ศึกทอยเต๋าสะท้านบอร์ด ฟิกชั่นแบทเทิ้ล

อย่าพึ่งตกใจกับความยาวของเนื้อเรื่องนะค่ะ
พิเศษสุดจากผู้เขียนเลยทีเดียวค่ะ

เวลาล่วงเลยมาถึงเที่ยง แต่เอลจังก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่นแต่อย่างใด ทำเอาผีหลอกเป็นห่วงอยู่นัยๆ แต่ด็ยังไม่ได้แสดงออกมา

'ทำไมแมหนูนี้หลับนานจังเลย หรือว่าเด็กสมัยนี้ต้องนอนกันวันละ 12 ชั่วโมงแล้วรึไงกัน' พลางแหงนหน้ามองท้องฟ้า เห็นนกตัวเบ่อเร้อ บินผ่านเหนือหัวไปประมาณ 150 เมตร พอดี

'นกบ้าอะไร ตัวใหญ่ชะมัด ที่นี้มันแอตแลนติกยุคดึกดำบรรพ์รึไงกัน'

แกว๊ก!! แกว๊ก!! นกยักษ์ส่งเสียงร้องดังลั่นมหาสมุทรแอตแลนติก ที่นี้คงจะัยังไม่ถูกค้นพบจากพวกนักวิทยาศาสตร์วิปริต จิตไม่ว่างแน่ๆ ไม่งั้นที่นี้คงขึ้นหน้าหนึ่งข่าวทั่วโลกไปแล้ว

'อ๋อ!! มันเป็นอย่างนี้เองสินะแม่หนู ชั้นรู้สาเหตที่เธอยังไม่ตื่นแล้ว ที่นี้คือกลางมหาสมุทรแอตแลนติด มีเวลาช้ากว่าประเทศไทยแระมาณ 9 ชั่วโมง ตอนนี้ที่ประเทศไทยก็คงจะพึ่งตี4 ถึง ตี5 สินะ ฮ่าๆๆๆ เรานี้มะันฉลาดจริงๆ เล้ย!!' ผีหลอกหัวเราะในใจราวับผู้ชนะ ก่อนจะเผลอตะเบงเสียงออกมาลั่นปาก

"ว่ะฺ่ฮ่าๆๆๆๆ"

"จะแหกปากทำไมแต่ไก่โห่ค่ะเนี้ย หนูยังนอนไม่พอเลยนะ" เอลจังลุกขึ้นท่ขยี้ตา พลางนั่งซึมอยู่พักนึง ก่อนจะหันไผมองเจ้าของเสียงกัวเราะดังลั่นปากที่กำลังแผวเสียงลง แต่มันก็ยังหยุดไม่ได้

"จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหนแม่หนู" ผีหลอกตั้งสติได้ รีบตะคอกกลบเกลื่อนในทันที

"อะไรกันค่ะ พึ่งจะตี4 เองนะ วันนี้หนูไม่มีเรียนซะหน่อย"

"ตี4 อะไรของเธอ นี้มันจะเที่ยงแล้ว ดูพระอาทิตย์ซะสิ นู้น" ผีหลอกชี้นิ้วขึ้นฟ้า โดยหวังว่าเอลจังจะตกใจที่เวลาล่วงเลยมาขนาดนี้ โดยลืมนึกถึงเรื่องการเทียบเวลาระหว่างพื้นที่

"โอ้ยย!! ที่หัวเราะเมื่อกี้คือเรื่องนั้เองหรอค่ะ หนูรู้ตั้งแต่อนุบาล3 แล้วค่ะ ว่ากลางมหาสมุทรแอตแลนติก เวลาจะช้ากว่าบ้านเรา 9 ชั่วโมง และเกาะตรงนี้ เวลาก็ช้ากว่าประเทศไทย 8.23 ชั่วโมงค่ะ"

"เธอเป็นมนุษย์ต่างดาวรึเปล่า = =" " ผีหลอกหน้าแตกเสียงดังลั่นป่าทันที เพราะพึ่งค้นพบว่า การค้นพบเมื่อครู่เหลวแหลกแตกสลายไร้รสนิยมจนหน้าโยนทิ้งลงแม่น้ำเจ้าพระยา

