โอ๊ะ ขึ้นหน้าใหม่พอดีเลย ฝากป๋ากบปักหมุดคืนด้วยนะครับ

แล้วก็อาทิตย์หน้า 22-30 มหา'ลัยปิดเพราะเป็นเจ้าภาพงานกีฬามหา'ลัย ต้องเอาหอนักศึกษาไปให้นักกีฬาใช้

ช่วงที่หยุดก็จะเอามาลงแบบมาราธอนให้นะครับ ทุกท่าน

^
^
^
ตาอี้อยู่ปี1จ๊ะ



ช่วงนี้โปรเจคเยอะ จะพยายามเจียดเวลามาทำในส่วนของตรงนี้ให้นะ
อย่าน้อยใจล่ะถ้าหลายๆงานฉันดอง


แล้วก็...ชอบตรงการขยายบุคลิกของตัวละครให้เด่นชัด อย่างตัวละครที่ชอบสังเกต แ้ล้วก็ได้ขยายรายละเอียดของเอรัวร์ด้วย
มันทำให้จินตนาการภาพตามได้ง่ายขึ้นน่ะ ถึงรูปลักษณ์อะไรเทือกนี้ แล้วก็นิสัยปลีกย่อยด้วย


ปล. ตาอี้ดองนานมาก รีบๆขยายเรตติ้งเร็ว!

เหอๆ..

