-40-
"เจอแล้ว นั่นไงห้องพยาบาล" ฟาเซียชี้ไปที่ประตูห้องๆหนึ่งที่เขียนว่า "First-Aid" แล้วลากให้สตันเข้าไป
สัตนที่เพิ่งรู้สึกตัว แต่ก็ยังมึนๆหัวอยู่ เห็นแค่คำว่า "First-Aid" ซึ่งแปลว่าห้องพยาบาล เขาก็ตาถลนทันทีก่อนที่จะ...
"ม่ายยยยยยย!!! เค้ากลัวเข็มฉีดยา~~~!!!" ว่าแล้วสตันก็ดิ้นสุดแรงพร้อมผละตัวออกจากลอร์ดทันที แล้ววิ่งหนีออกไปนู่น
'สงสัยหายดีแล้ว=_=' เนซึมิกับโลวาน่ามองตาส่งซิกโดยให้ความหมายเดียวกัน
"ไปไหนน่ะ! รอด้วยยย!!!" อัลโฟ่แหกปากลั่น ก่อนที่จะใส่เกียร์หมาวิ่งตามไป
"อย่าทิ้งชั้นไว้ที่นี่นะ!" ลอร์ดเริ่มวิ่งตามไปบ้าง (ความรู้สึกช้าเหลือเกิน)
'ต๊าย เป็นห่วงผัวล่ะสิ วิ่งออกไปไกล' วาเนซซี่หันมากระซิบนินทาข้างหูเฟริน่าอย่างสะใจ
แล้วก็ตามมาด้วยฟาเซีย กับฮิโกะที่ตามลอร์ดไปติดๆ เหลือแค่เฟริน่า วาเนซซี่ เนซึมิ โลวาน่า ที่ยังยืนเซ็งอยู่เนืองๆ
"เอาไงล่ะ- -" เฟริน่าหันมาทำหน้าแหยๆ (เพราะขี้เกยีจวิ่ง)
"ปล่อยไปเหอะ" โลวาน่าลงความเห็น และดูเหมือนทุกคนในที่นั้นจะเห็นด้วยอย่างยิ่ง
"ไม่มีพวกตัวไร้แก่นสารอยู่แล้วสินะ=_=" โลวาน่าถอนหายใจพลางกอดอกชะโงกหน้ามองพวกนั้นวิ่งไล่จับกันเยี่ยงเด็กอนุบาลแถวบ้าน
"ดูเหมือนว่า ตอนนี้สถานการณ์จะเป็นใจ" วาเนซซี่หันมายักคิ้วให้เนซึมิ "ใช่" เนซึมิพยักหน้ารับ
"ไปหาที่ลับๆคุยกันเหอะ เรื่องสำคัญ" เนซึมิออกเสียงขรึมทำให้ทุกคนรู้ดีว่า รอบนี้ไม่ใช่แกล้งเล่นๆแน่
หลังสวน เนซึมิมองซ้ายมองขวา เมื่อเห็นว่าปลอดคนจึงเริ่มกล่าวออกมา "เอาล่ะ ถึงเวลาที่จะบอกสิ่งที่ชั้นกับวาเนซซี่หามาได้ซะที"
"เกี่ยวกับเหรียญนี่" วาเนซซี่ชูเหรียญทองสลักเป็นรูปดวงตาสีดำอยู่ถ้ามองใกล้ๆจะว่าน่าขนลุกก็ไม่เชิง
"พวกเธอรู้อะไรเกี่ยวกับมันล่ะ" เฟริน่าชะโงกหน้ามาจ้องมองพินิจพินัยเหรียญบนมือวาเนซซี่
"จากที่พวกชั้นทราบข้อมูลจากห้องสมุดในโรงเรียนที่นี่ เหรียญนี่น่ะ... เป็น
เหรียญแห่งโชค" เนซึมิเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"หมายความว่าไง?" โลวาน่าถามขึ้น
"เหรียญนี่ ถ้าหากลืมตาจะนำโชคดีมาให้..."
