บทที่9:

 “เฮ้อ~ออกมาจากวินโดเนียก็ร้อนอีกแล้วสีเนี่ย... ”  พิ้งพูดขึ้นพลางส่ายหน้าไปมา

“อดทนหน่อยสิ ” บาสพูดพร้อมกับเหงื่อที่แตกพลั่ก

“ลูกก็ร้อนตับแลบเหมือนกันนั่นแหละบาส ดูแม่สิ ยังอดทนได้เลย ”

ซิสเตอร์กำลังนั่งที่หินข้างทางพร้อมกับเอาผ้าที่ถูกเสกด้วยพลังเวทน้ำแข็งเช็ดตัว

บาส... แน่ใจหรอว่านี่เป็นแม่ชี?  พิ้งกระซิบกับบาส

 “กระผมมีวิธีดับร้อนดีๆแล้วครับ~ ” แอสแซสซินพูดขึ้นด้วยพลางทำท่าปลื้มสุดๆ

“  ว่าแต่คุณแมวคิดจะทำยังไงเหรอครับ” บาสถามอย่างสงสัย

“ แหมๆอย่าพูดเหมือนคนห่างคนไกลขนาดนั้นสิ เรียกพี่แมวจะได้ได้ดีดูกันเองๆ ” แมวที่พูดขึ้นอีกครั้ง 

“อ่าครับ พี่แมวจะทำยังไงเหรอครับ?”  บาสทวนคำพูดก่อนที่จะจับจ้องไปที่พี่แมว 

เขากำลังหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋า บอลน้ำแข็งนั่นเอง... 

“ถึงผมจะไม่เคยทำมาก่อนมันต้องได้ผลแน่ๆ” พี่แมวพูดขึ้น

“ เอ่อ....แน่ใจเหรอครับว่าจะดีพี่แมว? ” บาสพูดขึ้นอย่างไม่เชื่อสุดขีด

 “หนูก็ไม่เชื่อหรอก เพราะพ่อแม่เคยสอนไว้ อย่าคบคนพาล อย่าเชื่อคนบ้า!!”  พิ้งพูดขึ้น

“ ว่าใครบ้าไม่ลองไม่รู้เฟ้ย ” พี่แมวกำลังทุบบอลน้ำแข็งเข้าใส่ตัวเอง

 แกร่ก... แกร่ก... เสียงของเกล็ดน้ำแข็งลามขึ้นบนตัวพี่แมวและในที่สุดก็หุ้มตัวพี่แมวไว้จนหมด....

 “เฮ้ย!! ” บาสอ้าปากค้างกับสภาพของพี่แมวที่เห็นตรงหน้า 

“บาส รีบออกเดินทางเถอะเดี๋ยวจะมืดซะก่อน ” พิ้งพูดก่อนจะลุกขึ้นจูงแขนแนนเดินออกไป

“ เดี๋ยวๆๆ!!แล้วพี่แมวที่ตัวแข็งอยู่ตรงนี้ล่ะไม่ช่วยเขาเหรอ? ”

“ปล่อยให้คนบ้าความจำเสื่อมอยู่ตรงนั้นแหละ!!ถ้าตายได้ก็ตายไปเลย  คิดได้ไงเอาบอลน้ำเเข็งมาปาใส่ตัวเอง ”

“ แม่ว่าคนที่สติไม่สมประกอบอย่างนี้ ทิ้งเขาไว้เถอะ ”

“เอาเป็นว่าทิ้งไว้อย่างนี้แหละดีแล้วนะ?เฮ้พิ้ง รอด้วย~ ” บาสร้องขึ้นพลางวิ่งไปหาทั้งสอง

และปล่อยให้พี่แมวที่อยู่ในสภาพถูกแช่แข็งยืนเดียวดายอย่างโดดเดี่ยว   

“เปรี๊ยะ.... เปรี๊ยะ....  อย่าทิ้งป๋มไว้คนเดียว~ ”  พี่แมวกระแทกตัวเองจนหลุดจากน้ำแข็งและวิ่งตามมาเรื่อยๆ   

 หลายวันต่อมา....

