บทที่ 20 อดีตอันเลวร้าย...ความทรงจำที่ไม่น่าจดจำของเพชร..
หยดเลือดสา ดไปทั่วใบหน้าของเพชร เธอลูบไปที่ใบหน้าตัวเอง นันต์ตาสั่นระริกเมื่อเห็นเลือด และรู้ว่าโลหิตหยดพวกนี้..ไม่ใช่ของเธอ!!
"ลู.."
"หนีไปซะ.."
"ได้ไง.. เราเป็นเพื่อน ... ต้องไปด้วยกัน"
"ยัยโง่เอ้ย.."ลูยิ้มนิดๆก่อนจะทรุดลง เพชรยิงไปที่ซอเรี่ยนที่แทงลูก่อนจะอุ้มเธอมาไว้บนตัก
"ชั้นบอกให้หนีไปไงเล่า"
เพชรลุกขึ้นก่อนจะมีเสียงดังจากด้านหลัง
"ระวัง!!"
หัวใจเหมือนกระตุกวูบอีกรอบ
"หนีไป...!!"
ฉึก..
"อ่อก.."
เพชรหันหลังไปพบว่าทริงค์เอาตัวมาบังไว้ เลือดสีแดงพุ่งกระฉูดอีกรอบ
"ไม่!! ฮือ!! ไม่นะ!!"เพชรรีบยิงไปที่ซอเรี่ยนตัวนั้นราวกับเสียสติ ก่อนจะช้อนร่างทริงค์ขึ้นมา
"สุดท้าย..ฉันก็มันเป็นตัวถ่วง .. ฉันช่วยใครไม่ได้เลยเหรอเนี่ย"
หยดน้ำตาที่กลั้นเอาไว้นานมันหลั่งไหลออกมา ทริงค์ยิ้มเบาๆ
"หนีไปเร็ว..."
"ไม่ได้..ชั้นจะไม่ทิ้งนาย"เลิฟโลว์รีบวิ่งไปุ้มลูแล้ววิ่งไปยังปราสาทเซาท์เทิร์นฟอร์ทตามด้วยคนอื่นๆด้วย ณ ที่แห่งนี้จึงเหลือแค่เพชร สายฝนสา ดเทลงมาพร้อมกำลังอันบ้าคลั่งของเธอ เธอยิงไปทั่วจนซอเรี่ยนล้มตายระเนระนาดจนน่ากลัว
"เพราะพวกแก... ทำให้ฉันโดดเดี่ยวมาถึง 6 ปี แกฆ่าครอบครัวคนสุดท้ายที่ชั้นเหลืออยู่.. แกยังจะมาพรากพวกเพื่อนฉันไปอีกเหรอไง!!"เมื่อฆ่าจนเกือบหมด ซอเรี่ยนจึงถอยทัพ หยดเว้นหยดน้ำตาที่หลั่งไปทั่วใบหน้าของหญิงสาวพร้อมทรุดตัวลงบนตัวซอเรี่ยน เรี่ยวแรงกำลังที่เหลืออยู่หายไปทันที..
หายไปพร้อมกับสติที่ยังคงเหลืออยู่..
'เชส ทำไมพ่อแม่ถึงไม่อยู่กับชั้นล่ะ'เด็กสาวผมสีชมพูรวบมามัดไว้ข้างหน้าอายุ 6 ขวบนามว่า เพชร เงยหน้าถามพี่ชายตนเองที่เหลืออยู่ในชีวิต เธอกำลังนั่งบนตักของเขา
'เอ่อ.. พ่อแม่คงมีความจำเป็นละมั้ง.. เอาเถอะ เลิกพูดเรื่องนี้เถอะ เดี๋ยวพี่จับตีเลย!~'พี่ชายหยอกล้อน้องสาวจนเธอขำออกมา
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
'เดี๋ยวหนูไปเปิดเอง..'เด็กสาวขยี้ตา กระโดดลงจากตักพี่ชายแล้วเดินไปทางประตู
'ไม่เอาน่า พี่ไปดูเอง'เหมือนรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น จึงกันน้องสาวตัวเองไว้แล้วจึงไปเปิด
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะยังคงดังขึ้นเรื่อยๆ เด็กสาวนั่งเฉยๆ จนกระทั่งได้ยินเสียงโครมคราม จึงรีบไปคว้าอาวุธมา
ธนูอันสุดท้ายที่พ่อทิ้งไว้ส่องแสงประกายพร้อมชื่อที่สลักไว้.. เพชรเชอร์ กลาเวอร์ เธอรีบสวมชุดเรนเจอร์แล้วย่องไปพื้นด้านล่างอย่างแผ่วเบา
"เฮือก.."
นันต์ตากลมโตเบิกกว้าง ร่างพี่ชายตนเองจมกองเลือดพร้อมพวกซอเรี่ยนที่เดินจากไป เพชรรีบวิ่งไปหาทันที
"พี่..ฮือ..ไม่..พี่อย่าทิ้งหนูไปสิ..หนูเหลือแค่พี่คนเดียว..ฮืออ..พี่อย่าทำอย่างนี้สิ..ไม่.."
"ไม่..ไม่!! ฮือ!!"เพชรสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจ เหงื่อไหลผุดของจากหน้าผาก..
"ฝัน.."เพชรหัวเราะเบาๆ ก่อนที่เสียงหัวเราะนั่นจะกลายเป็นเสียงสะอื้นไห้ เธอทรุดลงกับฝ่ามือพร้อมน้ำตาที่หลั่งริน
'ไม่ได้..เราต้องเข้มแข็ง..'
แก๊ก..แอ้ด..
เพชรรีบเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้า พวกเพื่อนเธอซื้อของมาฝาก เธอปั้นใบหน้ายิ้มทันที
"เพชรเป็นไรรึเปล่า"บิวถามด้วยความสงสัย
"เปล่านิ^ ^"
"ตาเธอแดง"อาบาเช่พูดต่อ
"อะ..อะ..อ๋อ..อ๋อ ฝุ่นเข้าตาน่ะ แฮะๆ"
"แน่ใจนะ"โอมหรี่ตาลงเล็กน้อย
"เอ่อ..จ้ะ"เพชรรีบเฉไฉเปลี่ยนเรื่องอื่น
"แล้วนี่ซื้ออะไรมามั่งเนี่ย หิวแล้วนะ>.<"
ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า!!
ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า!!
เสียงหัวเราะของทริงค์ดังมาแต่ไกล
"คิกคิก ฮิฮิ"เมื่อเห็นคนอื่นหัวเราะ เพชรจึงหัวเราะตาม ทริงค์ตามเข้ามาด้วยเสียงหัวเราะ
"นายหัวเราะทำไมเนี่ย..คิก..อุ๊บ"เลิฟโลว์รีบเอามืออุดปาก ก่อนจะปล่อยเสียงหัวเราะออกมา ตามด้วยคนอื่นๆ
"ฮ่า ฮ่า.. ก็ ก็เมื่อกี้..ยัยลูมันเล่าเรื่องตลก..ฮ่า ฮ่า ให้ฉันฟัง แก๊กฮาขำไม่หยุด.. ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
เมื่อไม่หยุดขำ ทุกคนจึงเริ่มขำตาม รอบห้องนั้นจึงมีแต่เสียงหัวเราะครื้นเครง
แม้ภายนอกของเพชรจะดูเข้มแข็งและสดใส
แต่ในใจของเธอ...มันเหมือนมีน้ำแข็งมาห่อหุ้มไว้แม้จะใช้เปลวไฟอะไรดับก็ไม่มีทางที่จะลบความว้าเหว่ในใจเธอได้เลย..
)