กลับมาแล้ว ขออภัยที่หายไปนาน ปัญหาจริงๆก็มาจาก HDD เจ๊ง ฟิคในนั้นก็หายวับไปกับตา(ตอนนี้ใช้คอมที่บ้าน ต้องมานั่งแต่งใหม่)

จะเอามาลงให้เร็วที่สุดครับ ขออภัยด้วย

Eruar’s Route
   ในขณะนี้ พรรคพวกของเอรัวร์ ซึ่งมีเขา โยฮาน และเฟริน่า ก็ได้พร้อมออกเดินทางแล้ว โดยที่จุดหมายแรก คือ หมู่บ้านฟรอนเทียร์ แต่ก่อนหน้านั้น โยฮานได้เสนอแนะขึ้นมาว่าควรจะแวะเข้าที่หมู่บ้านวินเดิ้ล วู้ด เสียก่อน
เพื่อที่จะได้รวบรวมเสบียง และเครื่องมืออาวุธต่างๆที่จำเป็น
   “ก็อย่างที่ข้าพูดนั่นล่ะ...เราควรจะเตรียมตัวให้พร้อมก่อน แถมข้าได้ข่าวมาว่าเจ้าเสียดาบคู่มือไปใช่มั้ยเล่า? เอรัวร์?” โยฮานหันมาพูดกับเขาในระหว่างที่เดินออกจากป้อมเดธวัลเลย์ เอรัวร์พยักหน้าเออออตาม
   “ท่านโยฮานเนี่ย ฉลาดรอบคอบดีจังเลยนะคะ” เฟริน่าพูดเสียงใส
   “ไม่ใช่หรอกหนูเฟริน เจ้านั่นน่ะก็แค่อยากจะและไปหากิ๊กเก่าแค่นั้นล่ะ...” เอรัวร์หันไปกระซิบกับเฟริน่าเบาๆ แต่คู่สนทนากลับไม่เข้าใจในความหมายของคำว่า “กิ๊ก” จึงได้แต่เอียงคอมองด้วยความฉงน
   “เราจะเดินผ่านเข้าไปในป่า จนกระทั่งเจอกับฝูงพิกม่าที่อยู่กันเป็นหลักแหล่ง แล้วจะค้างแรมกันที่นั่น จากนั้นค่อยเดินกันต่อในตอนรุ่งสาง น่าจะถึงหมู่บ้านในตอนบ่ายๆ” โยฮานวาดแผนที่ออกมาให้ทั้งคู่ดู
ซึ่งเป็นรูปวาดที่เข้าใจได้ง่าย
   “ตกลง...ถ้าอย่างนั้น มื้อเย็นเราจะหาเอาจากแถวที่พักแรม” เอรัวร์กล่าว แล้วทั้งสามก็เร่งฝีเท้าเดินทางกัน มุ่งเข้าสู่ป่า...

Another’s Route
   ชายหนุ่มกำลังนั่งทรุดอยู่ในผืนป่าวงกต รอยบาดแผลเต็มตัว เสื้อผ้าขาดวิ่น เขากำลังปฐมพยาบาลให้ตัวเองอยู่...
   “อูย...แย่จริง ต้องหาเสื้อใหม่อีกแล้ว...” ชายหนุ่มบ่นเบาๆ พลางใช้ปากกัดผ้าพันแผลช่วยมืออีกข้างผูกที่แขนซ้าย สภาพของเขาตอนนี้ไม่ต่างกับเศษผ้าเดินได้ ทว่า
สภาพแวดล้อมรอบตัวของเขานั้น ไม่ต่างอะไรกับกองเศษเนื้อ...
   “ขนาดตอนเจอกับเจ้าลิงยักษ์นั่นเองยังแทบแย่ เราเองก็น่าจะลดความเร็วในการเตรียมแผนการลงหน่อยดีกว่า...” พูดจบ เขาก็นั่งท่าขัดสมาธิเพชร สูดหายใจเข้าลึกๆ ผ่อนออกช้าๆ แล้วหลับตาลง...

