บทที่2...ฝ่าซอมบี้...
ฮัดช่า!~หลับสบายจริงๆดีนะที่เชลยังไม่ตื่นไม่งั้นโดนด่าแน่ๆที่แอบนอน ผมลุกขึ้นจากเตียงและเข้าไปธุระประจำเช้าก่อนจะออกมาเปิดทีวี
"ซ่า...ซ่า...ซ่า..."ไม่มีสัญญา่นเลยซักช่องเฮ้อ!~น่าเบื่อจริงๆ อืม....ลองเปิดวิทยุดูดีกว่า ผมเอื้อมมือไปเปิดวิทยุและพยายามหาสัญญานให้ได้
"ซ่า...ซ่า...ซ่า...ซะ....ใคร...ซ่า...รอด....ซ่า....ซอมบี้....ซ่า...."ติดแล้ว! ผมรีบวิ่งไปเขย่าเชล
"มีอาราย!~"เชลกล่าวด้วยน้ำเสียงโมโหปนสงสัย
"ฉันจูนสัญญานวิทยุได้แล้ว!!!"ผมกล่าวอย่างดีใจ เชลทำหน้าเหมือนจะไม่เชื่อผมก็เลยพาเขามานั่งหน้าวิทยุแล้วจูนสัญญานให้ชัดขึ้น
"ใคร...ซ่า....รอด....ซ่า...ซอมบี้....มะ......สะพานเหล็ก ใครที่รอดจากซอมบี้มาที่สะพานเหล็กเรามีน้ำและอาหารเพียงพอ ใครที่รอดมาทีสะพานเหล็ก ใครที่รอดมาที่.."เชลทำหน้าตกตะลึงสุดขีด
"เราไปสะพานเหล็กกันเถอะ!"ผมกล่าวอย่างดีใจ เชลพยักหน้าก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าเสบียง ผมมองตาแมวผ่านประตูเพื่อดูว่ามีซอมบี้ไหม
"ทางสะดวก"ผมเปิดประตูทันที เราทั้งสองรีบวิ่งไปที่รถ เชลไขประตูอย่างรวดเร็วด้วยความตื่นเต้น ก่อนจะขับรถออกจากดรงแรม
"สะพานเหล็กอยู่ไกลไหม?"เชลถามผมที่กำลังนึกเส้นทาง
"ไปหัวลำโพงสะพานเหล็กอยู่แถวๆนั้น"ผมตอบเชล เขารีบเร่งสปีดรถไปที่หัวลำโพงอย่างรวดเร็วโดยไม่สนพวกซอมบี้ข้างทางที่ถูกเขาชนแม้แต่น้อย คราบเลือดและสมองเลอะเปรอะเปื้อนทั่วคันรถ ซอมบี้บางตัว
ที่โชคร้ายขาของมันติดล้อรถไปทำให้ตัวของมันถูกดูดเข้าไปบดขยี้จนแหลกเหลว
15นาทีผ่านไปพวกเราก้มาถึงหัวลำโพงอย่างรวดเร็วแต่เพราะที่นี้เป็นสถานที่ที่คนพลุกผล่านทำให้มีรถขวางทางและมีซอมบี้มากมายอยู่บนถนน
"เอาไงดีจะขับรถเข้าไปก็คงไม่ได้แล้ว"ผมถามเชล
"ก็เดินไปสิไม่ยากๆ"เขาตอบก่อนจะลงจากรถ
"จะเดินฝ่าไปจริงๆหรอ"ผมถามพรางมองไปรอบๆอย่างระแวง
"ก็ใช่นะสิ"เชลตอบก่อนจะเดินเข้าไปในสถานีเพื่อหาอะไรที่พอเป็นอาวุธได้
"เอาอันนี้ละกัน"เชลหยิบค้อนขึ้นมา
"งั้นเราเอาอันนี้"ผมหยิบพลั่วขึ้นมาและเช็ดรอยเลือดที่ติดอยู่ที่ด้ามจับ
"ลุยเลยละนะ!"เชลกล่าวก่อนจะวิ่งออกจากสถานี
