[Fiction] สงครามตัวแทนแห่งเทพ กับ เทพแห่งยมโลก [เริ่มภารกิจ]

อ้างจาก: サタン。หน้าโง่,,><" ที่ 15-06-2010, 18:12:58

นี่ ให้เรา ลง

ลักษณะ ปีกไหม อ่า

?? !!

จะได้เอาให้ลง งิ

อธิบายมาก็ได้จ้า แต่ถ้าลงภาพก็ดีจ้า เพราะเรานึกภาพอะไรไม่ค่อยออก = ="

และก็ช่วยอธิบายความสามารถของอาวุธด้วยนะจ้า คนอื่น ๆ ด้วยจ้า

คนที่บอกแล้วก็ไม่ต้องจ้า

บทนี้เล่นง่ายหน่อยนะ ขออภัยจ้า ช่วงนี้ไม่มีเวลา = =" เออใช่ ลืมบอกไปอย่างนึง

ถ้าเกิด เล่า ๆ อยู่ แล้วเกิด ขึ้นบรรทัด

.. บลา ๆๆๆ

แบบนี้ แสดงว่าคือการตัดฉากจ้า = w =

บทเปิดตัว

บทเปิดตัวที่ 3
ตัวแทนแห่งเทพแห่งวายุ

แสงแดดของพระอาทิตย์อุ่น ๆ สาดส่องผ่านเข้ามาทางหน้าต่างสีขาวที่เปิดอ้าอยู่ มากระทบกับใบหน้าของผม

“หาวววววว วว ว ..” ผมหาวยาวไปรอบหนึ่ง และเริ่มลุกจากเตียงไปอาบน้ำแต่งตัวไปโรงเรียน

วันนี้อากาศร้อนจริง ๆ ช่างเหมาะกับการโดดเรียนอะไรเช่นนี้ ฮ่า ๆ ล้อเล่น ๆ ถึงผมจะโดดได้ ผมก็ต้องโดนแม่ลากคอให้ไปเรียนอยู่ดี

ผมลงไปกินข้าวและเดินออกมาจากบ้านอย่างช้า ๆ แต่ไม่ช้าขนาดหอยทากยังวิ่งแซงผมไปนู้นเลยทีเดียว และผมคงไม่มีเวลามาวิ่งแข่งกับหอยทากหรอก

พระเจ้า นี่มันวันอะไรกันเนี่ย ทำไมแดดมันร้อนอย่างนี้ !! เพียงไม่กี่นาทีที่ผมเดินออกมาจากบ้าน ร่างกายของผมชุ่มไปด้วยเหงื่อ เหมือนเพิ่งโดนน้ำราดใส่ตัวมา

ถ้าเป็นไปได้ ผมอยากจะเข้าไปนอนในตู้เย็นเลย มันร้อนจริง ๆ นะ !!

.. ในห้องเรียนของผม เต็มไปด้วยเสียงอี๊ดอ๊าดที่ปากกามาคเกอร์สีน้ำเงินกำลังถูกเขียนลงบนกระดานไวท์บอร์ด ใช้คำว่า ขูด ดีกว่า เสียงมันดังอี๊ดอ๊าดมาก

ช่างไพเราะเสนาะหูอะไรอย่างนี้เนี่ย !! (ประชด) แก้วหูของผมแทบจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ บางทีแก้วหูของผมอาจร้าวแล้วก็ได้

ผมได้แต่นั่งภาวนาให้อาจารย์หยุดเอาปากมาคเกอร์ขูดกับกระดานไวท์บอร์ดในใจ แก้วหูของผมสั่นสะเทือนจนไม่ไหวแล้ว อ๊ากกกกกก !!!

