรอบตัวตอนนี้ก็เหมือนบ้านร้าง ไม่มีเฟอร์นิเจอร์หรือของใช้อะไรเลย ผีหลอกเห็นเป็นเงาพร่ามัวของคนสามคน กำลังวิ่งวุ่นกันอยู่ในบ้าน และจู่ๆ เงาพร่ามัวที่เอลจังเคยเรียกว่าแม่ ก็มาอุ้มเอลจังออกไป ผีหลอกเดินตามไปเรื่อยๆ จนออกมานอกบ้าน พอหันหลังกลับมาดูบ้านอีกครั้งก็ทำเอาผีหลอกช๊อคไปทันที

"นี้มัน บ้านของ....ฟ้า ไม่จริง...ใช่มั๊ย"

หวูดดดดดด หวูดดดดดด

เสียงหวูดของเรือสำราญรำใหญ่ดังขึ้น หลังจากที่จู่ๆ ฉากก็ถูกเปลี่ยนมาในเวลาเดียวกับที่ผีหลอกตกใจพอดี ผีหลอกมาอยู่ที่ตำแหน่งกลางอากาศเหมือนเดิม แต่เป้นคนละช่วงเวลากับที่ เอลจัง และ ฟ้า ยืนอยู่ ผีหลอกตัดสินใจเดินตามหา เอลจัง และ ฟ้า ทั่วทั้งเรือสำราญรำยักษ์

"ไม่จริงใช่มั๊ย ทำไม เอล ถึง เป็น ลูกของฟ้าได้" ผีหลอกกระวนกระวายตามหาเอลจังไปทั่ว ตลอด 2 ชั่วโมง แต่ก็ไม่พบจุดที่ความทรงจำของเอลชัดเลย

กึ๊ง!! กึ๊ง!!

เกิดเสียงดังขึ้นหลายครั้งบริเวณใต้ท้องเรือ พร้อมกับเสียงกรีดร้องของผู้โดยสารทั้งชายหญิง และไม่กี่วินาทีต่อมา เรือก็เอียงไปทางขวาทันที มีผู้คนมากมาย วิ่งวุ่นกันอยู่ที่ดถ่งทางเดินที่ผีหลอกยืนอยู่ ทำให้ผีหลอกเอลก็ต้องออกไปดูสถานการณ์ข้างนอกเหมือนกัน ผีหลอกลอยออกมาไกล ก็พบว่า เรือทั้งรำกำลังเอนไปขวาเหมือนจะล้มโครมลงไป

"ไม่นะ ฟ้า ยังอยู่ข้างในเรือไม่ใช่รึไง" และสุดท้ายเรือทั้งรำก็หล่นโคร้ม!!ลงไปในทะเลทันที หลายคนพากันกระเสือกกระสน ตะเกียกตะกายเอาชีวิตรอดจากเรือที่พึ่งอัปปางลง ผีหลอกลอยวนดูเหล่าผู้คนที่กำลังจะถึงที่ตายกัน บางคนก็มีล้มชูชีพ บางคนก็กรีดร้องด้วยความกลัว บ้างก็หาที่ยึดเกาะ เรือชูชีพที่ถูกปลดออกมาทัน ก็ถูกแก่งแย่งกันขึ้นไปเพื่อเอาชีวิตรอด จนสุดท้ายเรือชูชีพก็พังลง ผีหลอกกวาดสายตามองหาเอลจัง และ ฟ้า อย่างไปลดละ จนไปเจอเข้า ผีหลอกไำม่รอช้ารีบลอยไปใดล้ๆ ทันที แม้จะรู้ดีว่าจะช่วยเหลือไม่ได้ก็ตาม

"ไม่ต้องกลัวนะ พ่อต้องมาช่วยหนูแน่นอน"

"แต่แม่บอกว่า พ่อตายไปแล้วไม่ใช่หรอค่ะ"

"วิญญาณของพ่อต้องมาช่วยเราแน่นอน นะ" ผู้เป็นแม่บรรจงจูบลงบนหน้าผากของลูก "นั้นไงมานู้นแล้ว" ฟ้าชี้มาที่ร่างของผีหลอก ทำเอาผีหลอกสะดุ้งไปเหมือนกันที่ จู่ๆ ก็มีคนมองเห็นร่างของตน "ฝากดูลูกด้วยนะคะ" ฟ้าดำดิ่งลงสู่น้ำไป ปล่อยให้เอลจังลอยอยู่บนซากเรือคนเดียว

"แม่!!!!! แม่จ๋าาา!!!!!! ฮือออ ฮือออ"

"ไม่ต้องห่วงนะฟ้า ผมจะดูแลลูกของเราเอง"

พรึ่บ!!! ผีหลอกหลุดออกมาจางร่างของเอลจังทันที ทำเอาร่างของเอลจังกลิ้งตามมาด้วยเหมือนกัน

"อูยยย พ่อ หนูเจ็บนะ" เอลจังกุมหัวปอยๆ หลังจากตื่นขึ้นมา

"......" ไม่มีคำพูดใดๆ หลุดอกจากปากของผีหลอก

อุ้ย สุดท้าย เอลจังก็เป็นลูดผีหลอกนี้เอง
แหม่ เราก็ทำมาตั้งนาน ไม่ยักรู้เลย
สำหรับ คุณเอล เนื่องจากความจริงแล้ว
การเลือกหน้าเต๋าสิ้นสุดไปแล้ว
(จึงต้องเลือก RD. ให้คุณเอล)
เราแค่ส่งว่าใครทำอะไรให้คนเขียน
แล้วเขาฝากมาบอกว่า ท่างับขนมปัง
มีปัญหาที่สุดเลย
และนี้เป็นเฉลยหน้าเต๋า ประจำวันที่ยี่สิบสี่ค่ะ