"มนุษย์ต่างดงต่างดาวอะไรกันค่ะ ฮ๊าววว~" เอลจังลุขึ้นมาจัดระเบียบร่างกายให้เข้าที่เข้าทางพลางพึ่งสังเกตเสื้อผ้าของเธอดูมันจะหลุดลุ้ยผิดปกติ "นี้คงไม่ได้แอบมาทำมิดีมิร้ายกับหนูตอนหลับหรอกนะค่ะ" เอลจังเริ่มสำรวจร่างกายตัวเองไปแต่ก็ไม่พบสิ่งใดปกติ เพราะปกติมันก็ไม่ปกติอยู่แล้ว

"ป๊าวว!!" ผีหลอกทำเสียงสูงเพราะว่าเมื่อซักรองเท้า(ซักครู่) ตนพึ่งจะดึงเอลจังตกเตียงไป แล้วยังไม่ได้จัดเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทาง "เธอนอนดิ้นเองรึเปล่า"

"คงจะเป็นแบบนั้นแหล่ะค่ะ หนูยิ่งเป็นคนหลับลึกด้วย แล้วปลาของหนูตัวไหนค่ะเนี้ย หนูหิวแล้ว" เอลจังเดินออกมาจากแคมป์ มาใกล้ๆ ปลาที่กำลังปิ้งอยู่

"ตัวไหนเธอก็หยิบได้ตามใจเลย ชั้นอิ่มแล้ว"

"อ้าวๆ นี้มันปลาที่หนูหามานะคะ ทำไมมาแย่งกินแบบนี้หล่ะค่ะ นิสัยไม่ดีเลยไม่ยอมขอเจ้าของก่อน เชอะ" เอลจังสะบัดหน้าหนี ก่อนจะจิกเนื้อปลาทั้งสองตัวมาลองชิมรสชาด แล้วตัดสินใจเลือกตัวซ้ายที่อร่อยกว่าตัวขวา

"ก็ถือซะว่าเป็นค่าที่พักแล้วกัน บอกตามตรงชั้นเองก็ไม่เคยต้องระเห็ดมาเอาชีวิตรอดกลางป่าแบบนี้เลย ถ้าไม่ได้เธอชั้นก็คงต่ยเหมือนกัน"

"นี้แหล่ะค่ะ คนเมืองที่ใช้ชีวิตสุขสบาย ไม่ได้รู้จักความยากลำบากของคนที่ต้องดิ้นรนเพื่อเอาชีวิตรอด" เอลจังกัดเนื้อปลาไป ผีหลอกเองก็เริ่มเข้าใจความรู้สึกนั้นขึ้นมา แต่ก็ยังนึกสงสัยว่า แล้วเด็กตัวเล็กแค่นี้เคยไปเจออะไรมาก่อน ถึงได้ดูมีความมั่นใจมากขนาดนี้

"เอลจัง" ผีหลอกลองเลียบเทียงเคียงถามดู

"อุ้ย!! นี้จำชื่อหนูได้แล้วหรอค่ะ คุณผีหลอก เห็นเอาแค่เรียกแม่หนูๆ อยู่ได้" เอลจังกัดเนื้อปลาไปอีกคำ

"ชั้นมีอะไรจะถามเธอได้มั๊ย"

"ถามเฉยๆ ไม่ได้หรอกค่ะ ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนกัน" เอลจังแสยะยิ้มใส่ผีหลอก ก่อนจะแทะเนื้อปลากินอีกรอบ

"ได้แต่ชั้นขอเป็นคนถามก่อนนะ ข้อแลกเปลี่ยนคืออะไรก็ว่ามาเลย"

"งั้นคำถามข้อนี้หนูขอแลกกับที่พักตรงนี้ 1 คืน ตกลงมั๊ยค่ะ"

