บทที่14:

15นาทีต่อมา  “เอาล่ะเสร็จแล้ว....  ก้ากๆๆๆ” พี่แมวหัวเราะอย่างชอบใจก่อนจะเดินออกไปเปิดประตูห้อง 

“ยังไงก็ไปซื้อของที่ตลาดก่อนแล้วกันเอ้า~ ” ปัง!! เสียงปิดประตูดังขึ้นก่อนความเงียบจะมาเยือนยังห้องอีกครั้ง

คณะเดินทางกำลังนอนหลับอย่างเป็นสุขจนกระทั่ง.....

“ งืมๆ......แอ่ก!! โครม!! ”  เสียงของบาสที่ตกจากเตียง ตามด้วยพิ้งและแนนที่ลุกขึ้นงัวเงีย

“ บาสเป็นไรมากมั๊ย?อ้าว?แล้วเรามาอยู่ที่นี่ได้ไงเนี่ย”  พิ้งเอ่ยขึ้นพร้อมหันหน้ามายังบาสและแนน

 เกิดความเงียบขึ้นอีกครั้งตามด้วยเสียงที่ดังมาก

“ก้ากๆๆๆๆ อิอิ โอย พิ้ง แนนทำไมหน้าเป็นอย่างนั้น ”บาสที่ตอนนี้เอามือกุมท้องไว้และหัวเราะลั่น

ซึ่งไม่ต่างอะไรจากแนนและพิ้งที่ตอนนี้กำลังเอามือทุบพื้นพร้อมกับระเบิดเสียงหัวเราะดังขึ้น

  เดี๋ยวก่อนนะ  บาสที่ทำหน้าเหมือนคิดอะไรบางอย่างออกหลังจากนั้นความเงียบก็ปกคลุมทั่วห้องอีกครั้ง

“ เอ่อ...คงไม่ไช่ว่าพิ้งแนนก็เห็นอย่างที่ผมเห็นเป็นแบบนี้ใช่ไหม? ” 

บาสควานหากระจกมาส่องหน้าตัวเองก่อนจะทำหน้าเหวอสุดๆพร้อมหันกระจกไปยังพิ้งและแนน

ใบหน้าของทั้งสามถูกแต่งเติมด้วยปากกาเมจิกจนไม่เหลือเค้าโครงเดิม  บรรยากาศในห้องเปลี่ยนไปโดยฉับพลัน

พร้อมกับเสียงที่ดังขึ้นอีกครั้ง...... 

“ว้ากกกกกก!!  ใครมันทำเรื่องเลวๆแบบนี้กับพวกเราเนี่ย ”  บาสร้องขึ้นพร้อมหันซ้ายขวาไปรอบห้อง

สิ่งที่ทุกคนคิดพร้อมกันในตอนนี้คือใบหน้าของพี่แมว

“ เห?...  ผมคงต้องสั่งสอนคนในหมู่เราสักครั้งนะ ”  บาสหยิบขวานขึ้นก่อนจะใช้มือผลักประตูสุดแรง....

“  แม่ว่างานนี้แม่คงได้สวดมนสู่สุขคติให้พี่แมวแล้วล่ะ”  แนนโยนไม้เท้าในมือแล้วหยิบค้อนอันเบ้อเร่อขึ้นมา 

“หนูก็ด้วย ตอนนี้อะไรก็ขวางไม่อยู่แล้ว...”  พิ้งที่หยิบดาบสองเล่มขึ้นมาลากไปกับพื้นก่อนจะออกไปจากห้อง

 ปัง!! เสียงของประตูที่ดังขึ้นภายในห้องที่ว่างเปล่า แมวตัวน้อยยังนอนอยู่เช่นเดิม

“ขอบคุณที่ใช้บริการค่า~ โอกาสหน้าเชิญใหม่นะค้า”  เสียงของเมียร์ที่ยิ้มอย่างร่าเริงให้กับ

เหล่านักเดินทางที่เข้ามาพักยังโรงแรมแห่งนี้ก่อนจะสังเกตเห็นพวกบาสที่เดินออกมาจากประตูหน้าโรงแรม

เมียร์วิ่งไปยังคณะเดินทางที่หันหลังให้อยู่.... 

