บทที่31 หนทาง
“เพราะฉัน ไปช่วยไม่ทันคุณเจสสิก้าก็เลย ฮึก....” เลิฟโลว์สะอึกสะอื้นน้ำตาคอ่ยๆไหลรินพรากออกมาบนใบหน้าของเธอ คีมีเดียสไม่ได้พูดอะไรได้แต่กอดปลอบขวัญเลิฟโลว์เท่านั้น
“เธอคงไปดีแล้วล่ะ..นะ...” คีมีเดียสกล่าวด้วยน้ำเสียงเศร้าๆพร้อมกอดเลิฟโลว์เอาไว้
“แค่ก...แค่กๆ!” เสียงที่ทั้ง2ไม่คิดว่าจะได้ยินอีก มันดงัขึ้นมา เสียงของเจสสิก้า หล่อนไอกระอักเลือดเล็กน้อยออกมาก่อนที่จะลุกขึ้นนั่ง “เจสิสก้า คุณยังไม่ตาย!” เลิฟโลว์วิ่งโผเข้าไปกอดด้วยความดีใจสุดขีด
“ก็เอาการอยู่ ดีนะที่ฉันใช้ โฮลี่แบร์ลิเออร์ ทอนดาเมจ85%เป็นเวลา1นาที ไม่งั้นฉันคงตายไปแล้วจริงๆ”
หล่อนว่าไปพลางใช้สกิล ฮีล เพื่อรักษาบาดแผลที่ทะลุ ไม่นานนักบาดแผลที่เป็นช่องโหว่ค่อยๆหุยตัวมาประสานกันเหมือนเดิมทุกจุด
“เอาตัวรอดเก่งกว่าสายล่าสมบัติอีกนะเนี่ย...” คีมีเดียสรำพึง... “พยาบาลจำพวกพรีสท์น่ะ ไม่ได้อึดเหมือนพวกมังค์* ดังนั้นจำเป็นต้องมีสกิลเอาตัวรอดอย่างน้อยหนึ่งสกิล เพราะถ้าทีมขาดหมอ-พยาบาล ยังไงก็ไม่รอด”
เจสสิก้าอธิบาย ก่อนที่จะจัดอุปกรณ์อีกรอบ
*มังค์ อาชีพ พระ เป็นนักเวทย์สายสนับสนุนที่เน้นความอึด ถึก กว่าพวกสายเรนเจอร์ยังว่าได้ ผสมผสานกับทักษะซัพพอร์ตต่างๆ(แต่จะเด่นน้อยกว่าสายสนับสนุนโดยกว่า) เรียกได้ว่า เป็นสายเวทย์ที่ทั้งบู๊ทั้งบุ๋นได้เลยทีเดียว
“แล้วเราจะออกจากป่าววงกตนี่ยังไง?” เลิฟโลว์กล่าวขึ้นมาด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ “อืม... อ๊ะ? นั่นอะไรน่ะเหมือนจะตกมาจากซากโกเลมคริสตัล” เจสสิก้าชี้ไปที่ซากโกเลมคริสตัล ที่ซากของมันเหมือนมีของบางสิ่งตกไว้อยู่
คีมีเดียสเดินเข้าไปเก็บขึ้นมาแล้ววิเคราะห์ชั่วครู่ “ก้อนคริสตัลลายแทงนี่...” คีมีเดียสกล่าวขึ้น ทั้ง2คนที่เหลือจึงเดินเข้ามาดู “ภาษาโบราณ...” เจสสิก้าอุทานขึ้นมา “อ่านไม่ออกเลย คุณอ่านออกเหรอ?” เลิฟโลว์หันไปถามเจสสิก้าด้วยความสงสัย เจสสิก้าพยักหน้า ก่อนจะเริ่มอ่านลายแทงช้าๆ