Eruar’s Route
   คณะของเอรัวร์เดินทางมาถึงที่หมายได้เร็วกว่าที่กำหนดไว้เล็กน้อย จึงมีเวลาว่างพอที่จะจัดการเรื่องส่วนตัว เฟริน่าขอตัวไปเดินเล่นคนเดียว ส่วนเอรัวร์กับโยฮานนั้นอยู่ซ้อมต่อสู้ด้วยกัน
   “ว่าแต่ นางจะเป็นอะไรรึเปล่านะ? เด็กตัวเล็กแค่นั้นแต่ดันไปเดินในป่าคนเดียว” เอรัวร์ถามด้วยความเป็นห่วง แล้วยกดาบไม้ขึ้นปัดการโจมตีของโยฮานจากด้านบน
   “ก็นางบอกเองแล้วนี่นาว่าไม่เป็นไร และหลวงพ่อก็เป็นคนบอกเองไม่ใช่เหรอ? ว่านางน่ะชำนาญเรื่องการพรางตัวและเดินทางในป่า” โยฮานตอบ หันหลังให้เอรัวร์แล้วหมุนตัวตวัดดาบลงด้านล่างหมายจะฟาดดาบไม้ใส่ขาเขา
แต่เอรัวร์รู้ทันจึงยกขาขึ้นหลบ และแทงดาบสวนเข้าที่ซอกคอของโยฮาน ชายหนุ่มเอลฟ์เหวี่ยงแขนใช้ด้ามดาบปัดดาบของเอรัวร์ขึ้น และหักเหวิถีฟาดลงมาที่สันคอของเขา เอรัวร์จึงใช้มือข้างที่ว่างผลักโยฮานให้เสียหลักจนต้องถอยกรูดไป ทั้งสองยืนจ้องตากันสักพัก...
   “หมดเวลาซ้อม ต่อไปก็ฝึกซ้อมร่างกาย” โยฮานกล่าว พลางวางดาบไม้ลง เสยเส้นผมที่กระเซอะกระเซิงขึ้น เอรัวร์เองก็ทำตามเขา แล้วเริ่มต้นยืดกล้ามเนื้อกันทันที...