"อืม ได้ๆ" ความจริงผีหลอกก็ไม่จำเป็นต้องใช้แคมป์ฺที่พักอยู่แล้ว เพียงแค่ตั้งใจจะสร้างให้เอลจังนอนตั้งแต่แรก แต่ก็แกล้งทำเป็นไม่บอก (ใจดีกับเด็กจังเลยนะคุณผีหลอกเนี้ย^_^ <<< เราเขียนแซวเพิ่มเองค่ะ)

"งั้นถามมาเลยค่ะ หนูกินอิ่มแล้ว" เอลจังวางปลาที่เหลืออีกครึ่งตัวลงบนใบไม้

"เธอ จับปลาตัวใหญ่ขนาดนี้ได้ไง"

"หุๆ หนูจะบอกความจริงให้นะค่ะ"

"อืมๆ" ผีหลอกเตรียมตั้งใจฟังอย่างสนใจ

"ความจริงหนูไม่ได้พึ่งจะจับได้ตอนนั้นหรอกค่ะ หนูใช้เวลาตั้งนาน เดินสำรวจรอบเกาะ แล้วก็จับปลาไปด้วย ใช้เวลาตั้งหลายชั่วโมงแหน่ะค่ะ กง่าจะจับได้ซักตัว ดีแต่ว่าหนูก็พอมีฝีมืออยู่บ้าง"

"ต...แต่เมื่อกี้" ผีหลอกเริ่มงง "เธอคว้าปลาขึ้นมาต่อหน้าต่อตาชั้นเลยนะ"

"มันเป็นแค่มายากลค่ะ หนูเครียมไว้แกล้งคุณผีตั้งแต่แรกแล้ว ไม่นึกเลยนะค่ะ ว่าคุณผีจะมองไม่ออกเนี้ย ฮิๆๆ"

"ห...หา" ผีหลอกเสียรู้เด็ก จนหมดรูปไปเลย

"งั้นหนูขอถามบ้างนะค่ะ"

"ว่ามา"

"แล้วข้อแลกเปลี่ยนหล่ะค่ะ"

"ไม่เป็นไร ชั้นไม่อยากได้อะไรจากเธอหรอก"

"ใจดีจังเลยนะค่ะ งั้นหนูถามเลยนะ คุณผีช่วยเล่าสมัยตอนที่คุณผียังมีชีวิตอยู่ได้มั๊ยค่ะ?" เอลจังยิงคำถามแทงเข้าขั่วหัวใจเลือดไหลซิบๆ ทำเอาผีหลอกตั้งท่าไม่ถูก

"เดี๋ยวชั้นไปตักน้ำมาให้กินนะ"

"เดี๋ยวสินะ มาเล่าให้หนูฟังก่อนไม่ได้หรอ หนูอยากรู้จริงๆ นะ"

ผีหลอกทำเป็นไม่สนใจเดินนำโด่งเข้าไปในป่า เพราะเท่าที่ตนจำได้ ระหว่างทางที่สำรวจมีแม่น้ำเล็กๆ ที่ไหลลงไปในทะเลอยู่ เอลจังไม่รอช้ารีบวิ่งตามไปกะเซ้าต่อทันที

"นะค่าาา เล่าให้หนูฟังหน่อยนะ หนูไม่เอาไปบอกใครหรอก" เอลจังเกาะต่นแขน ฉุดรั้งผีหลอกไว้ ก่อนที่ผีหลอกจะหยุดเดินทำเอาเอลจังล้มหน้าคะมำลงไป "หยุดทำไมค่ะเนี้ย หนูเจ็บนะ" เอลจังกุมหัวปอยๆ

"น้ำอยู่ตรงนั้น" ผีหลอกชื่อไปที่แอ่งน้ำเล็กๆ ขนาดประมาณสระเด็ก ที่ลึกลงไปประมาณ 1.50 เมตร มีโขดหินอยู่รอบๆ

"น้ำนี้นา!!" เอลจังไม่รอช้ารีบวิ่งไปใช้มือควักน้ำขึ้นมากินทันที ห่อนจะหันมาทางผีหลอก "คุณผีก็มากินด้วยกันสิค่ะ"

