ตกลงว่าเราโชคดีหรือเนี่ย

  รออ่านต่อๆ

ขุดขึ้นมานิด

เหอะๆ.. ใจเย็น.. ตอนนี้หมดแม็กอยู่

แง่มๆช่วงนี้ไม่มีอารมแต่งนิยายเลยเรา ก็เลยไม่ได้แต่งเพิ่ม

   ห้องนั่งเล่นที่คงเหลือแค่ผู้ชาย 3 คนก็มีเสียงหัวเราะดังขึ้น แน่นอน ก็คงจะเป็นเสียงของสองคนนั้นนั่นแหล่ะ

และแล้ว วันเปิดเรียนได้มาถึง โรงเรียนดูค่อนข้างจะวุ่นวาย คนมากมายเดินขวักไขว่ มันคงจะดีกว่านี้ถ้ามิฮารุไม่หลงทาง..
      "แล้วห้องเรียนฉันอยู่ทางไหนเนี่ยY^Y" มิฮารุวิ่งไปมาหลายรอบแล้ว แต่ก็ยังหาห้องเรียนไม่เจอสักที
ตุ๊บ.. ตุบ.. ตุบ
     "โอ๊ย.."
     "อูยยยย "
     "O_o"
     "นี่เธอทำอะไรของเธอห๊า" เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อน สบดใส่มิฮารุ แต่ตอนนี้มิฮารุได้แต่อึ้ง เพราะกุเกิ้ลดูดีมากเลยทีเดียวใส่เครื่องแบบนักเรียนสีดำ บ่งบอกถึงปราการที่ตัวเองอยู่
     "O_O"
     "มองหน้าหาเรื่องรึไงยัยบ๊อง"
     "ปะ..เปล่า"
     "แล้วเธอมาทำอะไรที่นี่ นี่หน่ะสนามฝึกพวกปี 2 นะ"
     "ฉัน..แค่มาเดินเล่น" มิฮารุตอบปัด
     "หา..เดินเล่นก่อนเรียนหรอ" กุเกิ้ลมองหน้าเหมือนไม่เชื่อ
     "ชั่งฉันเถอะน่า" มิฮารุเดินหนี
     "เธอจะไปไหนหน่ะ"
     "ก็กลับหน่ะสิยะ ให้ฉันอยุ่ทำซากอะไรเล่า"
     "ทางนั้นหน่ะ ทางไปห้องน้ำชายนะ = =;"
     "ฉัน..ฉันเดินเล่น"
     "หลง"
     "ห๊า..เปล๊า"
     "หลงทางหล่ะสิ" กุเกิ้ลเริ่มนึกออก ชักอยากจะแกล้งมิฮารุขึ้นมา
      "เปล่า"
     "เหรอ"
     "..."
     "หึหึ"
     "ก็ได้ก็ได้.. ฉันหลง พอใจรึยัง"
     "คร๊าบบบ.. ไปละนะ"
     "นี่..เดี๋ยวสิ" มิฮารุดึงแขนกุเกิ้ล
     "อะไร จับแขนบิชอบอย่างเนี๊ยะ เดี๋ยวคนเข้าใจผิด ฉันซวยหมด"
     "ตาบ้า.. "
     "เอ๊า.. คนอะไร มาแต๊ะอั๋งเค้า แล้วยังมาด่าอีก"
     "ไอ้ ๆๆ... เชอะ ไม่คุยด้วยแล้ว " มิฮารุเดินหนี
     "จะให้ช่วยหาห้องเรียนก็บอกมานะ"
     มิฮารุหยุดกึก.. หันหลังไปมองกุเกิ้ล ที่ยังยืนทำหน้ากวนโอ้ยอยู่ที่เดิม มิฮารุไม่พูดอะไร แต่ด้วยตอนนี้ถึงคราวจนมุมจริงๆ ถ้าอีก 15 นาที  ยังหาห้องไม่เจอ เป็นแย่แน่
     "ก็ได้ ฉันจะให้นายช่วยฉันก็ได้ ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะ ถ้านายอยากช่วยฉัน" มิฮารุตอบแบบกวนๆ
     "= ="
     "  อะไร จะช่วยไม่ช่วย"
     "เห็นอย่างนี้ไม่ช่วยละ ไปก่อนนะ"
     "เดี๊ยววววววว.. ช่วยฉันหน่อยเถอะนะ" มิฮารุทำสายตาอ้อนวอนปิ๊งๆ แต่กุเกิ้ลทำหน้าเหมือนแขยง
     "โอเค ก็ได้ อย่ามองฉันแบบนั้นอีกนะ ฉันกลัว = ="
     "ไอ้บ้า.."


