-34-
หลังจากที่ทุกคนจัดการขัดถู โบ๊ะหน้า แต่งตัว อันเป็นกิจธุระยามเช้าเสร็จสรรกันหมดแล้ว ทั้งหมดก็มารวมตัวกันที่ตรงมุมหนึ่งหลังโรงเรียน
"เมื่อวานน่ะ ไอตัวร้ายนั่นเล่นซะไออัลโฟ่มันอ่วมเลย หึ- -" วาเนซซี่รำพึงพลางเปรยยสายตาไปที่อัลโฟ่ในสภาพนอนแขนหักอย่างอนาถา
"สมน้ำหน้า อยากโชว์พระเอกแล้วเจือกกากเอง" แทนที่จะตัดพ้อสงสารจากปากเนซึมิกลับกลายเป็นคำด่าซ้ำเติมซะงั้น
"ดีแล้ว ที่จริงตอนแรกกะจะช่วย แต่เจรือกมาหื่นใส่ชั้นก่อนเอง ช่วยไม่ได้" โลว่าน่าเชิดขึ้น
คำเสียดสี3ประโยค ได้แล่นเข้าหูอัลโฟ่ ก่อนที่จะค่อยประมวลผลอย่างเชื่องช้า(ประมาณ2นาที) แล้วเจ้าตัวก็กระเด้งตัวขึ้นมาโวยวาย
"อะไรห๊า!!! ถ้าไม่ใช่ชั้นแล้วใครเป็นคนกำจัดปิศาจตัวนั้นล่ะโว้ย!!!"
ทั้ง3คนหันหน้าขวับมาจ้องตาเขม็ง
"อ้อเหรอ? ทำไมห๊ะ? ปิศาจแค่นั้นถ้าพวกชั้นลงมือเองแป๊บเดียวมันก็ตายHaละ ไม่เหมือนแกตั้งนานกว่าจะล้มได้ ซ้ำยังถูกหักแขนอีก หืม?"(say อย่างพร้อมเพรียง) เมื่อย้อนตอกหน้ากลับมาจนทำเอาอัลโฟ่จ๋อยไปในพริบตา ฮีถงกับแอบคิดว่า
เหมือนพลังจิตสังหารที่ตัวเองมียังจะกระจอกแพ้อีพวกปากนรกนี้ด้วยซ้ำไป
"เออ ชั้นถามอีกรอบหน่อย ตอนนั้นแกทำอะไรกับมัน แค่จับมือถือแขนกันมันก็น้ำลายฟูมปากยังกะแดรกเป็ดโปรซะงั้น" ฮิโกะถามขึ้นอีกรอบ
"ก็บอกแล้วไงว่าไม่มีอะไร..." อัลโฟ่ตอบกลับพลางทำหน้าสลด
'นั่นไง สามีไปจับมือถือแขนคนอื่นก็หึงหวงสิท่า' เหล่าสาวๆต่างพาซุบซิบนินทากันข้างหลัง
"ว่าแต่ ไปหาอะไรกินกันดีมะ ชั้นหิวแล้ว" เสียงของลอร์ดดังขึ้นในท่าทีอิดออด
"ก็ดีนะ แต่ชั้นไม่อยากลุยตอนนี้เพราะยังมีสภาพเป็นยัง..."
ไม่ทันที่สตันจะกล่าวจบเสียงระเบิดจากด้านหลังก็ดังขึ้น
ตูมมมมมมมมมมมม!!!ฝุ่นควันค่อยๆจางลงไป สายตาทุกคู่ไปจับจ้องเงาตรงหน้านั้นๆ
"เคี้ยกๆๆๆ พบกันอีกแล้ว เคี้ยกๆๆๆ" ชายร่างเงาทมิฬหัวเราะดึงขึ้นจนขากรรไกรแทบค้าง
ผมสีดำสั้นเกรียนวิ้ง พร้อมหน้ากากเซเล่อร์มูนที่ประดับอยู่บนหน้า เสื้อผ้าอาภรณ์ของแม่มดน้อยโดเรมีภาค2 พร้อมกับอาวุธคู่ใจอมบิ้มโลลี่ป็อบ
ในสภาพที่ขี่เงาหมูบ้านขนาดยักษ์อย่างองอาจ (ในสายตาพวกกากๆด้วยกัน)
"ไม่ทราบว่าแถวบ้านแกมีคลินิกรักษาขากรรไกรค้างรึเปล่า ชั้นจะพาไปรักษาให้มันหัดหุบลงซะบ้าง" เนซึมิถามขึ้นลอยๆ
"ว่าไงนะ!"
