บทที่10[อวสาน] ปิดฉากร.ร.อัสสัมชีธนบุรัน
เสียงกรีดร้องดังขึ้นเรื่อยๆอย่างน่าแปลกใจ คงจะไม่ใช่แค่เสียงกรีดร้องของเทเลทับบี้สีรุ้งกับผอ.ในร่างซุปเปอร์ไซย่าห์เสียแล้ว
แต่เสียงที่ดังขึ้นเรื่อยๆอาจเป็นเพราะ ประตูมิติในตอนนี้เกิดการขยายด้วยความผิดพลาดจากเวทมนตร์ของแก๊งกระเทียม
"ว้ายยยย แรงดูดมันเพิ่มขึ้น!" 2อุทาน ก่อนที่จะรีบวิ่งไปเกาะต้นไม้ที่มุมหนึ่ง
แก๊งกระเทียมที่เหลือก็รีบหาที่กำบังเช่นกัน แต่พวกนักเรียนที่เหลือที่ไม่รู้ประสีประสาก็กำลังถูกดูดเข้าไปมากขึ้นเรื่อยๆ
"ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก"
"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก"
เสียงกรีดร้องยังดังขึ้นเรื่อยๆ เมื่อพวกครูบางส่วนก็กำลังถูกดูดเข้าไปพร้อมๆกับนร.ทั้งหมด
ไม่เพียงเท่านี้ พวกคณะรร.ทุกคนก็ถูกดูดเข้าไปด้วย
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด~!!!" แก๊งกระเทียมกรีดร้องด้วยความตกใจ เมื่อด้านหลังของพวกเธอ มีครูประมาน50กว่าคนเกาะเป็นกระพรวน
"ออกไปสิย้า~!" ตี๋กระสับกระส่าย แต่พวกครูก็ยังเกาะแน่น
โฟ่ววววววววววววววววววววววววววววว~~~!
ฟุ่บ....
ประตูมิติได้หายไปแล้ว ฟ้าก็กลับมาสดใสเหมือนเดิม ในตอนนี้ทั้งร.ร.เหลือเพียงแก๊งกระทียม4คนกับเหล่าครูมือกาวอีก100กว่าคน
"ย้ากกกก" ครูคนหนึ่งถือไม้เรียวหมายจะโจมตีมาร์ก แต่เธอกระโดหลบ แล้วตเนบัลเล่ย์ทิ้งส้นใส่ครูคนนั้น จนหัวระเบิดตาย
"พวกเรา! ใช้วิชานั้นเลย!" ฉลามครูหัวหน้าระดับสั่งการ ครูทุกคนที่เหลืออยู่พยักหน้า แล้วใช้วิชา
"คาถาแยกตัวพันร่าง!"ใช่แล้ว วิชานี้มีเฉพาะสัตว์ชั้นต่ำที่ใช้ได้ ในตอนนี่พวกครูกลายเป็นสัตว์ชั้นต่ำกันหมดแล้ว- -
ภาพที่เห็นอยู่เบื้องหน้า จำนวนศัตรู(ครู)ได้มากขึ้นเป็นหมื่นๆคน และทุกคนก็หมายจะฆ่าแก๊งกระเทีนยมให้ตายเสีย
"แย่แล้ว! ทุกคน กระโดดขึ้นไปบนฟ้า เตรียมเผด็จศึก!" 2ตะโกนลั่น ทั้ง4จึงกระโดดขึ้นไปบนฟ้า แล้วทิ้งส้นลงมาโจมตีเป็นหมู่
"[I want Nobody Nobody But You!]" ทั้ง4เต้นท่าเดิม แล้วชี้นิ้วไปที่กลุ่มครูกระจุกหนึ่ง ก่อนที่จะปรบมือให้สัญญาณ
ฟุ่บ!!!!!
เหล่าครูกระจุกนั้น ได้หายไปจากโลกใบนี้ทันที
แก๊งกระเทียม ได้ต่อสู้กับพวกครูไปเรื่อยๆ โดยไม่รู้เมื่อไหร่จะกำจัดได้หมด?
