-32-
ฟาเซียแสยะยิ้มพร้อมกล่าวอัญเชิญโกเลมขึ้นมา
"จัดการมันโกเลม!!!!"ฟาเซียกล่าวออกคำสั่งทันทีด้วยใบหน้าเอาจริง โกเลมเหวี่งแขนมหึมาของมันฟาดไปในอากาศอันว่างเปล่าแต่กลับมีเสียงดังขึ้น
เหมือนเสียงบางอย่างกระแทกกัน ก่อนที่โลวาน่าจะหล่นลงมา
"ฉันรับเอง!!!"ผมตะโกนขึ้นก่้อนจะกระโดดเข้าไปรับเธอแต่พลาด ก้นของเธอหล่นมาทับหน้าของผมจังๆ
"กรี้ด!~~~อีตาชีกอ~~~"โลวาน่าตะโกนลั่นพร้อมลุกขึ้นเอาบาทาของเธอกระทืบหน้าผม
"ไม่ใช่ๆ โอ๊ย!!! เดี๋ยวเซ่!!!"ผมลุกขึ้นแล้วตีลังกาลุกขึ้นแล้ววิ่งหนีทันที แต่ว่า.... ร่างกายของผมเหมือนถูกบีบอัดอย่างแรงจนหายใจแทบไม่ออก
"อัลโฟ่!!!!"ฟาเซียตะโกนลั่น
"นะ...นี้มันอะ...อะ....ไรกัน"ผมพยายามจะดิ้นรนออกจากบางอย่างที่จับผมแน่น ก่อนที่มันจะเริ่มปรากฏตัวขึ้น มันมีรูปร่างใหญ่ยักษ์ตัวอ้วน มีตาเดียว
ตัวสีเขียว มีเขา1เขา หัวโล้น ไร้จมูก
"เคี๊ยกๆ นี้นะหรอพวกที่ทำให้ท่าน4ขุนพลแห่งหน่วยเหนือสิ้นชีวิต
"4ขุนพล?หมายถึง อีกระเทย4ตัวนะหรอ?"เนซึมิกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงกวนสนตีน
"แก!!!!บังอาจนัก!!!"ปีศาจตัวนั้นกล่าวพร้อมบีบอัดผมแน่นขึ้น
"กร็อบ!!!"เสียงกระดูกดังลั่นขึ้นทันที
"
อ๊าก!!!!"ผมร้องลั่นด้วยความเจ็บปวดก่อนที่สติจะดับลง.....
......ผมเหลือบตาขึ้น แล้วยันตัวให้ยืน รอบๆข้างของผมมีแต่ความมืดมิดไร้แสงเงา
" ทุเรศจริงๆ " เสียง เสียงหนึ่งดังขึ้น ผมหันหลังไปมองต้นเสียงและพบร่างของชายทีี่ร่างกายมืดมิดไร้รูปลักษณ์
"นายเป็นใคร?"ผมกล่าวถามพร้อมเขยิบห่างด้วยท่าที่ระวัง
"ฉันคือตัวนายไงละ?"ชายปริศนากล่าวก่อนจะเดินวนรอบๆผม
"อืม...อ่อนแอจังแหะ"ชายคนนั้นกล่าวขึ้นด้วยเสียงดูถูก
"ว่าไงนะ!!!"ผมลุกขึ้นและออกหมัดใส่หน้าเขา แต่เขาก็หลบได้สบายๆ
"ยังฝังใจเรื่องนั้นอยู่สินะ"เขากล่าวเหมือนรู้ใจผม ฉับพลันมือของผมก็เปื้อนไปด้วยเลือด
"ไม่!!!!"ผมตัวสั่นสะท้าน
"แกกลัวที่จะใช้พลังนั้น"
"ฉันไม่อยากให้เพื่อนของฉันต้องตายอีก!!!"
"ก็แกมันอ่อนแอยังไงละถึงต้องให้เพื่อนๆค่อยช่วย!หน่ำซ้ำ แกยังฆ่าเพื่อนๆแกด้วยน้ำมือของแก!!!"
"ฉันไม่ได้ตั้งใจ!!!!"ผมร้องลั่น เขาเดินเข้ามาใกล้ผม พร้อมจับไหล่ของผม
"อย่าหนีตัวเองอีกเลย อดีตคือเครื่องเตือนความจำ นายต้องลุกขึ้นใหม่ เพื่อนของนายกำลังรออยู่นะอัลโฟ่ บาร็อคซ่า"ชายคนนั้นกล่าวพร้อมหายไป
"อัลโฟ่!!!"เสียงของฟาเซียดังแล่นขึ้นในโสตประสาทของผม ผมลืมตาขึ้นก็พบทุกคนกำลังทุ่มกำลังเข้าสู้กับมันอยู่ี
"รอก่อนนะเราจะช่วยนายเดี๋ยวนี้แหละ!!!"ฮิโกะกล่าวด้วยใบหน้าที่เปื้อนเลือด
"ฉันจะ.....ไม่หนีตัวเองอีกแล้ว" ผมกล่าวก่อนจะจ้องมองที่ปีศาจตนนั้น
"จิตสังหาร..."ผมกล่าวขึ้น ปีศาจตนนั้นทำท่าตกใจก่อนจะตัวแข็งทื่อ
"เกิดอะไรขึ้น?ฮึก!!!อ๊อก!!"ลอร์ดกล่าวก่อนที่การหายเริ่มติดขัดพร้อมสายตาที่หวาดกลัว
"ลอร์ด!!!"สตันเข้าไปหาลอร์ดทันที
"โถ่โว้ย!!!!ฉันจะบังคับมันให้ได้!!!"ผมตะโกนขึ้นก่อน การหายใจของลอร์ดกลับมาเหมือนเดิม แต่ปีศาจตนนั้นกลับล้อมลงพร้อมปล่อยมือออกจา
กอัลโฟ่ มันทำหน้าหวาดหลัวสุดขีดพร้อมการหายใจที่ติดขัด
"ไม่.....จริง......แกมีพลัง......เหมือนท่านผู้น้านนนอ๊ากกกกก!!!"มันร้องลั่นก่อนดวงตาจะขาวโพลนพร้อมกับน้ำลายที่ไหลฟูมปาก
"อัลโฟ่เมื่อกี้นายทำอะไร?"ฮิโกะกล่าวถาม
"ไม่มีอะไรหรอก ทุกคนปลอดภัยก็ดีแล้วนิ"ผมยิ้มก่อนจะทรุดตัวลงเพราะความเหนื่อย
"มาฉันช่วย"ฟาเซียกล่าวก่อนจะสั่งให้โกเลมแบกผมขึ้นไปบนบ่า
"เรากลับไปพักผ่อนกันเถอะนะ^^"เฟริน่ากล่าว ทุกคนพยักหน้าก่อนจะเดินเข้าไปในโรงเรียนโดยไม่สังเกตุเห็นเงามืดทมิฬที่แอบมองอยู่ห่างๆ
"หึ มีจิตสังหารด้วยหรอฮึฮึ กลุ่มนี้น่าสนุกเป็นบ้า นอกจากจะกำจัด4ขุนพลได้ยังจัดการเจ้าอ้วนตาเดียวได้ด้วย ฮึฮึฮึ ได้ข้อมูลมาเยอะพอสมควรละ
ฮึฮึ พวกแกจงหลับกันให้สบายเถอะ แล้วพรุ่งนี้พวกแกจะได้รับรู้ว่านรกมันเป็นยังไงฮาๆๆๆ"
ก้นนิ่มจัง 