อ่าว หน้าใหม่
อย่างงี้ต้อง









ขุดๆ 

ขุดเด้อ ตอนนี้เบื่อเกมมากขึ้นเรื่อยๆซะแล้ว
โดยเฉพาะเรื่องอสุราขั้นเทพ...ยังไงก็ไม่เห็นด้วยแม้แต่นิดเดียว
สงสัยถึงเวลาเลิกในไม่ช้าจริงๆแล้วสินะ เกมทิ้งไว้ เหลือแต่บอร์ดกิลที่อาจจะมา
ช่วยขุดเป็นบางครั้ง หรือเอานิยายมาลง ถ้ายังมีคนอ่านอยู่
ตอนนี้มีหลายกระทู้แระ ที่ตั้งต่อต้านหรือไม่ก็ประชด แต่เหมือนยังไงทีมงานก็ไม่สนอยู่ดี
เข้าไปอ่านบ้างรึเปล่าก็ไม่รู้ มันชวนเครียด...ไม่หรอก ชวนเบื่อมากกว่า เกมแบบนี้มันก็ไม่ต่างจากเกมมีบอทหรอก
แล้วเรื่องเทพได้ด้วยเงินนี่ เข้าใจคิดนะ
หุๆ ตอนนี้เรื่องซื้อขายของโซล(เงินจริงกับเงินบิลล่า)ไม่ผิดกฎแล้วสินะ ถ้าหากผ่านบริษัทฯ
ความทรัธาหายหมดแล้ว ตอนเริ่มเข้ามาเล่นตั้งแต่ปลายๆบท 1 ตอนนั้นเล่นลำบากกว่านี้หน่อย เวลยากมาก ม่อนมีน้อยชนิด
(จำได้ว่าเล่นไฟร์เตอร์ตัวแรกตีพิกม่าจน 32 เลยอ่ะ)
ตอนนั้นเล่นแล้วสนุก เพื่อนในเกมที่พอรู้จักช่วยเหลือกันดี กิจกรรมก็ดี เที่ยวหาเศษวุ้นมาปลดเควสเปลี่ยนคลาส หุๆ นึกถึงแล้วอยากกลับไปแฮะ
พอมันพัฒนาขึ้นหน่อย บทสองก็มา ตามด้วย 3 4 5 ทุกอย่างเหมือนจะค่อยๆดีขึ้น
ดิ่งเล่นมาแม้ว่าจะไม่ใส่ใจให้เทพเพราะเล่นแบบสนุกมากกว่าจะจริงจัง ตัวละครตัวแรก ปัจจุบันก็ยังไม่ห่างจาก 70 เลย
แต่ตอนนี้ เฮ้อ...ไม่อยากพูดมาหรอก ไม่อยากให้มาทำลายเรื่องดีๆในอดีต ดิ่งรู้ว่าต้น กับปันและคนอื่นๆคงเหมือนกัน
ยังไงในเมื่อมันเปลี่ยนแล้ว ถ้ามันย้อยกลับไปไม่ได้ ดิ่งก้ไม่สนอีกต่อไป
เมื่อก่อนล่ะ อุสส่าเติมเล่นทีละเดือนๆ เพราะหวังอย่างสนับสนุนว่าเป็นเกมคนไทย อยากให้มีดีเหมือนเกมอื่นๆบ้าง
เสียเงินน่ะ ไม่เท่าไหร่ เพราะยังไงดิ่งก้เก็บเงินเอง เติมบัตรเองไม่เคยขอจากใครมาเติมบัตร
แต่ที่เสียคือกำลังใจและความศัทธา ในเกมนี้ มันหายไปจนเกือบจะหมดแล้ว เข้าใจว่าผู้เล่นเก่าๆก็คงคิดเหมือนกัน
เกมนี้ไม่ต่างอะไรจากเกมตามท้องตลาดอีกแล้ว ความรู้สึกดีๆมันหายไปหมดเหลทอเพียงเศษซากให้ระลึกถึงในอดีตเท่านั้น
ดิ่งไม่ค่อยจะบ่นซักเท่าไหร่ แต่ครั้งนี้มันรุนแรงมาก ครั้งนี้ดิ่งทนไม่ได้จริงๆ
เมื่อเที่ยงดิ่งออนเกม เข้าเล่นเบลด เดินเล่นตามไชร์(เผื่อเจอวุ้นเทพ) สิ่งที่เจอคือ คาเดท!!!
เหมือนจะพึ่งเล่นมาใหม่ๆ ดิ่งเผลอไปช่วยฟันวุ้นให้ ตามปกติของคนใจดี ^^
แต่สิ่งที่ตามมาคือ ดิ่งรับไม่ได้ เมื่อเขาซิบมาบอกว่า "พี่ๆ ผมขายของโซลทุกอย่างจะเอาอะไรบ้างไหม" เท่านั้นแหละ ทำไมหัวดิ่งแทบจะระเบิด
ทนไม่ได้ รับไม่ได้จริงๆ ดิ่งออกเกมแทบจะทันที โมโหอยู่นานพอควร เฮ้อ...แต่ก็ช่างมันเถอะ
แบบนี้แสดงว่าทีมงานทำสำเร็จตามเป้าหมายสินะ หาทางเพิ่มรายได้ทางนี้จนได้
คาเดทคนนั้น จะเวลซักเท่าไหร่ ไม่รู้ แต่การที่เรียก "พี่" ดิ่งสงสัยนักว่าเขาจะอายุซักเท่าไหร่ แล้วมาซิบขายของโซลแบบนั้น...
ขอระบายแรงๆซักที ดิ่งไม่ชอบพูดคำหยาบ และเพราะเป็นคนเก็บกด จึงขอระบายครั้งเดียว
ต่อจากนี้ดิ่งคงไม่สนแล้ว ว่าเกมจะเป็นไง แต่จะเล่นไปเรื่อยๆ ไม่สนใจอะไรอีก เล่นเพียงเพื่อหาเพื่อนหรือช่วยผู้เล่นใหม่ๆเท่านั้น
อีกเรื่อง ต่อจากนี้ดิ่งคงไม่เติมโซลอีกต่อไปแล้ว ศัทธามันหมดแล้ว
แค่คนอย่างดิ่งไม่เติมทีมงานคงไม่เห็นสนอะไรหรอกจริงไหม แค่เติมเดือนละครั้ง เทียบกับคนเต็มทีเป็นพันๆสิ มันจะมีค่าอะไร
ไปแระ ขอระบายครั้งเดียว ต่อไปเกมนี้จะเป็นจะตายยังไง ดิ่งก็ไม่สนอีก 
 