“ป่าน้ำแข็ง.... ป่าเขาวงกต.... ผู้ที่เข้ามาในนี้ ผู้นั้นจะต้องเผชิญกับความหนาวเหน็บ.... และภัยอันตรายมากมาย อย่าหวังว่าพวกเจ้าจะออกไปง่ายๆ เขตอาคมนี้จะทำให้เจ้าสับสน ถ้าเจ้ากำจัดเจ้าโกเลมคริสตัลได้แล้ว.... ของสิ่งนี้จะช่วยให้พวกเจ้ารอดกลับออกไปได้.... โดย....” เจสสิก้าชะงักการอ่านทันที ส่วนที่บอกวิธีออกจากป่านี้มันไม่มี “เราคงต้องหาทางกันเอง” เจสิสก้าถอนหายใจ “หายไปอะไร? ฉันยังเห็นเลย” คีมีเดียสชี้ไปที่ประโยคเลือนๆ ซึ่งเป็นทางเลือกที่จะทำให้ออกจากป่านี่ไปได้ ทั้ง2คนยังสงสัยอยู่ ว่าคีมีเดียสมองเห็นมันได้ไง เพราะในสายตาของเธอทั้ง2 มันไม่มีอะไรเลย “ไม่เห็นจริงๆเหรอ?” คีมีเดียสย้ำคำอีกที เธอทั้ง2พยักหน้า
ภาษาเอลฟ์ล่องหน... ความคิดนี่แวบขึ้นมาในหัวเขาทันที เขาเริ่มอ่าน แต่มันยากเหลือเกิน เพราะประโยคทั้งหมดกลับด้าน เขาเลยหยิบเศษคริสตัลขึ้นมาแล้วตั้งมุม90องศา โดยใช้หลักสะท้อนแสงอ่านตัวกลับด้าน ก่อนที่เขาจะเริ่มอ่าน “โดย มี2รูปแบบ 1.ถ้าเจ้ามากับเพื่อนร่วมทีม ต้องให้ใครคนใดคนหนึ่งสละบางสิ่งลงที่นี่ซะ หรือ 2.ถ้ามาเพียงคนเดียว ให้เจ้าแลกวิญญาณครึ่งหนึ่งไว้ที่นี่ ถ้าต้องใช้รูปแบบที่1 มี2ทางเลือก 1.คนๆนั้นต้องสละชีวิตลงที่นี่
2.ตามหาและกำจัดโกเลมคริสตัลอีกตัวหลังจากนั้นให้นำเลือดของพวกเจ้าหยดลงบนเศษของมัน “
ความหวังของทุกคนทั้งหมดวูบลงทันที ถ้าจะให้ใครสละชีวิตที่นี่ ทุกคนไม่อยากพรากจากกันอีก ถ้าจะให้หาโกลเมคริสตัลอีกตัว มันก็ไม่ใช่ง่ายๆ อาจต้องค้างอยู่ในนี้ไปอีกแรมปี....
------------ด้านแฟลชกับเอริน-------------
“รอด้วย~!” เอรินพยายามวิ่งตามแฟลช แต่ขาที่เจ็บอยู่นั้นมันทำให้เธอเคลื่อนไหวลำบากมากยิ่งขึ้น “นี่ฉันเดินปกติแล้วนะ หล่อนน่ะแหละ เดินช้าหอยทากเรียกพี่เลย” แลฟชหันมาพูดด้วยความรำคาญสุดขีด “ผู้ป่วยน่ะ! เข้าใจมั้ยคำนี้!” เอรินเริ่มแหกปากอีกรอบ “ฉันไม่ใช่พวกหน่วยพยาบาล จะโวยวายอย่างนี้ไปโวยวายกะอีพยาบาลนั่นดีกว่า” น้ำเสียงของแฟลชดุดันยิ่งกว่าเดิม “เอ้อๆ! ก็ได้! ว่าแต่ตอนนี้เราอยู่ที่ไหน?” เอรินมองสำรวจรอบๆ
“เหมือนจะอยู่ที่แถวชายหาดนะ” แฟลชเริ่มออกความเห็น พลางเดินไปสำรวจรอบๆ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!! เสียงอันคุ้นเคยดังขึ้น แฟลชหันกลับมาด้วยความหงุดหงิดสุดขีดเตรียมจะฆ่าหั่นศพเอรินได้ทันที เอรินยังยืนเกาหัวอยู่เฉยๆ แล้วใครล่ะกรีดร้องออกมา?
