-50-
"โอ๊ย~~~" โลวาน่าที่เหมือนจะเริ่มหมดแรง ท่าเดินจะกลายเป็นท่าเต้นบัลเล่ย์ไปในบัดดล
จนในที่สุดชีก็ล้มลงไปนอนแหมะกับพื้น
"เป็นไร= =" เสียงคำถามจากเฟริน่าก้มตัวลงมาจิ้มๆหัวโลวาน่า(ว่าตายHaยัง)
"หมดแรง โอเคมะ-*- " โลวาน่าตอบกลับปัดรำคาญในท่าทีคนใกล้หมดเรี่ยวแรงเต็มที่
ทั้งหมดค่อยๆหันหน้ามามองกัน ใจความประมารว่า 'เอาไงกะนังนี่ดี'
"ทำไงล่ะ ตัวเสบียงมันอยู่อีกทีม แล้วมเล้ดทานตะวันกินเป็นชาติกว่ามันจะให้พลังงานอ่ะ"
เนซึมิเริ่มชี้แจงทางแห่นความสิ้นหวัง
วาเนซซี่เดินไปรอบๆเผื่อจะมีน้ำอาหารอะไรพอประทังหิวบ้าง และแล้วแทนที่จะพบอาหารไม่ก็น้ำ กลับพบแผ่นศิลาจารึกอีกทีหนึ่ง
แน่นอนว่ามันเป็นภาษาโบราณวิบัติสนาเหมือนตอนเล่นพัซเซิ่ลเด๊ะๆ
เฟริน่าที่รู้ทันจึงเดินเข้าไปแปลอย่างฉะฉาน "เหมือนจะเป็นใบอีเว้นท์ตมเหตุการณ์"
เธอสวมแว่นกันแดดพลางพิจารณาแกะข้อความทั้งหมดออกมา
"ถึงตรงนี้ ชั้นฟันธงว่ามีคนจะใกล้ตายHa!!! เพราะมันกระแดะมาฆ่าการ์กอยน้อยกลอยใจของชั้ลล์!
ชั้นจะบอกคำใบ้ปริศนาที่จะทำให้พวกเทอว์เอาชีวิสรอดได้ต่อนะคร้า
มิตรภาพ เสียสละ ดนบันดาลทุกสิ่ง ข้าอยากจะเห็นขิงๆ มูชิๆ*3*"
"Hiaอะไรของมันอีกวะ" เฟริน่าเริ่มสบถขึ้นมาอีกรอบ
"ถ้าไม่ทำอะไรซักอย่าง โลวาน่าต้องตายHaอยู่ที่นี่แน่ๆ" วาเนซซี่เริม่จับใจความอีกรอบ
"ง่ายจะตายเราก็แค่ยกป... กรี๊ดดดดดดด แกคนหรือหินวะ!!!?"
ไม่ทันที่เนซึมิจะแบกโลวาน่าขึ้น ร่างของโลวาน่าก็เหมือนโดนของทำให้น้ำหนักมากขึ้นทันที
เฟริน่าที่เห็นดังนั้นก็อดรำพึงไม่ได้ "นั่นไง จะใช้มุขพระเอกแบกนางเอกอย่างโรแมนติกคงจะไม่ได้- -"
เนซึมิทรุดนั่งลงครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ก่อนจะโพล่งออกมา "เดี๋ยว? มัน
บอกอยากจะเห็น มิตร
ภาพ เสียสละ?"
