ขุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ยังขุดต่อไปไม่กลัวเกรงไวรัส

บทที่8:

ภาพที่เห็นคือข้าวของกระจัดกระจายเพราะตอนนี้แอสแซสซินกำลังรื้อข้าวของอย่างเอาเป็นเอาตาย

 “ผ้าพันคอ  ถุงมือล่ะ  รองเท้าอยู่ไหน ” แอสแซสซินโวยวายขึ้น

“เอ่อ... คุณแมวครับ คือของที่คุณใส่อยู่ตอนนี้พวกเราฝากไว้กับอลิเซียร์แล้วล่ะครับไม่ต้องห่วง” บาสพูดขึ้น

อาการของแอสแซสซินเปลี่ยนไปอีกเป็นท่าทางกระวนกระวายหนักกว่าเดิมเป็น

“ เวรแล้วไงต้องรีบไปเอาเดี๋ยวนี้ก่อนที่จะ...” ไม่ทันที่สิ้นเสียงของชายชื่อแมว เสียงกรีดร้องของผู้หญิงก็ดังขึ้น... 

“กรี๊ด!!!!!~~~~ช่วยด้วย~ ” เสียงอลิเซียร์ที่ดังขึ้นอีกครั้ง ทุกคนรีบลงไปดู

พร้อมกับแมวที่กำลังกระโจนไปก่อนใคร ซึ่งภาพที่เห็นต่อหน้าก็คืออลิเซียร์ที่กำลังพยายาม

ดึงผ้าพันคอสีแดงสดที่ตอนนี้มันกำลังรัดอลิเซียร์

  “ช่วยด้วยค่า~ช่วยฉันที!! ” อลิเซียร์ร้องอย่างหมดกำลังขัดขืน  ก่อนที่แอสแซสซินจะกระโจนเข้ามา

พร้อมตะโกน “หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!แกจะทำไครไม่ได้ถ้าฉันไม่สั่ง ”

 ทันใดนั้นเองผ้าพันคอสีโลหิตที่กำลังรัดอลิเซียร์ก็คลายออก แอสแซสซินนำผ้าพันคอนั้นมาพันไว้ที่คอตนเอง

“เอ่อ... เมื้อกี้เกิดไรขึ้นน่ะ ” บาสพูดขึ้นพร้อมสังเกตมองไปที่อลิเซียร์ที่กำลังตัวแข็ง

เธอคงตกใจมากที่จู่ๆก็โดนผ้าอะไรก็ไม่รู้มารัดเธอซะขนาดนั้น

“ ไม่มีอะไรหรอกเดี๋ยวค่อยอธิบายที่หลังว่า แต่ว่า...เป็นอะไรมากไหมครับ? เอ่อ..ขอถุงมือกับรองเท้าคืนด้วยครับ”

แอสแซสซินเข้าไปถามอลิเซียร์ก่อนที่อลิเซียร์จะถอยห่างออกไปอย่างระมัดระวังตัว

“มะ...ไม่เป็นไรค่ะ....นะ.....นี่ถุงมือกับ.....รองเท้าคุณค่ะ”

อลิเชียที่ตอนนี้กำลังพูดเสียงตะกุกตะกักก่อนยื่นถุงมือกับรองเท้าให้

“ ขอบคุณครับ ” แอสแซสซินพูดขึ้น

“ออ.. ยังไงก็ได้มาครบแล้ว ขอถามหน่อยครับว่าพวกคุณชื่ออะไรกันบ้างผมอยากจะตอบแทนคุณที่ช่วยผมเอาไว้”

“เอ่อ... ผมชื่อบาร์คัซ อายุ14ครับ เรียก ผมว่าว่าบาสก็ได้ครับ”

  “แม่ชื่อเรเวน ลอร์เซียร์ อายุ16 เรียกแนนเฉยๆก็ได้ค่ะ ”

“ฉันชื่อเซฟีน่า  ราลีเชียร์ อายุ14ค่ะ ”

“ ผมชื่อแมว อายุ17ครับ  พอมีให้ผมช่วยได้ไหม  ทำไมทุกท่านถึงมาที่นี่? ”

“ผมมาส่งจดหมายฉบับนี้ให้กับท่านลูคัสครับ ”   บาสพูดขึ้น

“งั้น เราไปด้วยกันเลยสิ ชั้นก็มีจดหมายมาถึงท่านเรน่าเหมือนกัน”  พิ้งพูดพร้อมหันมามองบาส

“งั้น ดิฉันจะนำทางไปให้นะคะ” อลิเซียรพูดขึ้น

             หลายนาทีต่อมา สิ่งที่อยู่เบื้องหน้าของทั้งสามคือวิหารแห่งอาทรัม วิหารนี้เป็นสิ่งก่อสร้างขนาดใหญ่

สร้างด้วยคริสตัลสีฟ้าใส อลิเซียร์เอื้อมมือไปผลักประตูบานใหญ่ซึ่งเปิดออกอย่างง่ายดาย

“มีธุระอะไรกับข้ารึ? ” เสียงทุ้มหนักเสียงหนึ่งเอ่ยขึ้น

เจ้าของเสียงเป็นชายหนุ่มผมสีเงิน ร่างกายสูงใหญ่ ในมือมีขวานด้ามยาวเล่มหนึ่ง

“พวกเรามีจดหมายมาถึงท่านทั้งสองครับ ” บาสพูดขึ้น

“จดหมาย? ถึงพวกข้างั้นรึ?” เสียงหนึ่งดังขึ้น หญิงสาวคนหนึ่งเดินออกมาจากมุมมืด

“ ขอเวลาแปปนะ ...อ่า ...อืม ข้าเข้าใจเรื่องทั้งหมดแล้ว พวกเจ้าเป็นคนที่ไซเฟอร์และท่านคาร์เตอร์

ส่งมาให้ช่วยงานพวกข้านั่นเอง....  เอ๊ะ... ”  สายตาของลูคัสจับจ้องอยู่ที่ขวานในมือของบาส

“หนึ่งในเก้า... เศษเสี้ยวของลูกแก้วอยู่ตรงหน้าพวกเราแล้วเรน่า... ”

“จริงรึ? ขวานเล่มนั้น!!  ข้าเคยเห็นมันในมือของจอมทัพแห่งคล๊อกโคเดียนเมื่อหกร้อยปีก่อน...

เจ้าได้มันมาครอบครองได้อย่างไร?” เรน่าถามขึ้น

“ผมไปพบมันที่ก้นเหว ในมือของโครงกระดูกคล๊อกโคเดียนตัวหนึ่งครับ”

“พวกเจ้าเป็นผู้ที่ถูกเลือกแล้ว จงออกเดินทางไปที่วิหารเพลิง มันอยู่ทางทิศตะวันตกของมหาวิหารเมทาลิกาน่า

เจ้าจะได้พบกับเศษลูกเเก้วชิ้นที่สอง โปรดรวบรวมเศษลูกเเก้วทั้งเก้าให้ครบ ก่อนที่คำทำนายเก่าเเก่จะเป็นจริง....”

"คำทำนาย?!?" บาสเเละพิ้งพูดขึ้นพร้อมกัน

เช้าวันต่อมา คณะเดินทางจึงได้ออกจากวินโดเนีย  สู่เมืองชายทะเล “เรดคลิฟ”…..

ไปนอนเเระดีก่า บาย ฝันดีน้า~

เอียดาก

ไอ๊เต้อเอ็งจะโผล่มาทำเบื้อกไรฟร่ะอยู่ที่L.A.เงียบๆซะเซ่!!!!!!!

จักกะแร้ดำ

....................................................