ว้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!! เสียงเดิมยังดังต่อไป แน่นอนคราวนี้ไม่ใช่เอรินแน่ๆ
แฟลชหันไปทางเดิมอีกรอบ สิ่งที่เห็นคือ เฟริน่า มาช่า วาเนซซี่ วิ่งหนีบางสิ่งตาเหลือกตาหลน โดยข้างหลังมีไพเรสวิ่งตามมา ทั้งหมดวิ่งผ่านทั้ง2คนไป ปล่อยให้ทั้ง2คนงงอยู่ ไม่นานนักก็มีบางสิ่งโผล่ออกมาจากหลังต้นไม้ขนาดใหญ่ ทั้งคู่โกยทันทีโดยไม่ได้นัดหมาย เอรินที่เจ็บขาเมื่อกี้ วิ่งเร็วอย่างกับคนปกติ สิ่งที่ทำให้ทุกคนตกใจกันเป็นแถว มันคือ... สัตว์ประหลาด ทุกคนได้เห็นหน้ามันแล้วตอนเรือล่ม*
*ย้อนกลับไปอ่านเอง ว่ามันมีลักษณะเยี่ยงไร
มันเป่าทุกคนทีเดียวเป็นผงเลยยังได้ และไม่ซื่อบื้อเหมือนมอนเตอร์ที่ผ่านๆมา “ปกติมันอยู่ที่ทะเลไม่ใช่เหรอ~!!!” เอรินวิ่งตามเฟริน่ากับมาช่าทันแล้ว อาจเป็นเพราะสปิริตของหล่อน
“ก๊าซซซซซซซซ ก็ข้าอยากขึ้นมานี่!” ทุกคนสติและวิญญาณแทบหลุดออกมา ก่อนที่จะแหกปากพร้อมกัน
“มอนเตอร์(ที่รูปร่างไม่มีความเป็นมนุษย์)พูดภาษาคนได้~~~!!!!!!!!” เอรินเป็นลมล้มไปด้านช้างชายหาดแล้ว แฟลชไม่รู้ว่าตอนนี้ทำอะไรอยู่ ฉุดเอรินลากกับพื้น แล้วโกยต่อเต็มสูบ
“มีกระสุนยาชาไม่ใช่เหรอ! หยุดมันเซ่~!!!!” แฟลชโวยวายขึ้นโดยที่มือข้างหนึ่งก็ยังลากเอริน และฝีเท้าก็ซอยต่อไป “ลองดูแล้ว~ ไม่มีผล!” เฟริน่าตะโกนขึ้นมาจากทางด้านหน้า
“ข้าไม่ได้รับผลอะไรจากยาชากิ๊กก๊อกนั่นหรอกเฟ้ย!” มันคำรามออกมาแล้วเริ่มปล่อยลำแสงอันแสนสยดสยอง(เพราะมีน้ำหนองอยู่ในนั้นด้วย)สา ดใส่ทุกคน
“แล้วจะทำยังไง!?” วานเซซี่แหกปากตะโกนขึ้นมาบ้าง โดยตอนนี้เธออยู่บนจรวดวิญญาณ “ใครจะไปรู้ล่ะครับ!? ที่แน่ๆ ตอนนี้วิ่งให้เต้มที่... ก...ก็...แฮ่ก...พอแล้ว!” ไพเรสพูดพลางหอบหักๆ อาจเป็นเพราะวิ่งมานานแล้ว ทั้งหมดยังซอยเท้าวิ่งหลบลำแสงสยดสยองนั่นต่อไป โดยเจ้าสตัว์ประหลาดก็ยังไล่ตามไม่เลิก