งั้นปั่นไวๆนะ เค้าติดตามอยู่ >[]<

Eruar’s Route
   “ทางนี้ค่ะ!!” เฟริน่าร้องบอกอย่างเร่งร้อน ในระหว่างออกเท้าวิ่งอยู่ในป่าใหญ่ของวินเดิ้ล วู้ด โดยมีเอรัวร์วิ่งตามมาจากด้านโดยไม่ให้คลาดสายตา
   “ตัวใหญ่บะเริ่มเทิ่ม ทำไมถึงได้วิ่งเร็วนักนะ!?” เขาสบถเบาๆถึงสิ่งที่ทั้งสองกำลังวิ่งไล่ตามกันอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่นี่ พลางนึกถึงเหตุการณ์เมื่อวันก่อน...
   “เผอิญว่าเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา มีพายุฝนลูกใหญ่ผ่านมาที่หมู่บ้านของพวกข้า รั้วที่หลังบ้านข้าก็เลยหัก ทำให้สัตว์เลี้ยงของข้ามันหลุดออกไปหลายตัว แต่มันเหลืออยู่อีกตัวที่หนีเข้าไปในป่า ข้าเองก็แก่มากแล้ว จะให้เข้าไปบุกป่าฝ่าดงแบบนั้นคงจะไม่ไหว ก็เลยอยากจะวานพวกเจ้าให้ช่วยกันสะกดรอยตามมันไปแล้วพามันกลับมาที่บ้านที...” โค จิน เคง กล่าวจบ แล้วยกถ้วยน้ำชาร้อนขึ้นมาจิบ
   “แล้วเจ้าตัวที่หลุดออกไปเนี่ย คือตัวอะไรเหรอลุง?” เอรัวร์ถาม
   “...ก็แค่ร็อกกี้ตัวหนึ่งน่ะ...หึหึหึ...” พูดจบ สิงห์เฒ่าก็แค่นหัวเราะขึ้นมาเบาๆในลำคอ แล้วจิบน้ำชาต่อ...
3 ชั่วโมงก่อนหน้า
   เอรัวร์และเฟริน่ายืนตรวจสอบร่องรอยตรงจุดเกิดเหตุ ซึ่งดูจากรอยเท้าที่มันทิ้งไว้เป็นทาง แสดงว่าเจ้าร็อกกี้ได้หลุดเข้าไปในป่าตามที่สิงห์เฒ่ากล่าวมาจริง
   “ดูจากขนาดรอยเท้าและความลึกที่จมลงไป คงจะตัวใหญ่น่าดู...” เอรัวร์นั่งยองๆลองเพื่อตรวจสอบรอยเท้าของร็อกกี้
   “ท่านเอรัวร์ อย่าแย่งหน้าที่กันสิคะ เฟรินเป็นพรานนะคะ” เฟริน่าค้อนมองเอรัวร์ตาเขียวปัด ดูแล้วน่ารักไม่หยอกสมกับบุคลิกเด็กใสซื่อของเจ้าหล่อน
   “...อะ ขอโทษๆ งั้นเชิญหนูเฟรินปฏิบัติหน้าที่ได้เลยจ้า...” เอรัวร์หัวเราะแห้งๆ แล้วหลีกทางถอยหลังเพื่อให้เฟริน่าเข้ามาตรวจสอบได้สะดวก เธอจึงจัดแจงเอามือคลำดิน และก้มลงดมกลิ่นไปทั่วตั้งแต่รอยเท้าจนไปถึงรั้วไม้
   “...เป็นตัวเมียค่ะ...” เฟริน่าลุกขึ้นปัดเศษดินออกจากแขนขา
   “หือ? รู้ได้ไงน่ะ?”
   “ก็เมื่อครู่ เฟรินลองดมกลิ่นน่ะค่ะ จากตำแหน่งรอยเท้า และตำแหน่งที่คุณลุงบอกว่ามันชอบอยู่เป็นประจำ ซึ่งมันไม่มีกลิ่นฉุนที่เป็นกลิ่นจากตัวผู้มักจะขับออกมาเพื่อประกาศอาณาเขตของตน มีแต่กลิ่นตามตัวแบบธรรมชาติเท่านั้น...”
   “แบบนี้เราก็ไม่ต้องคอยกังวลเรื่องที่มันจะติดสัดจนตกมันสินะ?” เอรัวร์ถอนหายใจโล่งอก...
   “...มันอันตรายกว่าอีกค่ะ...” แต่สีหน้าของเฟริน่ากลับเคร่งเครียดมากกว่าเดิม จนเขาเองก็พลอยรู้สึกใจหายไปด้วย
   “...เจ้านี่มัน...กำลังท้องแก่...”...
เวลาปัจจุบัน