"ไม่หล่ะ ชั้นอิ่มแล้ว"

"ไม่กินไม่เป็นไรค่ะ หึๆ" เอลจังรีบวิ่งอ้อมไปด้านหลังก่อนจะผลักร่างของผีหลอก ให้เดินหน้าไป

"นี้เธอ จะทำอะไรเนี้ย"

"ฮิๆ เมื่อกี้ตอนหนูเกาะคุณผี ตัวคุณผีเหม็นฉึ่งเลย แปลว่ายังไม่ได้น้ำเลยสินะค่ะ"

"เรื่องของชั้นน้าาา เหวอออ~"

ตู้ม!!! ผีหลอกต้านทานกำลังเอลจังไม่อยู่ตกลงไปในแอ่งน้ำทันที ก็จะโปล่ขึ้นมาเหนือผิวน้ำ ใช้มือปาดน้ำที่เกาะอยู่ตามหน้าออก

"ทำบ้าอะไรของ เหวอออ~" ผีหลอกเหวอเป็นครั้งที่สอง ก่อนจะใช้ขาดันตัวเองให้ถอยหลังไป เมื่อเห็นเอลจังที่ถอดเสื้อผ้าออกจนหมดกระโดดลงมาข้างๆ

"ยะฮู้!!!"

ซู่มมม~!!

ตุ้บ!!!

"โอ้ยย เจ็บอ่ะ" เอลจัเอามือถูไปที่ก้นเพราะไม่รู้ว่าแอ่งน้ำตรงนี้ตื้นมาก ทำเอา้ก้นไปกระแทกกับโขดหินด้านล่าง

"แล้วทำไมไม่ใส่เสื้อผ้า ทำแบบนี้ปม่ไม่ว่ารึไง" ผีหลอกตะวาดใส่ แต่อยู่ๆ เอลจังก็ซึมลงในทันที ทำเอาผีหลอกตกใจ "เฮ้ย!! เป็นอะไร กระดูกก้นกบหักรึไง"

"หนู ไม่มีพ่อกับแม่"

"ว...ว่าไงนะ"

"แต่!!! เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเถอะค่ะ เล่าเรื่องของคุถณผีหลอกมาก่อนเลยนะ" เอลจังแสดงสีหน้าดีใจออกมาราวกับสับสวิทซ์อารมณ์ ทำเอาผีหลอกตกใจไปเหมือนกัน

"ไปใส่เสื้อผ้าก่อนเถอะ"

"อะไรกันค่ะ มุดผ้าห่มไปตั้งสองรอบแล้วยังต้องมาอายกันอีกหรอกค่ะ ทั้งเกาะนี้ก็มีแค่หนูกับคุณผีสองคนเองนะ รีบเ้ล่ามาเถอะค่ะ"

"ได้ๆ แต่ชั้นเปลี่ยนใจแล้ว เมื่อกี้เธอทำหน้าซึมไปทีนึง ชั้นขอให้เธอบอกเรื่องของเธอมาบ้าง เป็นข้อแลกเปลี่ยน ได้มั๊ย"

"คิดดีแล้วหรอค่ะ เรื่องของหนูมันไม่สนุหรอกนะ เอลจังแหวกน้ำว่ายเข้ามานั่งข้างๆ ผีหลอก ที่นั่งพิงก้อนหินใหญ่อยู่

"อืม ทั้งเกาะนี้ก็มีแค่เราสองคน ชั้นคงไม่อยากไปรู้ประวัติของไอนกบ้าที่บินอยู่ข้างบนหรอก ชั้นอยากรู้เรื่องของเธอมากกว่า"

"ได้ค่ะ เชิญคุณผีเล่าก่อนเลยค่ะ"

"ตั้งใจฟังดีๆ นะ เรื่องนี้แม้แต้เหล่าผีที่เป็นเพื่อนชั้น ชั้นก็ไม่เคยเล่าให้ใครฟัง"

"ค่ะ"