'ร้อนตัวๆ' โลวาน่ารำพึงออกมาพลางแสยะยิ้ม
"ฮ่าฮ่า! ยังไงซะ! แค่ปิศาจตัวเดียวของชั้นก็ทำพวกแก
อาบเลือดได้ภายในพริบตานี่! แล้วพวกแกจะมาคณาอะไรมือพวกชั้นล่ะ! เคี้ยกๆๆๆ"
สายตาของทุกคู่เลื่อนไปมองที่ร่างของฮิโกะกับอัลโฟ่ พร้อมเอานิ้วตนเองทำท่าปาดคออย่างพร้อมเพรียงเป็นสัญญาณว่า
'พวกมรึงทำให้กรูเสียหน้า คิดบัญชีไอนี่เสร็จเมือ่ไหร่
พวก มรึง ได้ ตาย ศพ ไม่ สวย แน่!'
"อ่าว แล้วไงอ่ะ- -" สตันกล่าวขึ้นลอยๆ
"ก็ทำไมล่ะ!" มันเริ่มโวยวายอย่างไม่เข้าใจ
"ว่าแต่ บุพการีของแกอุตส่าห์ให้ขาแกมา แต่เสรือกไม่มีปัญญาเดินเองหรือยัไง โถๆๆ น่าสงสาร
นังง่อย"
เนซึมิเริ่มยิงคำด่ากลับไปตอกหน้ามันทันที จนทำให้มันกระโดดลงมาจากหลังหมูยักษ์ทันที
"ว่าไงนะ! นังชะนีหนูยักษ์!" ร่างเงาทมิฬแผดเสียงย้อนกลับแบบนิ่มๆ
"แล้วทำไมล่ะห๊ะ! นังง่อย! เกิดมาไม่มีปัญญาเดินเองก็อย่ามาไล่อิจฉาชาวบ้านสิ! ดูเหมือนว่าวันนี้จะสว่างจนเห็นแกเลยแห๊ะ
Eดำ"
คำว่า "Eดำ" เข้าตอกฉึกลงบนใจน้อยของเงาทมิฑฬอย่างทันท่วงที
"ว้าย ที่บ้านไม่มีปัญญาซื้อไวทเทนนิ่งใช้"
"สงสัยแถวบ้านอยู่กลางถื่นสลัม ตัวเลยดำขนาดนี้"
"ถ้ามืดกว่านี้ไม่มีสกิลหายตัวก็ยังไม่เห็นเลยนะนี่"
"มิน่าไปอยู่ฝ่ายมืด เพราะถ้าอยู่ฝ่ายแสงคนอื่นจะคิดว่าเป็นสัมพเวสีมาขอส่วนบุญนิเอง"
"น่าสมเพชว่ะ เกิดมากล่ายเป็นอีง่อย"
"ต๊ายตาย ง่อยไม่พอ ขากรรไกรก็หุบไม่ลงด้วย"
"อนาถอ่ะ เสกได้แค่ลูกน้องดำๆเหมือนตัวเอง"
"ดำทั้งโคตรเลยอ่ะดิ"
"หน้าด้านอ่ะ ตอนกลางวันยังจะโผล่มาหใคนอื่นเห็นอีก"
"ดำอย่างนี้หาผัวไม่ได้หรอก โฮะๆ"คำสารพัดคำด่านับ10จากพวกนักเดินทาง(ไม่รวมอีเกย์นรก2ตัวนั่น)รุมตอกใจน้อยของเงาทมิฬกระหน่ำกว่าเดิมจนมันระเบิดออกมา
"โว้ยยยย ทีพวกเอ็งล่ะ โง่ให้ข้าสูบข้อมูลไปได้...!"