“ฉัน รำคาญแล้วโว่ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!” แฟลชตะโกนขึ้นมาดว้ยความโมโหและเหนื่อยสุดขีด ก่อนที่จะเหวี่ยงเอรินไปแปะที่หน้ามันสุดแรง ทำให้ทุกคนหยุดวิ่งถึงกับอึ้ง ไม่น่าเชือ่มันถึงกับเซด้วย นี่เองคือพลังยามโมโหสุดขีด แค่เหวี่ยงคนไปโจมตี ถึงกับทำให้มอนเตอร์ชั้นสูงเซได้ “เฟริน่า ทำหน้าที่หล่อน ฉัน จัด การ เอง!!!!” แฟลชตะโกนขึ้นมาด้วยความฉุนเฉียว พลางตั้งทอนฟ่าขึ้นเล็งที่หัวของมัน โดยที่ไม่สนว่าจะยิงโดยเอรินรึเปล่า เมื่อเฟริน่าวิ่งมานั่งผสมยาด้านข้างแฟลช เขาไม่รออะไรแล้ว กระหน่ำยิงทันที มันเซไปเรือ่ยๆพลางล้มลง
โครมมมมมมมมมมมมมมมมม!!!! เหมือนเกาะทั้งเกาะจะลอยขึ้นสู่อากาศ เมื่อร่างขนาดตึก7ชั้นของมันล้มลงกับพื้น มันนิ่งอยู่สักพักก่อนที่จะแกะร่าง(ซาก)เอรินออกมา แล้วปาเข้าใส่แฟลชเต็มๆ
แฟลชในสภาพยัวะสุดขีด ฝีมือเพิ่มขึ้นมหาศาล หลบร่างของเอรินที่พุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว ทำให้ร่างของเอรินไปกระแทกเข้ากับเฟริน่าจังๆ เฟริน่าโดนกดลงจมไปในหลุมทรายทั้งร่าง สักพักมือของหล่อนก็ผุดออกมาจากพืน้ทราย วาเนซซี่ที่ยืนอยู่ด้านหลัง กรีดร้องขึน้มาด้วยความตกใจสุดขีด เฟริน่าผุดตวเองขึ้นมาไอค่อกแค่กเนื่องจากสำลักทรายเมื่อกี้ พร้อมอยู่ในสภาวะฉุนเฉียวเหมือนแฟลชแล้ว “เอากรดไปกินหน่อยมั้ยล่ะย้า~!” เฟริน่าตั้งปืนขึ้นยิงกระสุนขึ้นเหนือฟ้า ก่อนที่กระสุนนั้นจะแยกตัวเป็นฝนกรดสา ดลงมาเข้าที่ตัวมันเต็มๆ แต่ทว่ามันไม่เป็นอะไรเลย “บังอาจนะนั่งนี่!” มันยิงจรวดวิญญาณกลับมา โดยจรวดวิญญาณนั่นมีขนาดใหญ่กว่าจรวดวิญญาณของวาเนซซี่เป็น10เท่า พุ่งเข้ามาเตรียมบดขยี้เฟริน่าเป็นผงทันที แต่หล่อนไม่ได้วิ่งหนีแต่อย่างใด ตั้งปืนขึ้นมาพลางอัญเชิญพลังแห่งอาวุธในตำนาน “พลังแห่งลม!”
ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม!!! แผ่นดินสนั่นหวั่นไหวอีกครั้ง ดว้ยแรงระเบิดของจรวดวิญญาณ
แต่เฟริน่าไม่เป็นอะไร ร่างของหล่อนตอนนี้ใสๆเหมือนวิญญาณก็ว่าได้
“พลังธาตุลม ทำให้ร่างกายไม่ได้รับผลจากโจมตีระยะไกลแต่อย่างใด!” เฟริน่าตะโกนขึ้นแล้วดื่มยาเพิ่มความสามารถตัวเอง กระหน่ำยิงเข้าที่หัวมันไม่ยั้ง จนมันต้องเซออกไปเรื่อยๆ คนอื่นที่นิ่งอึง้อยู่วิ่งเข้ามาช่วยโจมตีมัน เซไปเรือ่ยๆจนเกือบล้ม แต่มันยิงลำแสงสกัดออกมาพร้อมคำรามด้วยเสียงดังสุดขีด
“คิดว่าข้าจัดการง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ! ก็ลองดูสิ!” มันเริ่มด้วยการก้มตัวลง ที่หลังของมัน เริ่มมีปืนใหญ่ที่ทำจากร่างกายของมันผุดขึ้นมา พร้อมยิงลูกกระสุนขนาดเท่าช้างออกมาโจมตีทุกคน โดยมันเริ่มถี่ขึ้นเรื่อยๆจนรัวยิ่งกว่าปืนกล
“ความสามารถของแฟลชนี่นา!” มาช่าร้องอุทานขึ้น ตั้งแต่จรวดวิญญาณแล้ว ชี้ชัดเลยว่าความสามารถของมันเป็นอย่างไร “ข้าน่ะมีความสามารถลอกเลียนแบบความสามารถพวกเจ้า แค่เห็นก็ทำตามได้แล้ว!” มันเปลี่ยนอิริยาบถ มือทั้ง2ข้างของมันค่อยๆเปลี่ยนเป็นลักษณะปืนในตำนานของเฟริน่า พร้อมยิงกระสุนยาชาออกมาอย่างกระหน่ำ “เราต้องต้านเอาไว้ก่อน! ไซครอปเหล็ก!” ไพเรส อัญเชิญไซครอปเหล็กออกมาเป็นเกราะป้องกัน ทุกคนวิ่งมาหลบหลังไซครอปเหล็กจากกระสุนกรด “คิดว่าทำได้ก็ลองต่อไป!” มันอ้าปากกว้างจนกรามมันฉีกออกมา เป็นภาพที่น่าขยะแขยงยิ่งนัก ไซครอปเหล็กที่เหมือนของไพเรสค่อยๆผุดออกมาจากปากมันและดิ่งลงมา
โจมตีไซครอปเหล็กตัวจริงๆ จนชิ้นส่วนกระจุยกระจายไปในทันใด ทำให้ทุกคนที่ยืนอยู่หลังไซครอปเหล็กถูกแรงอัดเสียหลักกระเด็นไปคนละทาง
“เอาล่ะปิดบัญชี หึๆๆๆ!” มันหัวเราะลั่นก่อนที่จะเริ่มอ้าปากให้กว้าง และกว้างที่สุด เปรียบเหมือนงู เพราะกรามมันฉีกปากมันจึงกว้าไปแนบกับหน้าผากได้ พร้อมปล่อยลำแสง8ทิศออกมาจากปาก....
------------ด้านทั้ง3คนในป่าวงกต------------
“ใคร จะ...สละชีวิตตัวเอง...ที่....ฮึก....นี่...” เลิฟโลว์พยายามพูดย้ำคำ แต่จิตใจอันเปราะบางของเธอทำให้เธอละล่ำละลักพูดออกมาทั้งน้ำตา คีมีเดียสได้โอบกอดปลอบใจเลิฟโลว์ที่อยู่ในสภาวะจิตตกสุดขีด
เจสสิก้าได้แต่คุกเข่านั่งลงสวดภาวนาทั้งน้ำตาไปเรื่อยๆ อย่างที่ไม่มีใครรู้เลยว่าหล่อนจะหยุดสวดเมื่อไหร่
