[Fiction] สงครามตัวแทนแห่งเทพ กับ เทพแห่งยมโลก [เริ่มภารกิจ]

บทที่ 20 พงไพรต้องห้าม

“ปล่อยชั้นนะ ไอ้กิ้งก่าบ้า !!!” คาสดิ้นไปมาในกลางอากาศในขณะที่ถูกมังกรยักษ์คาบไว้แค่ปลอกเสื้อเขาเท่านั้น

แม้เขาจะดิ้นรนต่อสู้ แต่มือยังกำกุญแจแน่นอยู่ ในอีกด้านหนึ่ง .. พวกเขากำลังวิ่งตามคาสอยู่ แต่ดูเหมือนว่ามันจะทิ้งระยะห่างขึ้นเรื่อย ๆ

แคว้ก !!

“โอ๊ย !!” คาสอุทานออกมาอย่างเจ็บปวดพร้อมกับเสียงฉีกขาดบางอย่างดังก้องไปทั่วถ้ำ

ดังมาจากความมืดที่อยู่เบื้องหน้าพวกเขา น้ำตาเอ่อล้นออกมาทุกใบหน้าแม้แต่คาราเซียสเองก็ตาม

“คาส .. คาส .. คาสเขา ..” น้ำเสียงของเนจังสั่นเครือ ไม่เชื่อในสิ่งที่ตนได้ยินเช่นเดียวกับคนอื่น

“ไม่นะ .. ไม่ ! เขายังไม่โดน .. ฉีกเป็นชิ้นหรอก .. ใช่มั้ย” แฟงน้ำตาอาบแก้ม

“นี่ ! พวกเรา .. ต้องเข้าไปเอากุญแจนะ .. ไปเอากันเถอะ .. ไม่ให้ .. การตายของคาสสูญเปล่า” เลิฟโลว์เรียกสติทุกคนมา และปาดน้ำตาบนใบหน้าทิ้งไป

ก่อนที่จะก้าวเดินต่อไปทั้งน้ำตาแม้จะปาดไปแล้วมันก็คงยังหลั่งไหลออกมาเช่นเดิม แต่แล้วพวกเขาก็ต้องหยุดชะงัก เมื่ออยู่ ๆ แผ่นดินเกิดสะเทือนขึ้นอย่างกะทันหัน

และมีร่างบางร่างที่คุ้นตาวิ่งออกมาจากความมืด พวกเขาเบิ่งตาโพลง พยายามมองสิ่งนั้นให้ชัดเจน คนเดียวที่มีผมสีเหลืองและดวงตาที่สามารถเปลี่ยนเป็นสีแดงได้ ..

“คาส !!” เคนจิร้องขึ้นอย่างดีใจ ตอนนี้น้ำตาที่มาจากความเศร้ากลายเป็นน้ำตาที่มาจากความดีใจแล้ว

“นายรอดมาได้ยังไง แล้วเสียงนั้นละ !?” แฟงถามต่อ

“วิ่งงงงงงงงงง !!!!!!” คาสตะโกนดังมา และสักพักก็มีร่างใหญ่ยักษ์สีดำวิ่งตามคาสออกมา แรงสั่นสะเทือนของแผ่นดินที่มาจากฝีเท้าของมังกร

มันสะเทือนขึ้นเรื่อย ๆ พวกเขารอคาสวิ่งมาถึงก่อนที่จะก้าวฝีเท้าวิ่งพร้อม ๆ กันไป

“กุญแจละ !!” คาราเซียสถามคาสโดยที่ไม่ด้มองหน้ากัน

“ยังอยู่กับผม !!” คาสตอบกลับพลางหยิบกุญแจขึ้นมาให้ดู คาราเซียสหันไปมองกุญแจให้แน่ใจก่อนที่จะมองข้างหน้าต่อ

ในขณะที่คาสกำลังเก็บกุญแจเข้ากระเป๋าผ้าคลุมสีแดงของเขานั้น ด้วยแรงสั่นสะเทือน มันทำให้กุญแจหลุดออกมาจากมือของคาส กระเด็นไปข้างหลัง

“นายจะทำอะไรน่ะ !!” คาสไม่ตอบคำถามของเคนจิ เขาหยุดวิ่งและวิ่งกลับไปก้มเก็บกุญแจ แต่เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมา

พบว่าเขากำลังประจันหน้าอยู่กับมังกร แรงหายใจของมันเกือบทำให้คาสหงายหลัง มังกรเอาเท้าข้างซ้ายของมันมาทับตัวของคาสไว้ กรงเล็บของมันเฉี่ยวหน้าคาสไปนิดเดียว

