[กิจกรรม] ตามล่าอัญมณีสีรุ้ง [No.000

-14-

“โอ๊ย~เหนื่อยชะมัดยาดเลย...เมื่อไหร่จะเจอบ้านคนบ้างเนี่ย”

ฉันพึมพำออกไปทั้งๆที่กำลังเดินหน้าต่อไปอย่างตั้งอกตั้งใจ ก็ทำไงได้ล่ะมันเหนื่อยจริงๆนี่น๊า ถึงรู้เส้นทางก็ใช่ว่าจะรู้ว่าอะไรอยู่ตรงไหนนี่ - -

งานนี้ถือเป็นบทเรียนเลยล่ะ ผจญภัยไม่มีเสบียงก็ลำบากเกินไป ชีวิตมันช่างรันทดจริงๆเลยน๊า เกิดมาก็มีน้องสาวที่จู้จี้จุกจิกน่ารำคาญ...แค่นี้ไม่รันทดเท่าไหร่มั้ง = = ก็ดีนะที่ยังมีพี่ชายพี่คอยดูแลอยู่ พี่เค้าดีเกินจิตนาการจริงๆเลย ถ้าพี่อยู่ข้างๆในตอนนี้...คงจะดีสินะ...

เอ๊ะ! จริงสิฉันเป็นถึงลูกสาวคนกลางของตระกูลเดวิล ตระกูลที่ขึ้นชื่อด้านการปราบปีศาจที่มีชื่อเสียงนี่น๊า น่าจะเรียกปีศาจมาเป็นพาหนะซะเลย หึๆ

“อะไรดีน๊า...อ๊า~ เจ้านี่ละกัน อัญเชิญปีศาจ! ยักษ์ภูเขาเท็นกุ ~!”

ทันทีที่ฉันกล่าวคำอัญเชิญยักษ์ตัวใหญ่ที่มีลำตัวเป็นสีน้ำตาลอ่อนๆ รูปร่างสูงเท่าๆกับเสาไฟฟ้า ก็ปรากฏตำอยู่ตรงหน้า...มันน่ารักจริงๆนะ ><

“ฮึ๊บ!” ฉันกระโดดเบาๆขึ้นบนฝ่ามือของเจ้ายักษ์ มันค่อยๆยกร่างของฉันขึ้นไปนั่งบนบ่าของมันช้าๆ ฮะๆ ดีจังที่เราส่งผ่านความรู้สึกถึงกันได้ ฉันไม่ต้องออกคำสั่งมันก็รู้ละ อิอิ ดีจัง...

...ผ่านไป 1 ชั่วโมง...

“เฮ้อ~…” ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่หลังจากที่ขี่หลังเจ้ายักษ์ภูเขามานาน ก็มันหน้าเหนื่อยใจนี่เนาะ เดินทางมาตั้งนานยังไม่เจอใครซักคนเลย แบบนี้จะกลับบ้านได้ยังไงกันล่ะ

ถึงฉันจะชอบผจญภัยก็จริงนะ แต่ไม่ใช่คนเดียวนะ - - ตอนไหนจะเจอคนซักทีนะ ขอเจอคนเดียวก็ยังดีน๊า~ TT มันเหงานี่น๊า ไม่มีเพื่อนคุยแบบนี้นานๆมันรู้สึกยังไงไม่รู้ ถึงฉันจะชอบความเงียบก็ใช่จะอยากอยู่เงียบๆนานๆนะ เฮ้อ~ คนไปไหนหมดนะ

“อะไรกันว๊า~ ป่านี้มันยังไงกันแน่เนี่ย เดินมาตั้งนานทำไมวนมาที่เดิมแวะ~”

เอ๊ะ! เมื่อกี้...เมื่อกี้มัน...เมื่อกี้มันเสียงคนนี่น๊า อยู่ไหนนะ ต้องหาตัวให้เจอให้ได้!

“อัญเชิญปีศาจ ไคมาทาจิ!”

