ศึกทอยเต๋าสะท้านบอร์ด ฟิกชั่นแบทเทิ้ล

เอลจังหอบเรี่ยวแรงทั้งหมด วิ่งหนีอีกครั้งเหมือนอย่างหนังอินเดีย ในขณะเดียวกับที่ผีหลอกก็ ค่อยๆไล่ล่าไปเรื่อยๆ โดยหวังจะให้อีกฝ่ายเหนื่อยก่อน แล้วค่อยจัดการก็ยังไม่สาย

'วิ่งเข้าไปเลยแ ม่หนู เดี๋ยวเธอก็จะหมดแรงเอง'

'แฮ่กๆ อะไรกันเนี้ย ทำไมผีหลอกถึงได้ตามมาตลอดเลย แล้วทำไมถึงไม่เข้าโจมตี มีอะไรแปลกๆ แน่เลย'

ระหว่างที่กำลังวิ่งหนีโดยไม่ทันระวังอยู่นั้น ร่างของเอลจังก็ไปเกี่ยวเข้ากับกิ่งไม้ เอลจังที่ทันรู้ตัว ก็เบี่ยงตัวหลบได้ทัน แต่ปลายกิ่งไม้ก็เกี่ยวเสื้อผ้าของเอลจังจนหลุดไป ด้วยความตกใจทำให้เอลจังขาพันกันยุ่ง ล้มลงไปนอนบนพื้นทันที

"แผลเดิมยังไม่ทันหาย ก็ไดแผลมาอีกแล้วหรอ" ผีหลอกที่วิ่้งตามมาตั้งนาน แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะเหนื่อยเลย เดินเข้ามาใกล้ๆร่างเอลจังที่กำลังลงไปนอนบนพื้น พร้อมกับโยนเสื้อที่เกี่ยวติดอยู่บนกิ่งไม้ให้เอลจัง

"อย่าคิดว่าหนูจะยอมแพ้นะค่ะ หนูแค่ถอยมาตั้งหลักเฉย" เอลจังรีบใส่เสื้อผ้าในทันที ก่อนจะตั้งท่าวิ่งหนีไป แต่ก็โดนมือใหญ่ของผีหลอกคว้าหมับไว้ก่อน

"เดี๋ยว!" เป็นเสียงปรามจากผีหลอก ทำเอาเอลจังที่กำลังก้าวขา ชะงักไป 5 เฟรม ก่อนจะหันมามองผีหลอก

"มีอะไรอีกค่ะ" เอลจังหันมาทำเสียงแข็งใส่ผีหลอก

"ตอนนี้ดึกแล้ว ชั้นว่าเรามาตั้งแคมป์กันก่อนดีกว่า" ผีหลอกเงยหน้ามองท้องฟ้า เป็นเวลาเดียวกับที่เอลจังเงยมองขึ้นตาม

"เห๊อะ จะหาเรื่องกินตับหนูหรอค่ะ หนูไม่หลงกลง่ายๆ หรอกนะ" เอลจังสะบัดข้อมือออกอย่างแรง ก็จะเริ่มตั้งท่าวิ่งออกไป

"แต่เวลากลางคืน ในป่าในเขาแบบนี้ จะมีตัวอะไรโผล่มางับหัวเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แถมยังมีผีแอตแลนติกอย่างพวกโจรสลัดที่มาที่มาพักที่เกาะร้างแบบนี้แล้วโดนตัดกหัวไปกิน ออกมาหลอกมาหลอนเป็นกิจวัตรอีก ผีอย่างชั้นก็ไม่กลัวหลอก แต่เธอหน่ะไม่แน่"

เอลจังถึงกับชะงักไปในทันที

"เพราะฉะนั้น คืนนี้เรามาสงบศึุกกันก่อนแล้วกัน พรุ่งนี้ค่อยมาเริ่มกันใหม่"

"เห๊อะ คิดว่าหนูจะเชื่อรึไง"