   “กระเตงลูกเป็นครอกแต่ทำไมถึงได้หนีไวขนาดนี้เนี่ย? เวลาแค่ไม่กี่วันไปต่อไหนถึงไหนกันแล้วนะ?” เอรัวร์บ่นพลางหยุดพักหายใจกับเฟริน่า
   “ก็สัญชาตญาณการเอาตัวรอดไงคะ...ยิ่งมีลูกต้องปกป้องด้วย...คงตกใจเพราะเสียงฟ้าผ่าน่ะค่ะ...” เฟริน่าพูดไปหอบไป...
   “งั้นเราเปลี่ยนเป็นเดินตามไปจนกว่าจะหายเหนื่อยละกัน ยังไง 2-3 วันนี้เจ้าโยฮานก็ยังไม่ติดต่อมาแน่นอน”
   “...ค่ะ...” แต่ทันใดนั้น เฟริน่าก็สังเกตเห็นอะไรบางอย่างที่พื้น เธอจึงรีบก้มลงไปหยิบมันขึ้นมา มันมีลักษณะเป็นก้อนดินสีเหลืองเขียวมีเศษหญ้าแซมอยู่ เฟริน่าดมกลิ่มมันสักพัก
   “หือ? นั่นมันอะไรน่ะหนูเฟริน?” เอรัวร์ถามพลางจะหยิบขึ้นมาดูด้วย แต่เฟริน่าตัดสินใจหยิกก้อนที่อยู่ในมือขึ้นมาเล็กน้อยแล้วใส่เข้าปากของเธอโดยไว เคี้ยวหยับๆอยู่สักพักจึงคายมันออกมา
   “มูลของมันน่ะค่ะ...” เฟริน่ายังคงคายน้ำลายของตนออกมาเพื่อให้กลิ่นหมดไปจากปาก ส่วนเอรัวร์ก็ยืนตัวแข็งค้างไปแล้วกับวิธีการชันสูตรอันแสนจะลงทุนของเธอ...
   “...ถ้าคำนวณจากความขมและความเปรี้ยว อาหารที่กินก็น่าจะเป็นหญ้าสดแถวๆริมป่า และก็เพิ่งย่อยได้ไม่นาน...น่าจะนำเราอยู่ประมาณ 2-3 กม.ค่ะ...”
   “...ร...เหรอ...?...” เอรัวร์รู้สึกทึ่งในตัวของเฟริน่าอย่างแรง ทั้งด้านความสามารถในการสะกดรอย และความ”กล้า” ในหลายๆความหมาย แต่ดูเหมือนเจ้าหล่อนจะเข้าใจถึงสายตาของเขาที่ส่งมาให้ จึงยิ้มเจื่อนๆแล้วพูดขึ้นมาว่า
   “พวกสัตว์กินพืชลำไส้ไม่สกปรกขนาดนั้นหรอกค่ะ ก็กินแต่พืชนี่นา กลิ่นก็เหม็นสาบน้อยกว่าพวกกินเนื้อตั้งเยอะ...” ...ถึงอย่างนั้นก็ยังทึ่งอยู่ดี...
   “รีบไปกันเถอะค่ะ เดี๋ยวจะโดนทิ้งระยะห่างไปอีก...” ว่าแล้วก็เริ่มออกวิ่ง ทำให้เอรัวร์ต้องวิ่งตาม
   “นี่ หนูเฟริน...ข้าเพิ่งจะนึกอะไรออกได้”
   “ทำไมเราถึงไม่ลองคำนวณดูล่ะ ว่าจุดหมายปลายทางของเจ้าร็อกกี้นั่นอยู่ที่ไหน อาจจะพอมีทางอ้อมไปดักได้นะ ถ้าตัดเอาพื้นที่ที่มีสัตว์กินเนื้ออยู่เยอะๆออก”
   “ทำไม่ได้หรอกค่ะ...เพราะว่าป่าทางฝั่งนี้มันใหญ่และก็ไม่มีพวกกินเนื้อขนาดใหญ่อาศัยอยู่ด้วย เพราะพวกชาวนัลก็อพยพเข้าไปอยู่ในป่าวงกตกันหมดแล้ว ดังนั้นเราไม่สามารถจำกัดพื้นที่ลงได้เลย คงทำได้แต่ตามรอยไปเรื่อยๆนั่นล่ะคะ...”
   หลังจากที่วิ่งตามกันไปจนถึงเวลาพลบค่ำ ทั้งสองเลยตัดสินใจที่จะหยุดพักกันก่อน เนื่องด้วยเจ้าร็อกกี้เองก็เป็นสัตว์ที่หากินกลางวัน แถมยังตั้งท้องแก่ คงจะมีแรงวิ่งไปได้ไม่มาก...เอรัวร์พบทำเลดีๆข้างแม่น้ำ จึงจัดการก่อไฟขึ้นทันที เฟริน่าเองหลังจากชำระคราบไคลเสร็จก็มานั่งผิงไฟข้างๆเอรัวร์
