[Fiction] สลับร่าง มาลุ้นรัก !!

บทที่ 17
แฟนเก่า แฟนใหม่

ในที่สุด เวลาที่ฉันรอคอยก็มาถึงแล้ว เย้ ~ เวลาเลิกเรียนนั้นเอง

“บาส ~ สเวนเซ่น >_<” ฉันรีบทวงทันทีเมื่อเจอบาสในขณะที่กำลังจะเดินลงมาจากตึกพอดี

“รู้แล้วน่า เรื่องกินนี่จำแม่นเชียวนะโฟโต้ชอป -0-”

“พูดมากจริง ! ไปกันได้แล้ว >O<”

“เฮ้ ! ฉันพูดแค่ประโยคเดียยวเองนะ เธอนั้นแหละพูดมาก”

“ช่างฉันเถอะน่า รีบ ๆ ไปสเวนเซ่นเถอะ ! >_<”

..หน้าร้านสเวนเซ่น..

เมื่อไปถึง ฉันพบพี่ธันกำลังนั่งรออยู่ในร้านและดูนาฬิกาข้อมือเป็นระยะ บาสจูงมือฉันแล้วเดินเข้าไปร้าน อ๊ากกกกกกกก !! เกิดอีกแล้ว !!

อาการแบบนั้นมันเกิดขึ้นอีกแล้ว ! พี่ธันยิ้มทันทีที่เห็นร่างของฉันแต่รอยยิ้มนั้นหุบลงแต่ส่งสายตาอาฆาตมาที่ฉันแทน T_T

ฮือ ๆ พี่ธันส่งสายตาแบบนี้ น่ากลัวจัง TOT

“หวาน พี่บอกให้มาคนเดียวไง” ธันถามอย่างไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่

“ก็หวานอยากพาบาสมาด้วยนี่” แล้วบาสก็ทำหน้าอ้อนเหมือนที่ฉันทำประจำ มันเรียนมาจากไหนฟะ แต่สมจริงมาก

ทำหน้าอ้อนเหมือนฉันไม่มีผิด =_= พี่ธันเริ่มใจอ่อน

“ก็ได้ ๆ แพ้ไม้อ้อนทุกทีเลย ! เฮ้อ ..” ต้องใช้หน้าตาให้เป็นประโยชน์สิ =w=

“เอ้า สั่งเลย” พี่ธันว่าหลังจากฉันกับบาสนั่งลงเก้าอี้เรียบร้อย ฮือ ๆ สเวนเซ่นหนามชะมัดเลย TOT

“รับอะไรดีคะ” พนักงานหญิงเดินที่โต๊ะ มือข้างซ้ายถือสมุดออเดอร์ มือข้างขวาถือปากกาเตรียมจดออเดอร์

“ขอ บานาน่า สปริท 1 ที่ครับ”

“โห ! กินคนเดียวหมดไหวหรอนั้น” บาสอุทานขึ้น

“หมดน่า สั่งของนายไปเถอะ !”

“นาย ?” พี่ธันทำหน้างง

“เอ๊ย ! ฉันหมายความว่า สั่งของเธอไปเถอะ พูดผิดน่ะ”

“ขอซันเดย์ ช็อคโกแลต 1 ที่ค่ะ”

“บานาน่าสปริท 1 , ซันเดย์ ช็อคโกแลต 1 นะคะ” พนักงานทวนออเดอร์

“อ้าว พี่ธันไม่สั่งหรอ” บาสถาม

“ไม่ละ พี่ไม่หิวน่ะ ^^” พี่ธันยิ้มให้กับบาส แต่พอหันมาทางฉัน ไม่เหลือรอยยิ้มให้เห็นสักนิด แต่ส่งสายอาฆาตแทนรอยยิ้ม

ดูเหมือนพี่ธันจะไม่ถูกชะตากับร่างของบาส =_="

   (บันทึกพิเศษ : ธัน)

ตอนนี้ผมกำลังนั่งอยู่ที่สเวนเซ่นกับหวานและบาส จริง ๆ แล้วผมชวนหวานมาคนเดียวแต่หวานดั้นพาบาสมาด้วย -_-^