"แต่ถ้าหลับตาลง จะกลายเป็นโชคร้าย..." วาเนซซี่กล่าวเสียงขรึม ทำเอาเฟริน่ากับโลวาน่ากลืนน้ำลายลงคอ
"
ในตอนที่พวกเราเจอกลับอีพวกฝ่ายความมืดนั่น ไม่มีใครสังเกตเลย ว่ารูปดวงตาในเหรียญนี่มันปิดลง?"
ทั้งหมดต่างค่อยๆนึกถึง และลงความเห็นเป็นเสียงเดียวกันว่าจริง
'ถ้าไม่โชคร้ายก็ไม่รู้จะบอกว่ายังไงละ= ='
"ว่าแต่ แล้วมันจะเกี่ยวกับที่เราต้องตามหาไอเพชรสีรุ้งอะไรนั่นยังไงล่ะ?" เฟริน่าแย้งขึ้นด้วยความฉงนใจ
เนซึมิสูดลมหายใจเข้า ก่อนที่จะเอ่ยขึ้นเชิงอธิบายต่อ
"เกี่ยวสิ
เหรียญนี่ไม่ได้มีแค่คุณสมบัตินำโชคหรืออับโชค แต่มันสามารถชี้ทางให้เราได้เมื่อลืมตาขึ้น"
"ความจริงมันเป็นไอเทมที่อยู่ในระดับหายากในโลกนี้ ราคาประมูลประมาณ 10ล้านโกลล์ต่อ1เหรียญ มีเพียง3ชิ้นในโลก"
"หา!!!" เฟริน่ากับโลวาน่าโพล่งออกมาพร้อมกัน อาจเป็นเพราะตกใจกับราคาและอัตราความหายากของเหรียญ
"ถ้าเอาไปขายล่ะก็..." เฟริน่าค่อยๆจินตนาการขึ้น แต่ถูกโลวาน่าสะกิดไม่ให้หลุดไปในห้วงนั้นได้ก่อน
"ถึงมีเงินแต่กลับโลกไมได้ ก็ไม่มีประโยชน์อะไร" โลวาน่าทำเสียงดุ จนเฟริน่าก้มหน้าจ๋อยไปทันที
"งั้นชั้นขอต่อนะ" วาเนซซี่กระแอม พร้อมอธิบายต่อ
"
มันเป็นเหรียญที่เอาไว้ใช้ตามหาสมบัติในตำนานหรือไอเทมที่มีอายุมากกว่า1หมื่นปี เมื่อใช้แล้วก็จะสลายหายไป"
"จริงเหรอ?" เฟริน่าถามย้ำเพ่อวคามแน่ใจ และได้รับคำตอบโดยการพยักหน้าของเนซึมิกับวาเนซซี่
"วิธีใช้ตอนนี้พวกชั้นเองก็ยังไม่รู้ แต่ถ้าหากเราได้วิธีใช้เมื่อไหร่..."
วาเนซซี่สะดุดค้างไว้ โยนให้เนซึมิพูดชี้แจงต่อ
"แน่นอน เราต้องใช้มันตามหาไออัญมณีสีรุ้งอะไรนั่นให้เจอ ต่อให้ไม่สามารถหาอัญมณีสดๆ แต่ก็อาจจะเจอไอเทมที่สืบสาวถึงอัญมณีนั่นได้"
ทั้งหมดมองหน้ากัน พลางถกแขนเสื้อทั้ง2ข้างออกมา
"ก่อนที่พวกเราจะสลายไปใช่มะ" เฟริน่ากล่าวอิดออด ในสภาพที่แขนทั้ง2ข้างของทุกคนโปร่งใสสามารถมองเห็นทะลุได้
"ชัวร์ ชั้นไม่อยากกลายเป็นฝุ่นให้ภารโรงมาดูดหรอกนะ= =" โลวาน่าทำเสียงแหยขึ้น
เนซึมิถอนหายใจพลางจ้องที่เหรียญ ก่อนเลื่อนระดับสายตามาที่ทุกคน "จะบอกให้อีพวกนั้นรู้ดีมะ- -"
"ชั้นว่าอย่าดีกว่านะ เหรียญนี่สำคัญเท่าชีพพวกเราเลยนะ แถมก็เป็นไอเทมที่หายากต้องการในตลาดโลกนี้
แน่นอน การแก่งแย่งชิงไอเทมแบบนี้ย่อมมีเป็นธรรมดา" โลวาน่าวิเคระห์ออกมา ซึ่งทุกคนก็พยักหน้าเห็นด้วย
"ถ้าพวกนั้นรู้ลองคิดดูว่าจะเกิดอะไรขึ้น-..-" วาเนซซี่กล่าวเปรยขึ้น ทั้งหมดนึกตามๆกัน
อัลโฟ่ เจอกับศัตรูสู้จนเหรัยญหล่นหาย...=A=
ฮิโกะ โม้ลั่นจนมีคนจะมาแย่งเหรียญนี่...O_O
ฟาเซีย บังคับลูกน้องที่เป็นตัวประหลาดไม่อยู่ตื้บเหรียญแตก...O[]O
ลอร์ด ใจร้อนเกินทำให้โดนชิงไปก็ไม่ใช่เรื่องยาก...