ทันใดนั้นภูติลมที่รูปร่างคล้ายๆแมวแต่เคลื่อนไหวได้รวดเร็วปานพายุก็ปารกฎตัวขึ้นต่อหน้า แน่ๆนอนฉันไม่รอช้ารีบสั่งการทันที

“ไคมาทาจิ ตามหาเจ้าของเสียงเมื่อกี้ให้ฉันด้วย ฝากด้วยนะภูติของฉัน...”

เพียงคำพูดเล็กน้อยของฉันภูติลมกับหายวับไปทันที ฉันก็ได้แต่หวังว่ามันจะหาเจ้าของเสียงนั่นเจอนะ

“นี่เจ้ายักษ์เดินต่อไปเถอะเดี๋ยวพอภูติเจอก็พามาหาเราเองแหละ”

ฉันออกคำสั่งกับยักษ์ภูเขาทันทีหลังจากที่ภูติลมออกไปได้ไม่นาน หวังว่าภูติคงจะเจอคนๆนั้นนะ...

“หิวจัง...”ฉันพึมพำเบาๆก่อนจะค่อยๆหยิบการ์ดผลปีศาจขึ้นมา

“กินเจ้านี่จะหายมั้ยนะ...เฮ้อ~ อัญเชิญต้นบรูโน~”

ฉันกล่าวคำอัญเชิญออกไปเบาๆเพราะตอนนี้หิวมากๆไม่มีแรงจะตะโกนเลยล่ะ และแล้วต้นบรูโนก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าพร้อมผลบรูโนที่ตกใส่มือของฉันโดยอัตโนมัติแล้วต้นบรูโนก็หายไป

ฉันกินกินผลปีศาจสีม่วงอ่อนๆอย่างเอร็ดอร่อยจนอิ่ม อ๊า~ เวลาหลังอาหารมันมีความสุขจริงๆ - - ก็นะไม่ได้กินอะไรมา 5 ชั่วโมงแล้วนี่ แล้วไอผลบรูโนเนี่ย ความสามารถมันคืออะไรกันน๊า

‘วิ้ว~~~’ เอ๊ะเสียงลมนี่

“อ๊ากกก~ ปล่อยชั้นนะไอแมวบ้า ปล่อย~ ว๊าก~~~”

นั่นเสียงที่ได้ยินนี่น๊า เจ้าภูติใช้การได้จริงๆด้วย อิอิ แต่เอ๊ะ ทำไมเสียงดูหวาดกลัวปนตกใจอย่างนั้นล่ะ รีบไปดูหน่อยดีกว่า

แว๊บ ~ พรึ่บ~!

“อะไรน่ะอะอ่าวนั่นมนุษย์นี่ = = คนนี้หรอที่ฉันได้ยินเสียงน่ะ (. .)”

ฉันทำหน้าอึ้งนิดหน่อยสักพักก่อนจะรู้สึกตัวว่าตัวเองมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง เอ๋~ เท่าที่จำได้ตอนนั้นฉันเห็นแสงสีส้มๆปรากฎตรงหน้าตอนที่คิดจะมาหาเจ้าภูติกับเจ้าของเสียงนี่น๊า

หรือว่าความสารถของผลบรูโนที่สร้างประตูมิติให้หายตัวไปมาได้นะ เอ๊~ เฮ้อ ช่างเถอะ ว่าแต่เค้าท่าทางช๊อคหนักเลยนะนั่นน่ะ (. .)

จิ้มๆ~ ฉันเอามือจิ้มที่ใบหน้าของเค้าเบาๆ เพราะกลัวว่าเค้าจะตกใจเอาน่ะสิ คนแบบนี้ขนาดภูติยังกลัวเลยนี่ (. .)

