เอิร์ธ หล่อนไปล็อคกระทู้เก่าเรื่องนี้เดี๋ยวนี้ มีคนขุดมันขึ้นมา= =

โอ้..ขอโทษครับเผอิญไม่ได้ออนบอร์ดซะนาน เลยขุดขึ้นมาขอโทษครับ แต่มันรับไม่ได้อ่ะ ที่เอาหนูน้อยจิเอลมาเล่นอ่ะ เป็นสาวกนะรู้ไหมแล้วเอาหนูน้อยจิเอลมาเสียๆหายๆอีก คนเป็นสาวกรับไม่ได้

ยังไงอ่ะ พี่

โอ้...เข้าตาธรรมเลยครับ ขอบใจๆ

เหล่าซอมบี้เริ่มเข้ามาใกล้พวกเราเรื่อยๆเม็ดเหงื่อมากมายไหลหลากออกมาจากรูขุมขน พวกเราทั้งสองสั่นสะท้านอย่างหวาดกลัว เรากำลังจะตายใช่ไหม?

"กร้วม!!!อ๊าก!!!"เลือดสีแดงพุ่งทะลักออกมาจากคอของเชล เขาล้มลงดิ้นอย่างเจ็บปวดก่อนจะโดนซอมบี้รุมกัด เชลยื่นมือมาให้ผมเขาพยายามเค้นเสียงออกมา

"ชะ...ด้วย...ฮึก..."คอของเชลถูกกัดขาดหลุดลงมากจากบ่าของเขา ใบหน้านั้นแสดงถึงความเจ็บปวดก่อนตายพร้อมน้ำตาที่ไหลเปราะใบหน้า

"ไม่...ฉันต้องไม่ตาย....ไม่ไม่ไม่ไม่ไม่ไม่....ไม่!!!"ผมกล่าวเหมือนคนเสียสติก่อนจะนั่งกอดเข่า

"ฮาฮาฮา....ฉันไม่ตาย...ฉันไม่ตาย....ฉันไม่ตาย...ฮาฮาฮา"ผมหยิบหัวของเชลมามองก่อนจะหัวเราะ

"เชลก็ไม่ตาย....เชลก็ไม่ตาย....เชลยิ้มด้วยฮาฮาฮา"ผมจับปากของเชลให้ยิ้มแล้วหัวเราะก่อนจะมองดูเหล่าซอมบี้ที่รุ่มกัดกินตัวของเชลอย่างสนุกสนาน

"ดูสิเชล....นั้นไงตัวนาย...เอาละฉันต่อหัวให้นะ"ผมเดินไปหาตัวของเชลก่อนจะโยนหัวของเขาไปในฝูงชนซอมบี้"

"ฮาฮาฮา"ผมมองดูหัวของเขาถูกฉีกด้วยซอมบี้ ลูกตาของเขาหลุดทะลักออกมากลิ้งกับพื้นก่อนจะโดนเหยียบแหลกกระจาย

"หึหึหึฮาฮาฮา............ม่าย!!!"






































"เอิร์ธตื่น!"เชลเขย่าตัวผม ผมลืมตาขึ้นพร้อมมองรอบๆอย่าง งงๆ  ฝันนี้เอง!

"ฟู่ว~"ผมถอนหายใจอย่างโล่งใจ

"เอาละเราถึงหัวลำโพงแล้ว"เชลกล่าวก่อนจะเปิดประตูรถยนต์ ภาพเบื้องหน้ามันช่างต่างกับในฝันเหลือเกิน รถยนต์จอดเป็นระเบียบมีทหารรักษาความปลอดภัยเตรียมพร้อมทั้งข้างล่างและบนหลังคา ฝูงชน

