บทที่ 23 ...เต็มเมือง
ทุกคนรีบวิ่งไปที่เลิฟโลว์ทันที เพชรสะอื้นไห้เบาๆ
"เลิฟโลว์ตายแล้วหรอ..ฮือ.."
"ยัยบ้า..อย่า..อย่าพูดอะไรอัปมงคลยังงั้นสิ..ฮึก.."ลูเองก็อดไม่ไหวเหมือนกัน ทั้งห้องตกอยู่ในเสียงร้องไห้
"คิกคิก..อุ๊บ.."เสียงเล็กแหลมของหัวเราะดังขึ้นเบาๆ ทุกคนมองไปรอบห้องอย่างตกใจ
"อาบาเช่! นี่เลิฟโลว์ตายแล้วเธอยังจะมาหัวเราะอีกเหรอ!!"บิวรีบหันไปมองอาบาเช่ทันที
"ปะ..เปล่านะ ฉันเปล่า เธอหรอเพชร"
"เธอจะบ้าหรอ ฉันจะไปหัวเราะให้เลิฟโลว์ทำไมกัน..!! ฮือ..!!"
"ลูหรอ"กาเรนหันไปมองลู
"นายใช้สมองส่วนไหนคิดเนี่ย!! ชะ..ชั้นจะไปหัวเราะให้เลิฟโลว์ทำไม..!!"
ทุกคนมองซ้ายมองขวาอย่างตกใจ ไม่ใช่ลู เพชร และอาบาเช่ที่หัวเราะ แล้วใครกันละ..
แกร๊ก..
“อ้าว มีอะไรกันหรือครับ ดูซีเรียสเชียว”โอมถามอย่างยิ้ม ก่อนจะจูงมีเวียสมานั่งบนโซฟาในห้อง ทุกคนมองโอมอย่างเหลือเชื่อ
“นี่นายไม่ห่วงพี่ตัวเองเลยรึไง ห๊ะ! แล้วที่เรามายืนร้องไห้ข้างเตียงเลิฟโลว์เนี่ย นายคิดว่ามันเกิดอะไรขึ้น หะ!!”ทริงค์ตะคอกใส่โอมทันที โอมขมวดคิ้วก่อนจะไปดูเส้นชีพจร พบว่าเป็นเส้นตรงและมีเสียงร้องเบาๆ
“ฮะ..”โอมมองเส้นชีพจรนั้นอย่างตกใจก่อนจะทรุดลงไปจนเวียสต้องกอดไว้จากด้านหลังไม่ให้ล้ม
“คิก..”เสียงหัวเราะนั้นดังขึ้นอีก
“อ้อ..! รู้แล้ว ไม่ใช่ชั้น ไม่ใช่อาบาเช่ ไม่ใช่เพชร งั้นก็คงเป็นแกใช่มั้ยยัยเวียส แกคงหลอกเลิฟโลว์สินะ !!”ลูทำท่าจะไปตบเวียส แต่เมื่อเวียสเงยหน้าขึ้นมาพร้อมน้ำตาก่อนจะลุกขึ้น
“นี่เธอคิดว่าชั้นล้อเล่นหรอ ฉันกับเลิฟโลว์เคยเป็นเพื่อนกันมาหลายปีนะ แล้วชั้นจะไปหลอกเธออีกทำไมทั้งๆที่รู้กันแล้วนิว่าดูลาฮานมันสิงชั้น!! ฮือ..”คราวนี้เป็นเวียสเองที่กองลงไปกับพื้น ลูลดมือลงก่อนจะนิ่งค้างไปชั่วคราว เมื่อได้สติจึงจับเวียสให้ลุกขึ้นแล้วพไปนั่งที่โซฟา
“เมื่อกี้ชั้นขอโทษนะ..”
“คิก..คิก อุ๊บ คิกคิกคิก ชั้นกลั้นมานานแล้วนะ ฮ่ะฮ่ะ”เสียงอันคุ้นเคยดังขึ้น ทุกคนหันไปมองพบว่าเลิฟโลว์นั่งหัวเราะอยู่คนเดียว
“นี่พี่หลอกพวกเราหรอ”เพชรถามเลิฟโลว์พลางขมวดคิ้ว
“ใช่น่ะสิ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ”
“แล้ว..ทำไมมีเสียงและเส้นชีพจรหยุด..”ทริงค์ถามอย่าง งงๆ
“นี่พี่ดึงปลั๊กออกหรอ”อาบาเช่พูดก่อนจะหยิบสายปลั๊กที่หลุดออกมา เลิฟโลว์พยักหน้าเบาๆ ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เลิฟโลว์ร่าเริงได้อย่างนี้
กรี๊ดดดด....อ๊ากกกกเสียงกรีดร้องของชาวเมืองดังขึ้นทุกคนรีบไปเกาะหน้าต่างดูก็พบว่า เหล่านักโทษผีดิบจำนวนมากเป็นร้อยๆพันๆตัวกำลังไล่ฆ่าชาวบ้านโดยมีกองทหารและเหล่านักรบเท่านั้นที่ต่อสู้
“เฮ้ย! เรารีบลงไปกันเถอะ”บิวพูด ทุกคนพยักหน้า เมื่อเห็นว่าเลิฟโลว์กำลังลงจากเตียง โอมรีบไปจับไหล่ของเลิฟโลว์ทันที
“พี่อยู่นี่แหละ ห้ามไปไหน พี่เป็นกองกำลังสำคัญเรา อีกอย่าง..”
“เราขาดเธอไม่ได้”ทุกคนพูดพร้อมกันก่อนจะลงไปพร้อมโอมที่ล็อคประตูด้านนอกกันไว้ไม่ให้เลิฟโลว์หนีไปพร้อมผีดิบบุกเข้ามา...