   “ไหนๆก็ว่างๆกันแล้ว มาคุยกันซะหน่อยสิ หนูเฟริน” เอรัวร์กล่าวเชื้อเชิญ พลางยื่นถ้วยใส่นมร้อนให้ ซึ่งเฟริน่าก็ทำตามอย่างว่าง่าย
   “หนูเฟริน...เป็นชาร์ปชูตเตอร์สินะ? ไปไงมาไงเหรอถึงได้มาทำงานกับสาธุคุณ มอร์เร่ย์น่ะ?”
   “...เฟรินเป็นเด็กไม่มีพ่อแม่ค่ะ...” เฟริน่าเอ่ยคำออกมาอย่างยากลำบาก  แล้วดื่มนมอุ่นๆเข้าไปหนึ่งอึก...
   “เฟรินจำหน้าตาพ่อแม่ตัวเองไม่ได้ ความทรงจำแรกสุดที่มีคือถูกชนเผ่าอสุราตนหนึ่งเก็บมาเลี้ยงตอน 10 ขวบค่ะ...”
   “หล่อนเป็นคนที่ดีมากๆ สอนอะไรเฟรินหลายๆอย่าง และยังใจดีแถมอ่อนโยนมากๆด้วย...เป็นเหมือนทั้งพี่สาว เพื่อน แล้วก็แม่สำหรับเฟรินเลยล่ะค่ะ” เธอหันมายิ้มให้กับเอรัวร์ เป็นรอยยิ้มที่เด็กที่มีความสุขที่สุดในชีวิตเท่านั้นที่จะมีได้
   “เธอคงเป็นคนสำคัญมากสินะ?” เอรัวร์ถามและยิ้มให้อย่างอ่อนโยน ถึงแม้เฟรินจะไม่ตอบแต่เขาเองก็รู้ได้อยู่แล้วจากรอยยิ้มบนใบหน้าไร้เดียงสานั่น
   “ตาเฟรินถามบ้างแล้วค่ะ...”
   “ท่านเอรัวร์เนี่ย เป็นอะไรกับท่านโยฮานเหรอคะ? แล้วมาเจอกันได้ยังไง? แล้วกิ๊กของท่านโยฮานเนี่ยมีกี่คนกัน? แล้วตัวจริงของท่านโยฮานคือใครเหรอคะ? ใช่ท่านเอรัวร์รึเปล่า? แล้วเฟรินจะมีโอกาสได้เป็นกิ๊กท่านโยฮานมั้ยคะ?” เอรัวร์เองเมื่อเจอคำถามยิงเข้าเป็นชุดเหมือนปืนกลใส่แบบนี้ก็เล่นเอาตั้งตัวไม่ติดเหมือนกัน
   “ใจเย็นเย้นนนนนน เดี๋ยวข้าจะเริ่มตอบจากคำตอบสั้นๆก่อนก็แล้วกัน เข้าใจนะ?” เขาพยายามปรามเฟริน่าให้ใจเย็นลง ซึ่งเธอเองก็พยักหน้ารับอย่างแข็งขัน
   “อืม เอาจาก อย่าคิดจะเป็นกิ๊กมันเลยนะ ข้าเสียดายอนาคตดีๆของเจ้าน่ะ แล้วก็ข้าเป็นแค่เพื่อนสนิทกับมันเท่านั้น ไม่ได้เป็นอะไรอย่างอื่น เพราะเราทั้งสองต่างก็สนใจในตัวของผู้หญิง ไม่ชอบไม้ป่าเดียวกันน่ะ...” เอรัวร์พักหายใจ
   “ส่วนเรื่องตัวจริงของมันก็ต้องถามเอาเองล่ะนะ แต่เห็นเจ้านั่นก็บ่นๆอยู่ว่า คนที่อยากได้เป็นตัวจริงเขาดันไม่เล่นด้วยนี่สิ ส่วนเรื่องกิ๊กก็คงพอๆกับจำนวนของวุ้นหน้าหมู่บ้านไชร์ที่เจ้าจะพบได้ในตอนเช้าน่ะนะ...” นับว่าเป็นจำนวนมหาศาลอยู่ทีเดียว สำหรับชายคนหนึ่ง...
   “...เอาล่ะ งั้นก็ถึงตาเรื่องสำคัญละ” เอรัวร์พักดื่มน้ำครู่หนึ่ง จึงเล่าให้เฟริน่าฟัง
   “ข้าน่ะ เป็นเด็กกำพร้าพ่อแม่ เป็นผลมาจากการปฏิวัติใหญ่เมื่อราว 10 ปีก่อนน่ะ หลังจากนั้นข้าก็ได้พบกับหลวงพ่อมอร์เร่ย์ ท่านจึงรับข้ามาเลี้ยงไว้ ส่งเสียเลี้ยงดูข้าอย่างดี เมื่อข้าสำเร็จการศึกษาระดับเบื้องต้น หลวงพ่อก็ต้องไปรับภารกิจประจำที่โบสถ์ในเซาเทิร์น ฟอร์ท ข้าก็ได้ติดตามมาด้วย และได้พบกับแคสก้าและพี่โจ หลวงพ่อจึงให้ข้าอาศัยอยู่กับสมาคมไฟเตอร์และได้ร่ำเรียนวิชาดาบมาด้วย...และช่วงเวลานั้นเอง ที่ข้าได้พบกับโยฮาน...”
