สวัสดีครับทุกๆท่าน หลังจากหายหน้าหายตาไปนาน เพราะยังปรับตัวเข้ากับรั้วมหาวิทยาลัยไม่ค่อยได้ ตอนนี้เริ่มอยู่ตัว เลยเริ่มคิดถึงอสุราขึ้นมา
คนเก่าๆของบอร์ดก็คงจะพอจำกันได้ เพราะไม่เคยเปลี่ยนชื่อ สำหรับผู้ที่ไม่รู้จักผมก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วย
ชื่อ? คนเก่าๆ(+แก่ๆ) ในบอร์ดก็จะเรียกผมกันว่า อี้ ครับ จะเติมคำคุณศัพท์ prefix suffix อย่างไรก็สุดแต่ศรัทธา

วันนี้กลับมา พร้อมกับนำนิยายแต่งเองมาฝากกัน ชื่อเรื่องก็ตามด้านบน เนื้อหาจะเป็นอย่างไรเชิญติดตามอ่า่นได้

โดยเนื้อเรื่องนั้น จะแบ่งแยกออกเป็น สองส่วนในตอนต้น ซึ่งตัวเอกจะเป็นคนละตัวกัน (บอกไว้ก่อนกันอ่านแล้วงง)
และเนื้อเรื่องจะเข้ามารวมกันในตอนกลาง

ปล. รับสมัครตัวละคร 3 ที่นั่ง อันเนื่องจากผมขี้เกียจตั้งชื่อแล้ว

2 ตัวละคร สำหรับฝั่งมนุษย์ อาชีพใดก็ได้ ยกเว้น เบลดมาสเตอร์ และเซนจูเรี่ยน ไม่จำกัดเพศ(ชาย หญิง ฯลฯ) อายุขั้นต่ำ 18 ปี เผ่าพันธุ์มนุษย์เท่านั้น

1 ตัวละคร สำหรับฝั่งกองกำลังกบฎ ไม่จำกัดเผ่าพันธุ์ ไม่จำกัดเพศ ส่วนอาชีพจะเลือกสุ่มให้ในเผ่าที่เลือก กำหนดอายุเหมือนกับฝั่งบน(ผมไม่เอาเด็กมาฆ่ากันหรอกฮะๆ)

แบบฟอร์ม
ฝั่ง: (กองทัพ,กบฎ)(เลือกอย่างใดอย่างหนึ่ง)
ชื่อ:
อายุ:
เพศ:
อาชีพ: (ถ้าเลือกไม่ได้ให้เว้นว่าง)
เผ่า: (มนุษย์ อสุรา กอบบลิน นัล ครอกโคเดี้ยน เอลฟ์ ลูกครึ่ง?+?)(เลือกอย่างใดอย่างหนึ่ง)
ลักษณะโดยสังเขป: (วาดรูปให้ดูได้จะดีมาก)
ภูมิหลังโดยสังเขป:
ส่งก่อนใช่ว่าจะได้ก่อน เน้นรายละเอียดเป็นหลัก ปิดรับสมัคร วันที่ 30 พ.ย. 2552

ส่วนเรื่องบทบาท จะแต่งตามใจตัวเอง เพราะฉะนั้นตัวละครที่ท่านส่งมา อาจจะตายได้ ขึ้นอยู่กับข้อมูลที่ให้มา

**Chapter 1 - Eruar's Route Updated*

                 *Chapter 2 - Another's Route 3 ธ.ค. 2552*

แล้วเจอกันครับ

เวอรฺ์ ซะไม่มี (ล้อเล่น)

เปล่าเวอร์ซะหน่อย

กลับมาแล้ว เอางี้ดีกว่า พวกที่อายุไม่ผ่าน ผมปรับอายุเอง(แต่จะปรับตามใจให้แก่หงอกไปเลย )

แต่ยังไงก็ต้องดูข้อมูลอื่นอีก ขอบคุณท่านกบมาก

เนื่องจากเน็ตที่หอของอี้เขาไม่ค่อยดี เลยฝากเฟมาโพสลงแทน

เรื่องภาพประกอบ ตัวละคร เฟได้วา่ดแน่นอนค่ะ แต่คงจะทยอยเอามาลงนะคะ

เพื่อให้ง่ายต่อการอ่าน
  ขอหมายเหตุว่า สีแดง คือคำพูดสนทนา
             ส่วน สีส้ม คือ ข้อความที่คิด/พูดออกมาในใจ นะคะ