ฮูมมมมมมมม..
     เสียงสุนัขผีตัวใหญ่ยักษ์ ตาสีแดงฉาน กับขนสีดำ ร่างใหญ่ยักษ์ร้องคำรามกึกก้อง เหมือนประกาศว่าตนคือผู้ยิ่งใหญ่
     "เงียบๆไอ้หมาบ้า" ผู้คุมคนหนึ่งโวยในขณะที่เขากำลังเล่นหมากกระดานกับผู้คุมอีกคน
     "วันนี้มันเป็นอะไรวะ ปกติเงียบเป็นตาย" ผู้คุมอีกคนบ่น
     "ไม่รู้สิ ชั่งมัน"
     ใช่แล้ว..ที่นี่คือคุก ที่จองจำเพียงสุนัขผีเพียงตัวเดียว... ผู้คุม 1 พัน กับนักโทษ 1 ตัว มันจะดีกว่านี้ ถ้านักโทษนั้น ไม่ใช่อดีตจ้าวปีศาจมืด ที่ถูกสยบโดยราชาฮิงตัน ซึ่งตอนนี้พระองค์ได้สิ้น ไปพร้อมๆกับพลังของจ้าวปีศาจมืด
    ผู้คุมทั้ง 2 ลุงเดินไปหาจ้าวปีศาจมืดที่อยู่ในร่างสุนัขผีตัวใหญ่
     "โถๆๆ.. น่าสงสาร เจ้าหมาน้อย ถูกขังอยู่เพียงรำพัง"
     "ฮ่าๆๆ.. ข้าว่าเราไปหาไรกินกันเถอะ"
     แต่เสียงรำร้องในใจจ้าวปีศาจไม่เคยหยุด
    ใช่แล้ว..สักวัน เขาจะกลับมา...

