เผลออ่านตั้งแต่ตอนแรกยันตอนล่าสุด หยุดไม่อยู่

ต้องรอให้เมยุซังมาอัพอีกซะแล้ว 

ชิ้นที่14: เครื่องดื่มสูตรพิเศษ มาพร้อมเลือดที่สาดกระเซ็น

MA[Ұ]: โอยย อากาศร้อนจังเลย ตู้เย็นก็ดันมาเสียอีก
แบบนี้ก็ไม่มีอะไรเย็นๆ มาไหลผ่านคอเลยสิเนี้ย
ไปนั่งชิวๆ ที่ร้านลุงบรีฟดีกว่า

กริ๊ง! กริ๊ง! (เสียงกระดิ่งที่ติดอยู่เหนือบานประตูดังขึ้น
พร้อมกับปรากฏร่างห่อเหิ่ยวหมดแรงของเมย์)

บรีฟว้อนท์: กลับมาแล้วหรือครับคุณหนู
MA[Ұ]: หนูบอกไปแล้วไงคะ ว่าคำพูดที่เหมือนการ์ตูนแบบนั้น
ใช้ไม่ได้หรอกค่ะ

บรีฟว้อนท์: แหม่ ลุงก็คิดว่าพวกวัยรุ่นอย่างคุณหนูจะชอบซะอีก
MA[Ұ]: หวังว่าลุงคงจะยังไม่ได้เอาใช้กับใครนะคะ
หนูชักเริ่มจะเป็นห่วงธุรกิจร้านลุงบรีฟขึ้นมาบ้างแล้วหละค่ะ

บรีฟว้อนท์: ลุงยังไม่ได้เอาไปใช้กับใครหรอกครับคุณหนู
วันนี้จะรับอะไรดีครับคุณหนู
MA[Ұ]: ขอน้ำมะนาวเปรี้ยวๆ แก้วนึงค่ะ
แล้วก็เลิกเรียกหนูว่าคุณหนูซะทีนะคะ
ฟังลุงบรีฟพูดแล้วหนูขนลุกเลยค่ะ

บรีฟว้อนท์: ใช่สิ ลุงมันแก่แล้วนี่ ลุงมัน 30 แล้วนี่
ถ้าเป็นพวกหนุ่มเกาหลีเอ๊าะๆ สิบเจ็ดสิบแปดหละก็
ถูกใจหนูเมย์เลยสิท่า
MA[Ұ]: จะใครหนูก็ไม่ชอบทั้งนั้นแหล่ะค่ะ!!!

บรีฟว้อนท์: ฮ่าๆๆ ขอโทษด้วยแล้วกัน สงสัยลุงคงจะแหย่แรงไปหน่อย
แต่โทษลุงคนเดียวไม่ได้นะ ต้องไปโทษเจ้าคิวโคล่อนด้วย
เจ้าคิวโคล่อนมาบอกลุงว่า หนูเมย์ชอบการ์ตูนแนวนี้
เลยอยากให้ลองเจอในชีวิตจริงบ้าง จะได้รู้สึก
MA[Ұ]: ไม่จริงเลยค่ะ หนูไม่ชอบแนวนี้ซักหน่อย
หนูชอบทุกแนวต่างหาก

บรีฟว้อนท์: ฮ่าๆๆ สรุปว่าชอบสินะ น้ำมะนาวใช่มั้ย
รอแปปนึงนะหนูเมย์
MA[Ұ]: ค่า!

รอไปประมาณ 1 นาที



บรีฟว้อนท์: น้ำเย็นๆ ได้แล้วนะหนูเมย์
MA[Ұ]: เอ๋!!? หนูสั่งน้ำมะนาวนะคะ
ลุงบรีฟเอาน้ำอะไรแปลกๆ มาให้หนูอีกแล้วคะเนี้ย

บรีฟว้อนท์: ก็หนูเมย์บอกว่าขอเปรี้ยวๆ
ลุงคิดว่าน้ำมะนาวยังเปรี้ยวไม่พอลุงก็เลย
ยกน้ำสูตรใหม่ที่พึ่งคิดได้เมื่อเช้า
มาเสริฟ์หนูเมย์เป็นคนแรกเลย ขอตั้งชื่อว่า
"น้ำสตอเบอร์รี่ซิตริก" ก็แล้วกัน ดีใจมั้ยหนูเมย์
MA[Ұ]: ไม่ดีใจซักนิดเลยค่ะ ลุงบรีฟแน่ใจนะคะ
ว่านี้คือน้ำสตอเบอร์รี่จริงๆ ทำไม มันถึงได้
มีสีม่วงชวนหดหู่แบบนี้หละค่ะ รสชาติก็คงจะ
ย่ำแย่พอๆ กับสีน้ำแน่ๆ เลย หนูว่าขอเปลี่ยนเป็นน้ำมะนาวอย่างเดิม
จะดีกว่านะคะ

บรีฟว้อนท์: หนูเมย์ช่วยชิมให้ลุงที
ขนาดลุงยังไม่กล้าชิมมันเลย
MA[Ұ]: ขนาดลุงบรีฟยังไม่กล้าชิม แล้วหนูจะกินมันลงได้ยังไงหล่ะคะ
แบบนี้ต้องรอคุณคิวโคล่อนมาชิมอย่างทุกทีแล้วหละค่ะ

กริ้ง! กริ้ง!

