มูชิๆ = =

ปล้ำลิง.วันเสาร์จะสอบแล้ว= =...

ภาษาวิบัติขั้นเทพเลย

หลังจากแรดดำเหาะออกไปแล้ว ทำเอาพวกเรายืนค้างเติ่งอยู่ที่เดิมพลางอ้าปากค้าง แหงนหน้ามองเพดานราวกับคนเอ๋อ

"แล้วเราจะทำยังไงต่อ"เฟริน่าเปิดประเด็น  เนซึมิที่ได้สติจึงหันมามองแล้วตอบทันที

"เราต้องตามหาทุกคนน่ะสิ มาถึงขั้นนี้แล้ว ได้ลายแทงนี่ด้วย"ว่าแล้ว เขาก็ยกลายแทงที่นังแรดดำนั้นทิ้งไว้ให้พวกเราก่อนจะเหาะจากไป

"ถ้าอย่างงั้นเราก็ต้องเดินกลับไปทางเดิมในถ้ำ ไม่แน่ว่าทุกคนอาจจะอยู่ก็ได้นะ ?"วาเนซซี่เสนอ พวกเราพยักหน้าพร้อมกันก่อนจะเดินกลับไปทางเดิม

ระหว่างทางเดิมที่เงียบสงัดและเสียงน้ำหยดลงจากเพดานถ้ำ  เสียงของเฟริน่าก็ดังขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ

"แขนของเราน่ะ.."

ว่าแล้วทุกคนก็ก้มลงไปมองแขนของตัวเอง ฉันจึงค่อยๆถลกแขนเสื้อขึ้นมาบ้าง  ก่อนจะพบว่าเนื้อแขนจากแรกที่ค่อยๆจางหายไป ตอนนี้กลับเหลือเพียงนิดเดียวราวกับพวกเราเป็นเพียงอากาศ

"ที่ขาเราก็ด้วย.."เฟริน่าพูดต่อ ทำให้พวกเรารีบก้มลงไปมองขาตัวเองอย่างตกใจ ก็พบว่าขาของเรานั้นได้กลายเป็นเหมือนแขนของเราไปแล้ว

"พวกเราจะค่อยๆเลือนหายไปงั้นหรอ.."ฉันหรี่ตาลง ความรู้สึกหวาดกลัวก่อตัวขึ้นภายในจิตใจทันที ความกล้าที่เคยมีอยู่นั้นกลับพังทลายลงมาทันตาเห็น

"เราต้องรีบตามหาไอ่อัญมณีสีรุ้งนั้นแล้วล่ะ ไม่งั้นพวกเราได้หายไปแน่ๆ"วาเนซซี่บอกอย่างใจร้อน ก่อนจะเร่งฝีเท้าขึ้น

"ที่นี่มันที่ไหนเนี่ย! อากาศก็เริ่มหนาวแล้วด้วย"เสียงเล็กแหลมของผู้หญิงดังขึ้นจากจากด้านหน้า พวกเราทั้ง 4 หันหน้ามามองกันอย่างตกตะลึง ก่อนจะค่อยๆเดินไปหาอย่างหวาดระแวง

"นั่นสิ แล้วก็..เฮ้ย !!"เสียงทุ้มของผู้ชายตามมา แล้วก็ร้องอย่างตกใจ เมื่อพบกับพวกเรา 4 คน ใบหน้าที่ไร้รอยยิ้มของฉันค่อยๆเริ่มเปิดเผยขึ้นอย่างทันตาเห็น

"ฟาเซีย! ลอร์ด! สตัน!"

"เฮ้ย มาได้ไงอ่ะ ?"สตันถามคำถามหนึ่งขึ้นมาทำเอาฉันหันไปมองอย่างไม่สบอารมณ์

"เข้าใจถามนะ พวกเราเหาะมา"

"อ้าว! จริงหรอ!"ว่าแล้วใบหน้าตื่นเต้นก็ตามมาทันที ทำเอาพวกเราทุกคนมองหน้าพร้อมกันด้วยสีหน้าที่รู้สึกได้อย่างชัดเจนว่า

'มันโง่ธรรมชาติเปล่าเนี่ย ?'

