-11-
ฉันกับตุ๊กตาตกมาอยู่ที่ระเบียงทางเดินที่มืดมากแห่งหนึ่ง ฉันพยายามคิดว่ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ฉันได้ว่าฉันกำลังจะไปที่เมืองเซาเทิร์นไซ เพื่อไปธุระ แล้วก็โดนหลุมบ้าๆนั่นดูดมา ชิ... มันเป็นเรื่องที่สำคัญมากแท้ๆ ทำไมมันต้องเกิดอะไรบ้าๆแบบนี้ด้วยเนี้ยยยยยย !
“ท่านวาเนซค่ะ” ตุ๊กตาของฉันพูดขึ้นมา
“อะไรเล่า !”ฉันตะคอกกลับไปด้วยความหงุดหงิด
“คือ... ดิชั้นเห็นแสงจากโคมไฟน่ะค่ะ” มันชี้ไปที่แสงเล็กๆแสงหนึ่ง อยู่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลมาก มันกำลังเดินมาทางนี้ !
“’งั้นก็รีบซ่อนสิย่ะ ! อยู่ให้คนอื่นจับได้หรือไง !”หลังจากพูดจบ ฉันพยายามหาที่ซ่อนที่ระเบียงทางเดิน ‘มืดซะมัด’ ฉันคิดพลางเอามือคลำไปตามทางเดินที่มืดนี้ แล้วก็เจอลูกบิดประตู ฉันไม่คิดอะไรมาก รีบเปิดเข้าไปซ่อนตัวอยู่ข้างในพร้อมกับตุ๊กตาทันที
ฉันนั่งพิงประตูอยู่เงียบๆ พยายามลดเสียงลมหายใจของตัวเองที่กำลังหายใจอย่างเร็วด้วยความกลัวให้เบาที่สุด แล้วแสงนั้นก็มาหยุดอยู่ที่หน้าประตูห้องนี้ ฉันเห็นได้จากแสงที่มันลอดมาใต้ช่องประตู มันเอ่ยอะไรบางอย่างออกมา
“เมื่อกี้ว่าได้ยินเสียงมาจากตรงนี้นี่หน่า...” เสียงแหบแห้งเอ่ยขึ้น แล้วแสงที่ลอดช่องประตูมาก็ค่อยๆหายไป ‘มันน่าจะผ่านไปแล้วสินะ’ ฉันคิดแล้วถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก แล้วกวาดตามองไปรอบๆห้องที่มืดมิด แล้วก็ได้ยินเสียงหนึ่งพูดขึ้นมา
“เธอก็เข้ามาซ่อนเหมือนกันงั้นหรอ ?” เสียงแหลมเล็กพูดขึ้นมาจากมุมห้อง
“นั่นใครน่ะ !”ฉันเอ่ยขึ้นอย่างระแวง
“ไม่ต้องกลัว ชั้นไม่ทำอะไรเธอหรอก ว่าแต่... เอาบ้างมะ ?” แล้วห้องทั้งห้องก็สว่างขึ้น ฉันเห็นหนูแฮมเตอร์ ไม่สิ... เรียกอย่างนั้นคงไม่ได้ เพราะมันตัวสูงกว่าฉันที่นั่งอยู่ซะอีก มันยื่นเมล็ดทานตะวันให้ฉัน ฉันก็รับมา แต่ยังไม่ไว้ใจมันเท่าไหร่
“แกคือ ?”ฉันถามออกไป
“ชั้น เนซึมิ แล้วเธอล่ะ ชื่ออะไร”
“ชั้น เนซซี่ วาเนซซี่ ไอซ์วาน และ ยัยนั่นก็คือเบ๊ของชั้น ชื่ออะไรก็ไปถามกันเองนะ”ฉันพูดแล้วชี้ไปที่ตุ๊กตา
“อื้ม” เนซึมิพยักหน้าแล้วหันไปมองตุ๊กตาของฉัน
“ชั้นถามอะไรอย่างสิ”
“หืม ? อะไรล่ะ”
“ที่นี่ที่ไหน ?”
“อ้าวเธอไม่รู้หรอกหรอ ?”