จะว่าไปผมรู้สึกเหมือนหวานเปลี่ยนไป ปกติเวลาหวานกินไอศครีม ปากของหวานมักจะเลอะไอศครีมเสมอแต่วันนี้ไม่มีรอยเลอะแม้แต่นิดเดียว

ปกติหวานมักจะร่าเริงและออกจะติงต๊อง แต่วันนี้เธอดูเงียบ ๆ เวลาบาสพูดอะไร หวานมักจะพูดกวน Teen และเธอจะพูดมากด้วย

ซึ่งตอนนี้เธอต่างจากบาสมาก

“ที่โรงเรียนพ .. ธันเป็นยังไงบ้าง / ที่โรงเรียนหวา .. เอ๊ย ! ผมนะมีงาน .. / อยากกินอีกถ้วยอ่ะ” นี่คือตัวอย่าง

บาสเม้าท์ไม่หยุดเหมือนผู้หญิงเลยและบ่อยครั้งที่บาสเกือบเรียกผมว่า พี่ธัน ปกติแล้วจะมีแค่หวานคนเดียวที่เรียกผมว่า พี่ธัน

และบ่อยครั้งเช่นกันที่บาสเกือบเผลอเรียกตัวเองว่า หวาน สงสัยจะอยู่กับหวานมากไปหน่อย -_-"

อ้อและก็ปกติเวลากินไอศครีมหวานมักจะกินเป็นอย่างน้อย 2 ถ้วย แต่ไหงวันนี้บาสกิน 2 ถ้วยแต่หวานกินแค่ถ้วยเดียวละ

ทำไมวันนี้หวานมาถึงมาแปลก แล้วทำไมบาสถึงนิสัยเหมือนหวานเปี๊ยบไม่มีผิด ทำไมสลับกันซะงั้นละ ราวกับว่าทั้งคู่สลับร่างกันยังไงยังนั้น

จะว่าไป ผมมองดูหวานในตอนนี้ ผมเห็นเธอยิ้มอยู่บ่อยครั้ง และดูมีความสุขดี .. บาสเองก็เช่นกัน .. บาสหน้าแดงเป็นบางครั้งบางคราว

เวลาหวานพูดแหย่บาสเล่น ในตอนนั้นเอง ที่อยู่ ๆ ผมก็เริ่มคิดที่จะเลิกแย่งหวานมาจากบาส .. และเริ่มคิดที่จะปล่อยเธอไป ..

ผมมองดูหวานที่กำลังยิ้มดูบาสกินไอศครีมเลอะปาก(อีกแล้ว) เธอดูมีความสุขมาก .. ผมตัดสินใจแล้ว .. ผมจะยกเธอให้บาส

ถึงผมจะไม่ใช่แฟนของหวาน แต่อย่างน้อยผมก็เป็นพี่ชายที่แสนดีของหวาน และสามารถปกป้องหวานในฐานะ น้องสาว และ คนรักได้ทั้ง 2 ฐานะ

ผมดีใจที่เธอมีความสุขกับบาส แต่ก็แอบเสียใจเช่นกันจากการที่ผมอกหักจากหวาน แต่ .. ถึงผมจะไม่ใช่คนที่หวานรักแบบคนรัก

แต่ผมก็เป็นคนที่หวานรักแบบพี่ชาย การที่ผมแอบรักหวานข้างเดียวมาตลอดหลายปีแม้เราจะไม่ได้เจอกันตลอดมานี้ มันไม่สูญเปล่าเลย ..

ผมไม่รู้หรอกเพราะอะไร แต่ที่แน่ ๆ มันไม่สูญเปล่าแม้แต่นิดเดียว .. ถึงหวานจะไม่มีวันหันมามองผมก็ตาม ..