สตัน ไอนี่ยิ่งเข้าไปใหญ่ หุนหันพลั่นแพล่นแบบสุดๆ...=_=
"โอเค สรุปรู้ในหมู่พวกเราแหละดีละ" เฟริน่าเกาหัวแกร่กๆหันไปมองเจอสตันที่วิ่งกลับมา ก็รีบดึงดันให้วาเนซซี่เก็บซ่อนเหรียญ
"อ่าว กลับมาแล้วเหรอ วิ่งซะยังกะเด็กอนุบาลเชียว= =" เนซึมิเปรยตามองพวกสมองไม่ค่อยปกติในสภาพหอบแหก
"ชั้นว่าวิ่งได้หายดียังงี้ไม่ต้องไปห้องพยาบาลให้เสียเวลาแล้วล่ะ โอย~" ลอร์ดโอดอวยขึ้นะลางทรุดตัวลงนั่งหอบกันพื้น
"สม" โลวาน่าเชิดขึ้น
"เหนื่อยฟรี" เฟริน่าใช้หางตามอง
"รักผัวมาก" เนซึมิเม้มปากเบาๆ
"เลยต้องวิ่งไล่ตามกัน" วาเนซซี่กล่าวจิกพวกที่วิ่งไล่ตามกัน
"พวกเธอว่าไงนะ!!!" พวกท่เหลือแหกปากขึ้นพร้อมกัน
"เหนื่อยจนหูฝาดไปแล้วรึไงหา?" เนซึมิดันหน้าอัลโฟ่จนฮีทรุดตัวลงไปนั่งจ๋อย
วาเนซซี่กลั้นขำ แต่เมื่อเหลือบไปมองแขนตัวเอง ก็ต้องบอกสิ่งนี้ให้ทุกคนรู้โดยไม่ให้สาวถึงความลับ
"ชั้นว่า เราใช้เวลาเรื่อยเปื่อยไร้สาระมามากพอละนะ" วาเนซซี่ชี้ที่แขนโปร่งใสให้ทุกคนเห็น
"เออเนอะ ไม่ได้สังเกต เพราะแต่ละคนเสื้อแขนยาวเกือบหมดนี่นา= =" ฮิโกะพยักหน้าหงึกๆ พลางดูสภาพแขนทั้ง2ข้างของตน
"ก่อนหน้านั้น ชั้นว่าเราตามหาคนที่มียายืดเวลาในโลกนี้ให้ได้ก่อนเหอะ และก็คาดว่าคงจะไม่มีในโรงเรียนแบบนี้ด้วย"
เนซึมิเอ่ยขึ้นพลางชี้แขนโปร่งใสของตน เหมือนเป็นสัญญาณเตือนว่า ถ้ามัวโอ้เอ้ได้ตายHaหมดแน่
ฟาเซียนึกตาม "คงต้องเป็นนักผสมยาผู้ชำนาญการเกินระดับความรู้ครูทั่วไปด้วย"
"เอ้อ! แล้วเรื่องเหรียญล่ะว่าไง? ตอนนั้นโดนขัดพอดี" สตันกล่าวถามขึ้นโดยที่ยังสงสัยคาใจอยู่
ทั้ง4คนที่รู้ความจริงต่างมองหน้ากันอย่างหวาดวิตก "เอ่อ...."