"ว่าไงนะ?" ทุกคนเลิกคิ้ว จ้องเขม็งไปที่มันทันที
"เปล่าๆ ไม่มี..."
"อย่ามาตอแหล! นังดำแถมง่อย บุพกาแกไม่สั่งสอนเหรอห๊ะ! ว่าไม่ควรเสื_กเรื่องชาวบ้านน่ะ! เวลาคนอื่นถามแล้วเสรือกจสตอเบอร์รี่อีก
ที่บ้านแกปลูกสตอร์เบอร์รี่ในปากรึไง ถึงได้ ตอแหล หน้าดานไร้ยางอายขนาดนี้ กากแล้วยังไม่เจียมมาหัวเระ เคี้ยกๆอีก
เหมือนอี4ขุนพลชะนีแตกนั่นอีกของฝ่ายแก ที่หัวเราะหึๆมา คิดว่าเท่เหรอ? อีนั่นก็ลอบแทงหลังคนอื่น แกก็ลอบลักข้อมูลชาวบ้าน
อะไรนะ อยากรู้มากขนาดนั้นเชียวเหรอ? แกจะเอาไปทำอะไร เอาไปทำประวัติขายตัวหาผัวไปเรื่อยๆจนติดเอดส์ตายHaใช่มะ!
ได้...! ชั้นจะบอกให้ก็ได้ เผื่อว่าจะได้อุทิศส่วนบาปส่วนกรรมให้สัมพเวสีแถวนี้ได้
เมื่อวานอีนักเวทย์ซวยตลอดปีนี่โดนผลไม้ปิศาจนรกแตกของนังปากตกส้วมนี่ใส่หน้า หน้าก็เลยกลายเป็นหน้าแบบแก...!"'แร๊งส์' โลวาน่านึกสะใจขึ้น
'เหมือนมันแอบด่าเราเลยนี่หว่า' ฮิโกะกับฟาเซียนึกขึ้นก่อนมองหน้ากัน ในขณะทีสาวๆที่เหลือกันกลั้นขำ
"หน้าแบบชั้น ยังไง?" นังเงาทมิฬเริ่มถามขึ้นตามความโง่ของมัน
"บอกให้เอาบาปให้แกก็ได้..."
หน้าตัวเชี่*ไง! อีคว าย!!!ทั้งหมดประสานเสียงพร้อมกัน
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด!!! แกด่าชั้นเรอะ!" มันเริ่มชะนีแตกโวยวายขึ้น
"ในที่สุดก็ชะนีแตกจนได้สินะ..." โลวาน่าสบถใส่หน้ามัน
"ทนไม่ไหวแล้ววว! นังเงาหมูทั้งหลายจัดการมัน!!!"
ทันทีที่เงาหมูบ้านๆยักษ์นับ10จะไล่เหยียบพวกทีมเดินทางให้ตา เนซึมิเดินเชิดดไปตรงหน้าแล้วยื่นเมล็ดทานตะวันพลางกล่าวว่า "เอามะ?"
พวกมันพยักหน้าก่อนจะรับมากินอย่างเอร็ดอร่อย แล้วก็ไปสวามิภักดิ์ฝั่งนัเดินทางก่อนที่จะสลายตัวไปแล้วแต่จะเรียกใช้อีก
เนซึมิกระตุกคิ้วเชิดใส่เชิงหยาม มันทนไม่ได้ถึงขีดสุดก็...
"จำไว้นะ!
วันนี้ฝากไว้ก่อนเถอะ...!" มันกล่าวประโยคตัวร้ายระดับกระจอกก่อนที่จะกระโดดหนีไป ทว่าขาทั้ง2ข้างถูกเหนี่ยวรั้งไว้ทันที
"พวกชั้นไม่ใช่ธนาคารจับลุกค้าทำผัวกสิกรนะจะบอกให้ แกถึงจะได้ฝากได้" โลวาน่าที่รั้งขาข้างซ้ายจากพื้นด่าขึ้นมา
"คิดจะหนีเหรอ ชั้นยังไม่สะสางเรื่องที่พวกแกขโมยข้อมูลHiaๆของพวกชั้นเลยนะ" เฟริน่าแสยะยิ้มขึ้น พลางในมือที่รั้งขาขวาตัวร้ายอยู่
"ปล่อยน้า~~!!!" มักนรีดร้องอย่างอนาถา
ร่างหนูยักษ์สปริงตัวขึ้นมาอยู่ตรงหน้าเงาทมิฬทันที ก่อนที่...
