บทที่11 ภารกิจที่3 (3/3)
ณ ถ้ำแห่งหนึ่ง
"เราเดินมาจวนจะออกแล้วนะเชล ยังไม่เจอภารกิจอีกหรอ" ชายหนุ่มคนหนึ่งที่เดินตามเชลมาถามขึ้นอย่างสงสัย
"ในแผนที่มันบอกให้เราเดินมาทางนี้นะ แต่ทำไมไม่เห็นเจออะไรเลย" เชลพูดขึ้น และคลี่แผนที่ภารกิจออกดูอีกครั้ง
"ครืนนน ~" เสียงพื้นดินเคลื่อนตัวไปมาอย่างรุนแรง แต่หินบนผนังถ้ำกลับไม่ร่วงลงมาเลย
"ระวังนะแอนเดรีย!! มันอาจจะเป็นภารกิจก็็ได้" เชลบอกชายหนุ่มที่อยู่ข้างหลังเขา และซักพักพื้นดินก็หยุดเลคื่อนตัว
"ระวังให้ดีนะ.. ที่มันหยุดนี่ อาจจะเป็นเพราะมันจะจู่โจมเราแล้วก็ได้" เชลพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมหันไปมองรอบๆตัว
"โอ๊ย!!" เสียงโอดครวญของแอนเดรียดังขึ้น พร้อมร่างที่ทรุดลงไป
"อ๊ะ!! ใครทำอะไรนายน่ะ" เชลถามขึ้นด้วยความสงสัยอีกครั้ง เพราะเมื่อมองไปรอบๆแล้วไม่มีใครเลย
"ฉันก็ไม่รู้ แต่อาจเป็นพวกที่ซุ่มยิงเราก็ได้นะ"
"แต่นายโดนที่ท้องนี่ แล้วอีกอย่างก็ไม่มีลูกกระสุนหรือลูกธนูเลย"
"อุ๊ก!!" เชลร้องอย่างจุกๆเมื่อรู้สึกว่าตัวเองโดนต่อย
"อ้าวเฮ้ย!! นี่มันอะไรกันเนี่ย อยู่ๆก็เจ็บ"
"ฉันรู้แล้ว!! มันอาจจะเป็นมนุษย์ล่องหนก็ได้นะ นายว่าไหม?" เชลถามแอนเดรีย และก็มีบางสิ่งมาต่อยที่ท้องของเชลอีกครั้ง
"มนุษย์ล่องหนงั้นหรอ.. มนุษย์ล่องหน.." แอนเดรียทวนคำไปมา
"แล้วตกลงเราจะจัดการมันยังไงดี" เชลถามขึ้นด้วยอารมณ์เซ็งๆและถูกผลักล้มลงไปโดยที่ยังไม่ได้ยืนขึ้น
"ฉันรู้แล้ว เอาหูมานี่สิ" แอนเดรียพูดขึ้น และบอกให้เชลยื่นหูมาเพื่อจะบอกแผนการของเขา
"เอางั้นหรอ.. อืม ก็ได้" เชลพูดเสร็จก็หยิบดาบขึ้นมา และตวัดดาบไปทั่ว
"คงจะโดนแล้วล่ะสิ ใช่ม้า~ อ่อนๆแบบนี้ยังไงก็คงตายแล้วหล่ะเจ้ามนุษย์่ล่องหนเอ๊ย" เชลพูดยั่วยวนอารมณ์มนุษย์ล่องหน
"พลั่ก/แพละ" เชลล้มลงเพราะความจุก และก็ขณะเดียวกันที่มนุษย์ล่องหนแสดงตัวออกมา
"หึ! เก่งนี่ที่ทำให้ข้าหายจากการล่องหนได้ ข้าจะแนะนำชื่อข้าให้ถึงแม้ว่าเจ้าไม่อยากรู้ก็ตาม ข้าชื่อว่า..อินไวซิเบิ้ล ว่าแต่..เพนท์บอลของเจ้าซื้อที่ไหนน่ะ มันหวานดีจัง" อินไวซิเบิ้ลพูด พร้อมป้ายสีที่เปื้อนร่างของตนเองมาเลีย