     "เฮ้อ..เหนื่อยชะมัด" วาเนซซี่บ่นอย่างหัวเสีย เธอเดินอยู่ตามระเบียงทางเดินโล่งๆ เวลานี้เลิกเรียนแล้ว จึงไม่มีนักเรียนบริเวณที่เธอเดินอยู่
      วาเนซซี่เดินไปเรื่อยๆ ก่อนจะค่อยๆผ่านห้องพยาบาล ซึ่งเธอก็รู้จักประวัติห้องนี้ดี เธอก็ไม่คิดจะลองดีอะไร แต่ก็อดสงสัยไม่ได้
      วาเนซซี่ก้าวเข้าห้องไปอย่างช้าๆ มองซ้ายขวาเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีคนอยู่ เธอค่อยๆเดินไปที่กระจกที่มุมห้อง วาเนซซี่ค่อยๆเอื้อมมือไปสำผัสผ้าที่คลุมไว้ จนกระทั่ง
     "โอ๊ย..!! เบาๆหน่อยเซ่" เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น วาเนซซี่สะดุ้งตัวหน่อยๆ ก่อนจะเดินไปตามเสียง
     "ถ้าจะให้เบากว่านี้ ก็ทำเองละกัน" เสียงผู้หญิงอีกคนดังขึ้น
          วาเนซซี่ค่อยๆเปิดม่านดู
     "อ้าว..."
     "?"
     "อ้อ.. วาเนซซี่ มาพอดี มาทำแผลให้เฟริน่าหน่อยละกัน ครูไม่ไหวจะเคลียร์" อาจาร์ยซินดี้โยนภาระมาให้วาเนซซี่ซะงั้น วาเนซซี่งงหน่อยๆ แต่ก็ต้องตกลง
     อาจาร์ยซินดี้นอกจากจะสอนวิชาดนตรีแล้ว เธอยังเป็นครูประจำห้องพยาบาลอีกด้วย
     "เชอะ มือหนักอย่างกับอะไรดี แล้วยังอยากเป็นพยาบาลอีก"
     "เอ๊ะ.. เฟริน่า เธอจะเอาอะไรกับครูอีกห๊า..เนี่ยอุตส่าร์ให้วาเนซซี่ทำแทนแล้วนะ"
      "บ่นนิดบ่นหน่อยก็ไม่ได้ อะไรนักหนาห๊า.."
     "เธอนี่มันจริงๆเลย จะมีคอนเสริดอยู่แล้ว แล้วยังมีเรื่องอีก"
      "อ้าว..ก็คนมาท้าหนู หนูก็ต้องรับท้าสิ"
      "ก็หัดระ...."
      "หยูดดดดดดด"
     "!!"
     "!!"
     "นี่จะให้หนูทำแผลไม๊เนี่ย"
      "อ..อือ" เฟริน่า/อาจาร์ยซินดี้
     "งั้นครูก็ออกไปซะ ส่วนเธอนั่งลงแล้วหุบปากซะ"
     "แต่ว่าครูต้อง.."
     "ออกไปปปปปปปปป..."
     "จ...จะ"
     หลังจากที่อาจาร์ยซินดี้ต้องรีบวิ่งออกไป ก่อนที่วาเนซซี่จะตวาดอีกครั้ง ห้องก็เงียบอีกครั้ง
     วาเนซซี่ค่อยๆ จุมสำลีในน้ำสีม่วง ซึ่งเรียกว่า "แวเดซ" แล้วยืนไปหาเฟริน่า
     "เฮ้ย.ๆ.. ไม่เอาอันนั้น"
    "ไม่เอาแล้วจะหายหรอยะ"
     "มันแสบ...โอ๊ย.." ยังไม่ทันขาดคำ วาเนซซี่ก็จิ้มแวเดซไปที่แผลเฟริน่าแล้ว
     "นั่งนิ่งๆสิยะ ไม่งั้นจะทำได้หรอ"
     "ไม่เอาแล้ว"
     เฟริน่ากำลังจะวิ่งออกจากห้องพยาบาล วาเนซซี่ซึ่งอยู่ไกล้กว่าก็ปิดประตูห้องพยาบาลไปเสียแล้วพร้อมกับ..
     
           กริ๊ก..
     ล็อกประตูเรียบร้อย
     "เธอ..จะทำอะไรหน่ะ"
     "นั่งซะดีๆ ก่อนที่ฉันจะใส่ไม่ยั้ง"
    "ไม่เอานะ..มันแสบบบบบ"

    สุดท้าย...

    "แค่นี้ก็เรียบร้อย จะร้องอะไรนักหนา" วาเนซซี่บ่น หลังจากปิดพาสเตอร์อันสุดท้ายที่คางให้เฟริน่า
    "เชอะ เธอไม่มาโดนเองเลยหล่ะ" เฟริน่าบุ้ยปาก
     "แล้วไปทำอะไรมาหล่ะ"
     "ก็เรื่องเดิมๆ"
     "สมน้ำหน้า บอกแล้วให้เลิกเป็นคิงซะ"
     "ก็ฉันยังหาคนที่จะมาแทนตำแหน่งไม่ได้สักที จะมีก็แต่ไอ้พวกกระจอกแล้วทำเด่น กับพวกเก่งๆ แต่หยิ่งในศักดิ์ศรีซะเวอร์ อย่างกับศักดิ์ศรีจะกินได้"
     "เห๊อะ" วาเนซซี่เค้นเสียงหน่อยๆ

     วาบ....
     แสงสว่างจากกระจกกระทบเข้าตาของทั้งคู่ เฟริน่าจึงเดินไปดึงผ้าลงมา.. แล้วทั้งสองก็ได้เห็น....


 

---

เห็นอะไรหน่ะ... รอตอนต่อไปแล้วกัน

เฮ้อ.. สู้ต่อไปเรา กำลังจะเข้าสู่การเริ่มต้องของความวุ่นวายแล้ว ...อีกนิด....อีกนิด

อ่านต่อจิ้ม >>> http://forum.asura.in.th/index.php?topic=33304.645#msg691304


รักคนอ่านเสมอ

เล่นตัวมาก เด๋วไปเข้าเรียนสายนา~ คริๆๆๆ