-35-
"แฮ่ก..แฮ่ก"ฉันหอบหายใจอยู่ซอกมุมตึกของโรงเรียน พลางเอามือจับซี่โครง
นั่นน่ะตัวอันตรายเชียวนะ !! ถ้าเข้าใกล้ชั้นคงโดนฆ่าแน่ๆเลย
หลังจากที่เรนะเริ่มอาละวาด มันเพ่งเล็งมาที่พวกชั้นก่อนจะวิ่งไล่พลางเอามือถือปังตอไปด้วย แต่พอพวกชั้นหนีไปได้ไกลจากตัวมัน มันกลับไล่ฆ่านักเรียนในโรงเรียน จนทั้งโรงเรียนกลายเป็นสีเลือดไปซะแล้ว
"อะ..ฮะฮะฮะ.."แทบจะหยุดหายใจ เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะแสบแก้วหูของเรนะ ทำเอาชั้นเข่าอ่อน เหนื่อยหมดแรงยวบยาบทันที
"มาทำอะไร..ตรงนี้"เสียงเบาๆคล้ายกระซิบดังขึ้นที่ข้างหูฉัน ฉันเบิกตากว้าง รู้สึกได้ถึงลมหายใจถี่รัวและปลายมีดแหลมคมที่ค่อยๆแตะที่คอฉันเบาๆ
ฉันค่อยๆหันไปมอง เมื่อเห็นใบหน้าของเธอก็แทบจะล้มทั้งยืน ไม่สนอะไรอีกแล้ว ฉันรีบวิ่งออกมาจากตรงนั้นทันที!
ในที่สุดก็เจอทุกคน ตามทางและบริเวณโรงเรียนถูกย้อมไปด้วยสีแดงน่าสะพรึง ขนแขนฉันลุกขึ้นตั้งแบบไม่มีเหตุผล
"ยังไงเราก็ต้องจัดการมันให้ได้"ลอร์ดค่อยๆพูดขึ้น
"แบ่งทีมกันเถอะ ! ออกไปตามหามันแล้วจัดการฆ่าทิ้งซะ"เนซึมิรีบพูด สุดท้ายแล้วพวกเราก็แบ่งทีมได้
ทีมที่ 1 มีฉัน วาเนซซี่ เนซึมิ และ เฟริน่า
ทีมที่ 2 มีลอร์ด ฟาเซีย สตัน เพราะทีมนี้เก่งอยู่แล้ว
ส่วนสุดท้าย ให้ออกไปกันสองคน ฮิโกะ กับ อัลโฟ่
ทางด้านทีมที่ 2
"ไปๆมาๆก็น่ากลัวเหมือนกันแฮะ..ชั้นไม่กล้าจัดการนังนั่นเท่าไหร่นักหรอก"ฟาเซียค่อยๆก้าวขาเดิน เมื่อเดินไปเรื่อยๆจนถึงห้องเรียน เสียงหัวเราะอย่างสะใจก็ดังขึ้นมาจากด้านหลังและเสียงฝีเท้าราวกับว่ากำลังวิ่งมาทางนี้
"เข้าไปซ่อนตัว !!"สตันรีบเปิดประตูห้องเรียน ก่อนจะจับยัดทั้งสองคนเข้าไปและตัวเอง ปิดประตูอย่างรวดเร็ว ก่อนจะแยกย้ายกันไปซ่อน
ภายในห้องอับไปด้วยกลิ่นคาวเลือดและร่างศพของนักเรียนหลายคนที่นอนคว่ำหน้าอยู่ ร่างของเรนะมาหยุดที่หน้าประตู ทั้งสามแทบหยุดหายใจ เมื่อเธอใช้ด้ามปังตอเลื่อนไปเปิดประตูช้าๆเหมือนกับไม่เร่งรีบอะไร
ครืดด..
"คิกคิกคิก..ซ่อนอยู่ไหน..ซ่อนอยู่ไหน.."เธอเดินไปหยุดตรงหน้าตู้เก็บอุปกรณ์ทำความสะอาด ก่อนจะกระชากออกอย่างแรง แต่ก็พบกับความ..
ว่างเปล่า ??
ฟันเธอขบอย่างขัดใจ ก่อนจะระเบิดเสียงออกมาอย่างหงุดหงิด
"พวกแกไปซ่อนที่ไหนกัน !!!!"