ผมไม่เสียใจเลยที่ผมเป็นแค่พี่ชายของหวานเลนสักนิด แต่ผมดีใจมากกว่า เพราะว่า .. ถึงผมจะไม่ใช่แฟนของหวาน

แต่ผมก็สามารถเป็นพี่ชายที่คอยยืนอยู่เคียงข้างหวานตลอดเวลา และสามารถคอยดูแลเธอได้ในฐานะ พี่ชาย ..

ผมไม่ใช่คนที่ยอมแพ้อะไรง่ายแบบนั้นนะ แต่ถ้าหวานมีความสุขกับบาสแล้ว ผมก็ยอม .. ถึงบาสจะมาหลังผม แต่เขาสามารถทำให้เธอมีความสุขได้

ผมก็สบายใจแล้ว ผมเชื่อว่าผมฝากหวานไว้กับบาสได้ ตอนนี้ .. ผมเข้าใจตัวเองแล้ว .. ผมไม่ได้ต้องการครอบครองหวานเพียงคนเดียว ..

แต่ผมต้องการทำให้เธอมีความสุขตะหาก .. ไม่ว่าคนที่จะทำให้หวานมีความสุขเป็นใครก็ตาม แต่ผมไม่เข้าใจอย่างหนึ่งจริง ๆ

ทำไมนิสัยหวานกับบาสถึงสลับกันซะงั้นละ ผมสงสัยจริง ๆ นะ ผมคิดว่าผมควรกลับดีกว่า ปล่อยให้อยู่กัน 2 ต่อ 2

“พี่กลับก่อนนะ” ผมบอก

“อ้าว ไหนว่าจะเลี้ยงหวา .. เอ๊ย ! ไม่ใช่ พวกเราไง T_T”

“งั้นทิ้งตังค์ไว้ละกัน ตังค์ทอนเอาไปเลย” ผมวางตังค์จำนวน 500 บาทไว้ที่โต๊ะก่อนที่จะเดินออกจากร้านไป

ผมแอบชำเหลืองมองหวานเล็กน้อย หวานกำลังคุยอะไรบางอย่างกับบาสอยู่ มองที่ผมเป็นระยะ ๆ เหมือนกำลังเถียงอะไรบางอย่างอยู่

ผมหันหน้ากลับไป กำลังจะก้าวขึ้นรถเบนซ์สีดำของผม แต่ผมต้องชะงักเมื่อมีเสียงหนึ่งเรียกผม

“เดี๋ยว !!” บาสนั้นเอง ผมหันหน้ากลับไป (เมื่อยคอชิบ หันไปหันมา)

“มีอะไรหรอ”

“พี่ธัน .. =O=;” ทำไมอยู่ ๆ มาเรียกว่า พี่ธัน ฟะ

“มีอะไรละ”

“เอ่อ .. คือ ..”

“อะไรเล่า รีบพูดมาสิ ฟ้ามืดมาแต่ไกลแล้ว ฝนจะตกแล้ว รีบ ๆ พูดสิ” ผมเร่ง

“คือ .. ถ้าบอกว่าหวานกับบาสสลับร่างกัน พี่ธันจะเชื่อมั้ยอ่ะ T_T” ผมยืนอึ้งกับประโยคเมื่อกี้สักพัก

“นี่จะแกล้งฉันหรอ คนเรามันสลับร่างกันได้ที่ไหนละ ไร้สาระ -_-” แต่บาสที่มีนิสัยเหมือนหวานเปี๊ยบเลยละ

อาจจะเสแสร้งเล่นละครก็ได้

“หวานกับบาสสลับร่างกันจริง ๆ นะ พี่ธัน TOT”

“พิสูจณ์สิ” ผมท้า

“เท่าที่จำความได้ ตอนหวานอายุ 1 ขวบ หวานชอบกัดนิ้วพี่ธันเพราะคิดว่าเป็นจุกขววดนม =_=” เฮ้ย O_O รู้ได้ไงวะ

สงสัยหวานจะบอกบาส

“หวานบอกนายอะดิ -_-”

“พี่ธันพาหวานไปกินไอศครีมครั้งแรกที่สเวนเซ่นทีนี้แหละ ตอน 6 ขวบ และก็พี่ธันชอบมีเรื่องกับคน โดนพ่อแม่ดุประจำ”