ทางด้านมิติแห่งความตาย บรรยากาศรอบๆมิติเป็นทะเลทราย โดยมีกะโหลกของมนุษย์และสัตว์ทั้งหลาย วางเรียงรายอยู่จนชวนขนลุก
บรรยากาศรอบๆ มีฝุ่นทรายลอยไปมา ท้องฟ้ามืดครึ้มสีน้ำเงินเข้มสลับเทา พร้อมดวงอาทิตย์ที่ทุกคนน่าจะรู้จักกันดี กำลังหัวเราะอย่างสนุกสนาน- -
และที่ขาดไม่ได้ สิ่งสำคัญแห่งมิติแห่งความตาย คือ
หอคอยเดอะลอร์ดออฟเดอะลิง 
โดยหอคอยนี้มีดวงตาที่มีสรรพคุณคือ ถ้ามองไปที่ไหนที่นั่นจะมีสงคราม (มันก็น่าจะมีอยู่แล้วนิ-*-)
"โอะ โอ๊ย~" เทเลทับบี้สีรุ้งค่อยๆพยุงตัวขึ้นอย่างสลึมสลือ
"ที่นี่ที่ไหนหว่า- -?" เทเลทับบี้รำพึงขึ้น
ดวงอาทิตย์ปัญญาอ่อนตอบพร้อมด่าทันใดว่า "ถามได้ มิติแห่งความตายไง ไอควา ย"
"เดี๊ยะปั๊ดตบรุย-*-" เทเลทับบี้ทำท่าหาเรื่อง แต่ต้องสงบไว้ก่อน เมื่อเห็นผอ.ร่วงลงมา
หมุนตัวท่าเต้นบัลเล่ย์คล้ายๆแก๊งกระเทียม (ลอกเขามา) แล้วลงแดชอย่างสวยงาม
"อร๊ ภรวกจร้าว! แกร์! ธรัมหั้ยย์ฃร้ามราฏริตธรี่ณรี่!" ผอ.ในร่างซุปเปอร์ไซยาห์ชี้หน้าด่าเทเลทับบี้สีรุ้งทันที
"เพราะเอ็งน่ะแหละ ที่ทำให้พวกชั้นมาอยู่ตรงนี้!" เทเลทับบี้สวนกลับทันควัน
"เอ็งนั่นแหละ!"
"มุงนั่นแหละ!"
"ยู้ดดดดดดดดดดดดดดดดด~!!! พวกมุงจะทะเลาะกัลไปถึงไหนวะ แสรด-*-" ดวงอาทิตย์ตะโกนห้ามด้วยความรำคาญ
ทั้ง2คนหยุดสงบไป1วินาที แล้วทะเลาะกันต่อ แต่ก็ต้องชะงักอีกรอบเมื่อประตูมิติที่ทั้ง2ร่วงลงมา ค่อยๆถ่างขึ้น
แล้วปล่อยอะไรหลายๆอย่างลงมา
"กดปุ่มได้~! เอ้ย กรี๊สสสสสสสส!" ครูหลายคนกรีดร้องขณะที่กำลังร่วงลงมาจากประตูมิติบนฟ้า
"ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!" พวกนร.ก็ร้องเสียงหลงไม่แพ้กัน
และแล้ว ทั้งหมดก็ลงสู่พื้น บางคนลงแดชได้รอดจากวงตะลุมบอน แต่บางคนลงพลาดล้ม ทำให้โดนทับกันจนแบนเป็นกระดาษ
ประตูมิติยังไม่ปิดลงสนิท ทันใดนั้น ร่างของชาย2คน ก็ดิ่งลงมาจากประตูมิติ ก่อนที่ประตูจะปิดลงดังเดิม
"หัวหน้าฝ่ายวิชาการ! หัวหน้าฝ่ายรปภ.รุ่นที่2!" ครูทุกคนอุทานขึ้น