"เสียใจ เราหมดหนทางที่จะพานังนี่ต่อไปด้วย แน่นอนว่าเท่ากับทำลายมิตรภาพ" วาเนซซี่ถอนหายใจด้วยความสิ้นหวัง
"ไม่ใช่ ถ้าเราจะเคลื่อนย้ายไม่ได้ เราก็มีวิธีอื่นที่จะให้มันเห็นมิตร
ภาพ ย้ำว่าภาพ"
ทั้งหมดหันไปดูโลวาน่าในสายตาบ้องแบ๊วอยากให้ทุกคนช่วยสุดขีด จะทิ้งไปก็ผิดเงื่อนไขอีเว้นท์ เผลอๆอาจตายตามกันทีละคน
ก่อนที่ทุกคนจะรวมหัวกันวางแผนอะไรบางอย่าง โดนเอาหน้าแทบจะติดดินเพื่อให้โลวาน่าที่ขยับไม่ได้เลยได้ยินการประชุมด้วย
"ถ้ามันอยากเห็น ภาพ พวกเราก็สร้างภาพแห่งมิตรภาพเลยก็ได้" เนซึมิเริ่มใบ้ให้ทุกคนไป
"สร้างภาพ? ตอแหล? ว่างั้น" วาเนซซี่เริ่มตีความ ซึ่งถูกต้อง
เจ้าหนูยักษ์พยักหน้าเชิงว่าถูก แล้วซุบซิบแผนการให้ทุกคนฟัง
5นาทีต่อมาไฟสปอร์ทไลท์ฉายเข้าที่ร่างของทั้ง4 ที่ตอนนี้ใส่ชุดคุณหญิงคุณนายฝรั่งเศษสมัยหลุยส์ที่14(โบราณกาล)
ทั้งหมดถือร่มแบบกุลละสัสตรี เดินเข้ามาอย่างพร้อมเพรียง(ยกเว้น โลวาน่าที่นอนอยู่)ก่อนจะ...
"หิๆโห่ฮี~ โอ่ฮ๊าฮาฮา~!" ทั้งหมดประสานเสียงเอคโค่เป็นวงดุริยางค์ ก่อนที่เนซึมิจะหยิบผ้าเช้ดหน้าสีขาวสะอาดบริสุทธิ์ออกมาด้วยท่าที
กระแดะอย่างแรง(ยกนิ้วชี้ขึ้น)
"โอ้ว โลว์วัลน่าร์ สหายผู้เป็นที่รักของพวกเรา เจ้าจะมาสิ้นชีพปลิดลมหายใจมลายไร้วิญญาณอับสูญอยู่ตรงนี้มิได้นะ"
วาเนซซี่ที่เล่นคอร์ดและแซกโซโฟน(มันเอามาจากไหน)เพื่อบรรเลงเพลง ค่อยๆหมุนตัว3-4รอบก่อนนั่งลงข้างๆร่างโลวาน่า
"พระนางสหายสนิทชิดเชื้อ ผู้เป็นที่รักดั่งกุหลาบนิรันดร์ เขากระบือของเจ้าจะเป็นชื่อเสียงบรรลือฤกษ์ไปอีกกาลนานแสนนาน
เจ้าจะมาบรรทมสู่สวรรค์ครรลาไลตรงนี้มิได้" ชีออกเสียงสำเนียงหรั่งจ๋าอย่างกระแดะแต่แฝงด้วยความเศร้าสร้อย
เชิงว่าจะให้กำลังใจเพื่อนเป็นครั้งสุดท้าย
“ส่วนสหายเฟย์รินดอนน่ามากาเร็ตยืนเช็ดน้ำตาอย่างข่มขืนด้วยความเศร้าระทมเมื่อสหายผู้เป้นที่รักจะจากไป...”
(อีเนซึมิมันหมุนตัวไปเป็นคนพากย์อีกรอบ)
โลวาน่าค่อยๆนอนในท่าเจ้าหญิงนิทรา ก่อนจะตรัสขึ้น
“พวกเจ้า... อย่าให้ข้าเป็นตัวกาละชัลล์นีถ่วงไปมากกว่านี้ สหายของข้าเอ๋ย เจ้าจงยืนหยัดเดินทางหาพระราชสวามีอย่างเข้มแข็ง
อย่าอ่อนแอ~ แม้จะร่ำห้ายยยยย ห่ายยยยย ห๊ายยยยยยย~~~!!!!” พร้อมลากเสียงสูงออเรสต้าเป็นการปลอบใจสหายรักของตน
“เพิ่ล จะมิมีการทิ้งสหายกัลล์ เจ้าจงเข้มแข็งไว้ อย่าได้บรรทมเสียตรงนี้ เพราะข้า...”