หวานชักจะบอกบาสมากเกินไปละ -_-^

“ไม่เชื่ออ่ะ หวานบอกบาสแน่ ๆ” ผมว่าก่อนที่จะเปิดประตูรถ

“งั้นเรื่องนี้ก็ได้ รับรองพี่ธันต้องเชื่อแน่ ๆ” ผมหยุดการกระทำทุกอย่างและหันหน้าไปมองบาส

“ว่ามาสิ”

“ไม่ค่อยอยากจะพูดในที่สาธารณะนะ .. แต่ว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องเดียวที่จะทำให้พี่ธันเชื่อหวาน”

“...” ผมเงียบรอฟังคำพูดของบาส บาสสูดหายใจลึก ๆ

“ตอนเด็ก ๆ พี่ธันชอบคิตตี้ =_=” เฮ้ย ! นั้นมันสุดยอดความลับของผมเลยนะ หวานเคยสาบานไว้ว่าจะไม่บอกใครเรื่องนี้

ผมรู้ดีว่าหวานเป็นคนยังไง หวานไม่ใช่คนที่แฉความลับคนอื่นไปทั่ว เธอเป็นคนที่เก็บความลับเก่ง โดยเฉพาะคำสาบานที่ออกมาจากปากของเธอเอง

“เฮ้ย ! ฉันเลิกชอบไปแล้ว แล้วก็อย่าพูดดังสิ !”

“พี่ธันนั้นแหละพูดดัง =O=” ชอบเถียงแบบนี้ ใช่หวานชัวร์ =_="

“เชื่อก็เชื่อ =_=”

“เย้ พี่ธันเชื่อแล้ว ^O^” แล้วบาส เอ๊ย ! ไม่สิ .. ต้องเรียกว่า หวานในร่างหวานเข้ามาโผกอดผมจนคนแถวนั้นมอง

“ฮือ ๆ คิดถึงพี่ธันที่สุดเลย TOT” ผมดีใจนะที่หวานคิดถึงผม(ในฐานะ พี่ชาย) และเพราะคำพูดที่หวานบอกว่าคิดถึงอีก

จึงทำให้คนมองกันเยอะขึ้น =_=;

“พอแล้ว ๆ คนอื่นคิดว่าพี่เป็นเกย์พอดี” ผมดันเธอออกเบา ๆ

“แหะ ๆ ไปหาบาสในร้านกัน” แล้วหวานก็ดึงผมเข้าร้านสเวนเซ่นไปหาบาสในร่างหวานที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะเดิมในร้าน ..

   (จบบันทึกพิเศษ : ธัน)

“เป็นไง ธันเชื่อมั้ย” บาสถามฉันทันที พี่ธันพยักหน้าตอบแทนฉัน

“ดีแล้ว ฉันจะได้เลิกเรียกตัวเองว่า หวาน ซะที เรียกแล้วขนลุกชะมัด -_-”

“ด่าฉันหรือปล่าวเนี่ย”

“ไม่ได้ด่าเธอซะหน่อย มีคำด่าในประโยคฉันที่ไหนละ ^^” บาสส่งรอยยิ้มชวนเตะมาให้ฉัน =_=^

“ก็ไอ้ที่บอกว่า เรียกแล้วขนลุกชะมัด ไง =O=^”

“นั้นไม่ใช่คำด่านี่ นั้นมันแสดงความรู้สึกตะหาก ^O^” อ๊ากกกกกกกกก !!! อยากเตะก้านคอสักป้าบจริง ๆ

พี่ธันหัวเราะคิกคักเล็กน้อย แล้วจึงค่อยไปจ่ายตังค์และเมื่อเดินออกมาจากร้านได้สักพัก ฉันพบกับบุคคลหนึ่งที่ยืนอยู่เบื้องหน้าฉัน