"ไงล่ะ!" ทั้ง2คนกล่าวทักทาย ก่อนจะลงสู่พื้นอย่างสวยงาม
คณะครูและเหล่านักเรียนรีบวิ่งไปเข้าฝั่งตัวเอง
ในตอนนี้ฝนสนามรบได้แบ่งกองกำลังเป็น2ฝ่ายแล้ว- -
'ทุกคนฟังนะ ในสนามรบแบบนี้ ถ้าจะใช้ไอเทเลทับบี้สีรุ้งนี่สู้คงจะไม่ดีแน่ เราควรแยกร่าง ออกไปเป็น4ร่าง เพื่อกระจายกองกำลัง บรึ๋ย' เบญญ์กล่าวขึ้น
'บิว/ท็อป แยกร่างออกไปเป็นตัวสีแดง ฟลุ๊ค/มีน แยกร่างออกไปเป็นตัวสีม่วง เจษ/ปลื้ม แยกร่างออกไปเป็นตัวสีเขียว และ 'บอส/จุ้ย แยกร่างออกไปเป็นตัวสีเหลือง ส่วนคนที่เหลือ ช่วยกันบังคับเทเลทับบี้สีรุ้งนี่ บรึ๋ย' เบญญ์ชขี้แจงขึ้น ทุกคนพยักหน้าแล้วแยกร่างออกมา
"ตอนขยับนี่ก็เหมือนวิ่งสามขาใช่มะ" บิวพูดขึ้นอย่างกังวล
"น่าจะ- -" ท็อปพูดขึ้น จากปากเดียวกัน
"ว่าแต่กำลังรบเรามีแค่นี้เรอะ-0-" จุ้ยในตัวเทเลทับบี้สบถออกมา
"หึ...." อยู่ดีๆประธานก็เก๊กเท่โดยไม่ทราบสาเหตุ- -
"อย่าลืมสิ ประธานสามารถมีพลังได้ถึง2อย่าง หึๆ..." ไม่ทันขาดคำ ประธานก็แสดงพลังอันอหังการขึ้นมา
ร่างของประธาน ค่อยๆเปลี่ยนแปลงกลายเป็น....
"We Are Sparta!!!!" ประธานในร่างสปาร์ต้าตะโกนขึ้นด้วยความองอาจ
"ได้เวลาแสดงพลังของประธานแล้ว~!" ประธานเริ่มรู้สึกฮึกเหิมทันใด (โดยมีเหล่าเทเลทับบี้4ตัวคอยเต้นเชียร์อยู่ข้างหลัง)
"ไม่ต้องพูดพล่ำทเพลง!" หัวหน้าฝ่ายรปภ.รุ่นที่2 (ขอย่อว่า หร.) ตะโกนตัดบทขึ้น ก่อนที่ไอพวกนี้จะบ้าไปมากกว่านี้
"แกร์ อัยย์ปราทัลล์ธรโยส!" ผอ.รับไม่ได้อย่างแรง เมื่อนร.ที่ตนรักที่สุด กลายเป็นศัตรู
"ผมรู้ความจริงหมดแล้ว หมดศรัทธาในตัวแกทันใด!" ประธานตะโกนขึ้น เพื่อแฉความจริง
"ฟิลด์ออน!" ประธานยกดาบขึ้น เหล่านร. ค่อยๆกลายเป็นนักรบสุดแกร่ง ส่วนครูกลายเป็นชาวบ้านที่ถูกเอามาร่วมรบ- -
"ไฏร!" ผอ.แผดเสียงขึ้น
ฟุ่บ! ผอ.วาร์ปเข้ามาประชิดตัวประธานทันที
"กรุไฌ้ฎราพบริ๊งค์ณ๊วร้อยส์ ไฏรซระไอรปราทัลล์มุ่ยฤคฎรี! ภารางครื่ลล์ฏ่าววววว!!!!!"