พวกเขาต่างหยุดวิ่งเช่นกันและรีบวิ่งเข้าไปช่วยคาส เคนจิ แฟง เข้าไปพยายามช่วยดึงคาสออกมาจากเท้าของมัน

เนจัง เลิฟโลว์ และ ฟรี่ซซี่ พยายามเบี่ยงเบนความสนใจจากมันเพื่อให้มันเลิกสนใจคาสและเอาเท้าออก

“ฟรี่ซซี่ ! แช่แข็งมันทั้งตัวไหวมั้ย” เนจังถาม

‘เอ่อ .. ผมคิดว่าน่าจะไหวนะครับ จะลองดู’ ฟรี่ซซี่กำลังจะพ่นน้ำแข็งแต่เนจังห้ามไว้เสียก่อน

“อย่าเพิ่ง ! รอคาสออกไปก่อนไม่งั้นคาสโดนลูกหลง !” แต่ทว่าแม้จะทำยังไง มันก็ไม่ยอมเอาเท้าออกจากตัวคาสอยู่ดี

“โอ๊ย ดื้อชะมัดเลย !!” เลิฟโลว์บ่นขึ้นอย่างหงุดหงิดก่อนที่ปีกกาสีดำสนิทของเธองอกขึ้นมา เธอนึกอะไรออก

“เนจัง ! กางปีกสิ แล้วไปบินกวน ๆ แถว ๆ หัวมันกัน !!” เนจังครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งก่อนที่ปีกสีขาวน่ารักงอกออกมากลางหลัง

เนจังและเลิฟโลว์พุ่งขึ้นและบินก่อกวนบริเวณหัวมันไปมาเพื่อให้มันผงะถอยหลัง มันเหมือนเวลามียุงมาบินวนไปวนมาแถวใบหน้าของเรา

แผนนี้ได้ผล มันผงะถอยหลังไปก้าวหนึ่งซึ่งยอมเอเเท้ออกจากตัวคาสแล้ว ดูเหมือนเสื้อผ้าของคาสจะบี้แบนเลยทีเดียว

เคนจิและแฟงรีบดึงตัวคาสออกมา

“ตอนนี้เลย ฟรี่ซซี่ !!” เนจังตะโกนบอกก่อนที่จะคว้าเลิฟโลว์ให้ออกมาด้วย ฟรี่ซซี่พ่นน้ำแข็งใส่มังกรเต็มที่ และดูเหมือนขาจองมันเริ่มจะชา

และเริ่มจะขยับไม่ได้ น้ำแข็งเริ่มเกาะตัว ฟรี่ซซี่ยังคงพ่นเต็มพิกัดใส่มัน จนกระทั่ง ..

“ในที่สุด ! ก็กลายเป็นกิ้งก่าแช่แข็ง !!” คาสร้องขึ้นอย่างมีชัยก่อนที่ลงไปนอนกับพื้นอย่างหมดแรงแต่ยังมีสติอยู่

“ต่อไปที่ไหนละ” เลิฟโลว์ถามคาราเซียสขึ้น

“พงไพรต้องห้าม”

“มันอยู่ส่วนไหนของป่านั้นล่ะ” คาสถามต่อในขณะที่เขายังคงนอนอยู่

“ข้าได้ยินมาว่ามันอยู่ในโพรงต้นไม้ต้นหนึ่ง ผู้ที่มีคุณค่าพอให้สามารถสัมผัสได้เท่านั้นที่จะสัมผัสมันได้”

“หมายถึง .. ?” แฟงถามต่อ

“กุญแจชิ้นที่ 2 ไม่ธรรมดาน่ะสิ มันมีชีวิต .. แต่มันไม่มีจิตใจ มันจะไม่ยอมให้ใครจับจนกว่าจะเจอคนที่มีคุณค่าพอ”

“โอ้เยี่ยม ! เออคาส .. แล้วไอ้เสียงฉีกขาดในถ้ำนั้นละ และเสียงร้องของนายนั้นด้วย” เคนจิหันไปพูดกับคาส

“อ๋อ เสียงเสื้อชั้นขาดน่ะ แล้วเสียงร้องนั้นก็ที่ชั้นตกลงมาบนพื้น ง่าย ๆ ชั้นดิ้นจนเสื้อขาดเลยตกลงมาบนพื้นน่ะ ฮ่า ๆ” คาสหัวเราะแก้เครียด

คาราเซียสให้ทุกคนขี่หลังก่อนที่จะพุ่งทะยานสู้ท่องนภา .. มุ่งสู่พงไพรต้องห้าม ..