"อา..นั่นสินะ..งั้นเราคงต้องหาคู่เกย์อีกสองคนแล้วล่ะ.."เฟริน่าตอบพลางหัวเราะเบาๆ

"ช่วยด้วยยยย !!~~"เสียงร้องดังลั่นตามมา ทำให้พวกเราทุกคนหันไปมองภาพเบื้องหน้า 

การ์กอยนับร้อยบินเข้าไล่ต้อนทั้งสองคนที่วิ่งหนีหัวซุกหัวซุนอยู่..การ์กอยอีกแล้วหรอ น่าเบื่อจริงๆ

แทนที่พวกเราจะได้สู้  การ์กอยพวกนั้นกลับชะงักเมื่อเห็นพวกเรามีเยอะ แล้วตรอมใจตาย ณ ที่ตรงนี้ทันที= ="

"แฮ่ก..แฮ่ก..เหนื่อยชะมัดเลย"อัลโฟ่พูดก่อนจะจับซี่โครง

"นั่นสิ..การ์กอยที่ไอ่ราชานรกเสกมาให้เล่นเป็นเพื่อนก็วิ่งไล่ต้อน  แถมตอนนี้มันก็บอกว่าถ้าจัดการการ์กอยเสร็จ  ข้อความในกระดาษแผ่นนี้จะปรากฏขึ้นเอง"ฮิโะบอกก่อนจะยื่นกระดาษแผ่นนี้ให้ฉัน  ฉันรับมาก่อนจะเปิดแล้วกวาดสายตาอ่านอย่างรวดเร็ว

"มันเขียนว่าอะไร"เนซึมิยื่นหน้ามาถาม  ฉันเงยหน้าเงียบไปพักหนึ่งทำเอาทุกคนใจไม่ดี แล้วสิ่งต่อไปนี้ที่ฉันพูดขึ้นทำเอาทุกคนถึงกับช็อค !!






"อ่านไม่ออกง่ะ.."

ซึ่งในกระดาษมีข้อความดังต่อไปนี้


"เดี๋ยวฉันแปลให้"ว่าแล้วเฟริน่าก็คว้ากระดาษในมือฉันไปทันที ก่อนจะเริ่มลงมือแปล

"ยินดีต้อนรับอีบ้าทั้งหลายที่ผ่านเข้ามาถึงจุดนี้ได้นะ ! ฉันมีนามว่าอะไรก็ไม่รู้ขี้เกียจจำ  สัตว์เลี้ยงของพวกเราคือการ์กอยล์แสนน่ารักที่โง่ได้ทุกเวลา  ในที่สุดก็ถึงเวลาพักผ่อนบนที่นอนซาตินของฉันซะที เย้ๆ  ถ้าต้องการอัญมณีสีรุ้งไปตามหาเอาเองนะจ๊ะ จุ๊บๆ*3*  แต่ฉันจะบอกลายแทงให้ 'ณ ที่ที่หนึ่งที่มีผู้คนเยอะแยะมากมาย  ผู้ได้รับเลือกเท่านั้นที่จะได้เข้าได้เพียง 9 คน ด้านภายในจะมีลาน 6 เหลี่ยม ณ จุดตรงกลางจะมีเจ้าของที่กำลังยืนรอผู้ได้รับเลือก บริเวณภายนอกนั้นจะมีเสียงดังกึกก้องและแสงสว่าง'..ฉันบอกแค่นี้แหละ บ๊ายบาย จะพักผ่อนและ ซี ยู อะ เกน ~~ "

"โอ้ย รู้แล้วน่าว่ามันมีแสงสว่างและเสียงดัง แล้วมันที่ไหนเล่า อีพวกนี้นี่เล่นตัวกันดีจริงๆ!"วาเนซซี่บ่นอย่างโมโห

"แต่พวกเราหาทางออกกันก่อนเถอะ ไหนๆก็เจอกันแล้ว"ลอร์ดพูดชิง  ฟาเซียยิ้มร่าทันที

"เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง  ฉันให้เพื่อนของฉันไปสำรวจให้แล้วล่ะ"ว่าแล้วก็มีเหยี่ยวตัวหนึ่งบินมาก่อนจะเกาะไหล่ของผู้เป็นนายตัวเอง