ในสถานการณ์ที่ทุกคนอยู่ในอาการเศร้าสลดเกินบรรยายนี้ สิ่งที่อยู่เบื้องหลังพวกเขาเหมือนจะค่อยๆรวมตัวกันอีกครั้ง โกเลมคริสตัล! ทั้ง3หันขวับกลับมาทันที มันเริ่มคำรามอีกครั้งพร้อมเปล่งลำแสงทำลายล้างโจมตีอย่างกระหน่ำ ความหวังของพวกเขากลับมาอีกครั้ง
โกเลมคริสตัลรวมตัวกันจนเสร็จสมบูรณ์ทุกส่วน แล้วคำรามเปิดฤกษ์ทันที พวกเขาตั้งท่าเตรียมต่อสู้ โกเลมคริสตัล ทำการกอดมืออันมหึมาทั้ง2ข้าง ประสานเข้ากับตัวแล้วหมุนควงเป็นลูกบอลขนาดยักษ์เพื่อทำลายทุกอย่างที่ขวางหน้า
ทั้ง3คนที่รู้วิธีการต่อสู้ของมันอย่างแจ่มแจ้งแล้ว ไม่รอช้า คีมีเดียสกระโดดหลบพร้อมยิงล่อมันเพื่อให้มันเบิ่งตาเผยจุดอ่อนอีกครั้ง อย่างที่เป็นไปตามคาดมันเอามือที่ประสานกันอยู่ออกจากลำตัวก่อนที่จะเคลื่อนตัวพร้อมหมุนแขนขนาดยักษ์เตรียมพุ่งเข้าโจมตีคีมีเดียสเต็มที่ จังหวะนั้น เลิฟโลว์กระโดดขึ้นมาเกาะบนตัวมันพร้อมง้างทวนเฉาะเข้าที่ลูกตาขนาดยักษ์ของมันทันที
ฉึก! ของเหลวสีแดงไหลออกมาจากลูกตามันทันที เลิฟโลว์ยังคงเร่งเฉาะลูกตามันอย่างเร็วมาก แต่ในที่สุด มันก็สะบัดเธอกระเด็นออกจากตัวมัน แล้วหันกลับมาคำรามอย่างเกรี้ยวกราด ก่อนที่จะปล่อยลำแสงโจมตีอีกครั้ง
"เจสิสก้า! เธอพอจะมีสกิลหยุดมันมั้ย" คีมีเดียสตะโกนถามพลางกระโดดหลบลำแสง "มี! แต่ว่ามันร่ายนานไปหน่อยคงไม่ทันการ งั้นนายยิงทื่อๆเลยละกันเดี๋ยวฉันช่วยเอง"
หล่อนตะโกนตอบ คีมีเดียสจึงหยุดกระโดดหลบลำแสง แล้วยิงธนูรัวๆเข้าที่ตาของมัน ทั้งๆที่เขาก็ยังโดนลำแสงสา ดโจมตีใส่เข้าเรื่อยๆ แต่เพราะเจสสิก้าได้ใช้ ฮีล สกิลฟื้นฟู
หนุนไว้ด้านหลัง ความบาดเจ็บที่คีมีเดียสจะต้องได้รับ มันกลับถูกรักษาอย่างรวดเร็ว
คีมีเดียสเริ่มยิงสกิลสโลว์ช็อตอย่างรัวเพื่อทำให้มันเคลื่อนไหวช้าลงเรื่อยๆ คราวนี้เขาเริ่มกระโดดหลบแล้ว เพราะเจสสิก้าเหมือนเริ่มร่ายมนต์อะไรบางอย่างอยู่ โดยที่คราวนี้
เลิฟโลว์เปลี่ยนเป็นคนล่อความสนใจแทน
"มันช้าถึงขีดสุดแล้ว! ตอนนี้เลย!" คีมีเดียสตะโกนลั่น เจสิสก้าเปิดหนังสือร่ายคาถาอุบอิบแล้วเล็งที่ลูกตามัน
"พลังแห่งลูซิส! โปรดสถิตแก่ลูก!จัดเมนท์ ดาร์คเนสส์!" ลำแสงสีขาวนวล แต่เปี่ยมไปดว้ยพลัง โอบอ้วมลายร้อมเจสสิก้า แล้วระเบิดออกไปเป็นระยะๆ
ตอนนี้โกเลมคริสตัลขยับตัวไม่ได้ จึงโดนโจมตีจากทุกขณะ แม้จะเซล้มก็ยังไม่ได้เลย เมื่อเจสสิก้าเห็นได้ทีแล้ว จึงปิดหนังสือแล้วชูมือขึ้นฟ้า
"พิพากษา!" โซ่แสงผุดออกมาจากดินอีกครั้งพร้อมรัดตัวมันไว้ทุกส่วน และ มีค้อนแสงขนาดยักษ์กว่าคราวก่อน พุ่งลงมาทุบตัวมัน แหลกละเอียดเป็นเศษๆ ท่ามกลางเสียงกรีดร้องครั้งสุดท้ายๆของมัน.....