ระหว่างที่วาเนซซี่กำลังพูดก็หยุดชะงักนิดหนึ่งเพราะแมลงวันเข้าปาก จึงหันไปถุยออก(เสียฟิวส์มาก)
“เพราะข้า...จะรับไม่ด่าย ดาย ด๊ายยยยยย~!!!” ชียืนขึ้นแล้วเอามือหนึ่งประสานไว้กับอกส่วนอีกข้างชูขึ้นดั่งจะให้สรวงสวรรค์รับไป
“เนมัลซึมิสสุ วาเนเมซิสเตอร์ เฟย์รินดอนน่ามากาเร็ต อย่าให้ข้าต้องเป็นตัวถ่วงมากไปกว่านี้เลยนะ ฮึกๆ...” น้ำตาแห่งความขืนข่มเศร้าระทม
ประกอบกับเสียงคอร์ดวงดุริยางค์ช่างซึ้งกินใจผู้ที่ได้รับชมยิ่งนัก
ทั้งหมดหมุนตัวเต้นรำแทงโก้ ก่อนจะลงคุกเข่าต่อหน้าโลวาน่า
“สหาย... ข้าจะไม่มีวันลืมเจ้า... โลว์วัลน่าร์...” ทั้งหมดค่อยๆเอามือประสานที่อก เข่าข้างนึงตั้งชันขึ้นอย่างพร้อมเพรียง
ก่อนจะทำท่าโปรยดอกไม้ให้แก่ร่างโลวาน่าอย่างดอกไม้อย่างเศร้าศร้อย ในขณะที่เสียงเพลงดุริยางค์ยังบรรเลงได้กระทบกับฉากนี้เรียกร้องน้ำตาจากท่านผู้ชมยิ่งนัก
(เนซึมิค่อยๆกล่าวขึ้น พลางปฏิบัติ)
“ทั้งหมดค่อยๆทรุดตัวนอนลง ทำท่ากลั้นใจตายอยู่ ณ ตรงนั้น เป็น4สหายที่จะตายก็ตายสูญชีพมลายพร้อมๆกัน....”
และแสงไฟก็ฉายอยู่ตรงนั้น ด้วยบรรยากาศที่เศร้าศร้อย วงดนตรีค่อยบรรเลงเพลงเบาๆก่อนสงบลงเพื่อไว้อาลัย...
...
จบการแสดง~!!!เสียงปรบมือกึกก้องจะแห่งหนใดมิทราบ พร้อมมูลค้างคาวทีปั้นเป็นดอกกุหลาบโปรยลงมาอย่างอลังการ
ทั้งหมดยืนขึ้นจับมือกันโค้งตัว โบกไม้โบกมืออย่างสุขสันต์ที่การแสดงตีบทแตกได้เยี่ยมยอด...
...