"อะแฮ่ม ชั้นเกิดมาในครอบครัวที่ก็ไม่ยากจนหรือร่ำรวยอะไร ตอนประถมชั้นเองก็เรียนเก่งทำให้พ่อแม่ดีอกดีใจกัน ตอนนั้นชั้นก็คงสงสัยว่าการที่เรียกเก่งแบบนั้นดีแล้วหรอ ทำให้คนรอบข้างยินดี และ อิจฉา แบบนี้ดีแล้วหรอ ชั้นลองทำหลายๆ อย่าง แล้วก็พบว่า ชั้นทำมันได้ดีไปซะทุกอย่าง เว้นแต่เรื่องจีบหญิงที่รู้สึกชั้นจะไม่ได้ความซักเท่าไหร่"

"ก็น่าอยู่หรอกค่ะ"

"เธอว่าไงนะ"

"เอ๋!! หนูเปล่านะค่ะ คุณผีเล่าต่อเถอะค่ะ"

"อืม จนชั้นขึ้น ม.4 ก็มีผู้หญิงคนนึงชื่อว่า ฟ้า เข้ามาจีบชั้น ชีวิตทั้งชีวิตที่ขลุกอยู่แต่กีฬาและการเรียน เป็นแค่นักเรียนดีเด่นไปวันๆ มีสาวตามกรี๊ดบ้าง แต่พอเห็นชั้นเมินใส่ก็เลิกตื้อกันไป แต่อย่างเธอคนนี้ไม่ใช่ เธอทำเพื่อชั้นทุกอย่าง ทั้งที่หลายๆ ครั้งชั้นก็เคยผิดสัญญากับฟ้าไว้มาก แต่เธอก็ให้อภัยชั้นมาตลอด จนจะจบปริญญาตรี แล้วครั้งหนึ่งในชีวิตวัยรุ่นของชั้น ก็ได้ลองมาหลายอย่าง แต่ก็ไม่เคยได้ใกล้ชิดผู้หญิงแบบถึงเลือดถึงเนื้อเลย วันนั้นชั้นคงจะเมามากหลังจากกินเหล้ากับเพื่อนในวันจบ จนเผลอล่วงเกินฟ้าไปโดยไม่รู้ตัว หลังจากนั้น ชั้นก็ขึ้นเครื่องไปเรียนต่อที่อังกฤษพอดี โดยไม่รู้เรื่องของฟ้าเลย บ้านของฟ้ามีฐานะพอๆกับชั้นแต่เธอมีทุนเรียนได้แค่ปริญญาตรี แตกต่างจากชั้นที่มีคนแย่งกันให้ทุนไปเรียนต่อ 2ปีกว่าที่ไม่ได้ติดต่อกัน ทำให้ชั้นเป็นห่วงฟ้าอยู่ตลอดเวลา ทำเอาการเรียนเริ่มเสีย จนคนที่เขาคอยให้ทุนก็เลิกลาไป ชั้นก็เลยตัดสินใจบินกลับมาเมืองไทยเพื่อมาดูฟ้า แต่พอมาถึงบ้านของเธอ ก็มีเหลือแค่ที่ดินเปล่าๆ เท่านั้น ไม่มีแม้กระทั่งฟ้า หรือ บ้านของเธอเลย ตอนนั้นชั้นยังไม่ได้บอกพ่อว่าแอบหนีกลับมา จึงยังไม่ตัดสินใจเข้าบ้าน ก็เลยไปถามคนละแวกนั้นเลยรู้ว่า เธอขายบ้านและที่ดินไปอยู่ต่างประเทศแล้ว ประเทศไหนก็ไม่มีใครรู้ ไม่น่าเชื่อเหมือนกันที่ตอนนั้นพ่อเดินผ่านมาพอดี ชั้นที่กำลังจะแอบพ่อ แต่ด้วยความตกใจก็โดนพ่อจับได้ แล้วลากเข้าบ้านตัวเอง ที่ดูเหมือนจะใหญ่ขึ้นจากการต่อเติมด้วย พ่อโยนกล่องให้ชั้น ชั้นลองเปิดดูก็เป้นจดหมายกว่าร้อยฉบับที่ชั้นเขีัยนส่งมาที่บ้านฟ้า ไม่มีฉบับไหนเลยที่เคยเปิดออกมาอ่าน