ในที่สุด เสียงออดหมดชั่วโมงก็ดังขึ้นอีกรอบ จากเมื่อก่อน ทุกครั้งที่ออดดังขึ้นในตอนเช้า คือการเข้าเรียน เหมือนเสียงออดเรียกไปสู่นรก

แต่ตอนนี้มันกลับเหมือนเป็นเสียงจากสวรรค์ โอ้ ผมแทบจะกระโดดโล้ดเต้นบนโต๊ะของตัวเอง ผมดีใจมากที่เสียงนั้นมันจบลงสักที

แต่ผมคิดผิด ชั่วโมงต่อไปเป็นคณิตศาสตร์ อาจารย์สอนคณิตศาสตร์เอาปากมาคเกอร์ขูดกับกระดานไวท์บอร์ด !! ยิ่งกว่าคนที่แล้วซะอีก

ผมละอยากจะกระโจนออกนอกหน้าต่างหนีซะจริง แต่ผมอยู่บนชั้น 4 ขืนกระโจนออกไป คงไม่มีชีวิตรอดกลับมาให้โดนหักคะแนนชัวร์ ๆ แต่ผมจะคอหักแทน

.. หลังเลิกเรียน ผมออกจากห้องก่อนใคร ผมไม่ค่อยชอบอยู่เป็นกลุ่ม ผมชอบอยู่คนเดียวมากกว่า มันเงียบสงบดี ผมรีบตรงดิ่งไปยังที่ที่เงียบที่สุด

ซึ่งผมก็ไม่รู้หรอกว่าที่ไหน แต่ถ้าผมเดินไปตรงไหนแล้วมันเงียบสงบที่สุด ผมก็จะปักหลักอยู่ตรงนั้นแหละ นั่งฟังเสียงสายลมที่พัดผ่านไป

หลายคนคิดว่ามันน่าเบื่อ แต่คงไม่ใช่กับผม ผมมีความสุขที่ได้ฟังเสียงสายลม สำหรับคนอื่น การฟังเสียงสายลมเป็นสิ่งที่น่าเบื่อที่สุดรองจากการฟังอาจารย์หรือพ่อแม่บ่น

ลมยังคงพัดผ่านต่อไปเรื่อย ๆ บางทีลมก็มาไล่เลี่ยตามใบหน้า หรือ ลำตัวของผม บางครั้งผมก็รู้สึกจั๊กจี้ เหมือนลมมันกำลังจั๊กจี้อยู่ ผมหัวเราะคิกตัก ๆ จนคนอื่นมองว่าผมบ้า

ผมไม่สนใจหรอก ยังไงซะ ผมก็ชอบอยู่คนเดียวมากกว่า

“ทาคูยะ คิมูระ ..” เสียงของผู้ชายที่แผ่วเบา ที่มากับสายลม ดังขึ้น ผมคงหูฝาดไป ผมไม่สนใจ นั่งฟังเสียงของสายลมต่อ

“เจ้าได้ยินข้ารึไม่ ทาคูยะ คิตามูระ ..” เสียงที่แผ่วเบาดังขึ้นอีกรอบ นี่ผมหูฝาด 2 รอบรวดหรือปล่าวเนี่ย

“ข้ารู้ .. เจ้าได้ยิน” มันดังขึ้นอีกรอบ ผมคงหูฝาด 3 รอบแน่ ๆ

สงสัยคงได้รับมาจากผลกระทบของเสียงอี๊ดอ๊าดของปากกามาคเกอร์ที่ขูดกับกระดานไวท์บอร์ด สงสัยแก้วหูของผมจะร้าวจริง ๆ ซะด้วย !! หูฝาดตั้ง 3 ครั้งแน่ะ

“เจ้ามิได้หูฝาดไป .. ทาคูยะ คิมูระ” สายลมอ่านความคิดของผมได้หรือนี่ ผมหันซ้ายหันขวา ไม่พบใคร นี่ใครเล่นตลกกับผมอยู่หรือปล่าวเนี่ย