"ว้าย! มาจากไหนอ่ะ! อยู่ดีๆก็โผล่มาT[]T" ประธานร้องเสียงหลง เมื่อพลังคลื่นเต่ากำลังจะพุ่งเข้ามาโจมตีตน
ตู้มมมมมมม!ประธานโดนพลังคลื่นเต่าโจมตีเต็มๆ ก่อนที่จะกระเด็นออกมาแล้วตั้งหลัก
"พวกเทเลทับบี้! แย่แล้ว! พวกมันจะคิลชั้น เอาอาวุธนี่ไปช่วยกันหน่อย!" ประธานเรียกหีบสมบัติออกมา โดยในนั้นมีอาวุธคือ
ปืนเลเซอร์
"คุงมาก! ได้อาวุธใหม่แล้ว พวกเราลุยเลย!" บิวกับท็อปตะโกนขึ้น ก่อนที่ทุกคนจะหยิบปืนเลเซอร์ออกไปร่วมรบ
สงครามรอบ2ระหว่างนักเรียนกับคณะครูได้เปิดฉากขึ้น
นักเรียนกับครูรบกันอย่างเมามันส์ โดยไร้ปราณี
"ย้ากกกก!" หร. พุ่งเข้าตวัดกระบองเข้าโจมตีเทเลทับบี้สีรุ้ง แต่ไม่มีผลกระทบใดๆ
"งั้นใช้วิธีนี้!" หร.ร่ายรำกระบอง แล้วอัญเชิญฝนยามให้ตกลงมา
ทั่วฟ้า เมฆปแกคลุมอย่างแน่นหนาแล้วทันใดนั้น ก็มีเหล่ายามหล่นลงมาจากฟ้าเป็น หร่าฝน
นักเรียนกับเหล่าครูหลบฝนยามกันอย่างอลวน ท่ามกลางความวุ่นวายของสนามรบ
หัวหน้าฝ่ายวิชาการ (ขอย่อว่า หว.) รีบแปลงร่างเป็น...
แฮร์รี่พ็อตเตอร์!"ไม่ปล่อยให้รอดไปหรอก!" ประธานรีบวิ่งเข้าประชิดตัว หว. แต่ก็ต้องหยุดชะงักด้วยเวทมนตร์ของ หว. ที่ร่ายดักไว้
"ไอพวกนร.ไม่รักดี!" หว.จ้องหน้าประธานแล้วพูดขึ้น
"หยั่งงี้ต้องลงทัณฑ์ด้วยข้อสอบ!" หว.ตะโกนขึ้นอย่างเกรี้ยวกราด
"เจ้า! ไอหัวหน้าฝ่ายวิชาการ!" ประธานสบถขึ้น พลางพยายามดิ้นให้หลุดจากเวทมนตร์พันธนาการ
"!@#$%^&*!!!!" หว.ร่ายเวทย์ปรัมปราขึ้น แล้วหนังสือขนาดยักษ์ก็หล่นลงมาจากฟ้า ก่อนที่จะทับนร.ตายHaไปหลายศพ
"แก!" เทเลทับบี้สีเหลือง (บอส/จุ้ย) ยิงปืนเลเซอร์เข้าไปโจมตีหว. แต่หว.ปัดเลเซอร์ทิ้ง ก่อนที่จะร่ายเวทย์อีกรอบ
"พสุธากัมปนาท!" แผ่นดินค่อยๆสั่นไหว หินจำนวนมากกระเด็นกระดอนโจมตีเหล่านร.
และจุดๆหนึ่ง ได้พังทลายลงกลายเป็นบ่อความลึก100000000000000000000000000000000000ก.ม.!
"งั้นเอายังงี้!" เทเลทับบี้สีแดง มีฟันยื่นขึ้น และมือค่อยๆกลายเป็นหอย
"3...2...1! บรึ๋ยแทคเกอร์!" เทเลทับบี้สีแดง พุ่งเข้าชนหว.กระเด็นไปไกล
"เหวอออออออออออออ" หว.ร้องเสียงหลงเมื่อร่างกายตนลอยอยู่กลางอากาศ
"Chain Attack!" เทเลทับบี้สีเขียว(เจษ/ปลื้ม) กระโดดไปตามหว. ก่อนที่จะตะปบ ให้หว.กระเด็นไปอีกทาง
"ทางนั้นมัน....!" หว.ร้องขึ้นด้วยความตกใจสุดขีด
เพราะทิศทางที่เขากำลังจะตกไป คือ ทางของบ่อลึก10000000000000000กม. ที่เกิดจากฝีมือตนเอง
"คิดเหรอว่าชั้นจะตายง่ายๆน่ะ!" หว.หมุนตัวแล้วเอาเท้าลงเบรกอย่างสวยงาม
"แหะ..." หว.เก๊กเท่ ก่อนที่จะหมุนตัวกลับไปโชว์ความเก่า แต่ทว่า....