"งั้นเธอจะไปไหนก็ไปเถอะ ชั้นจะตั้งแคมป์รอที่นี้ เรืออะไรนั้นชั้นก็ยังไม่รู้เลยว่าจะมีจริงรึเปล่า พวกเราทั้งคู่อาจจะถูกส่งมาตายบนเกาะนี้ ตั้งแต่แรกแล้วก็ได้ ถ้ามาญาติดีกันตอนนี้ เราก็คงได้รอดกลับบ้านไปทั้งคู่ ไม่ต้องมีใครมาตาย"

"เชอะ งั้นหนูจะไปหาเรือนั้น แล้วก็จะพายกลับบ้านคนเดียวเลย เชิญคุณผีตั้งแคมป์รอสัตว์ประหลาดมางับไปเถอะค่ะ หนูลาก่อน"

เอลจังเดินจากผีหลอกไปโดยไม่ใยดี แต่ในความจริงแล้วผีหลอกเองก็ำไม่อยากทำร้ายสาวน้อยผู้อ่อนต่อโลกคนนี้ แต่คิดว่าคงมีเหตุผลอื่น ซึ่งก็น่าจะเป็นเหตุผลเดียวกับที่ปล่อยท่าเดิมถึงสองครั้ง

ทางด้านเอลจังที่ปากก็บอกว่าจะไปเดินหาเรือ แต่เมื่อเดินรอบเกาะที่มีขนาดเท่าสิบสนามฟุตบอลแล้ว ก็ไม่เจออะไรเลยนอกจากต้นไม้ต้นใหญ่ และสถานที่คุ้นตา ที่น่าจะเป็นที่เดิม มองไปไกลสุดขอบทะเล ก็เห็นพระอาทิตย์สีส้มกำลังจะลับขอบฟ้าไป เสียงนกประหลาดตัวเท่าตู้เย็นร้องโหวกเหวกเสียงดัง อยู่บนหน้าผาของภูเขาไฟ ถัดมาอีกหน่อย เอลจังก็เห็นควันไฟลอยพุ่งขึ้นมา น่าจะเป็นแคมป์ไฟที่ทางผีหลอกสร้างไว้

'หรือว่าที่คุณผีพูดมาจะเป็นความจริง พวกเราทั้งคู่ถูกส่งมาตายที่เกาะแห่งนี้ ไม่ไม่ไม่ ไม่มีทางเป็นไปได้หรอกน่า คุณผีต้องกำลังหลอกเราอยู่แน่'

ซวบ ซวบ มีเสียงเกิดขึ้นที่พุ่มไม้ด้านหลังเอลจัง เอลจังรีบพรุ่บตัวเข้าไปหลบในพุ่มไม้ใกล้ๆทันที เป็นร่างของผีหลอกที่โปล่มาพร้อม หอกปลายแหลม ก่อนจะกระโจนลงไปในทะเลสีฟ้าใสทันที พลางใช้หอกแทงลงในน้ำ กระซวกแล้วกระซวกอีก แต่ก็ไม่มีอะไรติดขึ้นมาเลย

'คุณผีจะมาหาปลา หรือ มาแทงบอลเนี้ย ไม่เคยถูกเลย' เอลจังแอบแซวอยู่หลังพุ่มไม้ไกลๆ ก็จะตัดสินใจเดินออกไปแซว

"ทำแบบนั้นคืนนี้ก็ไม่ได้กินหรอกนะ จะบอกให้" เอลจังว่าพลางชะโงกลงดูน้ำ โดยทำเป็นเหมือนพูดลอยๆ ไป แต่ตั้งใจให้ผีหลอกได้ยินอยู่แล้ว