"หึๆ อย่าชักช้าเลยดีกว่า รีบมาสู้กันให้จบไปเลยน่ะพี่!" แอนเดรียพูดขึ้นและพุ่งเข้าใส่เป้าหมาย
"หึๆ งั้นก็ไม่เกรงใจล่ะนะ ถึงจะเป็นน้องก็เถอะ" อินไวพูดเสร็จก็พุ่งตัวเข้าหาแอนเดรีย
ทั้งคู่ต่อยกันไปมา ฝ่ายแอนเดรียบาดเจ็บสาหัส ส่วนฝ่ายของอินไวกลับไม่เป็นอะไรเลย
"ย๊ากกกกก!!" เมื่อเชลเห็นดังนั้น จึงหยิบดาบขึ้นมาและพุ่งเข้าหาอินไว
"อย่ายุ่งน่าเจ้าหนู!!" อินไวพูดและปล่อยพลังเวทย์ของตนใส่เชล
"อ๊อก" เชลกระอักเลือดออกมา และสลบลงไป
"ตายซะเถอะ!! ปัง!!" แอนเดรียพูดและยิงปืนใส่อินไว
"พรูฟ" อินไวร่ายเวทย์ออกมา กระสุนชนเข้ากับเวทย์ของอินไวและสะท้อนกลับไปยังแอนเดรีย แต่แอนเดรียหลบได้
"หึๆ เก่งนี่น้องชาย" อินไวพูดและแสยะยิ้มให้แอนเดรีย
"หึๆ ก็พอตัวล่ะนะ" แอนเดรียพูดพร้อมกับแสยะยิ้มที่เยือกเย็น
"แน่ใจหรอว่าพอตัว ยังจำวันนั้นได้ไหม.. วันที่พ่อกับแม่ของแกตายไง!!" อินไวตะหวาดใส่น้องของตน
"วันที่พ่อแม่..ตาย อ๊ากกกก!! ม่ายยยยยย ม่ายจริงงงงงงงง" แอนเดรียพึมพำ และกรีดร้องออกมาเมื่อนึกถึงความหลัง
"ม...ไม่นะแอนเดรีย นายอย่าไปนึกมันเซ่!!" เชลพูดขึ้นเมื่อเห็นแอนเดรียกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง
"หึๆ วันที่พ่อกับแม่ของแกตายไง จำได้ไหม๊!!!!!" อินไวพูดขึ้นอีกครั้ง ทำให้แอนเดรียกรีดร้องหนักกว่าเดิม
"ม..ไม่นะแอนเดรีย วิ้งๆ" ขณะที่เชลพึมพำอยู่นั้น ก็เกิดแสงบางอย่างขึ้นที่ดาบของเขา
"ม..มันคืออะไรกัน" เชลพึมพำกับตนเองด้วยความงง
"แต่ตอนนี้เราต้องช่วยแอนเดรียก่อนนี่นา.. ตายซะเถอะ!!ย๊ากกกกก" เชลปล่อยพลังจากดาบ แต่พลังนั้นกลับหายไป
"ฮ่าๆ เจ้าึคิดจะทำอะไรข้างั้นเรอะ!!" อินไวหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง และเตรียมปล่อยพลังใส่เชล แต่ทันใดนั้น...
"ตู้ม!!" พลังบางอย่างโผล่ขึ้นมาจากดินและอัดเข้ากับร่างของอินไว ทำให้ร่างของอินไวกระแทกกับกำแพงด้านบน และร่วงลงมา
"อุ๊ก ฮึ่ม!! แสบมากนะ ฝากไว้ก่อนเถอะ" อินไวพูดอย่างโมโหและหายตัวไป
"ส..สุดยอดมาก" เชลพึมพำกับตนเองอีกครั้ง และสลบไป
ความสนุก(ตรงไหน)ยังไม่จบเพียงเท่านี้ โปรดติดตามชมตอนต่อไป>..<