“โอ๊ย~” ชายผมกระเชิงนิดหน่อยสีดำสนิท สวมชุดจอมเวทย์ยาวถึงหัวเข่า นัยน์ตาสีดำสนิทค่อยๆเปิดขึ้นช้าๆพร้อมความตกตะลึงกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า

“O_O ธ..เธอเป็นใครน่ะ!” ตกใจซ้ำสองหรอ - - ฉันหน้ากลัวตรงไหนป่าวหว๊า - -

“สวัสดี ชั้นฟาเซีย เดวิล เรียกฟาเซียก็ได้นะ ยินดีที่ได้รู้จัก ^^ ” ฉันพยามแนะนำตัวอย่างร่าเริงเพราะหวังว่าเค้าคงจะหายตกใจหรือกลัวลงบ้าง

“อ..เอ่อ...หวัดดี ชั้น ยาฮิโกะ หรือ ฮิโกะ ยินดีที่รู้จัก”

“เหมือนเคยได้ยินชื่อนายจัง ช่างเถอะ ว่าแต่นายสนใจ จะร่วมเดินทางกับชั้นมั้ย ^^” หวังว่าจะสนนะ ยิ่งเหงาๆอยู่ด้วย

“เอิ่ม...ก็ดีนะ ชั้นก็อยากมีเพื่อนเหมือนกัน” O_o เย้! มีเพื่อนแล้ว ><

“เอ๊ะ! หูเธอน่ะซี้อมาเท่าไหร่อ่ะ สวยดีนะ ท่าทางแพงด้วยอ่า โห~”

= = หลังจากฮิโกะพูดเค้าก็รีบลุกขึ้นมาจีบหูฉันทันที นี่เค้าประสาทรึไงเนี่ย - -

“ตาบื้อเอ้ย! นี่หูจริงนะ ไม่ใช่ของปลอม ! = =# ”

“อ่าว งั้นหรอ ไม่น่าล่ะถึงได้นุ่มกว่าปกติ (‘ ‘ )”

ฮิโกะปล่อยมือจากหูของฉันทันทีที่ฉันตะคอกใส่ตอนนั้น และตั้งหน้าตั้งตามองหน้าฉันตาไม่กระพริบ = =

“มีอะไรหรอ หน้าชั้นมีอะไรติดอยู่รึไง - -.”

“ป...เปล่านิ หูจริงนี่แสดงว่าเธอเป็นเอลฬ์ล่ะสินะ เอิ่ม..”

เพิ่งรู้หรอตาทึ่ม มาจากโลกไหนของเค้าเนี่ยทำไมถึงว่าหูชั้นเป็นหูปลอมไปได้ - -

“ขึ้นมาสิ” ฉันบอกกับฮิโกะทันทีที่ขึ้นไปบนตัวของยักษ์ภูเขาเรียบร้อย

“ไม่ต้องหลัวหรอกน่าฮิโกะ ยักษ์นี่มันไม่กินนายหรอก”

“อืม” ฮิโกะค่อยๆเดินขึ้นบนมือของยักษ์ภูเขาช้าๆ ท่าทางจะเกร็งๆนะนั่น

โครก~

“เสียงอะไรน่ะ - -.” ฉันอุทานออกไปทันทีที่ได้ยินเสียงแปลกๆจากทางฮิโกะ

“แหะๆ เสียงท้องชั้นเองแหละ”

“= = หิวก็บอกสิฮิโกะ ถึงนายจะเป็นผู้ชายก็ใช่ว่าจะไม่กินอะไรได้เป็นวันๆนะ เดี๋ยวเอาอาหารให้แปปนึงนะ... อัญเชิญต้นเปรู ~” ทันทีที่ฉันอัญเชิญ ต้นเปรูก็ปรากฏต่อหน้าเหมือนต้นไม้ต้นอื่นๆ แล้วหายแว๊บไปโดยทิ้งผลเปรูสีเพลิงไว้ในมือให้ฉัน

“อ๊ะนี่ ผลเปรูกินซะสิ ลูกเดียวก็อิ่มแล้วล่ะ” ฮิโกะรับผลเปรูไปอย่าง งงๆก่อนจะค่อยกินผลเปรูอย่างเอร็ดอร่อย