“เถอะน่า ถามแล้วก็ตอบมาเถอะ”
“ที่นี่คือโลกเกลมิลเลียน แล้วห้องที่เราอยู่กันนี้คือคลังแสงของอีตุ๊ดหาผัวตัวนึง ห้องนี้อยู่ในโกดังเก็บของในโรงเรียน The Jewel ส่วนไอ้เสียงเมื่อกี้นั่น ภารโรงกริมม์ ของโรงเรียนนี้ ไอ้บ้านั่นทำตัวโหดชะมัด... “ ฉันมองเนซึมิที่กำลังพูดไปอย่างยาวเหยียดแล้วเริ่มสับสน ตกลงนี่ฉันหลุดเข้ามาในโลกซ้อนทับงั้นหรอ ?
โลกซ้อนทับที่ว่า มันเป็นตำนานที่เล่ากันในหมู่บ้านของฉัน ว่ามีมนุษย์คนหนึ่งที่โลกของฉัน ได้ค้นพบถ้ำประหลาด ที่เดินเข้าไปแล้ว จะไปโผล่ที่อีกโลกหนึ่ง ซึ่งโลกนั่นจะเต็มไปด้วยดอกไม้ที่สวยงาม และสัตว์ประหลาดที่น่ากลัว มนุษย์คนนั่นก็เดินทางไปพบกับพ่อมดคนหนึ่ง พ่อมดตนนั้นอ้างว่า ตนเองมีอัญมณีที่สามารถทำให้ขออะไรก็สามารถเป็นจริงได้ และขอให้มนุษย์คนนั้นช่วยเป็นผู้นำให้ที เพราะตนเองไม่สามารถใช้อำนาจของอัญมณีนั้นได้ มนุษย์ผู้หลงใหลในยศอำนาจจึงตอบตกลง และรับอัญมณีมา มนุษย์คนนั้นใช้อำนาจของอัญมณีทำสงครามกับคนในโลกที่ซ้อนทับ แต่ทว่า เกิดความผิดพลาดจากการใช้อำนาจของอัญมณี อัญมณีเลยแตกออกมาเป็นเสี่ยงๆ ทำให้เกิดการสั่นสะเทือนไปยั่งโลกที่ซ้อนทับกันทุกๆที่ และถ้ำนั่นก็ถล่มลงมา เหลือเพียงแต่ตำนานที่เล่ากล่าวกันมานั่นเอง...
“นี่เนซซี่ เธอได้ฟังชั้นพูดไหมเนี้ยยยย !” เนซึมิวีนออกมา
“อ่อ ขอโทษที พอดีคิดอะไรเพลินๆไปหน่อย... ว่าแต่ เนซึมิ เธอใช่เนซึมิเดียวกันกับที่มีค่าหัวสูงๆอยู่ตอนนี้ใช่ไหม พอดีชั้นคุ้นๆหน้านายน่ะ”
“เอ๋ ? เธอรู้เรื่องค่าหัวชั้น งั้นก็แปลว่า เธอมาจากโลกเดียวกับชั้นงั้นสิ !?”
“อืม จะว่างั้นก็ได้มั้ง... ทำไมนายรู้เรื่องเกี่ยวกับโลกนี้เยอะจัง”
“ก็ไม่อะไรหรอก ชั้นแค่แอบหนีออกไปหาเอกสารในโกดังแห่งนี้มาอ่านให้พอรู้เรื่องน่ะ แต่ยังไม่อยากออกไปไหนสักเท่าไหร่ เพราะชั้นไม่รู้เรื่องโลกนี้มากนัก อาจจะเกิดเรื่องได้น่ะ”
“อ๋อ...”
