“โอยอะไรเนี้ย...”วาเนซซี่ร้องโอดครวญออกมา เพราะเธอรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างทับเธออยู่ แล้วเธอก็ลืมตาขึ้นมามองมัน

      “อ้าว โลวาน่า!”เธอร้องตะโกนโวยวายออกมาด้วยความตกใจ แล้วพยายามปลุกโลวาน่าให้ตื่น

      “เฮ้ ตื่นเซ่ หนัก ตื่นๆๆๆๆ = A =;;”เธอร้องตะโกนแล้วเขย่าให้โลวาน่าฟื้นขึ้นมา

      “ฮืม… เกิดอะไรขึ้น ?”โลวาน่าก็ตื่นขึ้นมาโดยที่ยังนอนทับร่างของวาเนซซี่อยู่

      “เดี๋ยวค่อยเล่า แต่ตอนนี้ลุกขึ้นก่อน หนัก”

      “อืม”โลวาน่ารับคำแล้วพยายามชันตัวขึ้นแต่เธอชันตัวขึ้นผิดท่าจึงล้มลงมาอีกรอบ แล้วริมฝีปากบางของเธอ ก็สัมผัสไปโดนเข้ากับริมฝีปากของวาเนซซี่เข้า

       “อื้อ!!! O // O”

       วาเนซซี่ด้วยความตกใจจึงลุกขึ้นมานั่งอย่างรวดเร็ว

       “อ... เอ่อ...”โลวาน่าเริ่มทำตัวไม่ถูกหลังจากโดนวาเนซซี่ผลักออกจากตัวด้วยความตกใจ

       “ดะ... เดี๋ยวชั้นมา!!!”วาเนซี่ตะโกน

       หลังจากที่วาเนซซี่วิ่งออกไปเธอก็เริ่มตั้งสติ แล้วมองรอบๆตัว ซึ่งมันเป็นเหมือนซอกหินแคบๆ และไม่มีแสงมากนัก พื้นก็ลื่นจากคราบตะไคร่น้ำ มองไล่จากกำแพงขึ้นไปก็มีแสงลอดลงมา

       ‘สงสัยเป็นร่องหินมั้ง คงตกมาตอนวิ่งหนีสัตว์ประหลาดนั่น’เธอคิดแล้วเดินตามวาเนซซี่ไปตามซอกหินแคบๆ

       “โอ็ย!”วาเนซซี่ร้องขึ้นเมื่อตัวเองลื่นพื้นที่เต็มไปด้วยไคร่น้ำ

       “เป็นอะไรมากไหม ?”

       “มะ... ไม่เป็นอะไรมากหรอก”วาเนซซี่หน้าแดงอีกครั้งเมื่อเห็นหน้าของโลวาน่าก็คิดไปถึงเรื่องเมื่อสักครู่

       “มา จับมือชั้นสิ ระวังนะ พื้นมันลื่น”โลวาน่าพูดแล้วยื่นมือมาให้วาเนซซี่จับ

       “อื้ม . /// .” วาเนซซี่จึงจับมือของโลวาน่าแล้วดึงตัวเองลุกขึ้น

       “ขอโทษนะ เรื่องเมื่อกี้... ชั้นไม่ตั้งใจ”

       “มะ... ไม่เป็นไรหรอก”

       “อย่าคิดมากล่ะ แล้วก็ตอนนี้เรามาหาทางออกจากที่นี่ก่อนเถอะ”

       “ที่นี่หรอ ?”วาเนซซี่เอ่ยแล้วมองไปรอบตัว “ที่นี่ที่ไหนอ่ะ ?”

       “วิ่งมาเองยังไม่รู้อีกเร๊อะ =____=”

       “ม่ายรู้ T^T”

       “เฮ้อ... เอาเหอะ พูดง่ายๆแล้วกัน ที่นี่คงเป็นซอกหินที่ไหนสักแห่ง แล้วเราวิ่งหนีอาเบะมาจนตกลงมาที่นี่น่ะ แล้วก็ตอนนี้เราต้องหาทางขึ้นจากที่นี่ เข้าใจมะ ?”