"อ๋อ..ทางออกอยู่ด้านหน้าหรอ ขอบใจมากจ๊ะ"

เมื่อได้รับคำตอบ พวกเราก็ทุกคนก็เดินไปด้านหน้าทันที  ก็พบกับไอ่วิหารที่แรดดำตัวนั้นได้เหาะจากไป  พวกเรามองไปทั่วๆก็พบแต่หน้าต่างบานยักษ์ที่เปิดอ้าซ่าไว้โดยมีนางแรดดำเหาะจากไป  และทางออกอีกทางคือ ประตูสีขาวเบื้องหน้าเรานี่เอง..

"เปิดไม่ออกอ่ะ"ฮิโกะเดินเข้าไปหาประตูแล้วใช้นิ้วก้อยจิ้ม จากนั้นก็หันมาโอดครวญว่าเปิดไม่ออก

"มาช่วยกันหน่อย มาม๊ะ >w<"ว่าแล้วฮีก็ส่ายตุดดุ๊กดิ๊กไปมาดูน่าเอ็นดูสำหรับสายตาคนปัญญาอ่อน  พวกเราทั้งหมดจึงเดินเข้าไปช่วยทันที แต่มันก็จริง ถึงแม้ฮิโกะจะออกแรงมากมายแค่ไหนก็ไม่มีทางเปิดออก  เมื่อเห็นทุกคนลำบาก ฉันจึงค่อยๆเอื้อมมือไปผลักประตู  จังหวะนั้นทุกคนก็ดันประตูอยู่ ทำให้ทั้งหมดรวมถึงฉันดิ่งตัวลงไปด้านล่างที่ประตูเปิด

"มะ..ม่ายยย จะตกถึงพื้นแล้วว !!"สตันแหกปากร้อง เมื่อพวกเราทุกคนเปิดประตูออกมาก็พบเจอกับความสนุก เย้ๆ  ทุกคนลอยเคว้งคว้างในอากาศทำให้พวกเราได้รู้ว่า..วิหารตะกี้อยู่บนฟ้า

"เฮ้ยยย =[]= มันอยู่บนฟ้าได้ไงฟะ เราตกลงไปใต้ดินไม่ใช่เรอะ แถมฟ้าสูงด้วย !! อีกไม่กี่เมตรจะถึงพื้นดินแล้ว"ลอร์ดแหกปากลั่น

"แว๊กกก ผมไม่เอาา !! กระดูกกระเดี้ยวต้องเบี้ยวผิดที่แน่ๆเลย !"อัลโฟ่ร้องด้วยคนแบบเสียชายชาตรีชาติเกิดหมด

"ทุกคนหิวกันม้ายยย ~"จู่ๆเฟริน่าก็ถามขึ้นมา  ซึ่งเสียงทุกเสียงก็สานกันว่า 'หิวสิโว้ย!!'

ทันใดนั้น เหมือนไฟในหัวฉันก็ส่องประกายเจิดจรัสปิ๊งๆ 

"ไม่ช่วยไม่ได้แฮะ.."ฉันพึมพำเบาๆก่อนจะกดใช้คาถาวาร์ปไป 'แดรกฟรีเช่า 7 วัน' ทีอีแรดดำให้มากก่อนเหาะหนีไป ทำให้พวกเราหล่นตุ๊บในระยะไม่กี่เซนบนพื้นของร้านอาหารร้านหนึ่ง

ทันทีที่รู้สึกตัว  ก็ค่อยๆยืนขึ้นทีละคน  ก่อนจะบิดตัวไปมา  เนซึมิยิ้มอย่างโล่งอกทันที

"ดีนะที่เธอคิดทันว่าเรามีใบวาร์ปที่อีแรดดำให้มา  ไม่งั้นเราได้ตายจริงๆแน่ๆ"