"เชล!ไปทางเยาวราชนะ!"ผมตะโกนบอกเชล เขาพยักหน้ารับก่อนจะวิ่งไปต่อ ซอมบี้ตัวหนึ่งเดินมาหาเขาช้า เชลแสยะยิ้มก่อนจะฟาดค้อนไปที่หัวของมัน
"โผล๊ะ!"เลือดสีแดงสา ดทั่วหน้าของเชล เขาแสยะยิ้มก่อนจะซ้ำค้อนลงไปที่หัวมันอีกสองสามทีจนแหลกเหลว ผมที่ยืนมองด้วยความอึ้งไม่นึกว่าเชลจะเป็นพวกโหดแบบนี้
"เอิร์ัํธ!ทำอะไรอยู่นะ!รีบๆเข้าสิ!เดี๋ยวก็โดนซอมบี้งาบไปกินหรอก!"เชลเรียกผมก่อนจะไล่ทุบหัวซอมบี้อย่างมันเมา ผมวิ่งไปใกล้เขาแล้วใช้พลั่วฟาดที่หัวซอมบี้จนหน้าของมันหันไปอีกด้าน
"ซ้ำอีกที!"เชลตะโกนบอกผมแล้วหันไปทุบซอมบี้ต่อ ผมฟาดพลั่วลงที่ซอมบี้อีกครั้ง จะว่าไปมันก็สนุกดีเหมือนกันนะ หึหึหึ ผมวิ่งไปหาซอมบี้อีกตัวก่อนจะกระโดดฟาดหัวมันจนสมองกระจายออกมาแล้ว
ใช้พลั่วทิ่มท้องมันแต่พลั่วไม่แหลมพอที่จะแทงทะลุผมจึงใช้เท้ากดพลั่วซ้ำลงไปอีก
"สนุกจริงๆโว้ย!!!"ผมตะโกนลั่นก่อนจะดึงพลั่วออก ไส้ของซอมบี้ติดพลั่วของผมออกมา ผมจึงขว้างไปใส่ซอมบี้ตัวอื่น มันจับไส้ของพวกมันเองแล้วกัดกินอย่างเอร็ดอร่อยจากนั้นมันก็วิ่งมาที่ศพของพวกมันแล้ว
รุมกินอย่างอร่อย
"พวกสวะเอ๊ย!"ผมสบถก่อนจะวิ่งตามเชลไป
"อีกไกลไหมเอิร์ธ!!!"เชลถามผมที่กำลังสนุกกับการฟาดหัวซอมบี้เล่น
"ไม่ไกลหรอกอีกแปปเดียวก็ถึงแล้ว!"ผมตอบเชลก่อนจะหัดไปฟาดซอมบี้จนเลือดสา ดใส่หน้า
"นั้นไง!"ผมชี้ไปที่สะพานที่มีซอมบี้เดินกันยั่วเยี้ย อยากจะรู้จริงๆว่าทำไมเขาถึงเลือกที่นี้ทั้งๆที่มันมีซอมบี้เยอะแยะขนาดนี้
"ไม่เห็นมีคนเลย!!!"เชลสบถก่อนจะฟาดหัวซอมบี้ที่มาเข้าใกล้เขา
"โถ่โว้ย!!!"ผมสบถเช่นกัน ฝูงซอมบี้จากทั่วสารทิศเริ่มกรูกันเข้ามาหาพวกเรามากขึ้น
"ตายแน่!"เชลกล่าวอย่างสิ้นหวัง ในตอนนี้เราถูกซอมบี้จำนวนมหาศาลล้อมไว้ทุกทาง มันค่อยๆเดินเข้ามาหาอย่างช้า
"อย่าเข้ามา!!!"เชลที่กำลังหวาดกลัวบวกกำลังแรงที่เริ่มถดถอยเราทั้งสองยืนพิงหลังกันก่อนจะหลับตาปี๋ เหล่าซอมบี้ค่อยๆคืบคลานเข้ามาหาเรื่อยๆ
"ล่าก่อน.."ผมกระซิบเบาๆ
_____________________________________________________________________________________________________________________________________
บทนี้เน่ามาก
พอดีคิดไม่ออกว่าจะพาไป
ตายที่ไหนก็เลยนึกถึงสะพานเหล็ก
ลงแน่นอนจ้า 
บทนี้อ่านแล้วงงเกิน 