“เอาล่ะ... ถ้าดูจากแผนที่ ผมคิดว่าพวกเรามาถึงเขตเมืองเรดคริฟแล้วนะ” บาสพูดขึ้นระหว่างที่กำลังนั่งพัก

“อืมงั้นพวกเรารีบเดินกันเดี๋ยวมันมืดซะก่อนถ้าจะดีนะ ” พิ้งออกความเห็น

“งั้นเรารีบไปต่อกันเถอะ”

คณะเดินทางได้เดินทางไปยังทางแคบๆเข้าป่าไปจนถึงพื้นที่ที่มีแต่เห็ดขึ้นเต็มไปหมด

บาสเดินไปอย่างรวดเร็วก่อนโดนพี่แมวฉุดแขนเอาไว้

“เดี๋ยวก่อนบาสพี่แมวรู้สึกตั้งแต่เมื่อกี้แล้วว่ามีใครกำลังจ้องมองเราอยู่...”

พี่แมวพูดขึ้นพลางมองซ้ายมองขวา 

“ผมว่า พี่แมวน่ะคิดไปเองมากกว่าไม่เห็นว่าจะมีใครสักคน ” บาสพูดขึ้นก่อนทำหน้าหวาดๆกับคำพูดของพี่แมว

“พวกมันกำลังจ้องเล่นงานเรา... ”

 ตุ้บ...  แนนถูกผงสีม่วงที่กระจายออกมาจากดอกเห็ดอันหนึ่ง ทำให้แนนสลบไป

“แนน!! เป็นไรรึเปล่า ”  พิ้งรีบวิ่งเข้าไปดูอาการอย่างรวดเร็ว

“อี๊ๆๆๆ ” เสียงของมอนสเตอร์รูปร่างคล้ายเห็ดจำนวนมาก ผุดขึ้นมาจากพงหญ้ารอบตัว!!

บาสและแมวพุ่งเข้าใส่พวกมันอย่างรวดเร็ว

ฉับ! เสียงขวานที่ถูกตวัดไปข้างหลัง ปีศาจเห็ดเบื้องหน้าเขาขาดเป็นสองท่อน

แอสแซสซินหนุ่มระดมแทงมีดอย่างรวดเร็ว พร้อมกับเบลดมาสเตอร์สาวที่วิ่งเข้าไปฟัน

ปีศาจเห็ดดูเหมือนจะมากขึ้นเรื่อยๆ แต่พวกเขาก็ต้องฝ่ามันไปให้ได้ เพื่อไปยังเป้าหมาย เมืองเรดคลิฟ....

ไปนอนเเระดีก่า บาย ฝันดี~ 

  

เตะออกไรอ่ะ  ถ้าเรื่องเตะออกกิล มะต้องห่วง - -

หัวกิลหายไปเเร้ว เค้าไม่มาเตะใครออกหรอก 

เดี่ยวนี้ไม่ค่อยออนเบอนะ
 

    อดไรอะ      

บทที่10:

“พวกมันมาจากไหนเนี่ย  หลั่งเลือดสังหาร!! ”  บาสใช้ขวานขนาดใหญ่สับเข้าที่กลางตัวฟังกี้เข้าเต็มๆ

“พิ้ง ไม่ว่ายังไงคุ้มกันแนนก่อน เดี๋ยวทางนี้ผมกับพี่แมวจัดการเอง”  บาสพูดพร้อมความเหนื่อยล้า

ที่ต้องสู้กับเห็ดที่เข้ามาอย่างนับไม่ถ้วน 

“ได้เลย~” พิ้งที่พูดพร้อมกับฟันเห็ดที่กำลังจะเข้าไปทำร้ายแนน

“โอย.. มันมาจากไหนกันเนี่ย เยอะยังกะแมลงวัน ”  พี่แมวพูดพลางใช้มีดแทงปีศาจเห็ดสองตัว

ที่กำลังจะกระโดดไปหาบาส

“ส่งขวานมา.... พวกเราต้องการขวาน...ส่งขวานนั่นมา...” เสียงของเหล่าฟังกี้และฟังก์กัซร้อง

มีแต่พี่แมวเท่านั้นที่ฟังภาษาของพวกมันออก 

“บาส...พี่แมวมีสองทางเลือกให้เลือก…”  พี่แมวอ่อนแรงเพราะพวกเห็ดที่พุ่งเข้ามาเรื่อยๆเริ่มเยอะขึ้นอีก 

“อะไร?”  บาสพูดขึ้น

 “ ฟังให้ดีนะ หนึ่ง..ส่งขวานให้พวกมันซะแล้วพวกเราจะรอด สอง..หนีเพราะยังไงเราคงปราบมันไม่หมดแน่