ทันใดนั้น เบื้องหน้าของผมมีตาเฒ่าแก่คนหนึ่งปรากฏตัวขึ้น ผมเขาสีขาว มีเครายาวยังกับซานต้าครอส เขาเตี้ยกว่าผมมาก เขาสูงไม่ถึงเท่าไหล่ของผมด้วยซ้ำ

“เอ่อ .. มีอะไรให้ช่วยหรอครับ” ผมถามอย่างงุนงงว่า ตาเฒ่านี่มาจากไหน และทำไมเพียงชั่วพริบตาเขาก็มาปรากฏต่อเบื้องหน้าผม

อย่าบอกนะว่าเขาเป็นนักวิ่งทีมชาติ สภาพแบบนี้คงไม่ใช่แหงๆ

“เวลาที่พวกเรารอคอยมาถึงแล้ว ..” เวลาที่จะตายเรอะ ผมคิดในใจนะ ผมไม่ได้พูดออกไป

“เวลาอะไรหรอครับ” หรือเขาหมายถึงเวลาที่ผมต้องกลับบ้าน แม่อาจจะส่งใครมาเพื่อลากสังขารของผมกลับบ้าน

แต่ตาเฒ่าคนนี้คงไม่มีแรงพอที่จะลากผมกลับไปแน่ ๆ

“เจ้าคือผู้ตัวแทนแห่งเทพแห่งวายุ ซึ่งก็คือข้า” เทพแห่งวายุหรอ ตาเฒ่านี่น่ะ ผมรู้ถึงเขาจะแก่แล้ว แต่เขาคงไม่น่าจะเพี้ยนขนาดนี้

“เอ่อ .. คือ .. ผมโตแล้วนะครับ ผมไม่ฟังนิทานก่อนนอนหรืออะไรแล้วนะครับ” เขาจะมองว่าผมพูดหยาบคายหรือปล่าวนะ

“ข้านี่แหละ คือเทพแห่งวายุ เจ้ามิอาจเชื่อในสิ่งที่ตาของเจ้ามองเห็น” ทำไมเขาต้องใช้ภาษาที่มันเลิศหรูอะไรด้วยนะ

สงสัยตาเฒ่านี่จะดูหนังสงครามมากเกินไป

“ผมขอตัวก่อนนะครับ” นี่เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกอยากกลับบ้านก่อน 5 โมงเย็น แต่พอผมหันหลังไป เขาก็มาปรากฏเบื้องหน้าผมอีก

ให้ตายสิ เขามาได้ไงเนี่ย หรือจะเป็นขอมดำดินฟะ ไวชะมัดเลย

“เฮ้ !! ผมจะกลับบ้านแล้วนะ”

“เจ้าคือนักรบแห่งวายุ ข้าได้เลือกให้เจ้าเป็นตั้งแต่เจ้ายังเป็นเด็กทารก ทาคูยะ คิมูระ” ทำไมเขาต้องพูดชื่อจริงของผมด้วยนะ แล้วเขารู้ชื่อของผมได้ยังไง

อ้อ ลืมไป ผมใส่ชุดนักเรียนนี่ มีชื่อจริง กับ นามสกุลติดอยู่บนเสื้อ ไม่รู้ก็แปลกละ

“พูดเรื่องอะไรน่ะครับ ผมไม่รู้เรื่อง”

“เจ้าคือนักรบของข้า ชะตาของเจ้าถูกกำหนดให้เป็นตัวแทนแห่งเทพแห่งวายุเรียบร้อยแล้ว” สงสัยตาเฒ่านี่คงจะบ้าหนังสงครามอย่างหนัก

ผมคิดว่าเขาคงตื๊อนานเป็นชาติแน่ ผมจึงไม่สนใจแล้วรีบตรงดิ่งกลับบ้านทันที โดยทิ้งตาเฒ่าที่บ้าหนังสงครามขั้นรุนแรงไว้ข้างหลัง