เธอเป็นหญิงสาวที่มีหน้าตาเหมือนฉันมาก .. เหมือนมากจริง ๆ .. เหมือนจนน่ากลัว .. เหมือนเป็นฝาแฝดกัน .. แต่เธอดูอายุเท่า ๆ บาส

เธอมีสีผมและดวงตาดำสนิทเหมือนฉัน แต่ผมของเธอถูกปล่อยสยายถึงกลางหลังโดยที่ปกติฉันมัด 2 แกละ และเธอมีดวงตาที่เล็กว่าฉันเล็กน้อย

ที่กำลังจ้องมาที่ฉันด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความคิดถึง มีแก้มสีแดงระเรื่อธรรมชาติ เธอเหมือนคนในรูปที่สอดอยู่ในหนังสือสีเขียวของบาสเลย ..

เธอตัวสูงกว่าฉันมาก .. และมีอกที่ใหญ่กว่า .. ริมฝีปากสีชมพูที่ตอนนี้กำลังส่งรอยยิ้มที่อ่อนโยนมาให้ฉันในร่างของบาส

พี่ธันจ้องมองอย่างตะลึงในขณะที่บาสจ้องมองธอด้วยแววตาที่คิดถึงเช่นกัน แววตาแบบนั้น .. ที่บาสจ้องมองหญิงสาว .. มันคืออะไรกันนะ ..

“บาส .. คิดถึงเธอจังเลย” แล้วเธอก็เข้ามาโผกอดฉันแน่น ฉันกำลังยืนตัวแข็งทื่อจนทำอะไรไม่ถูก

“เปรี้ยวหรอ ..” บาสพูดพึมพำเบามาก จนคนอื่นไม่ได้ยิน แต่เนื่องจากฉันหูดี ฉันจึงได้ยิน หน้าเหมือนกันไม่พอ

ชื่อเป็นรสชาติเหมือนกันอีกเนอะ แต่ว่านั้นไม่ใช่ประเด็นในตอนนี้ ตอนนี้มีคำถามมากมายที่วนเวียนอยู่ในหัวของฉันไปมา

แต่คำถามที่ฉันต้องการรู้มากที่สุดคือ .. ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร .. เธอผละตัวออกจากฉัน และหันไปมองบาสพร้อมส่งรอยยิ้มให้

“ไงหวาน ไม่เจอกันนานเลยนะ .. เธอคงจำพี่ไม่ได้สินะ แยกกันตั้งแต่เธอยังจำอะไรไม่ได้เลย” บาสพยักหน้าช้า ๆ

แต่แววตาที่คิดถึงยังคงจับจ้องอยู่ที่เธอ แต่หมายความว่ายังไง .. ตั้งแต่ฉันยังจำอะไรไม่ได้ ..

“พี่ธัน .. หมายความว่าไงที่ผู้หญิงคนนี้พูด” ฉันกระซิบให้เบาให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้กับพี่ธัน พี่ธันดูลังเลว่จะพูดดีมั้ย

พี่ธันถอนหายใจเหมือนว่าตัดสินใจได้แล้วว่าควรบอกฉันดีมั้ย

“พี่คิดว่า .. มันคงถึงเวลาแล้วที่หวานควรรู้เรื่องทั้งหมด ..”

“เรื่อง .. เรื่องอะไรอ่ะ พี่ธัน” พี่ธันทำหน้ากลุ้มใจ

“คือว่า .. เปรี้ยวน่ะ .. เป็นพี่สาวแท้ ๆ ของหวาน ..” อะไรนะ .. พี่สาว .. แท้ ๆ งั้นหรอ ..

“หมายความว่าไง .. ล .. แล้วพี่ธันละ ..” พี่ธันส่ายหน้า

“พี่ .. เป็นพี่ต่างสายเลือดกับหวาน .. พ่อแม่พี่เก็บหวานมาเลี้ยงน่ะ ..” เก็บมาเลี้ยงหรอ ..

“แล้ว .. แล้วพ่อแม่แท้ ๆ ฉันละ พี่ธัน .. หรือว่า ..” อย่าบอกนะ .. ว่าพ่อแม่แท้ ๆ ของฉันน่ะ .. ตายแล้ว ..