“สวัสดีค่า....มีอะไรให้ดิฉันรับใช้ไหมคะ...เฮือก!!”  เมียร์สะดุ้งด้วยความตกใจเพราะตอนนี้สีหน้าของทั้งสามคน

ดูราวกับจะกินเลือดกินเนื้อใครสักคน

“ เอ่อ...ไม่ทราบว่า...เห็นแอสซาซินชายผมสีชมพูตัวสูงประมาณเท่านี้บ้างไหมครับ”

  บาสพูดพร้อมทำมือแสดงความสูงเป็นท่าประกอบให้เมียร์เห็น

“ คะ...คะ..คือว่าเห็นค่ะ..พึ่งเดินออกไปเมื่อกี้จากทางนั้นเองน่ะค่ะ”  เมียร์ตอบอย่างตะกุกตะกัก

“หา!!... รีบไปเร็ว”  พิ้งพูดพร้อมกับดึงแขนของแนนวิ่งไปตามทางที่เมียร์บอกอย่างรวดเร็ว

“ ขอบคุณมากครับงั้นผมขอตัวก่อนนะครับ แฮ่~... ”

“คะ...ค่ะขอบคุณคุณค่ะ โอกาสหน้าเชิญใหม่นะคะ ว่าแต่พวกท่านจะตามหาเขาทำไมหรอ? ”

 เมียร์พูดขึ้นตามหลังก่อนที่บาสจะวิ่งตามพิ้งและแนนไปบาสที่หันกลับมาพร้อมกับใบหน้าที่น่ากลัวสุดขีด

“ ไปฆ่ามันมาเซ่นโรงแรมนี้!!”

“  กรี๊ด!!~~~~~” เสียงของเมียร์ดังขึ้นก่อนที่เมียร์จะวิ่งเข้าไปในโรงแรมพร้อมกับผู้คนที่งงกับภาพที่เห็น

ทางด้านพี่แมว...ที่ตอนนี้กำลังพบปัญหาใหญ่หลวงยิ่งนัก

“ขอโทษนะคนสวยทางไปตลาดคือทางไหนหรอ”

พี่แมวเดินเข้าไปหาแคสเตอร์สาวที่กำลังนั่งวาดรูปหัวใจที่ชายหาดอยู่พอดี

“ทางไปตลาดก็คือทางไปตลาด”แคสเตอร์สาวตอบทั้งๆที่ยังไม่ละสายตาจากสิ่งที่ตนกระทำอยู่

“ขอบใจมาก...อยากโดนฟาดรึไง”พี่แมวทำท่าจะตีสาวน้อยด้วยฝ่ามือพิฆาต

“นายจะเอาไงกับฉันกันแน่...ถามทางก็บอกทางให้แล้วไง”

เธอหันมาต่อว่าพี่แมวด้วยความหงุดหงิดใจ และ จ้องหน้าพี่แมวอย่างไม่เกรงกลัว

“แต่เธอตอบไม่ดี”

“แล้วนายถามดีมากรึไงยะ”

“ไม่อยากทะเลาะกับเธอแล้ว ไปดีกว่า”พี่แมวว่าพลางเดินหนีไปทันที

“เฮ~ นายไปตลาดถูกรึไง”แคสเตอร์สาวว่าพลางวิ่งตามนายพี่แมวไปติดๆ

“เออ...ไม่ถูกอ่ะ”พี่แมวว่าพลางหันมามองเด็กสาวด้วยแววตาใสซื่อ

“ไปด้วยกัน เดี๋ยวพาไป”แคสเตอร์สาวว่าพลางลากพี่แมวจากไปจากที่ตรงนั้นอย่างรวดเร็ว

 จนทำให้ผืนทรายกระจายขึ้นมา พร้อมกับพี่แมวที่ทำหน้าเหวอ

10 นาทีผ่านไปอย่างรวดเร็ว

“ตลาดใหญ่จัง”พี่แมวพูดขึ้นพลางวิ่งไปทางนู้นที ทางนี้ที จะกระทั่ง…

เปรี้ยง ~ !! เกิดฟ้าผ่าลงกลางแผงแม่ค้าพอดิบพอดี แถมพี่แมวยังอยู่ใกล้จุดเกิดเหตุอีกต่างหาก