ลองสังเกตพวกเห็ดตอนตายดูสิ ”  พี่แมวพูดพลางชี้ไปยังฟังกี้ตัวที่บาสเพิ่งสังหารไปหยกๆ

มันกำลังละลายลงไปในดินพร้อมกับบางสิ่งที่ผุดขึ้นมาอีกครั้ง มันคือปีศาจเห็ดอีกหลายตัว 

“บาสรีบหนีกันเถอะไม่งั้นพวกเราเราเละแน่ๆ ” พิ้งพูดพลางประคองร่างของแนนให้ลุกขึ้น

“รีบถอยไปซะ นั่นไงตรงนั้นแหละทางออก ”บาสชี้ไปยังแสงที่ลอดผ่านป่าทึบไปซึ่งเป็นทางที่มองเห็นได้ตอนนี้

“ได้เลย!! ”พี่แมววิ่งฝ่าวงล้อมของพวกเห็ดอย่ารวดเร็ว

“เป็นไง ~ ไอพวกเห็ดพวกเรารอดแล้วโว้ย ” พี่แมวพูดขึ้นพร้อมวิ่งไปเรื่อยๆจนกระทั่ง

 “อื๋อ....จ๊าก~!!!โครม!!”  พี่แมวสะดุดขาตัวเองล้มลง

“ อ๋อย~  ไรเนี่ย  อุ๊ป...” แอสแซสซินโดนปีศาจเห็ดรุมเกาะ พร้อมกับปล่อยสปอร์ทำให้สลบไป

“บ้าแบบไม่ดูตาม้าตาเรืออีกแล้ว พี่แมว!!” บาสพูดขึ้น

“ กรี๊ด~!! ” เสียงของพิ้งดังขึ้นอีกคนพร้อมกับเห็ดที่รุมล้อมอยู่เพิ่มจำนวนขึ้นเรื่อยๆ

 “เฮ้ ทำไมมันสถานการณ์เลวร้ายขึ้นล่ะเนี่ย!!  อั่ก!! ” บาสโดนเห็ดพวกนั้นรุมปล่อยสปอร์ไปอีกคน

“อิ๊~ อิ๊~ ”เสียงของพวกเห็ดกำลังกระโดดโลดเต้นไปมาพร้อมกับพูดกระซิบกัน

 ก่อนที่บาสจะสลบไปนั้นภาพที่เห็นเลือนรางอยู่ตรงหน้าคือเหล่าเห็ดที่กำลังโดนพ้าพันคือของพี่แมวแทงทะลุตัว

“อะไรน่ะ...? ” บาสพูดเสียงแผ่วก่อนจะได้ยินเสียงจากพี่แมว

“ เคร็ด....ไร้....ใจ...”

 ซ่า... ซ่า... ฟิ้ว... แซ่กๆ...เสียงของลมที่เสียดสีกับใบไม้รอบๆ 

ป่าที่เคยเป็นแหล่งชุมนุมของเห็ดที่มีบรรยากาศของลมพัดเอื่อยๆตอนนี้กลายเป็นป่าที่

เต็มไปด้วยกลิ่นอายแห่งความตาย...

“เมื่อกี้พวกแกบอกว่าจะเอาผ้าพันคอของฉันเหรอ?” เสียงเย็นๆที่ฟังแล้วชวนขนหัวลุกยิ่งนักกล่าวขึ้น...

 เหล่าเห็ดที่กำลังกระโจนเข้ามาต่างพากันถอยกรูดเพราะภาพที่เห็นตรงหน้า

 ผมสีชมพูอ่อนๆสยายขึ้นและเปลี่ยนเป็นสีแดงเพลิง... นัยน์ตาข้างขวากลายเป็นสีเลือด

พร้อมรูปกางเขนที่อยู่ข้างในดวงตานั้น...

“ถ้าอยากตายนักก็เข้ามา ”  ร่างบางๆของชายที่กำลังพูดและแสยะยิ้มอย่างน่ากลัวให้เหล่าเห็ดได้เห็น

แอสแซสซินพูดขึ้นพร้อมหยิบค้างคาวราตรีมาควงเล่นไปมาในมือ....

“จะเข้ามากี่ตัวก็เข้ามาเลยเดี๋ยวฉันจะให้พวกแกหายไปกับสายลมเอง หึหึหึ...”