พี่ธันพยักหน้าก่อนที่ตอบคำตอบที่ฉันไม่ต้องการได้ยินมากที่สุด ..

“ใช่ หวานคิดถูกแล้ว .. พ่อแม่แท้ ๆ ของหวาน .. เสียชีวิตทั้งคู่เพราะประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ แต่เธอ 2 คนกลับรอด ..”

ซ่าาาา ..

ตอนนั้นเองที่อยู่ ๆ ฝนก็เกิดตกหนักอย่างกะทันหัน .. ช่างเหมาะกับบรรยากาศในตอนนี้จริง ๆ เลย =_=

“แล้ว .. แล้วเปรี้ยวละ พ่อแม่พี่ธันไม่ได้เก็บเปรี้ยวไปด้วยหรอ”

“ปล่าว .. เพราะพอพ่อแม่พี่ไปถึง ก็พบว่ามีคนจูงเด็กคนหนึ่งออกมาจากรถที่เกิดอุบัติเหตุ พี่คิดว่าเด็กคนนั้นน่าจะเป็นเปรี้ยว

แต่คนที่เก็บเปรี้ยวไปคงไม่เห็นเธอเพราะมีผ้าคลุมเธอไว้ทั้งตัวเลย”

ทั้งตัวเลยเรอะ แล้วฉันหายใจออกได้ไงฟะตอนนั้น =_=

“แล้วพี่รู้ชื่อเปรี้ยวได้ไง ..”

“อ๋อ พี่ไม่รู้จักหรอก .. พี่ได้ยินบาสพูดเบา ๆ น่ะ” เออ หูดีพอกัน =_=

“ว่าแต่ .. บาสไม่ได้บอกอะไรเธอเลยหรอ .. ฉันบอกบาสไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนะ ”

“ไม่ .. ไม่ได้บอก ..” บาส .. รู้เรื่องนี้ทั้งหมด .. แต่กลับไม่บอกฉันเนี้ยนะ ! ฉันกับพี่ธันก็กลับไปฟังเปรี้ยวกับบาสคุยกันต่อ

“ดีใจที่ได้เจอกันอีกนะ น้องสาว ^^” เปรี้ยว .. ไม่สิ .. พี่เปรี้ยวพูดกับบาสในขณะที่บาสมัวแต่อ้ำอึ้ง

พี่เปรี้ยวเดินมาหาฉันและกอดแขนฉันอย่างสนิทสนมเหมือนว่า .. เป็นแฟนกัน ..

“ว่าแต่บาสมาทำอะไรที่นี่กับน้องฉันน่ะ อย่าบอกนะว่าเป็นกิ๊กกับน้องฉัน” พี่เปรี้ยวพูดแบบงอล ๆ =_=

เดี๋ยวนะ .. กิ๊กงั้นหรอ .. งั้น .. พี่เปรี้ยว .. ก็เป็นแฟนตัวจริงของบาสน่ะสิ ..

“ป .. ปล่าวค่ะพี่เปรี้ยว หนูกับพี่บาสรู้จักกันเฉย ๆ .. หนูมากับพี่ธันน่ะค่ะแล้วเจอพี่บาสพอดี” บาสพูด ..

อะไรนะ .. ม .. เมื่อกี้ .. บาสบอกว่า .. เราแค่รู้จักกันเฉย ๆ หรอ .. ตลอดที่เราคบกันมามันไม่เคยมีความหมายสำหรับบาสเลยใช่มั้ย ..

ที่บาสตามจีบฉันและขอคบกับฉัน .. เพราะคิดว่าฉันเป็นตัวแทนของพี่เปรี้ยวเพราะฉันหน้าตาเหมือนพี่เปรี้ยวหรอ ..

ฉัน .. กลั้นน้ำตาไม่ไหวแล้ว .. มันจะหลั่งออกมาแล้ว ..