"นี่มันHaอะไรกันวะ!!!?"ทั้ง4ตะโกนขึ้นอย่างพร้อมเพรียง ก่อนจะปาวิกผมดัดลอน ฉีกกระชากเสื้อคุณนายฝรั่งโบราณออกอย่างบ้าคลั่ง
"แผนHaไรของแกเนี่ย! ละครน้ำเน่าชริ*หาย!!!" วาเนซซี่โพล่งออกมาคนแรกอย่างรับไมได้กับสิง่ที่ตนทำลงไปเมื่อกี้
"แต่ก็ตีบทแตกเลยไม่ใช่เหรอ- -" เนซึมิที่สงบสติอารมณ์ได้โยนคำพูดแทงใจดำวาเนซซี่ฉึกๆ
"แล้วทำไมพวกเราต้องร้องคอรัสประสานเสียงด้วย ไม่เข้าใจจริงๆ..." วาเนซซี่ค่อยทรุดตัวลงไปเขี่ยดินเหมือนคนเบื่อโลก
"บ้าบอมากมาย นี่มันพัซเซิ่ลอีเว้นท์Haอะไร แล้วชุดนี้มันมาจากไหน ไอเครื่องดนตรีด้วย ช้านงง@_@"
เฟริน่าบ่นกระปอดกระแปด พร้อมจับหัวทำท่าปวดเศียรเวียนเกล้า
"แต่ว่า..." เสียงๆหนึ่งดังขึ้น
"ชั้นขยับได้แล้ว!!! กระปรี้กระเปร่ามากๆ!!!" โลวาน่าร้องตะโกนกระโดดเต้นบัลเล่ย์อย่างดีใจ ทำเอาทุกคนที่เห็นทึ่งไปตามๆกัน
"มันมีอะไรให้เราเหลือเชื่อหลายอย่างเนอะ= =" เฟริน่ารำพึงออกมาอีกรอบ
ฝาผนังถ้ำค่อยๆเลื่อนออก กลายเป็นสถานวิหารแสงฮัลเลย์ลูย่า(คำอุทาน) เหมือนโบสถ์วิหารขอพรเทพเจ้าอะไรยังไงยังงั้น
ศิลาจารึกคำใบ้เมื่อกี้ค่อยๆกลายเป็นน้ำพุสีเขียวมรกตใสอย่างอภินิหาร
แน่นอน อีบร้า4ตัวก็ยังอึ้งปากค้างอยู่ฉันนั้น
โลงศพสีทองประดับดอกทองค่อยๆลอยละลิ่วลงมาจากท้องฟ้าด้านบน ก่อนที่ค่อยๆจะเปิดออก...
เสียงเพลงคอรัสประสานเสียงดังขึ้นอย่างกระหึ่ม
...
ตามมาด้วยเพลงGee (Gee Gee Gee Baby Baby~)
...
เปิดตัวอย่างสง่างาม...!!!
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดo[]O""การี๊สสสสสสสสสสสสสสสสส!!!O[]o"เสียงประสานชะนีแตกของอีบ้าทั้งหมดที่ยืนอยู่ตรงนี้ดังกระหึ่มไปทั่วถ้ำ และหยุดลงได้เพราะทั้งหมด หมดลมที่จะใช้กรี๊ดแตก= =
"ณรัวว์ฌายย์ณฤรีธฤร๊าสส์ฤรั๋ยย์! ภรั่วว์หฤร่อวว์มฤาฤรพกรวลล์เวลลรัยย์ธรัมม์ปฤร๋มฌั๊ลล์ญฤร๊!"
"แปลทีเด๊ะ- -" วาเนซซี่สั่งการอย่างรู้ทัน
"นังชะนีทั้งหลาย! พวกหล่อนมารบกวนเวลาทำผมอะไรชั้นยะ! อีดำนี่ว่ายังงี้= =" เฟริน่าแปลความหมายใส่เสร็จสรรพ
"แกร์วฤร้าคัญย์เปลล์ณรังส์ดรัมญฤร๊!?"
"แกว่าใครเป็นนังดำยะ!? ชีว่างี้- -"
"อรีปร่วส์!!!"
เฟริน่าที่เซ็งกับการเป็นล่ามเต็มทนจึงโพล่งออกมา "มรึวว์ภูสส์ภราฉ๋ามานุสส์โปร่วกาฏฤริเปวว์ฎฤรั๊ยย์ อรีฎรอก!!!"
(มรึงพูดภาษามนุษย์ปกติเป็นมั้ย อีดอก!!!)