เขาสะดุดขี้มด แล้วก็ร่วงลงไปในบ่อลึก
"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก" หว.กรีดร้องครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะโดนแรงดันอากาศจากความลึกอัดตาย
"เยส! ตัวหลักๆเสร็จไปหนึ่ง!" ประธานตะโกนด้วยความดีใจ
"บุกต่อปายยยย!" เทเลทับบี้สีรุ้งสั่งการขึ้น แล้ววิ่งเข้าไปกระโดดขึ้นบนฟ้า
"กรี๊ดดดด! ตัวใหญ่ยังกะตึกใบหยก แต่กระโดดยังกะจิ้งหรีด!!!!" หร.ร้องเสียงหลง เมื่อเห็นเทเลทับบีสรุ้งกำลังจะกระโดดลงมาโจมตีตน
"ไม่ได้แอ้มหรอกน่า!!!!" หร.กระโดดขึ้น แล้วคว้ากระบองคู่ใจของตน หมายจะพุ่งเข้าไปฟาดเทเลทับบีสรุ้งที่กำลังลอยอยู่กลางอากาศ
"กระบองเอ๋ย จงขยายออก!" กระบองของหร.ขยายใหญ่ขึ้นจนเกือบเท่าตีวเทเลทับบีสรุ้ง แต่มีน้ำหนักเท่าเดิม
และฉับพลันหร.ก็ฟาดกระบองเข้าทมี่ตัวเทเลทับบี้สีรุ้ง
ตู้มมมมมมมมมมมมมมมมม!เทเลทับบี้สีรุ้งกระเด็นไป (เมื่อชนอะไรก็กระจุยหมด) และล้มนอนลงที่ฝูงครู ทำให้ครูตายHaไปหลายศพ
"แรงควายฉิบหราย!" เทเลทับบี้กระเด่งตัวยืนขึ้น พลางบี้ศพครูอีกรอบ
"ได้เวลากำจัดไอพวกตัวสีสดใสนั่นแล้ว!" ไม่ทันที่หร.จะทำอะไร ก็ถูกเทเลทับบี้ตัวสีแดง กระแทกไปใกล้ๆหลุม
"ชั้นไม่ตายเหมือนไอหัวหน้าฝ่ายวิชาการหรอกน่ะ!" หร.เบรกได้ทันแล้วหมายจะพุ่งตัวไปฆาเทเลทับบี้ทั้ง4สี
แต่ทันใดนั้น (ดูภาพซะ- -)
"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก!" หร.กรีดร้องครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะตายเหมือนหว.เด๊ะๆ= =
"เสร็จอีก1ศพ ตอนนี้ก็คงเหลือแต่ไอผอ.แล้ว!" เทเลทับบี้สีรุ้งรำพึงขึ้น
"ฮาเมฮาเมห้า!" พลังคลื่นเต่า พุ่งเข้ามาโจมตีเทเลทับบี้สีรุ้งอย่างจังๆ
"ฮึ่ย์!!!!" เทเลทับบี้สีรุ้ง หยิบศพครูมาปั้นเป็นก้อนกลม แล้วปาไปอัดผอ.เต็มๆ
"อุ้ก!!!! ย้ากกก!!!!" ผอ.ยันลูกบอกศพครูให้กระเด็นกลับไปโจมตีเทเลทับบี้สีรุ้ง
แต่เทเลทับบี้สีรุ้งก็ตบกลับไปโจมตีผอ.อีกที
"ชิส์ คงต้องใช้ท่าไม้ตายสุดยอดแล้วสินะ!" ผอ.ยกแขนขึ้น โชขว์กลิ่นเต่า ลูกพลังก้อนกลมๆขยายใหญ่ขึ้นพร้อมพลังทำลายอันมหาศาล
"บองเกงกิ!"ลูกพลังขนาดยักษ์ค่อยเคลื่อนเข้าทำลายทุกสรรพสิ่ง แต่เทเลทับบี้สีรุ้งรีบเอามือมายันไว้!