เสียงกรีดร้องโหยหวนดังไปทั่วทำให้ฟาเซียแทบจะร้องไห้ เธอใช้มืออุดปากเอาไว้ไม่ให้มีเสียงเล็ดลอดออกไป เมื่อจู่ๆเรนะก็กลายเป็น..
หญิงสาวปริศนา !!
เธอหัวเราะคิกคักเล็กน้อย มือซ้ายถือตุ๊กตากระต่ายที่มีกินเหม็นเน่า มือขวาถือร่มที่ใกล้พังมิพังแหล่ เธอลากเท้าไปยังมุมอับของห้อง ก่อนจะยิ้มให้สตันที่นั่งหลบอยู่ แล้วเอ่ยขึ้นมาว่า..
เธอคลี่ยิ้มอย่างผ่อนคลาย ในขณะที่สตันนั่งตัวสั่นงั่นงก
"คุณมีน้องสาวหรือยังคะ.."
"อย่าไปตอบมันนะสตันนน !!"ลอร์ดรีบวิ่งไปผลักหญิงสาวปริศนา ก่อนจะไปสำรวจตัวสตัน
"เป็นอะไรไหม !"
"ไม่ดีเลยนะคะ..ทำแบบนี้ไม่ดีเลย"เธอค่อยๆลุกขึ้นมา ก่อนจะมองลอร์ดด้วยแววตากลวงโบ๋
"ถ้าคุณทำแบบนี้..คงจะต้องถูกลงโทษซะแล้วล่ะค่ะ.."เธอแสยะยิ้ม ก่อนจะค่อยๆชูมีดปลายแหลมขึ้นมา
"โกเลม !!"ฟาเซียรีบพูด
"กันมันไว้ซะ !"เมื่อพูดเสร็จ เธอรีบกระชากแขนลอร์ดและสตันที่นั่งอึ้งอยู่ให้รีบๆออกจากห้องนั้นไป..
ทางด้านทีมที่ 1
ฉันค่อยๆเดินไปตามทางที่เริ่มมืดสลัว ในขณะที่เนซึมิกำลังแทะเมล็ดทานตะวันอย่างสบายใจ
ตึก ตึก ตึก ตึก !!
เสียงลงฝีเท้าหนักๆวิ่งตามมา พร้อมใบหน้าของทีมที่ 2 ที่ตามมา พวกเขามาหยุดตรงหน้าพวกเรา เฟริน่าค่อยๆเอ่ยถาม
"มีอะไรกันหรอ ? ทำไมเหมือนกับวิ่งหนีอะไรน่ากลัวมาอย่างงั้นแหละ ?"
"เรนะ..เรนะกลายเป็นคังเบ..คังเบ เรมินะตัวปลอม..ที่เธอจะชอบถามใครต่อใครว่ามีน้องสาวไหม..ถ้าตอบว่ามี เธอจะฆ่าน้องสาวของเขา แล้วมาเป็นน้องสาวเอง ถ้าตอบว่าไม่มี เธอจะมาเป็นน้องสาวให้ ถ้าตอบว่าไม่อยากได้น้องสาว เธอก็จะฆ่าผู้ชายคนนั้น.."
ฟาเซียพักหอบหายใจ ลอร์ดเห็นดังนั้นจึงพูดต่อ
"ทางที่ดีอย่าไปตอบอะไร..แต่เราไม่รู้จุดอ่อนของเธอ.."
"ฮิฮิฮิฮิ...เมื่อกี้คุณให้เจ้าหินยักษ์มาทำอะไรกับชั้นน่ะ..สนุกจังเลย..นะคะ.."เสียงยานคางและแหลมดังตามมา พร้อมร่างของเรมินะที่ค่อยเดินเข้ามา
"ฮิฮิ..ฮะฮะฮะ..ฮะ..ฮะ.."
"นี่มันเลวร้ายซะยิ่งกว่าเรนะอีกนะ"วาเนซซี่ขมวดคิ้ว เธอค่อยๆฉีกยิ้ม ก่อนจะเดินมาหาสตัน
"คุณยังไม่ได้ตอบฉันเลยว่าคุณมีน้องสาวหรือยัง.."