'พ่อมาที่บ้านของหนูฟ้าทุกวัน เพราะรู้ว่าแกต้องคอยแต่เขียนจดหมายมาถึงหนูฟ้า แล้วก็บังเอิญมาเจอแก ทำไมแกที่ควรจะอยู่ที่อังกฤษ ถึงได้มาอยู่ที่นี้ พวกเจ้าของทุนเรียนของแกเขาโทรมาบอพ่อหมดแล้ว ว่าแกไม่เอาอ่าว ไม่ตั้งใจเรียน พอชั้นเฆ้นจดหมยพวกนี้ชั้นก็รู้ทันทีว่า แกคงกำลังห่วงหญิงอยู่ ทำไมแกถึงไม่นึกถึงตัวเองบ้าง การเรียนของแกกำลังไปได้ดี งานการมากมายรอแกอยู่ แค่หญิงจะหาเมื่อไรห่ก็ได้!!!'

'พ่อ ผมขอโทษ แต่ผมคิดมากจนแทบจะไม่ได้นอนทั้งอาทิตย์ ถึงกับต้องไปหาหมอจิตแพทย์ เพราะฟ้าเป็นผู้หญิงแค่คนเดียวที่ผมพร้อมจะอยู่กับเธอด้วย'

'แต่แกก็ไม่ควรจะทำให้มันเสียถึงการเรียนแบบนี้'

'พ่อ ผมขอถามอะไรได้มั๊ย'

'ว่ามา'

'พ่อรู้มั๊ยว่าตอนนี้ฟ้าอยู่ไหน เขาบอกว่าฟ้าไปต่างประเทศ'

'พ่อรู้ไม่มากนักหรอกนะ แต่แม่แกมาเล่าให้พ่อฟังว่า แม่หนูฟ้าถูกหวยรางวัลใหญ่ แล้วกลัวคนมาขอแบ่งเงินเลยรีบเก็บข้าวของย้ายตัวเองไปอยู่อังกฤษแล้ว แต่ตอนนี้พ่อไม่รู้หรอกนะว่าเธอจะยังอยู่ที่อังกฤษรึเปล่า'

'อังกฤษ หรอพ่อ!!!!'

'เออ แกไม่เห็นบ้างรึไง'

'โธ่ พ่อ อังกฤษไม่ใช่แคบๆ นะ ผมจะไปเจอได้ไง งั้นผมขอกลับไปเรียนต่อก่อนนะ'

'ไม่อยู่กินข้าวเย็นกับแม่แกก่อนรึไง เดี๋ยวเสียไพ่เสร็จก็กลับมาแล้ว'

'ไม่หล่ะพ่อ'

"แล้วหลังจากนั้นชั้นก็รีบกลับมาที่อังกฤษ แต่ก็ไม่มีวี่แววของเธอเลย แต่ตอนนั้นชั้นมีกำลังใจมากเลยเรียนไปด้วยจนจบ หมดกังวล ทางเจ้าของทุนเขาก็เข้าใจเพราะพ่อไปคุยด้วย เลยให้ทุนชั้นต่อจนจบ"

"จบแค่นี้หรอกค่ะ" เอลจังหันมามองหลังจากเห็นผีหลอกเงียบๆไป

"เรื่องต่อจากนี้มันหวาดเสียวนะ จะฟังหรอ"

"ก็ฟังมาถึงนี้แล้วนิค่ะ หนูก็อยากรู้ตอนจบแล้ว"

"โอเค งั้นชั้นจะเล่าต่อ ชั้นตัดสินใจกลับประเทศไทยแต่โชคร้ายเครื่องบินตก ถึงตอนนั้นชั้นก็คงตายแล้ว จบแล้วหล่ะ"