นร.ทุกคนที่เหลือรีบเอามือมาช่วยกันยันลูกพลัง
"ย้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก" ทั้งหมดตะโกนขึ้นพร้อมกัน
ในที่สุด พลังบองเกงกิก็ถูกผลักออกไป.....
"ฮื้อฮือฮือ~" ดวงอาทิตย์ฮัมเพลงอย่างสบายใจ โดยหารู้ไม่ว่ามีอะไรกำลังพุ่งมา
"เฟ้ย! ว้ายยยยยยยยยย!" ดวงอาทิตย์ร้องเสียงหลงเมื่อเห็นลูกพลังบองเกงกิกำลังพุ่งเข้ามาที่ตน!
บรึมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม!!!!ดวงอาทิตย์ถูกระเบิดเป็นเสี่ยงๆ ทำให้สนามรบมืดยิ่งขึ้นอีก
'จริงสิ เรามี'ไอนั่น'นี่นา!' ฟลุ๊คนึกขึ้นได้ รีบล้วงกระเป๋าตนเองแล้วหยิบบางอย่างขึ้นมา
"นั่นมัน...." มีนเอามือปิดปาก โดยแทบไม่อยากเชื่อสายตาว่าฟลุ๊คจะมี.......
เด๊ธโน้ต!"เอาเลยฟลุ๊ค เขียนเลย!" เจษตะโกนขึ้น แต่ทุกคนเริ่มตระหนักถึงปัญหาบางอย่าง...
"เราอยู่ในร่างเทเลทับบี้...."
"มันไม่มีนิ้ว แล้วจะเขียนได้ไงเล่า~~~!!" ท็อปตะโกนขึ้นอย่างอารมณ์เสีย
"งั้นเอามานี่!" ประธานรีบโบกมือให้โยนเด๊ธโน้ตมาให้ตน
"อย่าหวังว่าจะทำอะไรอีก! บองเกงกิลูกที่2! อร๊ รืมไปร ฏร้อวว์วรี้บราตินิ ไฏรแหร่ปรายซร้า!" ผอ.ชูมือขึ้นแล้วพลังบองเกงกิก็โผล่ออกมาอีกครั้ง
"ย้ากกก!" ลูกพลังขนาดยักษ์ บองเกงกิ ลอยลงมาหมายจะทำลายทุกสรพพสิ่งอีกครั้ง
"ฮึบ!" เทเลทับบี้สีรุ้งรีบเข้าไปยันลูกพลังขนาดยักษ์
"รีบๆเขียนชื่อมันเร็ว!พวกชั้นต้านไว้ไม่ได้นานมากนะ! บรึ๋ย!" เทเลทับบี้สีรุ้งตะโกนขึ้น ประธานพยักหน้าแล้วรีบไปฉวยเด๊ธโน้ตมาเขียน
"แย่ละไม่มีปากกา!" ประธานสบถ "งั้นเอางี้!" ประธานกัดนิ้วตัวเอง แล้วเขียนชื่อผอ.ลงไปในสมุดเด๊ธโน้ตด้วยเลือดของตน
"ผอ. เหล่ารักพล ชำนาญ!!!!" ประธานกลั้นใจเขียนเด๊ธโน้ตจนเสร็จ แล้วปิดสมุดลง
35วิให้หลัง....
"ย้ากกก!" เทเลทับบี้สีรุ้ง ผลักบองเกงกิออกไป แต่ว่า มันกำลังจะวกมาอีกภายในเวลา1นาที!