   “...เป็นเรื่องเมื่อราว 6 ปีที่แล้ว ข้าพบโยฮานนอนสลบไสลอยู่ที่หน้าทางเข้าโบสถ์ ข้าจึงไปตามคนมาช่วยเขา และก็ได้รู้จักกัน จากนั้น เราก็ตัวติดกันอย่างกับตังเมเลยทีเดียว ฮะๆๆ...” เอรัวร์นึกย้อนไปถึงภาพความหลังเก่าๆ จนอดขำไม่ได้...
   “...เจ้านั่นน่ะ เป็นคนที่อ่อนโยนมาก แถมฉลาดหัวไว พูดจาดีรู้จักเอาใจ แถมยังชอบชวนทำอะไรสนุกๆอยู่เรื่อย เราถึงได้สนิทกันถึงขนาดนี้ไงล่ะ...แต่ถึงอย่างนั้นก็มีบ้างที่ทะเลาะกันนะ ถึงขั้นลงไม้ลงมือกันด้วย แต่เจ้านั่นน่ะสุดยอดไปเลย เล่นบอกว่า “โกรธเท่าไหร่ก็ใส่มาให้เต็มแรงเลย เพราะว่านั่นเป็นหน้าที่ของเพื่อนที่จะต้องแบกรับความทุกข์ของเพื่อนเอาไว้”...เท่านั้นล่ะ ข้าก็ร้องไห้โฮลั่น หลังจากซัดมันไป 4-5 หมัดแล้วน่ะนะ...” รอยยิ้มละไมคนละแบบกับโยฮานผุดขึ้นมาบนใบหน้าของเอรัวร์ ซึ่งมันทำให้เฟริน่ารู้สึกใจเต้นมากกว่า
   “...มิตรภาพเนี่ย...ดีจังเลยนะคะ...เฟรินเองก็ชักอยากจะมีเพื่อนบ้างแล้วสิ...” เฟริน่ากล่าวเสียงใส
   “มีได้สิ...ข้านี่ไง ข้ากับโยฮานจะเป็นเพื่อนให้เจ้าเอง” เอรัวร์ตอบรับ แล้วเอื้อมมือไปลูบหัวของเฟริน่าเบาๆ
   “กับท่านโยฮานจะยอมเป็นเพื่อนก็ได้ค่ะ แต่เฟรินชักอยากจะเป็นกิ๊กกับท่านเอรัวร์ซะแล้วสิ” ว่าแล้วเธอก็โดดเข้าไปกอดแขนของเอรัวร์เข้าอย่างจัง พรากซุกหน้าไปมาเหมือนกับลูกหมาไม่มีผิด
   “ว้าก! ทำอะไรน่ะหนูเฟริน!? ข...ข้าไม่สนเด็กหรอกนะ!” เอรัวร์ลนลานอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน อาจจะเป็นเพราะว่าเมื่อก่อนคงไม่เคยได้รับสัมผัสแบบนี้จากสตรีก็เป็นได้
   “...หมายความว่าถ้าเฟรินโตก็จะยอมเป็นกิ๊กด้วยใช่มั้ยล่ะคะ? ดีใจจัง ฮิๆ” และแล้วเสียงหัวเราะแห่งความสุขของเธอ ก็พัดผ่านไปพร้อมกับค่ำคืนอันหนาวเหน็บในผืนป่าวินเดิ้ล วู้ด...

เพิ่งจะเข้ามาอ่านหัวข้อนี้ ป้าด...เรื่องยาว ตาลาย 

ไว้ติดตามผลงานของตาอี้ใหม่ละกัน 

     ในฐานะคนอ่านนิยาย จะอ่านนิยายทั้งเล่มจนจบรวดเดียว หรือ อ่านหน้าเดียวไว้อ่านหน้าสองต่อวันพรุ่งนี้ มันก็ยังคงเป็นนิยายเรื่องเดิมที่รอให้เราอ่านจนจบอยู่ดี เพราะฉะนั้นแล้ว จะสั้นจะยาว ก็ขอให้รวบรวมเนื้อความสำคัญสำคัญไว้ในตอนนั้นให้หมดจด อย่าข้างคามากเกินความจำเป็นอ่ะครับ

     สรุปแล้วว่า แต่งตามใจทั่นเถิด เราจะเป็นคนอ่านเอง 

โอ้...

ดูจากจำนวนการเข้ากระทู้ ...1,016ครั้ง

...เดี๋ยวต้องวาดฉลอง1000hitsสินะ