       “อื้ม”

        ‘จะรอดไหมฟร๊ะเนี้ย=______=’

---

ทำได้แค่นี้แหละหมดพลังไปกะฉากจิ้นยูริหมด= [] =;;

ยังสั้นจุ๊ดอยู่เลย ''orz

เหอะ พยายามแล้ว T ^ T

ตอนนี้ขอลาล่ะ ฟองต์วิ่งมาแย้ว อย่าฆ่าเค้าน๊า = [] =;;;

//มุดดินหนีฟองต์

ยูริ

 หลังจากที่ร่างอวบอ้วนของหนูยักษ์กับอีกร่างบางหนึ่งตกลงมาอยู่ที่แห่งหนใดไม่มีครทราบ เสียงกรีดร้องค่อยๆแผดขึ้นจากด้านใต้

"กรี๊ดดดดดดดดด อีหนูบ้า ลุก!!!" และนั่นคือเสียงของนังสายตาสั้นผมกะลาครอบนี่นั่นเอง

ซึ่งตอนนี้ร่างของเธอถูกอีหนูบ้าอีกตัวทับอยู่ (ถ้ามันเป็นตุ๊กตาก็น่าจะโอเคนะ)

"กรี๊ดดด!! ตะโกนทำไม หนกขู!!!" ว่าแล้วไอหนูยักษ์ก็กระเด้งตัวขึ้นมา ก่อนจะยืนขึ้น

"แอ๊ฟ!!!" โดยหารู้ไม่ว่าอะไรอยู่ใต้Teenตน

มันค่อยๆเหลือบมองมาใต้Teen "อุ๊ยตายว้ายกระโถนหัก โทษทีๆ= ="

ก่อนจะรีบย้ายร่างตัวเองออกจากร่าง(ซาก)ของอีกฝ่ายที่นอนชักแด่กๆอยู่กับพื้น (ไส้เกือบแตกเลยนั่น)

 ...ต่อมา...

 "สรุป..."

"แน่นอน หลังจากวิ่งหนีอีอาเบะนรกนั่น พวกเราก็พลัดตกเหวไหนไม่รู้ใช่มะ"

"อืม" เฟริน่าพยักหน้าเชิงให้คำตอบ ก่อนที่อีกฝ่ายจะหมุนหัวดูลาดเลารอบๆ

"เราล่วงมาภพไหนวะ..." เสียงสบถของหนูยักษ์เนซึมิดังขึ้น เมื่อเห็นสภาพสิ่งต่างๆรอบๆ...

<a href="http://www.youtube.com/v/bXf52EhGIC0&amp;rel=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/bXf52EhGIC0&rel=1</a>

(เมื่ออีพวกนั้นเสร็จภารกิจแล้ว...)

ทั้งหมดก็จ้องหน้ากัน...

ก่อนจะ...


กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!

"พวกเธอเห็นชั้นป.ร.เหรอ!!!" นังเสื้อชมพูโผลงขึ้นมาคนแรก ในขณะที่เพื่อนมันอีก4ตัวเหวอไปข้างหลังตามๆกัน

"เออเสะ ไม่เห็นก็ตาบอดแล้วอีHa" เฟริน่าตอบกลับอย่างเป็นมิตร(มาก)

"อย่านะ! อย่าพูดนะ! ไม่เอาชั้นไม่อยากกลายเป็นลูกอ็อดนะคะ!" อีชุดส้มเริ่มพูดออกมาบ้าง เหมือนว่าอีพวกนี้จะเกรงกลัวอะไรซักอย่าง

"ต้องพูดว่าอะไรเหรอ?" เนซึมิเริ่มโยนคำถามไป

"อ๋อ แม่มด- -" นังตัวชุดฟ้าตอบขึ้นมาอย่างภาคภูมิใจ

"อืม แม่....!"

"กรี๊ด!!! อย่าพูดนะ!!!"



"ช้าก่อน!!!"

 เสียงปริศนาเสียงหนึ่งดังขึ้น ทำให้ทุกอย่างชะงักลงก่อนสายตาทุกคู่จะหันไปเหลือบดู








สนใจทำพันธะสัญญากับผมมั้ย?

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!

"พันธะบ้านพ่อมรึงเหอะ!!! ไปตายซะ!!!" ทันใดนั้นเมล็ดทานตะวันนับ10พุ่งเฉียดหัวนังแมวหน้าหลอนนี่ไปเฉียดๆ

"โอมมะลึกกึ๊ยกึ๋ย! มะลึกกึ๊ยกึ๋ย! มะลึกกึ๊ยกึ๋ยยยยย! จงกลายเป็นตัวเหรี้*!!!"