ลอร์ดรีบเอามือปิดปากสตันทันที เรมินะหันหน้ามาหาลอร์ด
"อย่าไปปิดปากเขาสิคะ..ไม่ดีเลย..ไม่ดีเลย..ทำตัวไม่ดีเลยนะคะ..แบบนี้มันต้อง..ถูกทำโทษ"เธอคว้ามีดขึ้นเหนือหัวเตรียมจะปักลงที่ร่างของลอร์ด แต่สตันกลับสะบัดหน้าหนี แล้วรีบพูดทันที
"อย่ามายุ่งกับพวกเรา !!"
เรมินะชะงักค้าง ก่อนจะหันไปมองหน้าสตันช้าๆ
"ใจร้าย..ใจร้ายจริงๆ..ไม่ !!!"เธอกรีดร้องลั่นราวกับเสียสติ ก่อนจะใช้เล็บจิกเข้าที่แขน แล้วกระชากรอยเย็บซึ่งได้มาจากไหนก็ไม่รู้ จนเลือดพุ่งกระฉูดออกมา
"ไม่ !! ไม่ !!"เธอร่ำไห้ ก่อนจะใช้มีดปักขาไม่ยั้ง น่าแปลกที่ดูเหมือนกับว่าเธอจะไม่เจ็บปวดเลย
"ตายซะ..ตายกันให้หมด.."เธอปามีดทิ้ง ก่อนจะหยิบขวานที่ซ่อนไว้ออกมา แล้ววิ่งไปหาฟาเซียทันที
"หยุด !!!"ฉันตะโกนขึ้น ก่อนจะกระโดดถีบลำตัวของเรมินะอย่างรุนแรงจนกลิ้งล้มคะมำ
"ตัวแบบนี้ ปล่อยไว้ไม่ได้แล้วล่ะโลวาน่า มีแต่ต้องฆ่าอย่างเดียว"วาเนซซี่ค่อยๆเดินมากระซิบ ฉันพยักหน้าก่อนจะหันไปมองเนซึมิเล็กน้อย
"ครั้งนี้ชั้นจะยอมให้หน่อยละกันนะ"เนซึมิพูดก่อนจะค่อยๆเดินเข้าไปหาเรมินะอย่างไม่กลัว แล้วถอดแว่นออกพลางเริ่มสะกดจิต
เมื่อเสร็จสิ้นแล้ว เจ้าหนูยักษ์ก็ค่อยๆเดินกลับมา ก่อนจะคลี่ยิ้มแสยะ แล้วกระซิบที่หูฉันเบาๆ
ฉันพยักหน้าเมื่อรู้จุดอ่อน ก่อนจะวิ่งเข้าไปหาเรมินะอย่างรวดเร็ว
"สวอด เดวิล !!"ฉันเรียกชื่อดาบ ก่อนจะรีบแทงเข้าไปที่ตัวเรมินะ แต่เธอกลับหลบได้อย่างท่วงถี่ ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะลั่น
เสียงหัวเราะนั้น..ราวกับว่าฉันเองที่จะกลายเป็นคนพ่ายแพ้
"คั่ช.."จู่ๆเลือดมากมายก็พุ่งออกมาจากปากของเรมินะจนสา ดกระจายไปทั่วใบหน้าฉัน กลิ่นเหม็นนั่นทำให้ฉันแทบจะอ้วกออกมา
"ฮิฮิฮิ.."เสียงหัวเราะยังคงดังขึ้นเรื่อยๆราวกับจะหลอกหลอนฉันไปจนวันตาย ฉันรีบวิ่งหนีเธอทันที
'ขอไปตั้งหลักหน่อยเถอะ !!'
ฉันรีบวิ่งเข้าไปหลบที่ซอกมุมตึกอีกที แต่ตัวของเรมินะก็ตามมาเรื่อยๆราวกับรู้ว่าฉันอยู่ที่ไหน
"หยุดเดี๋ยวนี้นะ !!"
จู่ๆอัลโฟ่ซึ่งมาจากไหนไม่รู้ ดูเหมือนว่าแขนของเขาจะหายปลิดแล้วด้วย เขารีบวิ่งออกไปพร้อมที่จะสู้กับเรมินะทันที
แต่เรมินะกับยิ้มอย่างถูกใจ ก่อนจะค่อยๆพูดออกมา..
"คุณมีน้องสาวไหมคะ ?"