***************************

ตอนที่1

Eruar’s Route


   แสงทินกรร้อนแรงแผดเผาผืนป่า ความชื้นจากต้นไม้ใบหญ้า ระเหยขึ้นมาผสมปนเปกับความร้อน ทำให้ป่าวงกตแห่งนี้ กลายเป็นเหมือนกับหม้อนึ่งขนาดยักษ์ ที่คร่าเอากำลังกายไปจากผู้พลัดหลงด้วยความร้อน และคร่ากำลังใจด้วยความลึกลับพิศวงของป่าวงกต และสุดท้าย ก็คร่าเอาชีวิตของพวกเขาไปอย่างไม่ใยดี ด้วยน้ำมือของผู้ที่อาศัยอยู่ในป่า และความโหดร้ายของตัวป่าเอง

   เขาวิ่ง...วิ่งอย่างสุดกำลัง วิ่งด้วยกำลังที่ถูกลิดรอนไปจากความร้อนและบาดแผล ที่ทิ้งเลือดของเขาให้รินไหลออกมาเป็นทางยาว
   “ไอ้พวกเขี้ยวทมิฬมันยกกองกำลังมาถึงแดนใต้นี่แล้วเรอะ! บัดซบ!” ถึงจะเหนื่อยจนแทบขาดใจเพียงไร แต่เขาก็ยังไม่วายก่นด่าใครสักคนด้วยความแค้น ใครสักคนที่สร้างบาดแผลนี้ และกำลังไล่ล่าเขามาอย่างกระชั้นชิด
   ลูกธนูแหวกอากาศ พุ่งเข้ามาด้วยความเร็วเหนือเสียง ตรงมายังตัวของเขา ก่อนที่จะถูกมือนั้นปัดออกไป จึงทำได้เพียงแค่สร้างแผลถลอกบนฝ่ามือของเขาเท่านั้น
   [ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ไปได้!? เพราะเจ้าบ้าโยฮานแท้ๆ! เราถึงต้องมารับเคราะห์แบบนี้!]

   3 วันก่อน...ชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง กำลังยืนโบกพัดใบใหญ่ให้ลมโกรกใบหน้า ที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ และสะบัดผมสีทองที่ยาวลงมาจนปรกหน้าออกไป
   “ฮู้ว~ ร้อนจริงๆเลย!” สำหรับความร้อนระดับนี้ ถึงจะบอกว่าเป็นธรรมดาของดินแดนทางตอนใต้ แต่มันก็อบอ้าวเสียเหลือเกิน จนคนท้องถิ่นแถบนั้น ก็ยังปรับตัวกันไม่ได้เสียที
   “เจ้าโยฮาน...หายไปไหนนะ? ให้มายืนรอในที่ร้อนแบบนี้ตั้งนานสองนาน” ชายหนุ่มหยิบกระติกน้ำพกพาขึ้นมาจากเข็มขัดที่คาดเอว แล้วยกขึ้นดื่ม ในหน้าร้อนแบบนี้ เสียน้ำได้ง่าย จึงต้องพกกระติกใบใหญ่หน่อย
   “เอรัวร์ ข้ามากลับมาแล้ว” เสียงที่ดังราวกับบทเพลงถูกขับขานออกมา เรียกความสนใจให้ชายหนุ่มเอรัวร์ หันกลับหลังไปมองหาสหายผู้ก้าวฉับๆเข้ามาหา ด้วยใบหน้าที่ตบแต่งด้วยรอยยิ้มอย่างเป็นมิตร โยฮาน เป็นชนเผ่าเอลฟ์ หนึ่งในจำนวนน้อยที่ใช้ชีวิตในโลกภายนอกร่วมกับมนุษย์ ผมสีเงินสั้นถึงใบหู ดวงตาสีเขียวสุกสกาว หูที่ยาวแหลม และใบหน้าที่งามราวกับรูปปั้น เป็นเครื่องยืนยันอย่างดี ถึงสายเลือดอันบริสุทธิ์ในกาย...เขาหยุดยืนอยู่หน้าเอรัวร์ ทั้งสองมีรูปร่างที่ไล่เลี่ยกัน เพียงแต่เอรัวร์กำยำกว่าเล็กน้อย และโยฮานก็สูงกว่าเพียงนิดหน่อยเท่านั้น
   “ขอโทษทีนะ เผอิญยูเฟรียกำลังพักดื่มน้ำชาอยู่ นางเอ่ยปากชวนข้า ข้าก็ปฏิเสธไม่ได้น่ะ เจ้าคงเข้าใจสินะ? ทีนี้ พอนั่งจิบน้ำชากันไป คุยกันไป ข้าก็เพลินจนลืมเจ้าไปเลยฮะๆๆ” โยฮานเอ่ยปากขอโทษด้วยสีหน้าสนุกสนานเต็มขั้น ท่าทางไม่ได้รู้สึกผิดแต่อย่างใด...
   “เอาล่ะ มาเข้าเรื่องกันเถอะ ยูเฟรียฝากงานมาให้เจ้า” โยฮานเริ่ม
   “งานอะไรกันล่ะ? แล้วทำไมถึงเป็นข้าคนเดียว?” เอรัวร์ตัดพ้อด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย
   “เอาน่า ยังไงงานนี้ก็แค่งานง่ายๆ” โยฮานยิ้มอย่างอ่อนโยน
   “เจ้ายิ้มแบบนี้ กำลังหวังจะกล่อมให้ข้ารับงานอีกล่ะสิ?” เอรัวร์ขมวดคิ้ว แล้วถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย
   “แต่เวลาข้ายิ้มทีไร เจ้าก็ยอมทำงานทุกทีนี่นะ” คงเพราะทั้งสองรู้จักกันมาเป็นเวลานานมาก จึงรู้จักกันดีในทุกๆเรื่อง และจนแล้วจนรอด เอรัวร์ก็รับงานนั้นมาทำจนได้...