ป๊อง!!!

กลายเป็นตัวเหรี้*สมใจ....

"หล่อน!"

"กรี๊ดดดดด ตัวเหรี้*พูดได้!!!" ทั้งหมดกรีดร้องก่อนกระโดดกอดกันอย่างหวาดกลัว

(เอ็งเป็นคนใช้เวทย์มนตร์เองไม่ใช่เรอะ!=[]=)

"พวกข้าจะเอาตัวก๊อปปี้ของพวกเจ้าออกมาแก้แค้น นางทาสทั้งหลายออกมา!!!"



กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!

"หากถามว่าเราคือใครพร้อมแถ-ลงไข"

"ถ้าถามว่าเราคือใคร..." นังชมพูฟ้าแอ๊คท่าเริ่มก่อนใครเพื่อน

"เราก็พร้อมที่จะแถลงไข..." ตามด้วยนังหัวฟ้า

"ผู้เผยความแรด หาผัว และกะหรี่..." อีหัวเหลือง

"ตัวโกงผู้แสนน่ารักและทรงสเน่ห์ ..." และม่วง

"มาโดเบะเรนเจอร์!!! สาขาเบะยูริ!" และประสานเสียงกัน

"อีHa ปฏิญาณตัวก็ผิดเรื่อง!!!" เฟริน่าโพล่งด่าขึ้นในสภาพที่ใส่ก.ก.น.เหล็กไว้เรียบร้อย (มันเอามาจากไหน)

"ต๊ายยยย พวกหล่อนคิดเลียนแบบพวกชั้นเหรอ!!!" เหล่าแม่มดปัญญาอ่อนกล่าวอย่างหวงแหนขบวนการ

"ลองดูสิ เบะๆๆๆ*0*"

"โอมมะลึกกึ๊กกึ๋ยๆๆ! ตัวเหรี้*จงตกลงมาทับมัน!!!"

"@#$%^&!!! ยิงธนูแหกพรหมจรรย์!!!"

"โอมมะลอกก๊อกแก๊กๆๆ! หล่อนจงกลายเป็นชะนีกะหรี่ขายตัว!!!"

"หารมันจงบี!"

"ขอให้ผัวมรึงทิ้ง~!"

"ขอให้หน้าพวกมันบาน!!!"

"จงแดรกผู้ชายเป็นอาหาร!"

"หนังสือโป๊จงปิดหน้ามัน!"

"ขอให้โดเรมอนออกมาตบมัน!"

"จงใส่ชุดจงกระเบนเชยๆ!"

"ขอให้แพมเพิร์สยัดตูดมัน!"

"จงกลายเป็นแรด!"

"ขอให้มันกรีดร้องเยี่ยงคนบ้า!!!"

"@#$$^!!!"

เวทมนตร์ทั้งหลายที่ตีกันไปมาอย่างสนุกสนาน ในขณะที่อีบร้า2ตัว และตัวเหรี้*ข้างๆต้องกุลีกุจอวิ่งหลบอย่างอลหม่าน

"แย่ละไงล่ะ เอาไงด..." ไม่ทันที่เนซึมิจหารือจบ เวทมนตร์ที่เด้งมาทำให้มันใส่ชุดคุณนายฝรั่งจ๋าอีกครั้ง

"กร๊ากกกก!!!" ผลข้างเคียง ทำให้ชีเฟริน่าใส่ชุดกะหรี่ในผับอาร์โกโก้

"พอแล้ว! ไม่ใช่เวลามาขำกัน!" ว่าแล้วเนซึมิก็กลิ้งตัวขลุกๆ ฝ่ากลางดงกระแสคลื่นเวทมนตร์ทั้งหลาย

ในขณะที่ตัวเหรี้ยคิวเบย์รีบวิ่งตาม

"ตามกรุมาทำไม อีสรั*!" ทันใดนั้นเมล็ดทานตะวันก็เฉาะหัวตัวเหรี้* สิ้นใจตายอย่างอนาถา...