"ยินดีต้อนรับเข้าสู่ร้าน 'มาม่า' ครับ เชิญสั่งได้เลย"เสียงพ่อครัวที่ทำอาหารอยู่เคาท์เตอร์ส่งยิ้มหวานให้อัลโฟ่แล้วกระพริบตาหว่านเสน่ห์แล้วบิดตุดไปมา  ทำให้ทุกคนมองหน้ากันทันทีแล้วกระซิบเบาๆ

"เดี๋ยว! บัตรวาร์ปไปแดรกฟรีเนี่ย!? มันให้เราแดรกมาม่าหรอวะ !"วาเนซซี่กระซิบกระซาบ

"นั่นสิ ชั้นก็นึกว่าภัตตาคารอาหารหรูๆ"ฟาเซียกระซิบบ้าง

"มาม้า...มามา..มาม๊าาาาา ~"ว่าแล้วเฟริน่าก็ยังร้องโอเปร่าไม่หยุดหลังจากอินจากบทมิตรภาพในครั้งนั้น  แล้ววิ่งไปจับจองโต๊ะทันที

"เอามาม่าต้มยำ 9 ถ้วย^O^"เธอสั่งแบบไม่รอใคร  ทำเอาฉันแหวทันที

"ชั้นไม่กินเผ็ด !!"



"อ๋อ..เรื่องราวก็เป็นอย่างงี้เองสินะ"สตันพยักหน้าเมื่อได้ยินเรื่องราวจากปากเนซึมิที่เกิดขึ้น  แล้วพวกเราก็แลกเปลี่ยนเรื่องราวต่างๆที่ได้พบเจอมา

"เออนี่..ฉันรู้สึกว่า.."อัลโฟ่ถลกแขนเสื้อขึ้น

"แขนที่ดูโปร่งใสเนี่ย..มันดูน่ากลัวแปลกๆนะ"

"อืม..นั่นสินะ.."ลอร์ดพยักหน้างึมงัม  ทำเอาฮิโกะคิดอะไรบางอย่างออก

"เออนี่ ?! โลชั่นที่อีแรดดำไรนั่นให้พวกเธอมาอ่ะ มันจะใช้ปิดกรบได้ผลไหม ?"

"อ๋อ..โลชั่นตบตา 20 กระปุก  ทาแล้วผิวจะเนียนใสกว่าปกติน่ะหรอ ?"ฉันรีบพูดอย่างรู้ทัน

"เออ มันก็เข้าท่า ไหนลองดูซิ ?"

ว่าแล้ว เนซึมิก็เอากระปุกโลชั่นออกมาจากหนังสือบ้าบอนี่  แล้วก็เริ่มลงมือทาให้แขนตัวเอง  ซึ่งพวกเราแต่ละคนก็เริ่มทาให้ตัวเอง

"เฮ้ย! ปิดมิดจริงๆอ่ะ"วาเนซซี่ยิ้มแฉ่งเมื่อเห็นผลงาน

"เอาล่ะ เราควรกลับไปเริ่มต้นหาได้แล้วนะ ไม่งั้นตัวเราได้หายไปจริงๆแน่"เฟริน่าพูดเสียงเครียด ว่าแล้วพวกเราทุกคนก็กินเสร็จทันที  ร่างพวกเราหายไปพร้อมๆกันพร้อมกลับไปจุดเดิม

"ฉันจะเปิดแผนที่แกะรอยไอเทมในตำนานแล้วนะ ?"เนซึมิย้ำ พวกเราทุกคนพยักหน้าอย่างหนักแน่น  ก่อนจะมีแสงขาวบางอย่างแวบออกมาจากหนังสือนี่..

---

โฮกกก  เค้าคิดสุดๆได้แค่นี้แล้วจริงๆ T3T

บทนี้หยอดมุขลงไปนิดหน่อยไม่ถึงกับให้ต้องฮาค้างเหมือนของบิวหรอก  เอาให้พออารมณ์เอ็นจอย ~

อะจ๊าก เขาไม่ใช่เกย์

ถือว่าก็พอเข้าเรื่อง

แต่ตรง ฮึก~ ที่แสดงกิริยาเศร้าๆ

ควรเปลี่ยนเป็น ฮึก... ตบท้ายมากกว่า

เพราะมันดูเหมือน ฮึกเหิม~