Q: ชั้นอยู่นี้แล้วไง เมื่อกี้ใครบังอาจเรียกชื่อชั้น
MA[Ұ]: ตายยากจังเลยนะคะ คุณคิวโคล่อน
มาก็ดีแล้วค่ะ ช่วยชิมน้ำสูตรใหม่ของลุงบรีฟทีค่ะ

Q: น้ำสีม่วงๆ นี้สินะ ชั้นจะชิมมันหละ
MA[Ұ]: กินเยอะๆ เลยค่ะ ไม่ต้องเหลือเผื่อเรานะคะ

บรีฟว้อนท์: ลุงว่า โทรเรียกรถโรง'บาลเลยดีกว่า
คราวทีแล้วลุงจำได้ว่านอนให้น้ำเกลือไปครึ่งอาทิตย์เลย กว่าจะได้ออก
MA[Ұ]: คราวหน้า่ก็อย่าทำน้ำประหลาดออกมาขายสิคะ
มองโลกกว้า่งๆ แล้วรับน้ำจากที่อื่นมาขายบ้างก็ได้ค่ะ

Q: ฮ้า~ เปรี้ยวซาบซ่าได้ใจ จนแสบลิ้นเลย ไม่เชื่อลองดูสิ
MA[Ұ]: จริงหรอคะ ไม่น่าเชื่อเลย

บรีฟว้อนท์: ลุงบอกแล้ว น้ำสูตรใหม่ของลุง
ต้องรสชาติดีแน่ๆ แบบนี้ลุงก็มีน้ำขายเพิ่มมาอีกอย่างนึงแล้ว
MA[Ұ]: ยังจะทำพูดอีกนะคะ ในบรรดาน้ำที่ลุงบรีฟคิดมา
กว่าร้อยอย่าง หนูจำได้ว่า มีไม่ถึงสิบอย่างเลยนะคะ
ที่ได้ขายจริง นี้ก็คงเป็นแก้วที่สิบพอดีเลย
ใช่มั้ยคะ คุณคิวโคล่อน

Q: เด่วก่อน ชั้นเริ่มรุ้สึกว่ามันแปกๆ แล้วนะ
MA[Ұ]: เอ๋!! คุณคิวโคล่อนเป็นอะไรคะ
อยู่ๆ ก็เสียงแหบเสียงแห้งไปเลย
ลุงบรีฟใส่อะไรลงไปคะเนี้ย

บรีฟว้อนท์: ก็แค่กรดซิกตริกเข้มข้น
ที่หนึ่งหยดมีความเปรี้ยวเท่ากับมะนาวห้าพันลูกเท่านั้นเอง
MA[Ұ]: ตั้งห้าพันลูกเชียวนะคะ ลุงบรีฟใส่ไปกี่หยดคะ

บรีฟว้อนท์: ลุงกลัวว่ามันจะไม่เปรี้ยวหนะ
เลยบีบออกมาเป็นสายเลย
MA[Ұ]: กรี๊ด!! ขนาดนั้นจะกี่พันล้านลูกคะ

บรีฟว้อนท์: ลุงก็ไม่แน่ใจนะ...
MA[Ұ]: ไม่ใช่ให้คิดหาคำตอบค่ะ เรียกรถโรง'บาลเดี๋ยวนี้เลยนะคะ
คุณคิวโคล่อนทำใจดีๆ ไว้นะคะ

Q: แฮ่กๆๆ ให้ไหแห๊ว(ไม่ไหวแล้ว) (คิวโคล่อนล้มลงบนโซฟาทันที)
MA[Ұ]: กรี๊ด!!! ทำใจดีๆ ไว้นะคะคุณคิวโคล่อน

บรีฟว้อนท์: ลุงขอโทษนะ

---

ปัจฉิมลิขิต. น้ำทุกอย่างที่เกิดขึ้นนั้น ไม่เคยพบในชีวิตจริงมาก่อนเลยค่ะ
ทั้ง กลิ่น สี และ รสชาติ เกิดขึ้นจากจินตนาการล้วนๆ ค่ะ
แต่ถ้าใครอยากลองเอาไปทำเครื่องดื่มดูบ้างเราก็ไม่ว่าอะไรนะคะ
แต่ทำเสร็จแล้วมาบอกกันมั้งนะคะ ว่ารสชาติเป็นยังไง

ตายละ กระเพาะเป็นรูแน่=__=

น่าจะใส่โซดาไฟไปด้วยอร่อยเลย