"ตามมาเร้ววว!!!" เนซึมิตะโกนเรียกเฟริน่า ก่อนที่ชีจะวิ่งกระโดดเข้าซอกไปพร้อมเนซึมิ

ทว่า พื้นดินในซอกนั้นกลับถล่มลงไปอีกรอบ...

กรี๊ดดดดดดดดดด ว้ายยยย!!!

ระหว่างที่อีบร้าทั้ง2กรีดร้องอยุ่ เฟริน่าได้เลหือบไปเห็นอะไรลอยลงมาตาม

จึงคว้าไว้ก่อนอย่างทันท่วงที...!

กรี๊ด ว้าย โอ๊ย อ๊าย แอ้ก...!!

---

บทนี้มาเน่าๆ (รีบแต่ง)T^T

คิวเบย์จะทำอะไรกับมันก็ทำไป..

แต่..โฮมุโฮมุกับเคียวโกะช้านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน O[]O !!

ม่ายจริ๊งงงงงงงงง !!! กรี๊ดดดดดดดด !!!

โลวาน่ากับวาเนซซี่เดินย่ำต๊อกไปเรื่อยๆโดยไม่รู้ว่าเบื้องหน้าจะมีอะไร และจะเป็นทิศไหน แต่สิ่งที่ทั้งคู่คิดในใจก็คือจะได้เจอกับทุกคนอีกหรือไม่..?

พวกเธอเงียบไม่พูดไม่จาเพราะหลักจากเกิดเหตุเมื่อสักครู่ทำเอาทั้งสองตั้งตัวไม่ถูก

"นี่ๆ"เสียงหวานจากวาเนซซี่พูดขึ้นจนเพื่อนสาวสะดุ้งสุดตัวก่อนจะหันไปมองวาเนซซี่ เธอทำหน้างงๆก่อนจะเอาหลังมือมาอังหน้าผาก

"เห็นแปลกๆตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว ไม่สบายหรอ..ตัวก็ไม่ร้อนนี่นา ?"

"เปล่าหรอก..ฉันสบายดี.."โลวาน่ายิ้มแหยๆตอบกลับไป ทำเอารอยยิ้มเจื่อนๆของวาเนซซี่ปรากฏขึ้นมา

"อ๋อ..ถ้าเหตุการณ์เมื่อกี้.."

"ไม่เลยไม่เลย ! ไม่ใช่นั้นหรอก ไม่มี !"เธอรีบร้อนตัวแก้ตัวยกใหญ่โบกมือโบกไม้อย่างรวดเร็วทันทีเพราะไม่อยากให้เพื่อนสาวสงสัยอะไรมากมาย

"อ๊ะ ?..มีเสียงพูดคุยอยู่ตรงนั้นด้วย.."วาเนซซี่ชี้นิ้วไปด้านหน้า ก่อนจะหันกลับมายิ้มให้โลวาน่าอย่างดีใจ

"เพื่อนๆเราแน่ๆเลย รีบไปกันเถอะ !"

"อย่าวางใจ"แต่เธอกลับกันมือไว้ตรงหน้าของวาเนซซี่ไม่ให้เพื่อนสาวเดินเข้าไปในนั้น ก่อนจะนำดาบประจำตัวเองขึ้นมา แล้วค่อยๆก้าวขาไปทีละนิด ทีละนิด

ส่วนวาเนซซี่ที่พอรู้ว่าโลวาน่ากำลังจะทำอะไรจึงได้แต่ตามดูเงียบๆไม่ปริปาก

และเงาของคนสองคนก็ปรากฏขึ้น !!

ตามสัญชาตญาณ โลวาน่ากระโดดถีบตัวเองให้ลอยตัวสูงแล้วพุ่งลงมาจากนั้นยกดาบขึ้นอย่างรวดเร็วเตรียมฟาดไปหาทั้งสองคนด้านล่าง แต่แล้วเสียงร้องก็ดังขึ้นจนเธอชะงักค้าง

"ม่ายยยย !! ชั้นยังไม่อยากตายยยย !!!"

