Charpter 14 ฉันไม่เข้าใจ
เมื่อถึงบ้าน ฉันเดินโซซัดโซเซไปไขกุญแจเข้าไป ก่อนจะเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วล้มตัวนอนลงบนเตียงทันที
แก๊ง..แก๊ง..แก๊ง..
เสียงเหมือนอะไรมากระทบกับกระจก ฉันลืมตาขึ้นอย่างงัวเงีย ก่อนจะเดินไปเปิดดู
จรวดกระดาษ ??
'ลองถามใจตัวเองดูสิ'
ฉันก้มลงไปมอง ก็พบออมกำลังปาอีกอันขึ้นมา ซึ่งมันบินมาชนหัวฉันทันที
'เธอคิดยังไงกับฉันกันแน่ ?'
ฉันไม่ตอบ แต่เดินไปฉีกกระดาษ แล้วปาลงไปอีกอัน โดยเขียนไว้ว่า
'กลับไปซะ'
ฝีเท้าคู่นั้นค่อยๆเดินจากไป ทิ้งให้คนบ้าอย่างฉันล้มตัวลงกับพื้นแล้วทุบตีตัวเองอยู่คนเดียว..
"ฟองต์ !! O_O ฟองงง !!"แป้งวิ่งหน้าตื่นเข้ามา ฉันเงยหน้าที่ซบลงกับโต๊ะอย่างงัวเงีย
"มีอาไร..เหรออ.."
"มานี่เร็ว !! มานี่ !!"พูดจบ แป้งก็กระชากตัวฉันให้ลุกขึ้น แล้วพาเดินไปที่หน้าต่าง
สนามฟุตบอลมีเสื้อผ้าเยอะแยะไปหมด แต่เรียงเป็นตัวอักษรเขียนว่า 'คืนดีกันนะ'
แล้วมีปันยืนโบกมือยิ้มให้ฉันอยู่..
ไม่เข้าใจ..
นายกลับมาทำไมเอาเวลานี้..
เวลาที่ฉันเอาหัวใจไปรักคนอื่น..
"แกจะเอายังไงต่อไป"มีนเดินเข้ามาตบไหล่
"รู้สึกยังไงกับออม"นุ๊กเดินเข้ามาอีกที ในมือมีไอติมแท่งสีฟ้าอยู่
"ไม่รู้..รู้สึกดีเวลาอยู่ใกล้เขา..ผิดหวังเวลาเขาเดินไปหาคนอื่น..สับสนตัวเอง.."
"...!!!"ทั้งสามมองหน้ากันเหมือนตกใจอะไรบางอย่าง ก่อนแป้งจะถามแบบตะกุกตะกักอีก
"แล้ว..ทำไมวันนี้แกไม่คุยกันเลย"
"เมื่อคืนทะเลาะกัน..เขาอฐิษฐานกับฝนดาวตกว่าขอให้แฟนเก่ากลับมาคืนดีด้วย..ตะ..แต่..ฉันรู้สึกเหมือนมีก้อนกลมๆมาจุกที่คอ ตัวชาเกร็งไปหมด..รู้สึกเจ็บแปลบๆบริเวณหัวใจเหมือนมีคนเอาแท่งเหล็กไฟฟ้ามาช็อต..มัน..มัน"
"ฟองต์.."นุ๊กตบไหล่ฉันก่อนจะถอนหายใจ
"อย่ายุ่งกับออมอีก"
"เอ๊ะ ?"
เหมือนหยุดกายใจเมื่อเพื่อนสนิทพูดคำนั้นออกมา
"ทะ...ทำไมล่ะ"
"ไม่งั้นแกก็จะเจ็บปวดต่อไป.."
"ฉัน..ไม่ได้เจ็บนะ..ฉันแค่เป็นโรค..โรค.."
"โรค..เกิดขึ้นเพราะเขานั่นแหละ"มีนเอ่ย
"แก..รัก..เขา"แป้งพูดช้าๆ ฉันมองอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง
"บะ..บ้าน่า.."