“กลับมาแล้วหรอลูก” เสียงของพ่อดังขึ้นมาจากในห้องรับแขก ผมไม่ตอบ รีบวิ่งขึ้นห้องทันที

ผมพยายามเรียกข้อมูลความจำที่ถูกเก็บในสมองออกมาคิด นี่มันวันบ้าอะไรเนี่ย ผมควรจะไปหาหมอดีมั้ย เผื่อว่าแก้วหูของผมจะร้าวจริง ๆ หรือสายตาของผมมีปัญหา

หรือเพราะผมไม่ได้สังเกตว่าตาเฒ่ามาอยู่เบื้องหน้าผมตั้งแต่เมื่อไหร่ หรือสายตาของผมจะมีปัญหาจริง ๆ ผมอยากจะนอนข้ามวันไปเลย

“สวัสดี ทาคูยะ คิมูระ” อ๊ากกกกกก ตาเฒ่านั้นตามรังคลานมาถึงห้องของผม

แต่ เดี๋ยวนะ เขาเข้ามาได้ยังไง ก็เมื่อกี้ผม .. คือ .. ยังไงดีล่ะ ที่แน่ ๆ ตอนผมวิ่งมา ผมไม่เห็นตาเฒ่านี่ตามมานะ

“คุณเข้ามาได้ยังไง !!”

“ข้าคือเทพแห่งวายุ ข้าก็บินมาสิ”

“คนธรรมดาบินได้ที่ไหนล่ะ !!”

“แต่ข้าเป็นเทพนี่ ข้าไม่ใช่มนุษย์ธรรมดา” โอเค เขาอาจมาถึงระยะสุดท้ายของโรคที่บ้าคลั่งหนังสงครามอย่างหนัก

“เจ้าคือนักร..”

“เทพเทิบอะไรกัน !! ผมไม่รู้เรื่องหรอกนะ แต่ที่แน่ ๆ ผมไม่รู้ว่าตัวเองไปขออาสาเป็นนักรบของคุณเมื่อไหร่ !!”

ให้ตายสิ มันคงดูทุเรศมากที่ตะคอกใส่ชายแก่ ๆ คนหนึ่ง เขาส่ายหัวไปมา เหมือนจะบอกว่าผมคิดผิด

แล้วลมก็แรงขึ้นอย่างกะทันหัน ลมเข้ามาในห้องของผม และมาล้อมรอบตัวของตาเฒ่า ของในห้องผมกระจัดกระจาย ถ้าแม่มาเห็น ได้มีหูชาแน่ ๆ

ผมของเขาจากสีขาวกลายเป็นสีบลอน เคราวของเขายาวยิ่งกว่าซานต้าครอส และเขาตัวใหญ่มาก และสูงกว่าผมเยอะ

เขามีกล้ามเป็นมัด ๆ เกราะสีฟ้าเข้มที่มีลายควันสีขาว ถ้าผมไม่ได้ตาฝาด ผมเห็นว่ารูปพายุในเกราะของเขาขยับได้ด้วย

เขาถือไม้เท้าที่มีลมพัดอยู่รอบ ๆ ไม้เท้าอย่างไม่มีสิ้นสุด ดวงตาสีเทาเมฆฝนมองมายังที่ผม โอเค สายตาของผมคงมีปัญหาหนักกว่าเดิมเยอะ !!

“เชื่อข้าเถิด ข้าคือเทพแห่งวายุตัวจริง มิได้เท็จ” แต่เห็นถึงขนาดนี้ ผมคงต้องเชื่อแล้วหละ

“ค .. คุณเป็นเทพ .. จริง ๆ หรอ” ผมถามอะไรโง่ ๆ ออกไปเนี่ย เขาก็บอกผมตั้งหลายรอบว่าเขาเป็นเทพจริง ๆ ให้ตายเถอะ

ผมมารู้ตัวว่าถามออกไปอย่างโง่ ๆ ก็ตอนที่ผมถามออกไปแล้ว !!