“อร่อยจัง ผลไม้นี่มันอร่อยกว่าอะไรที่ชั้นเลยกินเลยนะเนี่ย^o^”

“เว่อละ ผลปีศาจมันไม่อร่อยขนาดนั้นหรอกน่า - -”

“อะไรนะ เมื่อกี้เธอว่าผลปีศาจงั้นหรอ” เสียงของฮิโกะตะกุกตะกักเล็กน้อย ท่าทางกลัวๆนะนั่น - -

“อืม ทำไมอะ - -”

“แล้ว...แล้วชั้นจะเป็นอะไรมั้ยเนี่ย O[]O”

“ไม่หรอกน่าผลปีศาจถึงจะมีอำนาจแตกต่างกันตามผลแต่ก็ไม่ร้ายแรง” ฉันตอบปัดๆไปเพราะกลัวฮิโกะจะสติแตกเพราะผลปีศาจที่กินเข้าไป

“แล้ว...แล้วมือชั้นมันเป็นอะไรล่ะ” เอ๊ะ! ฉันตกใจเล็กน้อยกับสิ่งที่ฮิโกะพูด จึงค่อยๆมองดูที่มือของฮิโกะ ปรากฏว่า 1 ส่วน 4 ของปลายเล็บฮิโกะ มันเหมือนจะค่อยๆจางหายไป เพราะมันดูบางจะสามารถมองทะลุได้

แรกๆฉันคิดว่ามันอาจเป็นผลที่ทำให้ล่องหน แต่ต้องชะงักเมื่อฉันก็เป็นเหมือนกันกับที่ฮิโกะเป็น ท่ามกลางความตกตะลึงของเราทั้งคู่ ฉันก็คิดอะไรบางอย่างได้

“ฮิโกะ...บางทีเราอาจจะมีเวลาจำกัดในโลกแห่งนี้”

“ห๊ะ! อะไรกันน่ะ ถ้าเป็นแบบนี้ก็แสดงว่ามันต้องมีเรื่องอะไรบางอย่างเกิดขึ้นในโลกแห่งนี้น่ะสิ”

“ชั้นก็คิดแบบนั้นนะ เพราะบางทีเวลามันอาจจะเป็นตัวชี้วัดว่าเราจะสามารถหยุดสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นได้มั้ย”

พรึ่บ!

“อะไรน่ะ...ฮิโกะ ฮิโกะ นายอยู่ไหนน่ะ!” ฉันตะโกนออกไปสุดเสียงเมื่อพบว่าเพื่อนคนแรกได้หายตัวไปอย่างไม่บอกกล่าวเลยซักคำ

“ชั้นอยู่นี่~” เอ๊ะ O_O ฉันตกตะลึงสักพักก่อนฮิโกะจะพูดขึ้นทำให้ฉันหลุดจากภวังค์

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นน่ะฟาเซีย ทำไม...ทำไมชั้นถึงกลายเป็นเหยี่ยวไปได้ล่ะ!” ตะโกนเข้าไปหูจะแตกแล้วนะ - -

“เอ่อ...ชั้นคิดว่า มันน่าจะเป็นผลของผลปีศาจน่ะ ไม่ต้องห่วงนะอีกซัก 1-2 ชั่วโมงนายก็คงกลับเป็นปกติแล้วล่ะ ^^”

“ว่าไงนะ! นี่ชั้นจะต้องเป็นแบบนี้ไปถึง 2 ชั่วโมงเลยหรอ ฟาเซียเธอต้องรับผิดชอบนะ เธอเอาผลอะไรมาให้ชั้นกินเนี่ยห๊ะ แล้วถ้าชั้นไม่กลับเป็นเหมือนเดิมจะทำยังไงเล่า!”

เฮ้อ...ได้เพื่อนแบบนี่ เวลาเกิดอะไรขึ้นจะรอดมั้ยเนี่ย...

_________________________________________________________________________________________________

ไม่รู้จักเจอใครดีเอาคนต่อไปซะเลย Evil

มันเน่าป่าวอ่ะ Sad