"งั้นแกก็ดูนั่น"นุ๊กจับหัวฉันหันไปทางผู้ชายและผู้หญิงที่นั่งกินข้าวอยู่ม้าหินอ่อนไกลไปหน่อย
"รู้สึก..ยังไง"
"เจ็บ"
อาการแบบเดิมมันเกิดขึ้นอีกแล้ว..ออม..นายทำร้ายฉัน..เพราะนาย..
"ฉันจะไปหาปัน !!"ฉันประกาศลั่นก่อนจะวิ่งออกไปทันที
นุ๊ก แป้ง มีนมองหน้ากันด้วยสายตาเชิงว่า..ไม่อยากให้ฟองต์เลิกยุ่งกับออม แต่ถ้ายุ่งต่อไปจะเสียใจแบบนี้
"ปัน !"ฉันวิ่งลงมาพลางหอบแฮ่กๆ ปันเดินมาสวมกอดอย่างคิดถึงทันที
"คิดถึงนะ กลับมาเริ่มต้นกันใหม่นะฟองต์'
"ปัน.."ฉันกอดตอบ แน่นอนว่าน้ำตาต้องไหลออกมาด้วย
"ขอโทษนะปัน.."
ฉันสะอื้นไห้ในอ้อมกอดเขา ก่อนจะผลักออก
"ฉัน..ไม่ได้รักนายอีกแล้ว.."
"ไม่จริง ! ไหนฟองต์บอกวาจะรักและห่วงใยผมตลอดไปไง"
"เพราะปันไม่ได้รักฟองต์ ! ปันเกลียดฟองต์ ! เห็นแก่ตัว คบเพื่อนหวังผลประโยชน์อย่างเดียว !!"ฉันกรีดร้องลั่น อ๊อฟ เพื่อนอีตาออมที่เดินผ่านมาดูก็ทำท่าเหมือนว่า แสดงความยินดีให้ฉัน
ในที่สุด..ฉันก็ตาสว่างสักที..
แต่ก็คงจะบอดอยู่กับเรื่องหนึ่ง..
ฉันตกลงมั่นกับความรัก ในที่สุด วังน้ำวนแห่งรักก็พัดหมุนไปเรื่อยๆจนฉันไม่สามารถตะเกียกตะกายขึ้นมาได้และจมลงไปในที่สุด..
ฉันแพ้ใจตัวเองจริงๆ..
"ออม"ฉันเดินไปหาเขา แฟนเก่าออมมองเล็กน้อยก่อนจะลงมือกินข้าวต่อ
ได้โปรด..หันมามองฉันหน่อยสิ
"ฉัน..ระ.."
"มีอะไร"ออมถาม
ฉันไม่เคยเห็นสายตาแบบนั้นมาก่อนนะ..
"ฟังดีๆนะออม..ถ้าฉันพูด ต่อจากนี้สามวิ นายต้องลืมมันให้หมด"
"....."
"ฉัน..รู้ตัวเองแล้วว่ารู้สึกยังไงกับนาย"
"..."
"ยากที่จะพูด แต่ว่า วันนี้นายอาจจะไม่พอใจ ที่มีผู้หญิงคนนี้มาพูดจาน้ำเน่า..แต่มันก็จริงใจ"
"ฉันรักนาย..รัก..จากใจจริง..จริงๆ.."
"แม้ผ่านมาแค่3-4เดือน แต่ว่า..นายยุ่งกับฉันทุกวันแบบนี้..นึกว่าฉันไม่รู้สึกอะไรเลยรึไง.."
"เอาล่ะ..นายควรจะลืมได้แล้ว.."
"1.."
"2..."
"สะ.."
"ลองถามใจตัวเองสิฟองต์ว่ารักผมจริงรึเปล่า แต่ขอโทษนะ..ที่ผมไม่รู้สึกแบบนั้นกับฟองต์เลย.."
"ขี้โกง !! ลืมมันนะ !! ลืมให้หมดไปเลย !!"ฉันทุบไปที่ตัวเขาก่อนจะระเบิดร้องไห้ออกมาไม่กลัวใคร มีเพียงแฟนของเขาที่มองด้วยแววตานิ่งๆ
ล้านถ้อยคำที่บอกรัก..เป็นได้แค่ลมที่ผ่านแว่วไป..