“นี่ๆ เราลองออกไปกันดูมะ” เนซึมิถามขึ้น
“หืม ? ไม่รู้สิ แล้วแต่นายล่ะกัน เพราะชั้นไม่รู้อะไรมาก”
“งั้นเราออกไปข้างนอกกันเถอะ เพราอย่างน้อยเกิดเรื่อง ชั้นก็มีเพื่อน ฮ่าๆ”เนซึมิหัวเราะเสียงดัง แล้วลากชั้นออกมาจากห้อง ตุ๊กตาของชั้นก็ลอยตามมาติดๆ
ชั้นไปมองไปรอบ เพราะกลัวว่าภารโรงจะออกมาอีก
“ฮ่ะๆ ไม่ต้องกลัวภารโรงหรอ ตอนนี้มันไม่อยู่ล่ะ”
“อื้ม”
เนซึมิลากฉันมาที่ตลาด ฉันได้ยินเนซึมิบ่นพึมพำเบาๆเหมือนพูดกับตัวเองทำนองว่า อยากได้เมล็ดทานตะวันเพิ่ม ชั้นก็เดินตามเนซึมิมาเรื่อยๆและแขนอีกข้างก็กอดตุ๊กตาไว้แน่น เพราะคนเยอะมากที่ตลาดนี้ ฉันกลัวว่ามันจะหายไป
“เจอล่ะ > O <” เนซึมิพูดแล้วเดินตรงไปยังร้านขายอาหารสัตว์เลี้ยง(?) แล้วเข้าไปพูดกับเจ้าของร้าน คงจะซื้อเมล็ดทานตะวันอย่างที่พูดมั้ง
ฉันพยายามเบียดคนแล้วเดินตามเนซึมิเข้าไปในร้านแต่ดันเกิดเรื่องขึ้นซะก่อน...
“เฮ้ย ยัยนี่ หาเรื่องหรอ มาเหยียบตีนกันน่ะ ขอโทษสักคำก็ไม่มี - -^!!!”ผู้ชายคนนึงพูดขึ้นมา มันตัวใหญ่มาก หัวโล้น และมีรอยแผลเป็นที่แก้มซ้าย หน้าตามันเลยดูโหดโฉดชั่วมากกกกก ฉันว่าหน้ามันคล้ายๆปลาหมออยู่นะ
“นี่ ไม่คิดจะขอโทษไง มัวแต่เงียบอยู่ได้ แกเป็นใบ้หรอฮ่ะ ยัยนี่- O -^!!!”แล้วมันก็เอื้อมมือมาเพื่อจะตบหน้าฉัน ในขณะที่ฉันกำลังจะสู้ตอบนั้น เนซึมิก็วิ่งมาดึงตัวฉันไปซะก่อน
“ชั้นก็คิดว่าเธอหายไปไหน ทำไมมามีเรื่องแถวเน้ !”เนซึมิวีนใส่ฉัน... อีกแล้ว แล้วก็ลากฉันหรีจากไอ้หน้าปลาหมอนี่ แต่มันพยายามวิ่งตามฉันมา เอิ่ม... เป็นฝูงเลย...
ฉันไม่เข้าใจ แค่เหยียบท้ากัน แถมไม่ได้ตั้งใจซะหน่อยทำไมต้องพาฝูงปลาหมอมาไล่กัดฉัน วิ่งหนีเหนื่อยนะเนี้ย
“ทำไมไม่ให้ชั้นสู้อ่ะ - -*”ฉันถามเนซึมิออกไป
“ก็ในตลาดทางการเขาห้ามไม่ให้ใช้เวทมนต์นะสิ ถ้าใช้จะโดนจับนะเธอ - 0 -*”
“อ๋อ... กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด!!!”ฉันกรีดร้องอย่างตกใจเมื่อมีมีดขวางผ่านหัวฉันไปเพียงนิดเดียว = [] =!!!
ฉันหันหน้าไปข้างหลังแล้วด่ามัน “แกจะบ้าเร๊อะ !!! ใครสอนให้ใช้มีดอย่างนี้ย่ะ !!!”
“แล้วเธอจะไปด่ามันทำไมเล่า !!!”
แล้วเนซึมิก็ลากฉันออกไปจากตลาดซะไกลเลยหละ...
บทนี้เน่ามาก ดีแต่ยาว(มั้ง) - -
ตุ๊กตาก็บทหายแง้ว
ปล้ำลิง. อัดเพลงแล้วมีเสียงอย่างอื่นติดมาแง้ว ต้องอัดใหม่ - -
ว่าแต่ถ้าสมมติเราแต่งตัวเองตายแปลว่าเราก็ต้องเลิกแต่งหรือว่าแต่งต่อ