“เด็กบ้า...มาทำแผงฉันพังได้ไง ”แม่ค้าว่าพี่แมวด้วยเสียงอันดัง เรียกความสนใจจากคนรอบๆข้างได้เป็นอย่างดี


“แย่ๆ ฉันยังขายของไม่หมดซะด้วย”แม่ค้าคนเดิมว่า และเริ่มร้องไห้

“ซวยแล้ว...”แคสเตอร์สาวพูดขึ้นด้วยเสียงอันเบา พลางวิ่งเข้าไปหาพี่แมว

“คือ..หนูขอโทษแทนเพื่อนด้วยนะ คือว่า..จะให้ทำยังไงก็ได้..แต่คุณน้าอย่าร้องไห้เลยนะคะ”

แคสเตอร์สาวว่าพลางเข้าไปปลอบโยนแม่ค้าคนนั้น

“เธอช่างดีจริงๆ แต่ดูเพื่อนเธอสิ ยังไม่รู้จักขอโทษสักคำ”

แม่ค้าคนนั้นหันมายิ้มให้แคสเตอร์สาว ก่อนที่จะหันไปต่อว่าพี่แมว

“ขอโทษครับ..ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะครับ”พี่แมวพูดด้วยสีหน้า งง ว่าตนทำอะไรผิด

“อย่าพูดมากนะ”

“อุบ..อับ..อุบ..”พี่แมวพยายามดิ้นอย่างสุดชีวิต เพราะหายใจไม่ออกเนื่องจากมือคุณเธอดันไปปิดจมูกเข้าให้

“คือ...พวกหนูขอตัวนะคะ”

แคสเตอร์สาวว่าพลางลากพี่แมวออกมาจากที่ตรงนั้นอย่างรวดเร็วจนทุกคนในตลาดหันมามอง

“เธอทำอะไรขอเธอ”พี่แมวพูดพลางสะบัดมือออกอย่างรวดเร็วหลังจากที่ถูดฉุดกระชากลากถูมานาน

“นายต่างหากทำบ้าอะไร”แคสเตอร์สาวหันไปดุพี่แมวด้วยความโกรธที่เกือบถูกจับได้ว่าคนผิดคือตน

“ฉันเปล่า”พี่แมวเถียงขาดใจ ก็แน่แหละพี่แมวไม่ใช่คนทำซะหน่อย

“ฉันไม่สน ฉันถือว่านายทำ นายก็ต้องทำ ”แคสเตอร์สาวว่าพลางสะบัดหน้าหนีทันที

“ยัยแคสบ้า..”พี่แมวต่อว่าแคสสาวด้วยเสียงแผ่วเบา

“แก... พี่แมว!!”เสียงสามเสียงของบาส แนน พิ้ง ดังขึ้นพร้อมกันเรียกความสนใจจากคนทั้งสองได้ทันที

“เฮ้ย~ งานเข้า”พี่แมวว่าพลางวิ่งไปหลบข้างแคสสาวทันที

“เกิดอะไรขึ้นเนี่ย”สาวน้อยผู้ไม่เข้าใจถามขึ้นพลางทำหน้า งงๆ

“เอ๊ะ..ใครเนี่ย”พิ้งถามขึ้นด้วยความไม่เข้าใจ ว่าแคสเตอร์คนนี้เป็นใครทำไมถึงให้พี่แมวไปหลบข้างหลังได้

“นายชื่อแมวหรอ”เด็กสาวหันไปกระซิบถามพี่แมวด้วยเสียงแผ่วเบา

 และพี่แมวก้อพยักหน้างึกๆตอยกลับมาเช่นกัน

“บาสมีคนอื่นอยู่ คิดว่า... สงบสติอารมณ์นิดดีไหม”ซิสเตอร์หันไปขอความคิดเห็นจากบาส

“ ก็ดี ”  ทั้งสองตอบเป็นเสียงเดียว

“เธอเป็นใคร ชื่ออะไร รู้จักกับอีตาพี่แมวได้ไง”พิ้งยิงคำถามใส่เป็นชุด

“สวัสดีค่ะ ชื่อ คาริน เป็นแฟนกับพี่แมวค่ะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ~ ”