ผีหลอกได้ยินก็หันมามองเอลจัง ที่ตอนนี้ทำหน้าชี้โบ้ชี้เบ้ ทำเป็นไม่สนใจตน

"ถ้าไม่อยากอดตายก้มาช่วยกันหาซะสิ" ผีหลอกพูดลอยๆ ขึ้นบ้างโดยทำเป็นไมสนใจเอลจัง ก่อนจะเอาหอกปลายแหลมแทงลงน้ำอีก ถ้าทำบนบกแบบนี้เขาเรียกว่าแทงลม แต่ท่าทางแบบนี้ขอตั้งชื่อให้เป็นแทงน้ำเปล่า ละกัน แทงแล้วไม่มีอะไรขึ้นมาเลย มีแต่ความว่างเปล่า

"หึๆ" เอลจังหัวเราะในลำคอก่อนจะเอามือกระซวกลงไปในน้ำ แล้วยกขึ้นมาพร้อมปลาตัวใหญ่ยาวประมาณหนึ่งฟุต ทำเอาผีหลอกมองตาค้างกับความพยายามอย่างสุดตัวเมื่อครู่ ถูกเด็กตัวเล็กๆ มาแย่งซีนหาปลาไปจนหมด

"โชคดีนะ คืนนี้เรามีปลาย่างกินกันแล้ว" ผีหลอกพูดพลางปักหอกลงพื้นทรายใต้น้ำตื้น

"เราหรอค่ะ" เอลจังรีบเก็บปลาใส่กระเป๋า "ตัวนี้ของหนูตังหาก เชิญคุณผีใช้หอกนั้นหาปลากินเองเถอะค่ะ" เอลจังคว้าปลาขึ้นมาอีกสองตัว ขนาดไม่ได้ต่างจากตัวแรกเลย "แล้วก็ระวังจรเข้น้ำเค็มด้วยนะค่ะ หนูไปก่อนหล่ะ"

"แล้วเธอจะไปไหน"

"หนูจะเอาปลาไปปิ้งค่ะ"

"แต่แคมป์ไฟนั้นมันของชั้นนะ"

"แคมป์คงจะร้องไห้แน่เลยค่ะ ที่คนจุดมันขึ้นมาหาปลากินเองไม่เป็น แบร่~" เอลจังหันมาแลบลิ้นใสาก่อนจะเดินหายเข้าไปในพุ่มไม้

"หนอยแหน่ะ" ผีหลอกยั๊วะจัดปักหอกปลายแหลมลงน้ำไปมั่วๆ ก่อนจะยกขึ้นมาดู มีสิ่งมีชีวิตที่กำลังดิ้นทุรนทุรายติดมาด้วย "ไชโย ได้ปลาแล้ว!!! แต่ว่ามัน..." ขนาดของปลาที่ผีหลอกจับขึ้นมาได้เล็กกว่าของเอลจังกว่าสามเท่าซะอีก "ชั้นไม่ยอมแพ้เด็กกะโปโลแบบนั้นแน่ ย้าาากกก" แต่คราวนี้ก็แทงน้ำเปล่เหมือนเดิม

ผ่านไปกว่า 10 นาที

"น่าสงสารคุณผีจัง เหลือไำว้ให้ซัดตัวดีมั๊ยเนี้ย ที่จับมา แค่ครึ่งตัวก็อิ่มแล้ว ก็กะจะหยิบมาเผื่อเหมือนกันแต่แกล้งแบบนี้ต่อไปดีกว่า หุๆ" เอลจังเดินเข้าไปในแคมป์ที่ผีหลอกสร้างไว้ ก๊เห็นว่าบนพื้นเป็นใบไม้ใบใหญ่กว่าขนาดปกติที่เคยเห็นมา ใบมันหนาเหมือนสมุด และใกญ่ขนาดเอลจังลงไปนอนได้พอดีเลย ไม่น่าเชื่อว่าบนโลกยุคปัจจุบัน จะยังหลงเหลือต้นไม้จากยุคดึกดำบรรพ์อยู่