“ข .. ขอตัว .. ก่อน .. นะ .. พ .. พอดี .. ติดธุระ ..” ฉันพูดก่อนที่จะเอามือปาดน้ำตาและวิ่งหายลับไป

“อ้าว บาส จะไปไหนน่ะ” พี่เปรี้ยวตะโกนไล่หลังมา แต่ฉันไม่ได้ตอบกลับไป ฉันวิ่งไปอย่างไร้จุดหมาย

แต่ที่แน่ ๆ ฉันอยากจะไปไกล ๆ จากบาสให้ได้มากที่สุด .. ไม่อยากเจอหน้าบาส .. ว .. ว่าแต่ ทำไม .. ฉันต้องร้องไห้ให้บาสด้วย ..

กะอีแค่บาสไม่เคยรักฉัน .. ฉ .. ฉันชอบพี่ปอนี่ .. แต่ .. ฉันแค่หลงใหลนี่ .. แล้วทำไม .. ทำไมฉันต้องร้องไห้ให้บาสด้วย .. ฉันวิ่งมาไกลมาก ..

แต่กลับไม่รู้สึกเหนื่อยเลย .. เพราะความรู้สึกเสียใจมันกลบหมด .. ฉันหยุดวิ่งและยืนร้องไห้น้ำตาแตกตรงนั้น ..

ไม่สนใจว่าจะมีใครมาเห็นฉัน(ในร่างบาส)ในสภาพนี้ ฉันไม่สนว่าบาสจะเสียภาพพจน์ !! แล้วไม่นาน ฝนก็ตกหนักขึ้นมากกว่าเดิม ..

ราวกับว่าท้องฟ้าร้องไห้เป็นเพื่อนฉัน .. จากนั้น ก็มี Message เข้าไอโฟน .. ข้อความจากบาส .. ฉันตกใจมาก และรีบเปิดดูทันที

มันเขียนไว้ว่า ..

______________________________________

‘ขอโทษนะโฟโต้ชอป เราเลิกกันเถอะ

ขืนฉันยังไม่บอกเลิกเธอก็เท่ากับว่าฉันควง 2 คนเลยน่ะสิ

ตอนนี้เปรี้ยวก็รู้แล้วนะว่าฉันกับหวานสลับร่างกัน

ไม่ต้องถามว่าทำไมเธอถึงเชื่อ เพราะฉันขี้เยจอธิบาย มันยาว

เอาเป็นว่ากลับไปหาพี่ปอได้แล้ว

   จาก บาสสุดหล่อ’
______________________________________

บรรทัดสุดท้ายไม่ค่อยหลงตัวเองเลยเนอะ แต่นั้นไม่สำคัญ .. ฉันร้องไห้หนักกว่าเดิมทันที ทิ้งไอโฟนให้ร่วงหล่นสู่พื้นดิน

ฉันไม่เสียดายไอโฟนหรอก (เพราะไม่ใช่ของฉัน =_=) บาสจะว่ายังไงก็ช่าง ! แต่ตอนนี้ฉันร้องไห้จนห้าไม่ไหวแล้ว ..

“เธอนี่วิ่งไวจังนะ” เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น ฉันหวังว่าจะเป็นบาสที่ตามฉันมา .. แต่มันแปลกมาก .. ทั้ง ๆ ที่เมื่อกี้ ..

ฉันรู้สึกอยากจะไปให้ไกลจากบาส แต่ตอนนี้กลับรู้สึกหวังว่าคนที่ตามฉันมาจะเป็นบาส .. คงเป็นเพราะฉันหวังให้เขากลับมาหาฉัน ..

แต่เมื่อฉันหันหลังไป ฉันพบพี่ธันแทน ..