แคสเตอร์นามว่าคารินพูดขึ้นด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม

---

บทที่16:

“เอ่อขอโทษครับ...” เสียงของบาสพูดขึ้นก่อนจะเรียกพนักงานคนที่ร้องเมื่อกี้มาคุยด้วย

“พวกเขาเป็นใครครับ ทำไมทุกคนในโรงแรมนี้ถึงดีใจกันจัง” เสียงของบาสที่ถามพนักงาน

ก่อนสีหน้าของพนักร้านจะทำหน้าตกใจ

“นี่พวกคุณไม่รู้เหรอครับว่าท่านผู้นั้นทั้ง2คนเป็นนักล่ารับจ้างที่มีชื่อเสียงที่สุดในเมืองนี้”

“นักล่ารับจ้าง?” เสียงของพี่แมวแทรกขึ้นมาพร้อมกับมานั่งดื่มน้ำส้มบนโต๊ะ

ด่านล้างของโต๊ะมีคนบางคนซึ่งถูกมัดอยู่....

“นักล่านับจ้างคือเหล่าผู้กล้าที่ถูกฝึกมาอย่างดีเพื่อออกตามล่าเหล่าอสูรที่ชอบอาละวาดและทำลายทรัพย์สิน

โดยบุคคลเหล่านี้มีหน้าที่รับค่าจ้างและออกไปปราบอสูรตามที่ผู้จ้างวานให้ทำ”

  แนนที่พูดขึ้นก่อนจะเห็นสีหน้าของบาสที่ตกใจอยู่ห่างๆ

“ว่าแต่ว่าทำไมถึงดีใจขนาดนั้นกันละค่ะ”

“คือว่าเมื่อ1วันก่อนพวกเราระดมเงินของชาวเมืองเพื่อให้พวกเขาไปปราบผู้เฒ่าเห็ดหอมน่ะสิครับ”

 เสียงของพนักงานตอบอย่างยิ้มแย้ม

 “หือ? ผู้เฒ่าเห็ดหอมเหรอ?” เสียงของพี่แมวที่ดังขึ้นในจิตใจก่อนจะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ก่อนจะจิบน้ำส้มต่อไป

 “ทุกคนครับผมมีเรื่องจะกล่าวแก่ทุกคน” เสียงของวิซาร์ดลึกลับดังขึ้นพร้อมกับทั้งห้องโถงในโรงแรมเงียบลง

“ผู้เฒ่าเห็ดหอมที่ทุกคนรวบรวมเงินเพื่อจ้างพวกเราสองคนไปปราบนั้นได้ตายลงแล้วครับ”

 เฮ!!ไชโย~ เสียงของคนในโรงแรมต่างโห่ร้องดีใจบางคนถึงกับน้ำตาไหลกับข่าวดีนี้

“แต่เดี๋ยวก่อนครับพวกเรายังมีเรื่องต้องชี้แจงอีกครั้งครับ” เกิดความเงียบขึ้นอีกครั้งในห้องโถง 

“พวกเราไม่ได้เป็นคนปราบผู้เฒ่าเห็ดหอมครับดังนั้นพวกผมสองคนจึงขอคืนเงินดังกล่าว

ที่พวกท่านต่างให้ความเชื่อถือจ้างเรามานั้นคืนไปทั้งหมด”

 ตุบ!! เสียงของถุงที่วิซาร์ดลึกลับคนนั้นแบกมาวางลงพื้นก่อนจะเห็นเงินและทองมากมายในนั้น

หนึ่งในนั้นก็มีวัตถุชิ้นหนึ่งเตะตาเอามันคือโล่และคทาของผู้เฒ่าเห็ดหอมนั่นเอง 

“แต่ถึงอย่างนั้นพวกเราก็ได้สืบจนพบกับสิ่งที่ใช้ฆ่าผู้เฒ่าเห็ดหอมแล้ว”  เสียงของเบรดมาสเตอร์ลึกลับ

ที่นั่งข้างๆกับวิซาร์ดพูดขึ้นก่อนจะหยิบเอาวัตถุที่ดูคล้ายมีดสีดำสนิทขึ้นมาให้ทุกคนในโรงแรมเห็น

