En-Em
Chapter 2.1
By Bigyoyo
...
บทที่ 2
“อืม...อือ...”เด็กชายคราง แสงแดดอ่อนๆ บ่งบอกว่าเช้าแล้ว แต่ทำไมมันยังง่วงขนาดนี้นะ
เอ็นลุกขึ้นนั่ง มือขยี้ตา แสงแดดจางๆ บอกยามเช้าเป็นสัญญาณบอกว่าเขาควร เตรียมไปโรงเรียนได้แล้ว
เผลอดูนาฬิกา ง่า... จะ 7 โมง ต้องรีบแล้ว เดี๋ยวไปสาย
แต่อาการง่วงยังคงขัดๆ และรุนแรง จนเขาต้องโดนโซเซเข้าห้องน้ำตลอดทาง ราวกับยังไม่ตื่นเต็มที่
น้ำขันแรกเย็นจัด รดศีรษะ ทำให้สติของเขาชัดเจนขึ้น แม้ว่าจะยังง่วงๆอยู่ แต่อย่างน้อยก็มีสติพอจะทำอย่างอื่นต่อได้ ว่าแต่...ทำไมถึงง่วงมากผิดปกตินะ เป็นตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว
เอ็นเดินไปหยิบปรอทไว้ไข้ ที่ตู้ยา เอ... เขาก็ไม่ได้เป็นไข้นะ แปลก แค่ง่วงยังพอว่า แต่มันมึนๆด้วยนี่สิแย่ เอาไงดี ลาเรียนซักวันจะดีไหมนะ เพราะปกติเขาไม่เคยเป็นแบบนี้ บางทีอาจจะไม่สบายซักอย่างก็ได้
เอาเถอะ บางทีเดี๋ยวก็หาย ต้องรีบอาบน้ำ ทำอาหารเช้าแล้ว ก็ทำการบ้านอีก เมื่อคืนง่วงมากจนทนไม่ไหว ยังไม่ได้ทำเลยซักนิด เราก็ไม่ได้หัวดีอะไรด้วย ไม่ทำจะมีปัญหา
หลังจากการทำภารกิจส่วนตัวที่กินเวลานิดเดียว โดยเอ็นรีบหน่อยๆ อาหารเช้าจึงเป็นข้าวต้มแบบง่ายๆ แล้วลงมือ ทำการบ้านอย่างรวดเร็วปานสายฟ้าแลบ ทั้งๆ ที่ยังง่วงๆ มึนๆ แต่ก็ฝืนทำ ในหวังคิดแต่เพียงว่า เดี๋ยวก็เสร็จ ทำๆไปเหอะ
เมื่อเอ็นเดินออกจากบ้านยามเจ็ดโมงครึ่ง เขาสังเกตถึงความผิดปกติบางอย่าง...
แปลกนะ เจ็ดโมงกว่าๆแล้ว ทำไมหมู่บ้านยังเงียบอยู่เลย ปกติต้องมีพ่อค้าขนของกันเต็มถนนแล้ว รึไม่ก็ เสียงจากเหล่าเด็กๆ ที่กำลังจะเป็นโรงเรียนเหมือนกับเขา
เงียบสนิท...กลายเป็นเมืองร้าง ทุกสิ่งราวกับหลับใหล ไม่เห็นแม้แต่นกซักตัวบินบนฟ้าด้วยซ้ำ นี่มันอะไรกันเนี่ย ? เอ รึว่าวันนี้จะเป็นวันหยุด เขาก็จำไม่ได้
เอ็นเดินเข้าเขตกำแพงหมู่บ้าน ทุกสิ่งยังคงนิ่งสนิท แต่มีบางสิ่งที่ไม่นิ่ง อาการง่วง เริ่มเข้ามาอีกแล้ว อย่างไม่ทันตั้งตัว เขาเกือบล้มหน้าคว่ำ โชคดีที่มือดันกำแพงทรงตัวไว้ได้ไม่งั้นคงหน้าคว่ำปากแตกเหมือนเมื่อวานแน่ๆ
อาการง่วงนี่มันอะไรเนี่ย ทั้งมึนทั้งง่วง ครองสติก็ยากอยู่แล้วจะบังคับให้เท้าเดินอีก ก็แทบเป็นไปไม่ได้
ยิ่งมันเงียบสนิทแบบนี้ ยิ่งง่วงไปใหญ่
เด็กชายนั่งพิงกำแพง ขยี้ตาบ้าง เคาะหน้าผากบ้าง หวังให้หายง่วง แต่ยังคงไร้ผล อาการง่วงยังคงรุนแรงเกินกว่าจะทำอะไรได้ แย่ล่ะ... ไม่โรงเรียนสายแน่ๆ อุตส่าห์ทำการบ้านอย่างเร่งด่วนแล้วถ้าไปสาย ก็ไร้ความหมายน่ะสิ อีกอย่างจะหลับอยู่ตรงนี้ก็ไม่ได้ เร็วๆ ตื่นๆๆ
เอ็นประคองตัวขึ้น ในใจคิดว่า ถ้าไม่ไหวจริงๆก็กลับไปที่บ้านดีกว่า มานั่งหลับอยู่ข้างๆกำแพงแบบนี้ ไม่ดีแน่ เดี๋ยวโดนปลิดทรัพย์กันพอดี อย่างน้อยถ้าถึงบ้านก็นอนซะ แล้วตกลงลาเรียนซักวัน ในเมื่อมันง่วงจริงๆนี่นะ เอ็นเดินโซเซ ถอยกลับทางเข้าบ้าน
จู่ๆ ร่างๆหนึ่งอย่าง ก็ผ่านตัดหน้าเขาจากทางเลี้ยวด้านขวา คะเป็นใครซักอย่างเขาก็เห็นได้ไม่ชัดเพราะ เมื่อเขาเพ่งสายตาดูบุคคลคนนี้ ความรู้สึกทุกอย่างถูกกระจัดกระจาย สติดับวูบแทบจะทันด้วยอาการง่วงสุดๆ เกินกว่าจะทนได้ ร่างของเด็กชายล้มลงคุกเข่าก่อนนอนราบไปกับพื้น
ร่างนั้น สวมชุดดำทั้งตัว ผ้าคลุมขนาดใหญ่นั้นปกปิดใบหน้า ไม่ให้ใครเห็น ดูเหมือนจะวิ่งหนีอะไรบางอย่างมา แต่เมื่อ พบว่า มีเด็กชายนอนอยู่ตรงทางซ้ายก็หยุดทันที ก่อนจะเข้ามาเพื่อให้เห็นเอ็นได้ชัดๆ มือเหี่ยวๆราวกับมือของคนแก่ ที่มีผิวสีเทาสนิท ยื่นออกมาเหมือนต้องการจะสัมผัสเอ็น
...
อ้า... หนูเอ็นนนนนนน
กำแระ หนูเอ็นเป็นอะไรไปนะ
ใครก็ได้ มาช่วยด่วน
><