เพี๊ยะ!!!ฝ่ามือของหนูยักษ์จะประทับลงบนหน้าของนังเงาทมิฬจคอหมุน180องศา
"แกได้ตายศพไม่สวยแน่!" เนซึมิตบเกรียนมันจนร่างพุ่งแนบลงพื้น พลันดงตรีนสามัคคีก็เริ่มขึ้นอย่างสนุกสนาน
"มาๆพวกชั้นแจมด้วย!" อัลโฟ่กับฮิโกะวิ่งเข้ามาผลักทุกคนจนวงแตก พร้อมง้างเท้าขึ้นมา
ในจังหวะช่องว่างนั้นมันก็
"โอมมะลึกกุ๊บกิ๊บ! มะลึกกุ๊บกิ๊บ! จงกลายเป็นเงาที่ทะลุตัวคนได้!!!!" ทันใดนัน้ร่างของมันก็มีออร่าส าดควันขึ้น
ก่อนที่มันจะลุกตัวเอง แล้ววิ่งหนีเป็นรอเท้าหย่อมๆอย่างรวดเร็ว
"ตามมันปายยยย!!!" เฟริน่าตะโกนขึ้น ทั้งหมดจึงซอยฝีเท้าตามรอยเท้าไปอย่างว่องไว
ลอร์ดที่กำลังวิ่งออกไปหันมาจ้องเขม็งอีพวกนี้พลางชี้หน้าเชิงจ้องจับตาย ทำให้เกย์นรกทั้ง2กลืนน้ำลายลงคอดัง 'อึก'
ร่างเงามืดคล้ายผี ได้ทะลุตัวนักเรียนที่มาเข้าคิวรับอาหารเช้าในโรงอาหาร ทำให้ทุกคนเริ่มแตกตื่น
"เห้ยยย! ผีทะลุตัวข้า!" นร.ชายคนหนึ่งตะโกนขึ้นอย่างหวาดผวา
"กรี๊ดดดดดด!!!
ผีหลอกเช้าแสกๆ!!!"
ทันทีที่มีคนตะโกนคำว่า "ผีหลอก" คำเดียว เสียงในโรงอาหารเงียบลงก่อนที่จะ
"กรี๊ดดดดดดดดดดดด!!!"
"ไม่เอานู๋กลัวววววว ม่ายยย"
"นะโมตัสสะ ภะคะวะ...!"
"ว้ายยยย มันทะลุตัวช้านด้วย แง้ๆๆๆ!!!"สถานการณ์ในโรงอาหารเริ่มแตกตื่นขึ้น หยั่งกับผู้คนที่กำลังถูกระเบิดลงใส่หัวจนต้องอพยพกันยกใหญ่
ฝูงชนที่แหร่สะพรัดทำให้ยากต่อการไล่ตามไอเงานั่น มีเพียงแต่เนซึมิ โลวาน่า และวาเนซซี่ ที่สามารถฝ่าฝูงชนไปได้
โดยเนซึมิที่สามารถวิ่งทะลุสสารได้อยู่แล้ว โลวาน่าที่ใช้เขาวัวไบซันขวิดแหวกทางได้อย่างว่องไว และวาเนซซี่ที่ขี่ภูติวิญญาณรับใช้ของตนตามติด
ไปอย่างรวดเร็ว ส่วนพวกที่เหลือก็ได้แต่หาซื้อของกินอยู่แถวนั้นด้วยความเซ็งชีวิต
"จะหนีไปไหน~!!!" โลวาน่าตะโกนขึ้นหลังจากสามารถฝ่าฝูงชนทั้งหมดออกมาได้เสร็จ พลางไล่ตื๊อรอยเท้าเงาจนระยะประชิด
"หล่อนไม่ตายดีแน่ ฮว๊าซซซซซ!!!" เนซึมิตะโกนขึ้น พลางชาร์จพลังกะวิถีและเพ่งมืออกมาทลายต้นไม้มาทับเงานั่นจนหยุดวิ่งลง