ปล.เดี๋ยวเอานิยายมาลงนะ ตอนเย็น(ถ้าน้องแป้งแย่งเล่น ก้ตอนค่ำๆ)

+100

สุดยอดมากครับดิ่ง 
อยากให้ทีมงานมาอ่านจังเลย

ลงต่อเลยดิ่ง 

มาแล้วเน้อ หน้านี้สำคัญมาก ปัน อย่าลืมอ่านะ
จากการที่ปันเดาเรื่อง แสดงว่าดิ่งกะจังหวะของคนอ่านถูก ว่าควรจะใส่อะไรตอนไหน
เมื่อปันถามว่าเอ็นเป็นแฝดใช่ไหม คำตอบมันก็คงต้อง ใช่...
จากหน้านี้ (สรุปคือ เฉลยปริศนาบางอย่าง ตรงเวลาที่คนอ่านจะเดาเรื่องถูก)

En-Em
Chapter 6.3
By Bigyoyo
...
“ขอโทษด้วย ใจจริงพ่อไม่กล้าอยู่สู้หน้าลูกเท่าไหร่นัก หวังว่าลูกคงเข้าใจ...”คำพูดบางคำทำให้เอ็นเงียบไปครู่หนึ่ง เขาเข้าใจ เขาไม่คิดอะไรถึงเรื่องแบบนั้นซักหน่อย ยังไงพ่อก็เป็นพ่อวันยังค่ำ...
   “เรย์ ขอร้องอีกเรื่อง สำหรับเธอน่าจะพอทำได้...”ซีโร่พูดก่อนจะออกจากห้อง
   “อะไรครับ...”
   “สอนเอ็นให้ใช้อาวุธให้ได้ แม้เอ็นจะไม่มีพลังเวทย์แต่เอ็นใช้ได้แน่นอน ฝากอีกเรื่องนะ”คำพูดที่ทำเอาเรย์ผงะ เขาเองยังใช้ได้ไม่ถึง 1 นาที จะให้สอนเอ็นแบบนี้จะไหวหรอ
   ขณะที่ซีโร่แทบจะยิ้มอยู่ในใจ ถึงเอ็นจะดูเหมือนไม่มีพลังเวทย์ แต่สำหรับอาวุธเอ็นคงใช้ได้โดยไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ บางทีเรย์อาจจะตกใจ จะมียมทูตซักกี่คนที่ใช้อาวุธได้ โดยไม่ต้องกังวลว่าจะหมดพลังเวทย์ อาจเป็นสิ่งทดแทนที่เอ็นใช้เวทย์มนต์ไม่ได้อีกทางหนึ่ง ขอแค่มีวิชาสู้บ้าง ก็น่าจะพอ เพราะหวังว่าคงอีกนานกว่าเอ็นจะรู้เรื่องบางเรื่องเข้า
   คนเป็นพ่อเดินออกจาห้องไป ทิ้งให้ลูกชายมองตามหลังจนกระทั่งปิดประตู ในใจของเอ็นบอกความรู้สึกไม่ได้...จะว่าดีใจที่ได้เจอพ่อ แต่ทำไมพ่อถึงเหมือนจะดูห่างเหินจากเขาขนาดนั้น
   