“ มันคือค้างคาวราตรีและแน่นอนคนที่จะใช้มันได้มีแค่แอสแซสซินเท่านั้นและจากการสอบถามคนในเมืองนี้ก็

เป็นที่น่าตกใจเพราะช่วงเวลาที่พวกผมไปปราบนั้นแอสซาซินที่เหล่าผู้คนในเมืองนี้เห็นมีเพียง2คนเท่านั้น

และ1ในนั้นก็คือเขา!!”  เบรดมาสเตอร์ชี้ไปยังพี่แมวซึ่งตอนนี้ถึงกับสำลักน้ำออกมา

เพราะคำพูดของเบรดมาสเตอร์คนนั้น

“ตามกฎของนักล่ารับจ้างเมื่อพวกเราถูกชิงตัดหน้าก่อนจะทำงานลุล่วงพวกเราจะไปหา

คนที่บังอาจชิงลงมือก่อนพวกเราและขอท้าสู้ด้วย...”

 เบรดมาสเตอร์กล่าวด้วยน้ำเสียงอันเย็นยะเยือกก่อนจะค่อยๆลากดาบขนาดใหญ่มาตามพื้น

 ฟุ่บ!! เสียงของเบรดมาสเตอร์พุ่งไปหาพี่แมวอย่างรวดเร็วก่อนจะตวัดดาบเขาที่ลำตัวของพี่แมวเข้าอย่างจัง

พี่แมว!!!  เสียงของบาสและแนนดังขึ้น

ดาบพิโรธ!!  เปรี้ยง!! เสียงของดาบขนาดใหญ่ที่ปักลงบนโต๊ะพร้อมกับแอสแซสซินหนุ่มที่เอี้ยวตัวหลบ

“เกือบไปแล้ว....”  พี่แมวที่ถอนหายใจเฮือกใหญ่เพราะตรงที่ดาบตวัดครั้งแรกนั้น

ได้ถูกมีดของพี่แมวป้องกันไว้ได้ทันพอดี

“เฮ้ มีเหตุมีผลหน่อยเซ่ ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้ทำ”  สีหน้าที่แสดงถึงความโกรทของพี่แมวทำเอาคนในห้องโถง

บางคนเผลอกลืนน้ำลายตัวเอง

“ พอเหอะน่าไฮค์  อย่าไปหาเรื่องเขาเลยดูยังไงก็ไม่ได้เป็นคนทำแน่ ”  เสียงของวิซาร์ดลึกลับพูดก่อนจะกวักมือ

เรียกเบรดมาสเตอร์กลับไปนั่งยังที่เดิม

“ หึ..ฝากไว้ก่อนเถอะ”  ไฮค์พูดทิ้งท้ายก่อนจะดึงวิซาร์ดหนุ่มให้ลุกและเดินออกไปจากนอกโรงแรมแห่งนี้

“เอ่อ....เมื่อกี๊อะไรครับ” บาสถามขึ้นพลางแก้เชือกให้คาริน

 กรี๊ด~ ไอคนไร้น้ำใจไอคนใจร้ายไอ..... ฮือออไม่ยุ่งด้วยแล้ว~” เสียงของคารินร้องดังลั่นก่อนจะวิ่งหนีออกไป

“งั้นแม่ขอตัวไปแล้วกันแม่ก็อิ่มแล้วเหมือนกัน”

 “ผมขออยู่ที่นี่สักพักนะครับ...”

“แล้วแต่บาสก็แล้วกัน แม่ไปก่อนล่ะ”

‘เก่งแฮะทั้งพี่แมวและเบรดมาสเตอร์คนเมื่อกี้ เก่งสุดๆเลย… ’ บาสคิดพร้อมทำหน้าเหมือนไม่ได้กลุ้มมานาน

‘ ถ้าเป็นเราป่านนี้คง....’ เด็กหนุ่มกัดฟันก่อนจะสั่งอาหารมากินบนโต๊ะพร้อมกับคิดอยู่นาน