พระอาทิตย์หายลับไปจากขอบฟ้า ปรากฏแสงจันทราเด่นตระหง่านอยู่กลางนภาสุดล้าฟ้าไกล ผีหลอกที่แทงน้ำเปล่าจนเหนื่อยแล้ว ชะเง้อเงยมองพระจันทร์ดวงกลมที่ลอยอยู่ พร้อมดับหอบแฮ่กๆ ด้วยความเหนื่อยอ่อน เหงื่อไคลไหลหยดลงตามตัว พอดูในกระเป๋าตัวเองก็มี ปลาดขนาดครึ่งฟุตอยู่สองตัว กับ ปลาปละหลาดอีกหนึ่ง ดูท่าทางไม่น่ากินได้ ผีหลอกก็เลยปล่อยไป

ผีหลอกเดินกลับเข้ามาถึงแคมป์ ก็เห้นซากปลาครึ่งตัว กับอีกสองตัวที่ห่อด้วยใบไม้ไว้ กับร่างบางของเอลจังที่หลบเข้าไปนอนในแคมป์แล้ว

"อะไรกันเนี้ย แคมป์นี้ชั้นเป็นคนสร้างนะ" ผีหลอกนั่งลงพลางหยิบเนื้อปลาขึ้นกิน "ค่าที่พักจ่ายด้วยปลาครึ่งตัวอย่างนั้นรึไง เอาก็เอา สองตัวเล็กๆ นี้ เราก็คงไม่อิ่มอยู่แล้ว ขอเลยละกันนะ"

เวลาผ่านไปกว่าสองชั่วโมง เอลจังที่นอนหลับไม่รู้เรื่องรู้ราว กับ ผีใหญ่ที่นั่งคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านๆ มา กว่าเธอจะได้รู้ตัวว่ามาเกาะนี้ เธอก็เคยเป็นผีธรรมดาธรรมดา อาศัยอยู่ตามโบสถ์ ตามวัด มาก็หลายปี นึกไม่ถึงเลยว่าจะได้มาเข้าต่อสู้ท้าความตาย และเข้าสู่รอบชิงชนะเลิศแบบนี้ หลังจากคิดอยู่นาน ชักเริ่มว่าง แต่ด้วยร่างที่เป็นผีก็ไม่มีความจำเป็นที่ต้องหลับต้องนอน พลางเหลือบไปเห็นเอลจังที่นอนอุตุอยู่

'แล้วสาวตัวเล็กแค่นี้ จะมีเหตุผลขนาดไหนกันที่ต้องมาเข้าร่วมการต่อสู้นี้' ว่าแล้วผีหลอก ก็ฉวยโอกาสจังหวะหลับของเอลจัง เข้าฝันหลอกเอลจังในทันที

แต่ก็ไม่มีความทรงจำอะไรหลงเหลือในร่างของเอลจังเลย อาจจะเป็นเพราะเธอแอบเก็บความทรงจำนั้นไว้ในที่ๆ ลึกมากจนเพื่อซ่อนงำเรื่องราวบางอย่างของตัวเธอไว้ ผีหลอกไม่เสียมารยาทที่จะเข้าไปดูความลับที่เอลจังเก็บซ่อนไว้มากกว่านี้ พลางตบหน้าตัวเองที่เผลอทำเรื่องเกินเลยต่อเอลจังไป

โอ้ว ทำไมวันนี้มาแนวโรแมนติกแบบนี้เนี้ย
ทางผู้แต่งเขาแอบมาบอกว่า ได้คิดตอนจบไว้แล้ว
ว่าไงนะ ขนาดหน้าเต๋าพรุ่งนี้จะออกยังไงยังไม่รู้เลย
แล้วจะไปคิดตอนจบไดยังไง
แหลแบบนี้เดี๋ยวก็ได้โดนดีหรอก
และนี้เป็นเฉลยหน้าเต๋าประจำวันที่ยี่สิบเอ็ดค่ะ
นานเลยนะค่ะเนี้ย จะครบ 30 วันอยู่แล้ว
คงต้องหาเวลาทำหน้าเต๋าเพิ่มซะแล้วสิ