(11)
แสงสว่างจากกระจกกระทบเข้าตาของทั้งคู่ เฟริน่าจึงเดินไปดึงผ้าลงมา.. แล้วทั้งสองก็ได้เห็น.... กระจกเปล่าๆที่สะท้อนเพียงเงาของทั้งคู่
"ก็แค่ข่าวลือสินะ" เฟริน่าบ่นอย่างเซ็งๆ
"ท่าจะใช่นะ" วาเนซซี่เออ ออด้วย
ทั้งคู่กำลังจะหันหลังกลับ แต่จู่ๆ ก็มีเส้นไหมพุ่งออกจากกระจกราวกับมีชีวิต เส้นไหมพุ่งตรงมาที่ทั้ง 2 คน วาเนซซี่และเฟริน่ากระโดดหลบไปคนละทางอย่างรวดเร็ว
"ให้ตายเถอะ นั่นมันอะไรวะ" เฟริน่าสบด วาเนซซี่มองกระจกนิ่ง
แล้วเส้นไหมก็พุ่งออกมาอีก วาเนซซี่เรียกดาบเวทมาไว้ในมือ ก่อนจะร่ายเวท พร้อมฟันออกไป คลื่นพลังเวทกระทบกับกระจกอย่างจัง ผุ่นควันลอยตลบอบอวล
"เฮ้ย ... จะใช้พลังอะไร ก็ออมมือหน่อย ฉันขี้เกียจมาเคลียร์งบประมาณห้องพยาบาลนะ" เฟริน่าบ่นทั้งๆที่ในใจยังทึ่งกับการร่ายเวทที่รวจเร็วของวาเนซซี่
"คนที่ตกวิชาเวทมนต์ศาสตร์อย่ามาทำเป็นบ่น" วาเนซซี่ยิ้มเยอะ
"ชิ"
ฝุ่นควันเริ่มหายไป ทั้งคู่จับจ้องไปที่กระจก แต่ทว่า กระจกกลับไม่เป็นอะไรเลย
"อะไรกัน" วาเนซซี่เบิกตากว้าง แม้เธอจะใส่ไปไม่เต็มที่ แต่พลังขนาดนั้นก็ทำให้ต้นไม้ล้ม แต่กระจกบานนี้กลับไม่ได้เป็นอะไรเลย
ถึงเวลาแล้วสินะ เฟริน่ายิ้มมุมปาก
"ยิ้มอะไร" วาเนซซี่หัวเสีย
"เปล่า"
เส้นไหมสีขาวหยุดนิ่งวาเนซซี่งงกับสิ่งที่เกิดขึ้น อยู่ๆเส้นไหมสีขาวก็นิ่งอย่างกระทันหัน
"เกิดอะไรขึ้น"
"เอาแหล่ะ เล่นมามากพอแล้ว" จู่ๆเฟริน่าก็พูดขึ้น "เรามาเริ่มเอาจริงกันดีกว่า"
เฟริน่าเดินเข้าไปด้านข้างของกระจก และสับผัสกระจกเบาๆ วาเนซซี่เริ่มไม่วางใจเฟริน่า และเริ่มขยับถอยห่างออกไปเรื่อยๆ
"เธอพูดถึงเรื่องอะไร" วาเนซซี่ยังไม่ทันพูดจบ เส้นไหมก็เหมือนมีชีวิตอีกครั้ง มันพุ่งโจมตีทันที แต่คราวนี้ มันเล่งไปที่วาเนซซี่คนเดียว เฟริน่าหัวเราะร่า
"เธอทำอะไรของเธอ" วาเนซซี่เอ่ยถามขณะที่ตัวเองกระโดดหลบการโจมตีของเส้นไหมในกระจก และโจมตีกลับ แต่กับไม่เป็นผลอะไรเลย
"เธอน่าจะรู้หนิ"
ตูม!!
เกิดเสียงระเบิดดังสนั่น ฝุ่นควันลอยกระจายอีกครั้ง วาเนซซี่ไอค็อกแค็ก เธอลืมตาไม่ได้มาก เพราะฝุ่นควันยังเหลืออยู่เส้นไหมพุ่งตรงออกมาอีกครั้ง แต่คราวนี้วาเนซซี่หลบไม่พ้น มันพุ่งเฉียดแขนวาเนซซี่ไป เลือดสีแดงสดไหลเหยิ้ม วาเนซซี่รู้สึกเจ็บแปลบที่ต้นแขนข้างซ้าย
"หึหึ" เสียงเฟริน่าดังก้องอยู่ในหัว วาเนซซี่หมุนรอบตัว ความกลัวในจิตใต้สำนึกเริ่มบอกให้เธอวิ่ง แต่ศักดิ์ศรีเธอยังพอมีเหลืออยู่ นี่เธอจะมาตาย โดยไม่รู้สาเหตุว่าทำไม เลยหรอ?
"เธอต้องการอะไร" วาเนซซี่ตะโกน
"ความตายไงหล่ะ" เฟริน่าพุ่งตัวออกมาจากควัน ประกบหลังวาเนซซี่มือข้างขวากำที่คอของวาเนซซี่ ส่วนมือซ้าย รวบแขนของวาเนซซี่ไว้ด้านหลัง
"อึก!!"
"อืม...ฉันว่า ฉันน่าจะบอกเธอก่อนเธอจะตายหน่อยดีกว่านะ" เฟริน่าพูดเสียงเรียบ ลมหายใจเธออยู่ระต้นคอวาเนซซี่ วาเนซซี่ขนลุกซู่
"เธอ.."