 “เฮ้อ...ทุกคนผมมาแล้ว....”  เสียงของบาสดังขึ้นพลางเอามือผลักประตูเข้าไปภายในห้อง

ตอนนี้พิ้งแนนและพี่แมวกำลังหลับอยู่

“เฮ้อ.....หลับกันหมดทุกคนเลยแฮะ”  บาสพูดขึ้นอย่างแผ่วเบา

“กลุ้มเรื่องอะไรอยู่เหรอบาส?” เสียงตอบขึ้นมาจากพิ้งที่กำลังนอนอยู่ก่อนจะลุกขึ้นมา

“ คือ... เปล่า ไม่มีไรหรอก นอนเถอะครับ ” บาสโกหก

“นี่ถ้ามีเรื่องกลุ้มอย่าเก็บเอาไว้คนเดียวสิยังไงพวกเราทุกคนก็เพื่อนกันนะ ”  ใบหน้ายิ้มแย้มของพิ้งปรากฏขึ้น

แสงจันทร์ที่ส่องลงมาถูกหน้าของพิ้ง ช่างสวยราวกับภาพวาดทำเอาบาสถึงกับหน้าแดง

“ ก็บอกว่าไม่มีอะไรไงครับงั้นนอนเถอะครับเพราะพรุ่งนี้พวกเราต้องรับออกเดินทาง ”

“ หึ....ก็ได้ ”  พิ้งล้มตัวลงนอนต่อไป

บาสก็เดินไปยังเตียงของตัวเองและมองลอดหน้าต่างไปดูพระจันทร์

 ‘ เราจะเก่งขึ้นไหมนะ ’ เสียงที่คิดในใจของบาสและบาสก็เผลอหลับไปในที่สุด....

 กี๊!!... พั่บๆๆเสียงกระพือปีกของสัตว์ที่รูปร่างคล้ายแมวตัวสีแดงสดและมีปีกที่หลังแบบค้างค้าว

ในมือมันถือสามง่ามเล็กๆอยู่ มันคืออสูรน้อย 

 แทบไม่มีไครรู้เลยว่าเจ้าสิ่งมีชีวิตประหลาดนี้ได้ทำการเฝ้ามองบาสอยู่ห่างๆตั้งแต่เมื่อสองวันก่อนแล้ว

มันจับตาดูพวกของบาสว่าทำอะไรต่อมิอะไรบ้างและจับตามองแม้ในตอนที่

แอสแซสซินหนุ่มใช้เคล็ดไร้ใจสู้กับผู้เฒ่าเห็ดหอมด้วย

“ต้องไปรายงานเจ้านายไห้ทราบแล้วฮี่ๆๆ ”เสียงของแหลมๆของอสูรน้องดังขึ้น

ก่อนที่จะค่อยๆแกว่งสามง่ามในมือเป็นวงเวทสีแดงเพลิงพร้อมกับบินหายเข้าไปในนั้น

 พั่บๆๆ  เสียงกระพือปีกของอสูรน้อยที่ปรากฏขึ้นในห้องโถงขนาดยักษ์ที่ร้อนระอุดั่งเปลวไฟ

แสงสีแดงรำไรแผดขึ้นมาจากลาวาเบื้องล่างของห้องที่มีลักษณะเป็นทรงกลม

 “กลับมาแล้วเหรอได้ข่าวอะไรมาบ้าง ” เสียงที่ฟังดูน่ากลัวเสียงหนึ่งดังขึ้นก่อนอสูรน้อยจะหยุดบิน

และลงมาโค้งคำนับให้กับสิ่งที่อยู่ตรง

“รายงานขอรับคือสหายของท่าน...อ๊ะ” 

อสูรน้อยร้องขึ้นพลางตัวสั่นเพราะกำลังถูกมือขนาดใหญ่ลูบไปที่หัวของมัน

“อย่างนี้นี่เอง สหายข้าเจ้าผู้เฒ่าเห็ดหอมตายแล้วรึ หึหึหึ...  ดี...จะได้ไม่มีใครมาขวางแผนการของข้า”

 เสียงอันแหบเครือพูดขึ้นและหยุดลงเมื่อได้เห็นภาพบางอย่างที่ไหลผ่านเข้ามาในมโนภาพ

 “หือ? บ้าน่า... มันถูกผนึกไปแล้วนี่ ”

 เสียงดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับแสงสว่างที่ลุกโชนมาออกมาจากคบเพลิงในห้องนั้น

“หึ..จะมาก็มาเลยถ้าหากอยากเจอเศษลูกแก้ว... ข้าผู้นี้แหละจะเป็นคนปลิดชีพพวกเจ้าเอง!! ”

ฟู่!! เปลวเพลิงสว่างพร้อมกับอสูรน้อยที่กำลังกลัวเพราะว่าไฟนั้นส่องให้เห็น

ร่างของบุตรแห่งจอมอัคคีที่มีไฟลุกท่วมตัว

“ข้าไม่ไปหาพวกเจ้าหรอกแต่พวกเจ้าทุกคนที่เข้ามาหาข้ามันต้องตายทุกคน ฮ่าๆๆ”เสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งดังขึ้น

พร้อมกับไฟในห้องโถงที่ค่อยๆดับลง เหลือเพียงไฟจากคบเพลิงเพียงอันเดียวเท่านั้นที่สว่างอยู่

ภายในเปลวไฟนั้นมีภาพอะไรบางอย่างอยู่มันคือภาพของพวกบาสซึ่งตอนนี้กำลังนอนอยู่นั่นเอง

“ฮ่าๆๆแล้วพวกเจ้าจะต้องดับสูญเหมือนกับไฟดวงนี้!! ”  ไฟที่เหลืออยู่ดับลงไป

พร้อมกับเสียงหัวเราะที่ดังขึ้นเรื่อยๆ......

---

 มาที16บทเลย  - - ไวไปหน่อยม้างแต่เอาเถอะ หนุกดี



 

เทคนิดของการลงนิยาย นะ

ถ้าไม่อยากดองนานๆ ก็เอาลงทีละบทก้ได้ คนอ่านจะได้เข้ามาติดตาม

นี่เล่นลง ซะ หลายบทเลย

คนอ่านก้อ่านแค่แรกๆถ้าสนุก ก้อ่านต่อ ถ้าไม่ก้คงเอาไว้แค่นั้นเพราะมันเยอะเหลือเกิน

แต่ โดยรวมแล้ว เข้าเนื่องเรื่องเร้วและกระฉับมาก

แต่ต้องเข้าใจนะถ้าเขียน นิยาย อิงเกมๆนี้

เพราะ ถ้าเกมนี้ไม่พัฒนาไปต่อแมพอื่นๆและNPCอื่นๆ

เราก็ต้องวนเรื่องให้อยุ่ในปัจจุบัน และให้เรื่องมันเหมาะเจอะไปถึงอนาคตด้วย เนี่ยแหลความยากที่เขียนนิยายเกี่ยวกับเกม

ถ้านานเอานิยายทยอยลง มันก้จะช่วยเลื่อน ความคิดที่นายจะได้คิดไปเรื่อยๆ และ พอถึงตอนนนั้น อสุร่า บทที่ 2 3 4 5 6 ก้คงจะตามมาให้นาย

ได้เขียนแล้วแหละ

แผล่บๆ  แหล่มเยย

ป๋าบาสให้เข้ามาอ่าน  คิดว่าจะจบอันเดียว

เลื่อนลงมาดู แว๊กกกกกกกกก  เยอะแท้ ^^"


 

ปั่นเรวๆจิ รออ่าน...    

อือยากจิงแฮะเวลาแต่ง

เพราะการแต่งแบบนี้ปัญหาคือเวลาอัเดทแพทไหม่ๆมาครับซื่งเนิ้อหาของเรื่องเรื่องจะเปลี่ยนไป

แต่ถึงยังไงเราก็แต่งไห้ห่างจากเกมที่สุดแค่อ้างเรื่องแผนที่และชื่อมอนNPCแค่นั้นแต่ถึงอย่างนั้นก็ยากอยู่ดี5555+


ไม่หวั่นแม้มันจะเป็นงานที่หินเพียงใด

จิงอ่ะ  

/me รีบปั่นสุดชีวิต(ปั่นหัวพี่เเมวให้ช่วยผมเเต่งต่อ )


บทที่17:ไม่เกินวันพุธ