"งั้นเอาไปอีกลูก! อุ้ก!" ผอ.เริ่มทรุดฮวบลงไป เมื่อรู้สึกแน่นหน้าอกอย่างบอกไม่ถูก
หน้าอกของผอ.ค่อยๆเรืองแสงขึ้น เหมือนจะมีการระเบิดภายใน!
"อุ๊ฟ! ฮั๋วจัยย์ฃร้า!!"
"อ๊ากกกกกกกกกกกกกก!" ผอ.กรีดร้องสุดเสียง ก่อนที่จะสิ้นใจลง ด้วยอาการโรคหัวใจจากเดธโน้ต....
"ทุกคนไม่มีเวลาแล้ว! เปิดประตู!"ประธานใช้พลังทั้งหมดเปิดประตูมิติ ประตูมิติอันเดิม ค่อยๆเปิดขึ้น แล้วดูดพวกนักเรียนที่เหลืออยู่เข้าไป
"ประธานไปเร็ว!" เทเลทับบี้สีเหลือิงตะโกนเรียก
"พวกนายรีบไปเร็ว ชั้นจะควบคุมประตูอยู่ที่นี่!" ผอ.ตัดคำทันที
"แต่...!"
"ไม่ต้องแต่! ไปเร็ว!" ผอ.รีบไล่ทุกคนให้เข้าไปในประตูมิติ
"อืม...ขอบใจนายมากนะ...." องค์กรบรึ๋ยทุกคนกล่าวขึ้นพร้อมกัน
"ลาก่อนนะ...."บรึมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม!!!!บทส่งท้าย อวสานจริงๆ จบสิ้นเอวังประการไฉน
"โอะโอย.....บรึ๋ย....." เบญญ์ค่อยๆลุกขึ้นจากเตียงนอน
"ห้องพยาบาลรึ บรึ๋ย?" เบญญ์รำพึงขึ้น....
"เซอร์ไพรส์!!!!" ทุกคนเข้ามายินดีกับเบญญ์
"หา? อะไรรึ บรึ๋ย?" เบญญ์ยังงงๆอยู่
"อ้าว หัวหน้าไม่รู้รึไง ว่าวันนี้วันอะไร..." บิวยิ้มแฉ่ง
"วันจบการศึกษาป.6ของพวกเราไง!" ฟลุ๊คตะโกนขึ้นดว้ยความปลืม้ปิติ
"ลืมไปเลยแฮะ....งั้น มีน ฟลุ๊ค ท็อป ปลื้ม บิว ก็ต้องไปต่อที่ร.ร.อื่นแล้วสิบรึ๋ย" เบญญ์ทำเสียงเศร้าๆ
"ไม่ต้องห่วงหรอกน่า..." 2กับมาร์กเดินเข้ามาในห้องพยาบาล
"ยังไงซะ พวกเราก็เป็นเพื่อนกันนี่~" มาร์กกล่าวขึ้น
"ใช่แล้ว" ทุกคนกล่าวพร้อมกัน
"อื้ม! เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป บรึ๋ย~" เบญญ์ยิ้มที่มุมปาก ทุกคนเอามือประสานกันเพื่อรำลึกความเป็นเพื่อนครั้งสุดท้าย
ศึกสงครามระหว่างนักเรียนกับคณะร.ร.หน้าเงินได้จบลง โดยการเสียสละด้วยแรงกาย และชีวิตของหลายๆคน ไม่ว่าจะองค์กรบรึ๋ย แก๊งกระเทียม
และท่านประธาน รร.อัสสัมชีธนบุรันได้ถูกจัดตั้งระบบใหม่ ให้กลายเป็นร.ร.ที่ดีสมร.ร. ไม่ใช่ที่ดูดเงินอย่างแต่ก่อน
มีน ฟลุ๊ค ท็อป ปลื้ม บิว ได้ออกจากร.น. เพื่อไปเรียนต่อที่ร.ร.อื่น
แต่ความเป็นเพื่อนในร.ร.นี้ ก็ไม่มีวันที่จะจางหายไป....~จบบริบูรณ์~