   เอรัวร์ทิ้งตัวลงนั่งบนโคนต้นไม่ใหญ่ หลังคิดว่า ทิ้งระยะมาได้ไกลแล้ว…งานนี้อันตรายเข้าขั้น เขาฉีกแขนเสื้อของตัวเองออกมาเพื่อรัดเหนือปากแผลไว้ให้เลือดหยุดไหล ในขณะเดียวกัน เขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าหลายคู่ ใกล้เข้ามา
   “เข้ามาเลย!” เอรัวร์กัดฟันยืนขึ้น แผลที่ถูกปฐมพยาบาลอย่างลวกๆ เลือดหยุดไหลแล้ว แต่ก็เสียไปก็มากพอจะทำให้ตาเขาเริ่มพร่ามัวได้
   ฉับพลัน! วัตถุขนาดใหญ่กระโจนออกมาจากพุ่มไม้เบื้องหน้า มันคือสิ่งมีชีวิตที่มีหัวเหมือนสุนัข แต่กลับเคลื่อนที่ด้วยขาสองข้าง และใบหน้าที�[มาได้แค่นี้เองรึ...] เขาพยายามเอามือยันพื้นไว้เพื่อไม่ให้ตัวล้มลงไป แต่มือข้างนั้นก็สั่นเสียจนเกินกว่าจะทำอะไรได้ เสียงฝีเท้าจำนวนมาก ก็กำลังใกล้เข้ามา เอรัวร์เอาดาบปักพื้นไว้ เพื่อใช้แทนไม้ค้ำยันตัวขึ้นมา เขายังไม่ยอมแพ้จนถึงที่สุด
   “คิดจะฆ่าข้า...พวกเจ้าก็ต้องลำบากกันหน่อยล่ะ...” แววตาของเอรัวร์ยังลุกโชน เสมอมา...และไม่เคยดับ...
   ลูกธนูไม้พุ่งเข้ามาในมุมอับ และในสภาพแบบนี้ เขาไม่สามารถป้องกันได้ มันเสียบเข้าไปที่สีข้างของเขา จนเสื้อผ้าถูกย้อมไปด้วยสีเลือด และนั่นก็ทำให้สติของเขา ค่อยๆดับวูบลง...
   แต่ก่อนที่พญามัจจุราช จะพรากเอาชีวิตอันหนุ่มแน่นไป มีดบินเล่มเล็ก ก็พุ่งตรงเข้าไปแสกหน้าของชนเผ่าเขี้ยวทมิฬอย่างแรง จนมันล้มหน้าหงาย และแน่นิ่งไป!
   [!!!] เอรัวร์ยังพอจะเหลือแรงเงยหน้าขึ้นมอง สิ่งที่ปรากฏในสายตาของเขา คือมนุษย์ในชุดดำ และผ้าพันคอสีแดงฉาน ยืนคั่นอยู่ระหว่างเอรัวร์ และกลุ่มกองพันเขี้ยวทมิฬ...และนั่น...ก็คือภาพสุดท้าย ในสติของเอรัวร์...

รอพ่ออี้ >w<

เฟๆๆ คิดถึงจัง เฟิร์นไม่ได้ออนเอ็มนานเลย  = =.  เลยไม่ค่อยได้คุยกันเลย

ก็ออนสิจ๊ะหนู