"แกกกกก ชั้นไม่ยอมแค่นี้หรอก!" เงาทมิฬเริ่มฮึดสู้ เรียกเหล่าเงาแมลงหวี่ออกมา พุ่งใส่พวกเขา
"โลวาน่า! เนซึมิ! จัดการมันด้วย ชั้นจัดการทางีน้เองไม่ต้องห่วง!!!" ว่าเนซซี่ตะโกนขึ้น พลางเคาะกระดิ่งเรียกวิญญาณกบออกมานับ100
มาไล่กินแมลงวัน ซึ่งยิ่งกินมากก็ยิ่งเพิ่มพูนพลังวิญญาณของวาเนซซี่ได้มาก จึงไม่ต้องห่วงเรื่องพลังจะหมด
"โอเค!" ทั้ง2ตอบรับ พลางวิ่งประสานไปกระโดดถีบมันอย่างพร้อมเพรียง
ฝีเท้าเล็กของฟาเซียที่วิ่งตามมา ก่อนที่จะตะโกนเรียก
"ชั้นมาแล้ววว!!!"
"ฟาเซีย! ปิดฉากเลย~!" เนซึมิกระชากคอมัน แล้วโยนขึ้นฟ้า
"งั้นขอแสดงสกิลที่ชั้นพัฒนาเลยนะ..." ฟาเซียยิ้มกระหยิ่มก่อนตั้งท่าร่ายเวทย์ขึ้น
"โกเลม~! อิโวลูชั่น แปลงร่างงงงงงง" วิ้ง....!
"ยาราไนก้ามอน~♥" ไม่มีเสียงตอบรับใดๆจากคนที่เหลือ...
และแล้ว เหล่านักเรียนที่วิ่งหนีก็มาเห้นฉากนี้พอดี...
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!!!" ทั้งหมดประสานเสียงพร้อมกัน(ยกเว้นเจ้าของ)
"ไม่เอา! ผมไม่อยากเสียพรหมจรรย์!!!"
"ม่ายยยยยย เสื่อมโค่ยยยย"
"ว้ายยยยยยยย อย่าหันมาทางนี้น้า~!""อะไรกัน? สกิลใหม่ของชั้นมันไม่ดีตรงไหนยะ?" ฟาเซียเริ่มกล่าวขึ้นอย่างพอใจ
"เสียหายสุดๆเลยแหละ! นังปากตกส้วม!" โลวาน่าและเนซึมิตะโกนด่าขึ้นพร้อมกัน
"ยังไงก็ตาม ฆ่ามันก่อนจะดีกว่า" โลวาน่าหันไปชี้ร่างเงาทมิฬที่ลอยล่องอยู่บนท้องฟ้า
"โอเคๆ งั้นไปเลย! ยาราไนกามอน! (ตั้งชื่อตามเหตุวิสัย)"
ทันทีที่เจ้านายปากตกส้วมออกคำสั่ง ยาราไนกามอนก็ชัก____เทียมของมันออกมา แล้วกระโดดไปหาเงาทมิฬ....
...(ตัดฉากเพื่อไม่ให้กระทู้ติดเรท)....ศพของเงาทมิฬที่หาดขีพรหมจรรย์แหกจนตายHa ค่อยๆร่วงลงมาแทบเท้าเนซึมิและโลวาน่า
"วันหลังจำไว้ด้วย! อย่าคิดจะมาแหยมกะพวกชั้นอีก!" เนซมิใช้นิ้วดีดหัวศพมันจนกระจุบเป็นผุยผง
ทว่า... ร่างของมันค่อยๆกลายเป็น....
"อุโซด้า~♥ ฆ่าๆๆๆๆ ฮิๆ" ร่างของอีนู๋เรนะตัวเดียว แต่มีออร่ารอบปังตอแสดงถึงความกุโระที่เก่งกาจมากขึ้นปรากฏออกมาควงปังตออย่างสนุกสนาน
ตายHaแระ ทำไงดี...=[]=