   “คิดว่าดีไหมคะ ที่ไม่บอกให้เอ็นรู้”เบลล์ถามหนึ่งคำถามก่อนที่ ซีโร่จะออกจากบ้าน
   “เด็กที่มีจิตใจอ่อนโยนขนาดนี้ ไม่กลายเป็นซาตานได้ง่ายๆหรอก เบลล์”ซีโร่พูดขึ้น
   “งั้นก็เรื่องทั้งหมด ก็เป็นความจริงใช่ไหมคะ”เบลล์ถามตามนิสัยอัจฉริยะของเธอ
   “ใจจริง ราชาไม่ต้องการให้คนรู้เรื่องนี้มากนักหรอกนะ แต่เธอก็อัจฉริยะเกินไป”ซีโร่พูดต่อ
   “แล้วคุณซีโร่คิดว่า เอ็นจะอยู่แบบนี้ได้กี่ปี”
   “เป็นคำถามที่ตอบยาก แต่แน่นอน เราหวังให้มันนานที่สุด แล้วตอนนี้ฉันก็...นับเขาเป็นลูกชายแท้ๆคนหนึ่งซะแล้ว แม้ว่าฐานะเราจะต่างกันมากก็เถอะนะ”ซีโร่พูดประโยคสุดท้ายก่อนจะออกจากบ้านพักนักเดินทาง
ชายหนุ่มวัย 340 ปีเศษๆคนนี้ ได้รับคำขอร้องจากราชาให้รับเด็กชายคนหนึ่งเลี้ยงเป็นลูกชาย แม้ว่าจะรู้ทีหลังว่าเด็กคนนั้นเป็นซาตาน แต่เพราะว่าความรักมันเกิดขึ้นซะแล้ว ราชาก็ทรงฉลาด ใช้ความรักเป็นสิ่งค้ำจุนทุกสิ่ง
แม้แต่จะตีเพื่ออบรบนิสัยให้เอ็นตอนเล็กๆ เขายังไม่เคย นับว่าแปลกมากที่เด็กชายคนนี้จะเติบโตเป็นคนดีขนาดนี้ได้ สายเลือดราชวงศ์ยังคงพิเศษเช่นเดิม
   เอ็นลูกอาจจะไม่รู้ ว่าปีกสีดำคู่นั้น พ่อไม่มีเหมือนลูกหรอกนะ...

   ง่า...เหมือนโมจิจะไม่ชอบอยู่ที่ไหนนอกจาก บนหัวของเขา จะว่าน่ารักก็คงใช่อยู่หรอกนะ แต่ที่ไม่เข้าใจก็คือทำไมต้องเป็นคู่หูกับก้อนกลมๆ ติ้งต๊องแบบนี้ด้วยหว่า...
   “เอ่อ...”เอ็นพูดอย่างรำคาญเล็กน้อย เจ้าก้อนกลมๆเอาแต่นั่งนิ่งอยู่บนหัว เอาลงมาก็กลับขึ้นไปอีก ขี้เกียจแระ ปกติก็คงไม่เป็นไรมั้ง แต่เวลาขยับมันจักจี้นะ...
   “น่ารักดีออก”เรย์พูดเล่นๆ น่าแปลกที่เอ็นมีคู่หูเป็นตัวสไลม์ สัตว์ศักดิ์สิทธิ์ชนิดนี้มีจำนวนน้อยมากนี่นะ โมจิเป็นตัวสไลม์ตัวเดียวที่เขาเคยเห็นตอนเข้าไปในวังครั้งแรก พูดถึงความสามารถแล้วน่าคิดจังแหะ ว่าอาวุธของเอ็นจะเป็นยังไง สไลม์เป็นสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ที่เกิดจากแสงสินะ...
   “โมจิคุง เป็นตัวอะไรหรอ...”เอ็นถามคำถามที่คิดว่าคงมีคนตอบให้นะ
   “สไลม์ สัตว์ศักดิ์สิทธิ์ที่เกิดจากแสง”คำตอบ ฟูจินเป็นคนพูด
...
หุๆ ปันจะทันอ่านไหมนะ รึว่าหลับก่อน 
ไปแระ เด้อ เดี๋ยวมาใหม่

ขุดอีกซักที คืนนี้ไม่นอนง่ายๆแน่

อ่านะปัน คืองี้นะ คุณซีโร่ไม่ใช่พ่อแท้ๆเน้อ -..- อ่านดีๆจิ