พิ้งอย่าเจาะน้า

  น่ากลัว มะชอบเลย เจาะอ่า

 

ขอประทานโทดที่เนื้อหาลาช้าสาเหตุเพราะไวรัส......

ปล.จากหน่วยก่อกวนพิเศษประจำกิล

หุหุ ขอเเสดงความยินดีที่กลับมาจากสมรภูมิไวรัสได้

บทที่7:
       
            “มัดจัง  ออกมาจากแอสแซสซินคนนั้นเดี๋ยวนี้น้า~ เดี๋ยวติดโรคบ้า ”

 พิ้งกรีดร้องเสียงหลง ด้วยความเป็นห่วงแมวน้อยของเธอ 

แมวน้อยที่แสนเชื่องกระโดดออกจากหน้าอกของแอสแซสซินคนนั้น เข้ามาสู่อ้อมแขนของพิ้ง

“โอ๋ เจ้าแมวน้อยที่แสนเชื่องเชื่อ ” พิ้งพูดอย่างอารมณ์ดี พร้อมกับกอดเจ้าแมวน้อย

“ขอโทดคร้าบ~  ผมผิดไปแล้วคร้าบ ”  แอสที่ตอนนี้กำลังโค้งขอโทษอย่างเร็วจนนับครั้งไม่ถ้วน

“ เอ่อไม่ต้องก็ได้ครับ” บาสพูดขึ้น

“ พวกเราไม่ถือหรอกครับเนอะ พิ้ง ” บาสพูดพลางมองไปทางพิ้ง 

“ใช่ค่ะพวกเราไม่ถือหรอกค่ะ” พิ้งยิ้มแต่ในใจโกรธมาก

มัดจังคงอึดอัดไม่น้อยเพราะแขนของพิ้งกำลังบีบเข้าคอพอดิบพอดี

“ หยึย~ แบบนี้โกรธแน่ๆ ” แอสแซสซินเห็นแมวตัวนั้นกำลังแลบลิ้นออกมาจุกปาก

พลางคิดในใจว่าในไม่ช้าเราคงโดนเจี๋ยนแน่ๆ!

“พิ้ง แม่ว่าลูกดูแมวของลูกก่อนนะ”  แนนทำหน้าสยองสุดๆ เพราะมัดจังหันหน้าพร้อมแลบลิ้นจุกปากมาทางแนน

“อุ้ย~ หวา โทษทีมัดจังเผลอไปหน่อย อิอิ” พิ้งที่ทำหน้าเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ก่อนพลางปล่อยให้มัดจังวิ่งเข้าไป

หลบที่มุมหลังของห้อง  มัดจังเป็นแมวพันธุ์เปอเซียร์ ขนของมันเป็นสีดำวาวสะท้อนกับแสงไฟในห้อง

ตาของมันที่เป็นสีเขียวมรกตเหมือนผู้เป็นเจ้าของยิ่งทำให้มันดูดีกว่าแมวทั่วไป

 “เอ่อ...ว่าแต่นายชื่อไรเหรอครับ? ” บาสถามขึ้น

 “เอ่อ....ผมชื่อ......ชื่อ...โอ้ย....ปวดหัว ”  แอสแซสซินคนดังกล่าวที่ตอนนี้กำลังเอามือกุมขมับแน่น

“ออ.. จำได้แล้ว...ผมชื่อแมวครับ”
“ ออ... ครับ? แล้วไม่ทราบว่าคุณไปทำอะไรที่ทางเข้าถ้ำน้ำแข็งครับ?”  บาสถามขึ้นอีก 

“ขอโทดนะคร้าบคือ...แบบว่าลืมไปหมดแล้วอ่า... จำได้แค่ชื่อเอง”  แอสแซสซินพูดไปพลางก้มหน้าไป

“ หา~ จำไม่ได้!! ” พิ้ง บาสและแนนร้องขึ้น

“ ความจำเสื่อมแน่ๆแบบนี้ ” พิ้งที่พูดขึ้น

“เหวอ...แล้วถ้าพี่แกดันความจำกลับคืนมาตอนนี้พวกเราจะไม่แย่เหรอเนี่ย ”  บาสโวยขึ้นอีกคน

“ไม่หรอกแม่ว่าคงอีกนานแหละนะที่เขาจะจำได้เพราะ...”
 
“อะไรเหรอคะแนน” พิ้งทำหน้าสงสัยพร้อมกับบาสที่ยืนอยู่ข้างๆ

 “คือแม่รู้จักอยู่นะเวทมนต์ที่แอสแซสซินคนนั้นท่องตอนนั้นมันคือเวทผนึกพลังของตัวเอง”

 แนนพูดพลางถอนหายใจ

“เอ...ถ้าควบคุมได้แล้วทำไมต้องผนึกด้วยล่ะ? ” บาสถามขึ้นอีกครั้ง

“ เพราะพลังที่เขาผลึกนั้นเป็นพลังของอสูรซึ่งถึงแม้ควบคุมได้แต่ถ้าใช้ในระดับหนึ่งมันจะเข้าสิงผู้ใช้พลังนั้น

จึงได้มีเวทย์พันธะสัญญาขึ้น แต่การที่จะผนึกได้นั้นต้องใช้ของสำคัญบางอย่างเพื่อเป็นการแลกเปลี่ยนซึ่งก็คือ

ความทรงจำนั่นเอง ” แนนพูดราวกับท่องจำจากตำรา

“ งั้นตอนนี้เขาก็จำอะไรไม่ได้นอกจากชื่อล่ะสิ ”

“ใช่ แต่ความทรงจำบางส่วนอาจหลงเหลืออยู่เช่นการเรียกใช้พลัง”  แม่ชีพูดอธิบาย

เคร้ง!! พลั่กๆๆๆ โครม!!

ทั้งสามหันไปทางต้นเสียง สิ่งที่เห็นก็คือ!!!

                                     ------------------------------------------------------------------------------

ไปนอนเเระดีก่า บาย ฝันดี~