"นี้แหล่ะค่ะ!! ที่หนูอยากรู้ ไม่รู้ว่าคุณผีจะเล่าเรื่องคุณฟ้ามาทำไม หนูก็อยากรู้แค่คุณผีตายยังไงแค่นั้นแหล่ะค่ะ แต่เห็นคุณกำลังเล่าเศร้าๆ หนูเลยไม่อยากขัด ฮิๆๆ"

"หนอย!! เธอนี่หลอกให้ชั้นเล่ามาตั้งนานนะ เล่าเรื่องของเธอมาซะดีๆ"

"ไม่เล่าหรอกค่ะ แบร่~!!" เอลจังแลบลิ้นใส่ผีหลอก ทำเอาผีหลอกยั๊วะจัด

"ว่าไงนะ ไหนว่าจะเล่าเรื่องของเธอเป้นการแลกเปลี่ยนไง แล้วนี่ เธอจะไปไหน!! กลับมาเลยนะ" เอลจังแหวดว่ายตัวเองขึ้นไปบนฝั่งก่อนจะคว้าเสื้อผ้าที่แขวนอยู่บนต้นไม้มาใส่แล้ววิ่งไปทันที เป็นเวลาเดียวกับที่ผีหลอกก็ขึ้นจากแอ่งน้ำวิ่งตามเอลจังไป

"กรี๊ดดด!!~~ ผีหลอกหนูค่า ช่วยด้วย!! กรี๊ดดด ฮ่าๆๆๆๆ"

"นังตัวดีกลับมานี้เลยนะ!!!"

และเวลาก็เข้าพรบค่ำ เอลจังหงอยหลับไปก่อนเรียบร้อยตามระเบียบแล้ว

'วันนี้แหล่ะชั้นต้องรู้เรื่องของเธอให้ได้' ผีหลอกเข้าฝันเอลจังอีกครั้ง และคราวนี้น่าจะประสบความสำเร็จด้วย

ปรากฏภาพของของท้องทะเลกว้างใหญ่มีเรือสำราญลำยักษ์กำลังลอยล่องอยู่เหนือผืนมหาสมุทรอยู่ ผีหลอกที่เป็นแค่ร่างวิญญาณค่อยๆ ลอยเข้าไปดูใกล้ ก็เห็นเด็กสาวคนหนึ่ง กับหนูน้อยตัวเล็กๆ กำลังยืนอยู่ที่ปลายหัวเรือ กำลังทอดสายตาออกไปสุดขอบทะเล

"ฟ้า!!"

พรุ่บ!!! จู่ๆ สิ่งที่เห็นก็มลายหายไปทันที ผีหลอกลืมตาจากพวังค์ขึ้นมาก็เห็นเอลจังมายืนตรงหน้าแล้ว

"นิสัยไม่ดีเลยนะค่ะ มาแอบดูความตอนหนูหลับเนี้ย" เอลจังลงนั่งข้างๆ ผีหลอก

"ชั้น ขอโทษ ชั้นคงอยากรู้มากไปหน่อย"

"เฮ้อออ~ ได้ค่ะ หนูจะยิมเล่าให้ก็ได้ แต่เรื่องนี้คุณผีก็ห้ามเอาไปบอกใครนะค่ะ เพราะหนูก็ไม่เคยเล่าให้ใครฟังเหมือนกัน"

"อืม..."

คราวนี้ร่ายมาซะยาวเชียว
นักเขียนของเรานี้ลำบากน่าดูเลยนะค่ะ
ทุกคน คงสงสัยกันแล้วใช่มั๊ยค่ะ
ทำไมต่อสู้อยู่ดีๆ ถึงเข้าเรื่องราวแบบนี้ได้
อันนี้คงต้องไปถามคนเขียนเองแล้วหล่ะค่ะ
เพราะตอนเราให้เขาทำ
ก็บอกแค่ว่าให้สู้กันเฉยๆ
อยู่ๆ เขาก็เขียนแบบนี้ขึ้นมา
เล่นเอาเรางงเหมือนกันค่ะ
แต่ก็สนุกไปอีกแบบนะคะ
และนี้เป็นเฉลยหน้าเต๋า ประจำวันที่ยี่สิบสามค่ะ