“ใช่แล้ว ทาคูยะ คิมูระ” ให้ตายสิ ทำไมเทพต้องพูดชื่อจริงตลอดเลยนะ !!

“คุณต้องการให้ผมทำอะไรครับ” ผมถามอย่างหวาดกลัวนิด ๆ หน่อย ๆ ร่างกายเขาใหญ่จนน่ากลัวนี่

“การร่วมสู้กับตัวแทนแห่งเทพอื่น ๆ และโค่น ออรินัส ลง”

“ออรินัส ?”

“เทพแห่งยมโลก เขาเกือบทำให้โลกใบนี้ กลายเป็นดินแดนแห่งผู้สิ้นชีพไปแล้ว”

“หมายถึง .. พยายามจะครอบครองโลกเหมือนที่ตัวร้ายในหนังทำแทบทุกเรื่องใช่มั้ย .. ?”

โอ้ ผมลืมคิดไปเลย เทพจะรู้จัก ‘ภาพยนต์’ หรือปล่าวเนี่ย !!

“ใช่แล้ว แต่กว่าพวกเราจะโค่นได้ ใช้เวลานับหลายสิบปี พวกเราจองจำออรินัสลงกล่องใบหนึ่ง แต่หลายร้อยปีต่อมา พลังของกล่องเริ่มสลาย

จนไม่สามารถกันออรินัสออกมาได้แล้ว พวกเราจึงตัดสินใจหานักรบคนใหม่ ซึ่งก็คือ เจ้า ตัวแทนแห่งเทพแห่งวายุ หรือ พูดง่าย ๆ ว่า นักรบแห่งวายุ ก็ได้”

ผมพยายามจะรวบรวมข้อมูลทั้งหมดสู่สมอง ก็พอเก๊ท

“จงรับไปเถิด ทาคูยะ คิมูระ” และเมื่อไหร่เข่จะเลิกเรียกชื่อจริงของผม

เขายื่นระเบิดมา ผมรับมาอย่างผวานิดหน่อย เพราะไม่แน่ เขาอาจจะคิดระเบิดผมทิ้งก็ได้

“มันคืออาวุธประจำตัวของเจ้า ทาคูยะ คิมูระ”

“ให้มาแค่อันเดียวเนี่ยนะ”

“โอ้ ไม่ต้องห่วงไป มันจะเพิ่มพูนขึ้นเรื่อย ๆ เอง ไม่ต้องกลัวว่ามันจะหมด” แล้วพายุขนาดเล็กก็เข้ามาในห้องผม ทำให้ของกระจัดกระจายมากกว่าเดิมอีก !!

แล้วเขาก็ปีนขึ้นไปยืนบนพายุขนาดเล็กนั้น

“และเราจะเจอกันอีก ทาคูยะ คิมูระ และโปรดอย่าได้นำไปบอกใครแม้แต่พ่อแม่” แล้วเขาก็ลอยหายไปบนท้องนภา ซึ่งหลังจากเขาลอยหายไป

แม่ของผมก็เข้ามาดูพอดี พร้อมกับสีหน้าที่ตกใจ

“นี่ !! แฟง ทำไมห้องถึงรกอย่างนี้ล่ะ !! เดี๋ยวนี้ชักจะขี้เกียจละนะ จัดการเก็บของอะไรให้เรียบร้อย !!” แล้วแม่ของผมก็เดินปิดประตูดังปังหายไปเลย

ผมกลายเป็นแพะรับบาปซะงั้น ทั้ง ๆ ที่ผมไม่ได้ทำเละซะหน่อยแต่กลับต้องมาเก็บกวาดเองเนี้ยนะ

อย่างน้อย เทพแห่งวายุอะไรนั้น น่าจะมาช่วยเก็บของผมหน่อยหลังจากทำห้องผมเละเทะก็ดีนะ เฮ้อ .. ช่างเป็นเทพที่ดีจริง ๆ