Another’s Route
   ชายหนุ่มเดินลึกเข้าไปในป่าวงกตเรื่อยๆ จะกระทั่งเขาพบกับกำแพงเตี้ยๆที่ถูกทำขึ้นมาจากท่อนไม้ ตั้งวางไว้อย่างเป็นระเบียบและมีธงสีแดงปักอยู่...
   “ถึงแล้ว...” เขากระโจนหลบเข้าไปในพุ่มไม้ใกล้ แล้วจัดแจงถอดเสื้อของตนเองออก นำเอาแผ่นหนังของทหารเขี้ยวทมิฬที่เขาลอกมาเมื่อก่อนหน้านี้มาห่มตนไว้ ด้วยวิธีนี้ จะสามารถช่วยให้เขาอำพรางกลิ่นของตนจากจมูกของพวกเขี้ยวทมิฬได้ในระดับหนึ่ง ถ้าหากไม่เข้าใกล้จนเกินไป ชายหนุ่มแอบลอบเข้าไปตามพุ่มไม้ โดยหลบสายตาจากพวกเขี้ยวทมิฬที่เฝ้าเวรยามอยู่ และเมื่อจำเป็น เขาก็จะลอบเข้าข้างหลัง แล้วตัดคอของมันขาดสะบั้น เร็วเสียจนมันไม่รู้ตัว แล้วลากศพของมันไปซ่อนไว้
   ไม่นานนัก เขาก็พบแหล่งที่พวกมันรวมตัวกันอยู่ มีทหารเขี้ยวทมิฬนับร้อย บ้างสวมเกราะ ตามยศที่หลดหลั่นกันไป ทว่ามีอยู่ตัวหนึ่งที่แตกต่างไป มันมีขนสีฟ้าสวมหน้ากากหนัง ที่หลังเหน็บหน้าไม้เล่มงามที่ประดับลวดลายอย่างดี
   “นายกอง...แมดดอก...” เขาพูดขึ้นเบาๆ แล้วค่อยๆนั่งลง พลางนึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านเข้ามา
   “ฟังให้ดีนะ เจ้าต้องมายัง “โลก” ใบนี้ เพื่อช่วยรักษาสมดุลระหว่างโลกที่มันจะเสียไป...และงานนี้อันตรายมาก เพราะฉะนั้น ระวังให้จงหนัก ข้าเชื่อว่าสติปัญญาอย่างเจ้าสามารถจัดการได้ แต่ใน “โลก” ที่ไม่ใช่ของเจ้า
ต้องใช้เวลาจนกว่าจะปรับพลังได้...” เสียงของหญิงนางหนึ่งดังกังวานก้องอยู่ในห้วงคำนึงของเขา ชัดเจนทุกถ้อยคำราวกับพูดซ้ำ
   “ถ้ามันอันตรายนัก ทำไมถึงให้ฉันทำคนเดียวล่ะ?” ในความทรงจำนั้น เขาท้วงถามขึ้นมา สิ่งที่เขาได้รับคือรอยยิ้มปริศนาจากสาวเจ้า และเสียงตอบ
   “อย่ากังวล...เพื่อการณ์นั้น ข้าจึงได้เตรียม “เพื่อนร่วมงาน” ให้เจ้าไว้ใช้ประโยชน์แล้วสัก 3-4 คน” พริบตานั้น! เขาก็รู้สึกตัว เมื่อมีทหารเขี้ยวทมิฬตัวหนึ่งสังเกตถึงการมีอยู่ของเขาได้ และมันส่งเสียงร้องดังทำให้เพื่อนร่วมกองนับร้อยนั่นรู้ตัว! พวกมันรีบกรูกันเข้ามาล้อมกรอบเขาไว้ ทุกตัวล้วนอาวุธครบมือ สายตามีแต่ความอาฆาตมาดร้าย...
   “...โอ๊ะ...โอ๋...” ชายหนุ่มอุทานขึ้นเบาๆ เมื่อเขาถูกวงล้อมรอบตีแคบบีบเข้ามา...

Eruar’s Route
   “...ดัน...ลงมาอีก...หน่อย...” เอรัวร์พูดเสียงสั่น
   “แรงกว่านี้อีกเหรอ?” โยฮานถาม แล้วทำตามที่เพื่อนบอก
   “อึ้ก! แบบนั้น...ล่ะ!” เอรัวร์ร้องด้วยความเจ็บปวดเล็กน้อย แต่เฟริน่าที่กลับมาจากการเดินเล่นเมื่อครู่และได้ยินเพียงแค่เสียงกลับเตลิดคิดไปไกลถึงไหนต่อไหน เธอแอบหลบอยู่หลังต้นไม้ และเข้าไปหาอย่างเงียบเชียบ อารามอยากรู้ว่าทั้งสองคนกำลังทำอะไรกัน...
   “...ต...แต่...เรื่องผิดเพศแบบนั้น...เฟรินรับไม่ได้ค่า~!!!!” เมื่อสติเตลิด จึงเกิดปัญหา เธอตัดสินใจบุกเข้าไปในที่ๆทั้งสองคนอยู่ และก็ได้เห็นกับตาว่าทั้งสองคน................กำลังยืดกล้ามเนื้อ โดยที่เอรัวร์นั่งกางขากับพื้น และโยฮานทำหน้าที่กดหลังลงไป...

กะทำธุรกิจในครัวเรือนป่าวนิ 

อยากหรอเนย ฮิฮิฮิ

งามๆ >w< สวัสดีปีใหม่เจ้าเฟ...