จำนวนมากทยอยเดินกันไปอย่างเป็นระเบียบ

"ไม่ได้ฝันอีกใช่ไหมนิ"ผมกล่าวลอยๆขึ้นก่อนจะเดินลงจากรถ พวกเราเดินตามแถวเข้าไปในเยาวราช ข้างทางมีรถถังและทหารเฝ้าระวังรวมทั้งมีการเผาซอมบี้และใส่ถุงมัดไว้และนำไปทิ้งบนรถกระบะ ทหาร

หลายคนถือโทรโข่งประกาศเรื่องต่างอย่างต่อเนื่อง ในที่สุดเราก็เดินมาถึงสะพานเหล็ก ผู้คนต่างเดินแยกย้ายกันไปตามตึกต่างๆที่ทหารกำจัดซอมบี้หมดแล้ว บางตึกก็มีป้ายห้ามเข้าพร้อมทั้งมีเสียงปืนดังเป็น

จังหวะ

"เราจะไปตึกไหนกันดี?"เชลถามผมที่กำลังเหม่อลอย

"อืม....ตึกไหนก็ได้"ผมตอบก่อนจะมองรอบข้างอีกครั้ง

"งั้นเราไปตึกนี้ละกัน"เชลเดินนำผมเดินไปที่ตึกนั้นก่อนเข้าตึกมีทหารสองคนนั่งเฝ้าทางอยู่

"หยุดก่อนครับ!"ทหารสองคนกล่าวขึ้นพร้อมกันก่อนจะยื่นสมุดให้1เล่ม

"กรุณาระบุข้อมูลตามที่เราต้องการด้วยครับ!" เราทั้งสองมองเนื้อหาในสมุด มีถามชื่อสกุล กรุ๊ปเลือด?แพ้ยา?โรคประจำตัว? เขาจะเอาข้อมูลพวกนี้ไปทำไมนะ ช่างมันเถอะกรอกๆไปละกัน เราทั้งสองยื่นสมุดให้

ทหารทั้งสองก่อนจะเดินขึ้นไปบนตึก สภาพภายในตึกถูกปรับปรุงทำความสะอาดอย่างดีเยี่ยม เราเดินขึ้นไปบนชั้นบนสุดเพื่อจะหาซอกซักที่นอนสุดท้ายก็ไปนอนที่ห้องน้ำเพราะมันปลอดคนมากที่สุด

"หาว~"เชลหาวอย่างเหน็ดเหนื่อยจากการเดินก่อนจะนอนลงบนพื้นห้องน้ำเช่นเดียวกับผม เราทิ้งตัวนอนลงอย่างสบายใจเพราะไม่ต้องหวั่นกลัวซอมบี้อีกแล้ว...

ดึกสงัด

"อ๊าก!~"เสียงของใครบางคนดังลั่นขึ้นทำให้ผมและเชลสดุ้งตื่นขึ้นพร้อมกัน

"เสียงอะไร!"ผมถามเชลพร้อมด้วยสีหน้าหวาดหวั่นขวัญผวา

"คงไม่ใช่ซอมบี้หรอกมั่งอาจจะเป็นพวกนอนละเมอก็ได้..."เชลพยายามพูดไปในแง่ดี

"เราออกไปดูกันหน่อยไหม?"ผมถามเชลที่ดูเหมือนจะลังเลแต่สุดท้ายก็พยักหน้าและออกไปดูกันผม

"แม่รงเอ่ย!เสือ กร้องซะลั่นเชียว"เสียงแว่วๆดังขึ้นจากชั้นล่าง

"ฉีดยาแค่นิดหน่อยเอะอะโวยวายน่ารำคาญจริงๆ"ผมและเชลแหงนหน้าไปมองข้างล่างก็เห็นชายในชุดคนผ่าตัดกำลังเข็นชายคนหนึ่งออกมาจากห้องๆหนึ่งอย่างเงียบๆ

"เขาทำอะไรกัน"ผมกระซิบข้างหูของเชลอย่างเบาๆ รู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ธรรมดาเสียแล้ว

ค๊าบ โทษทีที่สั้นแต่อารมณ์เสียนิดๆอารมณ์ศิลเลยไม่มา