อัลโฟ่ถึงกับสะอึกกับคำนี้ ก่อนจะกวาดสายตามองไปทั่ว แล้วยิ้มแฉ่ง
"อ้อ ฉันมีแล้ว นี่ไง !"ว่าแล้วเขาก็กระชากแขนฉันไปหาทันที
"อัลโฟ่..ถ้านายตอบมันไปว่านายมีน้องสาวแล้ว..มันจะมาเป็นน้องสาวนายและจะฆ่าฉัน.."ฉันกระซิบเขา อัลโฟ่ถึงกับเบิกตากว้าง
"กรรมล่ะ ฉันไม่รู้.."
"งั้นหรอคะ.."เรมินะพูดขึ้นมา ก่อนจะหันมามองที่ฉัน สายตานั้นกลับทำให้ฉันขนลุกอย่างแปลกประหลาด
"แย่จังเลยนะคะ..ที่เรียกฉันว่า "มัน" เนี่ย ไม่ดีเอาเสียเลย.."
"...!!!"
ฉันกับอัลโฟ่ถึงกับเบิกตากว้าง เมื่อรู้ว่ามันได้ยินที่ฉันกับอัลโฟ่พูด..ฉันว่าฉันพูดเบาสุดแล้วนะ
"ฉันจะเป็น..น้องสาวให้คุณเองค่ะ..แม่มีเขานี่มันคงไม่ดีพอ..คงจะเป็นเศษสว ะที่น่าเกลียด.."ว่าแล้วเธอก็ชักขวานออกมาอีก
"หลับให้สบาย..นะคะ"เธอหัวเราะลั่น ฉันเห็นดังนั้นจึงรีบคว้าตุ๊กตาในมือมาทันที
"มะ..ไม่นะ นั่นมันของฉัน !!!"เธอแผดเสียงลั่น พยามแย่งตุ๊กตาในมือฉันมาให้ได้ แต่ฉันกลับเสกไฟไปไว้บนพื้น เหยียบตุ๊กตาซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เธอกรีดร้องโหยหวนปานจะขาดใจ ราวกับว่ามันเป็นของรักของหวง
สิ่งที่ทะลักออกมาจากตุ๊กตา แทนที่จะเป็นใยนุ่น กลับเป็นไส้ เลือด และน้ำเหลืองทั้งหลายแหล่ มันทะลักออกมาจากตุ๊กตา ทำให้พวกที่เหลือที่วิ่งมาถึงกับจะอาเจียนเสียให้ได้
ฉันโยนตุ๊กตาลงไปในกองไฟที่ร้อนระอุเต็มที่พอๆกับอารมณ์เดือดดาลของฉัน เรมินะกรีดร้องลั่นพลางร้องไห้ เนื้อของเธอค่อยๆปริออก
"หาที่กำบัง !"เนซึมิรีบพูด พวกเรารีบวิ่งไปหาที่กำบังทันที ดูยังไงก็รู้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น
เผละ !!!
ร่างกายของเรมินะระเบิดแตกกระจายออกเป็นเพียงของเหลวสีแดงที่ส่งกลิ่นเหม็นและเกาะตามบริเวณต่างๆ ร่างกายของเธอแตกกระจายออก
"จบ..สิ้นแล้ว"พวกเรามองท้องฟ้าที่ค่อยๆเริ่มสดใสขึ้นทุกที..
"โลกนี้มันผิดเพี้ยนวิปริตไปแล้วสินะ.."เฟริน่าค่อยๆเอ่ย
"มันต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่ๆ"ฟาเซียพูดขึ้นมาบ้าง
"ว่าแต่แขนนายหายได้ยังไง อัลโฟ่ ?"ฉันหันไปถามอัลโฟ่ เขาค่อยๆชี้ไปที่ฮิโกะ
"ก็ฮิโกะใช้เวทย์มั่วๆไปหมดจนทำให้แขนหายจนได้"
"ผมอยากจะเป็นพระผู้ใจบุญครับ ! ความฝันของผมเป็นจริงแล้ว !"ฮิโกะใช้ฝ่ามือตบอกอย่างดีใจ ทำให้ทุกคนเผลอปล่อยความขบขันมา
"ไปพักผ่อนกันเถอะ ฉันอยากจะหนีไปจากโลกวิปริตนี้ทุกทีแล้วล่ะ.."ฉันยิ้มจางๆก่อนจะปลีกตัวออกมาแล้วเดินไปยังหอนอน เพื่อเตรียมตัวรับเหตุการณ์ของวันพรุ่งนี้
พรุ่งนี้..จะมีอะไรเกิดขึ้นไหมนะ..