“อย่าร้องนะหวาน ผู้ชายเพลย์บอยแบบไอ้บาสมันไม่คู่ควรกับหวานหรอก” พี่ธันพยายามพูดปลอบใจฉัน

ฉันคิดจะพยายามยิ้มตอบกลับพี่ธันไป แต่ฉันทำไม่ได้ .. ฉันเสียใจมากจนทำอะไรไม่ถูก .. น้ำตาของฉันมันหลั่งไหลไม่ขาดสายพอ ๆ กับฝน

“อย่าร้องสิหวาน ผู้ชายดี ๆ มีตั้งเยอะตั้งแยะ ไม่ได้มีแค่บาสคนเดียวนี่ .. นั้นไงหวาน ดูสิ คนนั้นหล่อดีนะ”

พี่ธันยิ้มให้กับฉันและชี้ไปที่ผู้ชายคนหนึ่ง แต่ฉันไม่สนใจแต่ร้องไห้(อย่างหนัก)ต่อ

“คนนั้นก็หล่อนา ดูนิสัยดีด้วย ~” พี่ธันไม่ล้มเลิกความคิดที่จะปลอบฉัน แล้วพี่ธันก็ชี้ผู้ชาย(หล่อ ๆ)คนนู้นคนนี้

แต่มันก็ไม่ได้ช่วยฉันเลย .. ฉันยังคงเอาแต่ร้องไห้ .. พี่ธันปลอบฉันต่าง ๆ นานา ประมาณว่าบาสมันไม่ดีอย่างนู้นไม่ดีอย่างนี้ อย่าไปสนใจ

พี่ธันไม่รู้จะทำยังไง จึงดึงฉันเข้าไปกอด .. ตอนนี้ฉันหยุดร้องไห้แล้ว .. แต่น้ำตายังไหลอยู่ ..

“พี่ธัน .. ไม่กลัว .. คนอื่นคิดว่าพี่ธันเป็นเกย์หรอ ..” ฉันพูด

“ช่างเขาสิ พี่ทำแล้วเธอหยุดร้องไห้มั้ยละ” ฉันนิ่งสักพักก่อนที่จะกอดตอบ พี่ธันดีกับฉันมาตลอดเลย ..

ความคิดหนึ่งแว้บเข้ามาในหัว ..

“พี่ธัน ..” ฉันเรียกชื่อขึ้นทั้ง ๆ ที่ยังกอดกันอยู่

“อะไรหรอ”

“พี่ธันเป็นพี่ต่างสายเลือดกับหวานใช่มั้ย”

“ใช่ ทำไมหรอ”

“งั้นเป็นแฟนกับหวานได้มั้ย ..” ฉันถามออกไปตรง ๆ พี่ธันดูตกใจมาก พี่ธันดันฉันออกเบา ๆ

“พี่บอกให้หวานหาคนอื่นใหม่ก็จริง แต่พี่ไม่ได้หมายความว่าให้มาคบกับพี่นะ”

“แต่หวานอยากคบกับพี่ธันนี่ พี่ธันดีกับหวานมากเลยนะ” พี่ธันดูลังเล มีสีหน้าที่หวั่น ๆ

“พูดจริงหรอ ..” พี่ธันถามให้แน่ใจ

“อื้ม ก็จริงน่ะสิ”

“.. ตกลง” พี่ธันยอมตกลง เผยรอยยิ้มมาให้ฉันเห็นเล็กน้อย

“แต่หวานอยู่ในร่างผู้ชายนะ แล้วเวลาอยู่ด้วยกันเดี๋ยวพี่ธันก็โดนคิดว่าเป็นเกย์หรอก” พี่ธันยิ้มอย่างอ่อนโยนให้ฉัน

“ถ้ามันทำให้หวานมีความสุข ไม่ทำให้เสียใจ พี่ยอมโดนคิดเป็นเกย์นะ ^^” ฉัน(พยายาม)ยิ้มตอบ

“แล้วพี่ธันไม่ขนลุกหรอ สมมติเวลาเรากอดกันอะไรเงี้ยะ แล้วถ้าเกิดฉันกลับร่างเดิมไม่ได้ละ”

“ทีละคำถามสิ .. คำตอบทั้ง 2 ข้อเหมือนกัน .. ถ้าหวานมีความสุข พี่ก็ยอมหมดแหละ” ฉันกับพี่ธันยิ้มให้กันอีกรอบ

ก่อนที่จะกลับไปด้วยกัน ..