"ไม่มีอะไรหรอก ชั้นกะวาเนซซี่แค่จะบอกว่าจะสันนิษฐานเป็นแค่เหรียญคูปองเข้าบาร์เกย์อย่างที่แกชอบก็ได้นังฮิโกะ และ อัลโฟ่"
เนซึมิแถสดอย่างลอยตาลอยตาและแนบเนียนจนพวกที่ไม่รู้อะไรเชื่อตามๆกัน
'สตอตัวพ่อ=_=' อีก3คนนึกขึ้นเป็นเสียงเดียวกัน
"งั้นก็ ตอนนี้ก็เที่ยงพอดี ไปหาอะไรกินก่อน ตุนเสบียงไว้แล้วออกเดินทางต่อ" โลวาน่ารีบตัดบท พลางลากเฟริน่าวาเนซซี่เข้าไปในโรงอาหาร
หลังจากนั้น "พร้อมแล้วนะ งั้นป่ะ" เนซึมิไล่ๆทุกคนที่เสร็จธุระเรียบร้อย สาวเท้าออกทางหลังสวนโรงเรียน....
เมื่อเดินทางไปได้สักพักทั้งหมดหยุดอยู่ที่ทางเดินภูเขา ที่รอบข้างมีเหวลึก ซึ่งมีทางของทิศเหนือกับทิศตะวันออก
"ตอนนี้อยู่กลางป่า ชั้นว่าน่าจะเดินไปทิศเหนือนะ" ฟาเซียเอ่ยออกความเห็นขึ้น
"ชั้นว่าไปทางตะวันออกดีกว่า" ฮิโกะขัดทันที เพราะมั่นใจในการตัดสินใจของตัวเองมาก
"บอกเหนือก็เหนือสิ! เอลฟ์มีสัญชาตญาณในการเดินป่ามากกว่ามนุษย์นะยะ!!!" ชีเริ่มแผดเสียงแล้ว
"ตะวันออก จะทำไมอ่ะ!!!" ฮิโกะโวยวายขึ้นเช่นกัน
"เอาไงดี (อีกรอบ)" โลวาน่าหันมาหาเนซึมิ
"ปล่อยไป คงไม่มีอะไรหรอก ถือว่าดูคนด่ากันเป็นอรรถรส(ไอโรคจิตเอ๊ยยย)"
"เหนือ!"
"ตะวันออก!!!"
"ไม่ฟังใช่มั้ย!" ฟาเซียเรียกโกเลม(ขั้นต่ำ)ออกมา ซึ่งมีขนาดใหญ่ยักษ์มาก ออกมาไล่กระทืบฮิโกะ
ทว่า ฮิโกะกลับหลบทันโดดไปเกาะต้นไม้อีกที่ แล้วอัลโฟ่ก็โดดตามไปด้วย(กลัวโดนกระทืบเหมือกัน)
"ตายยยยยยยยยยย!!!" ฟาเซียยัวะขึ้นสุดๆ จึงกระทืบเท้าไปมา โกเลมที่เห็นึกว่าเป็นคำสั่งขึงกระทืบพื้นตาม...
คึ่กๆๆๆๆๆรอยร้าวที่พื้นจากตรีนโกเลมเริ่มแผ่กว้าง...
'เชสเป้ดละ- -' วาเนซซี่สบถในใจ
'ว่าแล้ว...' เฟริน่าเดินเข้ามาเกาะกลุ่มกับเพื่อนหนิดอีก3คน
"ทำไมมันสั่นๆอ่ะ=[]=" ลอร์ดไปเกาะหลังสตันเหมือนกล้าๆกลัวๆอยู่ ทันใดนั้น...
ครืนนนนนนนนนนนนน!!!พลันทางหินทลายลงด้วยน้ำมือของโกเลมยักษ์ ร่างทั้งหมดพร้อมต้นไม้แถวนั้นก็ร่วงหล่นลงไปคนละทิศคนละทาง ตามด้วยเสียงกรีดร้องจำพวก
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด"
"อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย"
"ว้ายยยยยยยยย"
"ชั้นจะฆ่าแก! นังปากตกส้วม~!"
"ชั้นจะเจี๋ยนแก ไอพ่อพระขวางโลกกกกกกกกกก"
"อ๊า~~~!!!!"