"ก็ได้ๆ ชั้นพูดภาษาปกติก็ได้- -" อีดำผุดจากหลุมศพว่าตามอย่างง่ายดาย
"แกใช่ป่ะ ที่ให้พัซเซิ่ลปัญญานิ่มกะพวกชั้นอ่ะ-*-" โลวาน่าตะโกนขึ้นอย่างเกรี้ยวกราด ทายจากน้ำเสียงเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อให้ได้
(- -)(_ _) <<< อีดำพยักหน้าหงึกๆพลางโบ๊ะแป้งดำต่อ
"แก๊~!!!!" โลวาน่าเหมือนจะพุ่งเข้าไปตบ แต่ถูกคนที่เหลือรั้งไว้
"แล้วจะให้พวกเราทำเพื่ออะไร?" เนซึมิเริ่มต่อรองคำพุด
"ก็อะฮั้นแค่อยากสนุก และอะฮั้นมีรางวัลให้นะคร๊า จุ๊บุๆ*3*" ชีทำปากจู๋ชู2นิ้วแอ๊บแบ๊ว ดูแล้วคล้ายอุรังอุตังหน้าดำแบบใช่เลย - -*
'อีแรดดำเอ๊ยยยย อยากตบมรึงให้ปากแตกชิหาย ถ้าไม่เห็นแก่รางวัลนะ มรึงตาย...' There are ความคิดของทั้ง4ซึ่งตรงกันเด๊ะ
"แล้วจะให้อะไรเรา?" เฟริน่าเริ่มถามขึ้นด้วยความสงสัย ซ่อนด้วยแววตาอาฆาต
ชีดีดนิ้วเสกหนังสือแม้กกาซีน แล้วโยนหนังสือเล่มนั้นให้ทั้ง4 มาเล่มหนึ่ง
หน้าปกหนังสือมันเป็นหนังสือ....
"นี่มันนิตยสารเกย์นี่หว่า!!!? อุบาทว์ที่สุด!!!"ทั้งหมดตะโกนขึ้นอย่างพร้อมเพรียง ก่อนจะทำท่าเหมือนจะปานิตยสารนรกนั่นออกจากมือ แต่ชีเสกเวทมนตร์ทำให้ขยับตัวไม่ได้
"Noๆ เบ่บี๋ ชะนีทั้งหลาย นี่คือรางวัลของพวกเจ้าที่สืบตอดจากอะฮั้นอย่าทิ้ง... เพราะในนั้น มีอะไรซ่อนอยู่นะฮ้า~!!!"
'อีแรดดำบ้าผู้ชาย!!!' ทั้ง4สบถขึ้นในใจ
ชีลุกขึ้นเต้นกระแดะกระแด๋ พลางโบ๊ะหน้าต่ออย่างสบายอารมณ์
ทั้ง4ค่อยๆมองหน้ากัน แล้วค่อยๆเอื้อมมือไปแง้มปกนิตยสาร ข้างในมีภาพNC18+ ของผู้ชายมากมาย จนหลายคนแทบจะอาเจียนรดตรงนั้น
เมื่อเปิดถึงหน้ากลางก็พบกับช่องวงกลมที่ดูลึกลงไป
"นี่มันรุปร่างแบบเดียวกับเหรียญที่เรามีเลยนี่นา?" วาเนซซี่เอะใจขึ้นพลางชูเหรียญขึ้นมาลองดูลักษณะ
"ทาบมันเข้าไป- -" แรดดำออกเสียงเชิงสั่งการ เดาจากน้ำเสียงน่าจะเป็นเรื่องที่จิงจังน่าดู
ทุกคนที่ไม่มีทางเลือก จึงวางทาบเหรียญลงไป...
หน้านิตยสารเกย์ทั้งหลายค่อยๆกลายเป็นแคตตาล็อกแม็กกาซีนที่มีไอเทมมากมาย พร้อมกับเหรียญรูปดวงตาที่สลายหายไป
"พวกเจ้าจะเรียกมันออกมาใช้เมื่อไหร่ก็ได้นะ ข้าขอตัวล่ะ บ๊ายบุย~=w=/"
ชีเกาะลงศพแล้วโบกมืออย่างนางงามจักรยาน ลอยเหาะออกไปอย่างสวยงาม(ในสายตาคนไม่เต็ม)
ทั้งหมดประนมมือขึ้นแล้วอธิษฐานพร้อมกันว่า
"ไปที่ชอบๆเหอะ" "ไหนดูดิ๊ มีของอะไรมั่ง ดูเหมือนมันจะอธิบายทุกอย่างเลย มีเป็น100หน้าแน่ะ" เนซึมิกล่าวขึ้นเรียกสติทุกคน ก่อนที่จะเริ่มเปิดนิตยสาร
"วิธีใช้คือ ถ้าจะใช้ให้ตบไปที่รุปไอเทมที่คุณอยากได้..."