"ความจริงฉันก็ไม่อยากจะให้เป็นเธอหรอกนะ ฉันอุตส่าร์ยอมเจ็บตัวเล็กๆน้อยๆมาที่ห้องพยาบาลเพื่อไม่ให้ผิดสังเกต กะว่าจะรอให้อาจารย์ออกไปเพราะรำคาณฉันซะหน่อย แต่เธอกลับเข้ามาซะได้ โทษในความส่อรู้ของตัวเองละกันนะ ^^ "
เฟริน่ายิ้มเย็นจากด้านหลังวาเนซซี่ เธอเริ่มบีบคอวาเนซซี่ช้าๆ วาเนซซี่รู้สึกจุกที่คอ น้ำตาเธอไหลโดยไม่รู้ตัว แสบจมูก ความทรมารก่อนตายเป็นอย่างนี้หรอ... ก่อนที่เธอจะวูบไป...
[miharu : say]
แล้ววันนี้ก็เป็นวันที่น่าเบื่ออีกวัน ฉันอยู่ที่นี่มี 5 วันแล้วนับจากวันเปิดเรียนวันแรก แม้ฉันจะไม่เข้าใจว่าฉันมาอยู่ที่นี่ทำไม แต่ก็รู้สึกสนุกดี แม้จะเหนื่อยเล็กๆก็เถอะ ฉันสนิทกับเพื่อนร่วมหอมากขึ้น แม้พวกเขาจะชอบพูดเรื่องแปลกๆที่ฉันไม่เข้าใจก็เถอะ แต่มักมีเสียงหัวเราะตามมาเสมอ แต่อยู่ๆวันนี้ ก็มีเรื่องแปลกเกิดขึ้น
"นี่ๆ ทุกคน" เสียงใสๆของฟอโรร่าพูดขึ้น ทุกคนที่ไม่มีเรียนตอนเช้าและยังนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นของปี 1 หันไปมอง "มีข่าวเรื่องนั้นมาอีกแล้ว"
ทุกคนเลิกทำกิจกรรมส่วนตัว และหันไปมองฟอโร่ร่าเป็นสายตาเดียว ฉันก็ด้วย
"ถึงวันนี้บิชอปของปราการเราก็ยังไม่ฟื้นเลย" เริ่มมีเสียงฮือฮา "หลังจากที่นักข่าวส่วนตัวของฉันหรือมีนนั่นเอง ไปสืบมา ก็ได้ความว่า คนที่ทำให้บิชอปเป็นอย่างนั้น ก็เพราะคิงของปราการตะวันตก"
ยิ่งมีเสียงฮือฮาเข้าไปใหญ่ คิงของตะวันตก งั้นก็ เฟริน่าสิ!! ไม่นะ นั่นมันของฉ๊านนน..(เฟริน่าเป็นของแกตอนไหนฟร่ะ = =;) ไม่จริ๊งงงง แต่เอ๊ะ!! นี่ยัยมีนเป็นเป็นนักข่าวของยัยฟอโร่ร่าเมื่อไหร่เนี่ย
"เธอเข้าใจผิดรึเปล่า เฟริน่าเนี่ยนะ" ฉันถามกลับไปด้วยความสงสัย
"ผิด เผิดอะไรกัน ไม่เชื่อถาม มีนดูสิ" ฟอโร่ร่าเพยิกปาก
"ฉัน..ฉะ...เห็นอาจาร์ยเค้าคุยกัน ตอนที่ฉันจะไปเยี่ยมรุ่นพี่วาเนซซี่.." มีนพูดติดๆขัดๆ แล้วก็ขยับไปซ่อนหลังฟอโร่ร่า
"ยังไงฉันก็ยังไม่เชื่อหรอก เพราะเฟริน่าก็สลบไปเหมือนกันไม่ใช่หรอ"
"ยัยนั่นแกล้งต่างหากหล่ะ" ฟอโร่ร่ายังเถียงกลับ ฉันหล่ะอยากฆ่ายัยนี่ทิ้งจริงๆ ฉันไม่เคยเถียงยัยนี่ชนะสักที ถ้าเป็นไอ้คลุกขี้อาจจะเถียงชนะ เอ๊ะ..ทำไมฉันต้องนึกถึงหมอนั่น.. ไม่ๆๆ อะไร ฉ๊านเป็นอะไรเนี่ย .......
"เธอเป็นอะไร = =; " เนลมองฉันแปลกๆ "ส่ายหัวทำไม"
"อะ..อะไร เปล่าสักหน่อย " ฉันตอบปัดๆ ก่อนจะรีบเดิน(เรียกวิ่งดีกว่า) ออกจากห้องทันที พร้อมมีเสียงตามหลังฉันซึ่งฉันรู้ว่าจะถามฉันว่า จะรีบไปไหน ยังไม่ถึงเวลาเรียนหนิ!!
หลังจากที่ฉันเดินออกมาซักพัก ฉันเริ่มงงๆกับตัวเอง ฉันเดินมาถึงไหนอีกหล่ะเนี่ยมันดูแปลกๆถิ่นชะมัด นี่มันเงียบเกินไปแล้ว... ฉันกำลังจะเดินถอยหลังแต่จู่ๆ ลมก็พัดมาทำใจฉันหวิวๆ กรี๊ดดดดดดด...นี่มันจะออกแนวหนังผีแล้วนะยัยคนแต่ง!! (เกี่ยวไรกะฉ๊านเนี่ย : today)
ปึก!!
หลังฉันชนกับอะไรบางอย่าง ฉันหันหลังไปช้าๆ ตัวฉันสั่นเทิ้มไปหมด.. สิ่งที่ฉันเห็นคือ...
โฮกกกกกกกกกกกก... ช้าไม่พอ ยังจะสั้นกะจิ๊ดริ๊ดอีก ...
ขออภัยมา ณ. ที่นี้ด้วยนะ