"เฟริน่า !"วาเนซซี่ยิ้มกว้างอย่างดีใจ ทำเอาโลวาน่าหน้าเหวอไป ก่อนจะเก็บดาบ แต่รู้สึกถึงลางสังหรณ์อะไรบางอย่างจนเหงื่อแตกพลั่ก

นันต์ตาเธอค่อยๆเลื่อนไปมองเนซึมิ ส่วนเจ้าตัวยิ้มอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทำเอาหญิงสาวหลับตาถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่แล้ว มือที่นุ่มเนื่องจากขนสีขาวกดลงที่หัวจนลำตัวของเธอนั่งคุกเข่า สายตาของหญิงสาวจ้องมองเนซึมิปริบๆ แต่เจ้าตัวกลับยิ้มอย่างมีความสุข

'แต่ฉันว่ามันอาฆาตมากกว่า..'

"เฮ้ย ! เชี่*แล้ว !"วาเนซซี่ร้องเสียงดังเมื่อเห็นเนซึมิสูดลมหายใจเข้าลึกๆ..

"นี่นังวัวไบซัน !! ชั้นบอกหล่อนแล้วใช่มั้ยยะว่าอย่าตื่นตูม อีควา* ! แล้วนี่อะไร !! จะเอาฉันกับนังสายตาสั้นเส้นผมกระลาครอบไปปิ้งกินรึไงยะ !! หิวจัดขนาดนั้นเลยรึไงอีดอ* !! .."



"อ๋อ..ที่หล่อนเตรียมจะฟาดพวกฉันเพราะนึกว่าเป็นสัตว์ประหลาดน่ะหรอ=O="เนซึมิเข้าใจแจ่มแจ้ง ก่อนจะยิ้มแหยๆมาขอโทษโลวาน่า  แต่ก็ไม่ทันเมื่อเธอหน้าบูดเป็นอันที่เรียบร้อย

"เดี๋ยว..เดี๊ยวว..อย่าเพิ่งทะเลาะกัน..ตะกี้ฉันกับเนซึมิเจอลายแทงมาแหละ"เฟริน่ายิ้มก่อนจะยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งมาให้ดู ซึ่งภายในกระดาษเขียนว่า..


"ภาษาหร่*นี้อีกแล้วหรอวะเนี่ย !!"โลวาน่าปรี๊ดแตกก่อนจะเอาเขาตัวเองขวิดหันด้านข้างเอาเป็นเอาตายเพื่อเป็นการระบายอารมณ์

"ไม่เป็นไร ฉันจะแปลให้เอง"เฟริน่าตบไหล่โลวาน่าให้สบายใจ ก่อนจะอ่านเสียงดังก้องจนทั้งสามอุดหูแทบไม่ทัน

"สวัสดีอีดอ*ทั้งหลาย อิชั้นมีนามว่าแซนนี่ค่ะ ซึ่งเป็นน้องฉาวของนังแรดดำที่ให้ของวิเศษโดราเอม่อนให้พวกคุณไปตะกี้นี้ ~ ฉันมีข่าวจะมาบอกค่ะ เนื่องจากนังแรดดำ ตะกี้นี้ ผั*มันโทรมาบอกเลิก ทำเอานังแรดดำ พี่สาวฉันอกแตกตายค่ะ มันก็เลยส่งฉันมาทำหน้าที่ดูแลและชี้ทางไปหาอัญมณีสีรุ้งให้พวกคุณเอง คำใบคือ.. 'ไม่ใกล้ ไม่ไกล และต่อหน้าทุกคน แสงสีขาว และเสียงดังกึกก้อง' เดินไปเรื่อยๆเดี๋ยวก็เจอค่ะ บ้ายบี อะฮั้นขอไปนอนที่นอนซาตินก่อนนะคะ จุ๊บุๆ *3*"

"ฉันขอถามเธออีกครั้งได้มั้ยว่าไม่ได้ล้อเล่นน่ะ = ='"วาเนซซี่หน้าเสียทันที ทำเอาเฟริน่าส่ายหัวยกใหญ่

"เปล่า ฉันอ่านตามความจริง"

"งั้นเดินต่อไปเรื่อยๆเถอะ"เนซึมิตัดบท ก่อนพวกเราทั้งสี่จะมุ่งสู่ด้านหน้าต่อไป

---

บทนี้รีบพิมพ์   เน่ามาก=_=

เอาฝืดนิดฝืดหน่อยก็ไม่เป็นไร ตอนนี้เค้ากำลังเครียดหนักเคอะ

ใครต่ออ่อ ?

แนทไง= =