"ที่โกนขนหน้าแข้ง..."
"แป้งดำโบ๊ะหน้า..."
"ซีดีเทเลทับบี้..."
"แพมเพริสซับประจำเดือน..."
"ซีดีโป๊..."
"คอสโดเรมี"
"มันมีอะไรที่มีประดยชน์บ้างล่ะยะ!!!=[]=" โลวาน่าแหกปากขึ้นเมื่อทุกๆหน้าที่ผ่านมามีแต่ของไร้สาระทั้งนั้น
"ลองเปิดรัวๆแม่มเลย!!!" วาเนซซี่เปิดนิตยสารอย่างรัวแล้วไปสะดุดเจอของแต่ละอย่าง
"กิ๊ปเซ้ตชุดเอาชีวิตรอด + ผจญภัยแสนสบาย??" ทั้งหมดอ่านขึ้นอย่างพร้อมเพรียง สร้างความฉงนใจ ก่อนเลื่อนสายตาลงไปดูรายละเอียด
1.บัตรวาร์ปไปแดรกฟรีเช่า7วัน! (ถ้ากินเสร็จแล้ววาร์ปกลับที่เดิม นับเวลาตลอด)
2.บัตรวาร์ปไปพักฟรีโรงแรมหรูเช่า7วัน! (ถ้าพูด "เช้คเอาท์" จะวาร์ปกลับจุดเดิม นับเวลาตามเวลาที่เช็คอิน)
3.โลชั่นตบตา20กระปุก (ทาแล้วผิวจะเนียนใสเหมือนคนปกติ แม้อุรังอุตังทาแล้วก็จะมีภาพอิมเมจจิ้นหนังเนียนๆตลอด12ช.ม./การทา1ครั้ง!)
4.เสื้อผ้าฟรี เสกตามใจนึกได้500ครั้ง (หรือจะใช้ทำความสะอาดเสื้อทันทีโดยที่ใส่อยู่ได้)
"สุโค่ย!!!" ทั้งหมดตะโกนขึ้นด้วยความดีใจ ก่อนที่จะเผลอเปิดไปเจอหน้าอีกหน้าหนึ่ง
"
แผนที่ แกะรอยไอเทมในตำนาน!!!?"
"นี่อาจจะเป็นลายแทงไปหาเศษอัญมรีสีรุ้งอะไรนั่นก็เป็นได้นะ" โลวาน่าเริ่มออกความเห็น
"ชั้นว่าชัวร์ เพราะเราแลกไอเทมแรร์มหาแรร์ คงไม่ได้แค่พวกตั๋วอะไรพวกนี้หรอก ต้องได้ไอเทมระดับนี้จริงๆแหละ"
วาเนซซี่สันนิษฐานบ้าง ส่วนเฟริน่าจ้องแผนที่ตาไม่กระพริบ
"และ ชั้นยืนยันได้ ว่าแผนที่นี้มันเป็นแผนที่หาไอเทมในตำนานแน่นอน เพราะเส้นทางมันคดเคี้ยวเกินกว่าจะเปนแผนที่ท่องเที่ยว"
เฟริน่าชี้แจงเหตุผลให้ดู ทำให้ทั้งหมดใจชื้นขึ้น
เนซึมิพยักหน้าพลางรำพึงขึ้น
"ดูเหมือนว่าการเล่นพัซเซิ่ลปัญญาอ่อนแบบนี้ก็ไม่เสียหายนะ หุๆ"
ไม่น่าเร่งเลยฉันซวยสิไปแต่งก่อนก็ด้าย 
