[Fiction] สงครามตัวแทนแห่งเทพ กับ เทพแห่งยมโลก [เริ่มภารกิจ]

บทที่ 6 ความปราถนาของคาส

พวกเขาเดินไปได้ประมาณ 3-4 ชั้น แล้ว โดยไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“นี่ พวกเราเดินมา หลายชั้นแล้ว ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย มันง่ายไปหรือปล่าว” เคนจิตั้งคำถามขึ้น

“คงจะหลอกให้พวกเราตายใจมั้ง” เนจังสันนิฐานขึ้น ถึงจะอย่างนั้น พวกเขาก็ระมัดระวังตัวตลอดเวลา

จนกระทั่งเดินมาถึงกลางทางของชั้น 6 คาสหยุดอยู่กับที่ ข้องมองสิ่งเบื้องหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา แต่ดวงตาคู่นั้นก็เต็มไปด้วย ความรัก และ ความคิดถึง

“เฮ้ คาส เป็นอะไรไป หยุดดูอะไรเนี่ย” แฟงถามคาสขึ้นและวิ่งเข้าไปหาคาส มองสิ่งที่อยู่เบื้องหน้าคาส

พบหญิงสาวผมสีแดงที่ถูกปล่อยยาวสลวย ดวงตาสีแดงสด มีแก้มที่แดงระรื่น กำลังส่งยิ้มมาให้คาส

“นั้นใช่แฟนสาวนายหรือปล่าว คาส” แฟงกระซิบถามเบา ๆ คาสไม่ตอบคำถาม ยังคงจ้องร่างของดรีมมี่

“ด .. ดรีมมี่หรอ ..” คาสถามขึ้นเบา ๆ และเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้ ร่างกายของเขาเดินไปหาดรีมมี่เองอย่างอัติโนมัติ

“ดรีมมี่ !! ดรีมมี่จริง ๆ ด้วย เธอไม่โกรธชั้นใช่มั้ย ที่ชั้นผิดนัดน่ะ !!” คาสถามดรีมมี่โดยที่มือของเขาทั้ง 2 ข้างกำลังจับไหล่ของดรีมมี่อย่างแน่น

“แฟนสาวนายจริง ๆ ด้วย !! ชั้นเดาถูกซะด้วย !! ฮะฮ่า !!” แฟงพูดขึ้นอย่างดีใจเหมือนทายรางวัลถูก

“ชั้นไม่โกรธเธอหรอก .. ไปกับชั้นเถอะ ไปด้วยกัน เธออยากกลับเป็นคนธรรมดานี่ ชั้นช่วยเธอได้นะ” แล้วดรีมมี่ก็ส่งรอยยิ้มมาให้คาสอีกครั้ง

“.. แต่ทำไมดูไม่เป็นเธอเลยหละ ดรีมมี่”

“เอาเถอะ ไปกับชั้นนะ” แต่คาราเซียสใช้ปากงับเสื้อดึงคาสให้กลับมา แต่ด้วยฟันที่แหลมคมของมัน เสื้อจึงขาดเป็นรูเล็กน้อย

“เฮ้ ! ระวังหน่อยสิ !! เดี๋ยวเสื้อผมก็ขาดหรอก”

“เจ้าโง่ !! นั้นใช่คนที่ชื่อดิมอะไรนั้นซะที่ไหนละ !!”

“ดรีมมี่ ไม่ใช่ ดิม” คาสบอกคาราเซียส

“นั้นแหละ ลืมไปแล้วรึ ว่าที่นี่คือที่ใด วิหารแห่งความสิ้นหวัง ข้าเคยเตือนเจ้าแล้ว มันสร้างภาพลวงตามาหลอกล่อให้เจ้าไปกับมัน !!”

“ถ้าภาพลวงตาจริง ทำไมผมถึงจับตัวเธอได้ละ”

“เจ้ารู้อะไรกับเขาบ้างมั้ยเนี่ย ! วิหารแห่งนี้มันมีเวทย์มนต์ที่สามารถทำให้ภาพลวงตาสามารถแตะ และ สัมผัส ได้ !!”

คาราเซียสพูดจบ คาสหันหลังไปพบดรีมมี่กำลังโบกมือให้คาสอยู่

“งั้น .. นี่ ก็ .. ตัวปลอมใช่มั้ย” คาราเซียสพยักหน้า

“เจ้าจงอย่าไปกับมันเด็ดขาด ข้าเคยบอกแล้ว หากเจ้าไปกั ..”

“ผมรู้แล้ว ๆ จะโดนกักขังไว้สักที่ ใช่มั้ย” แล้วคาสก็เดินไปหาดรีมมี่อย่างหวาดหวั่นเล็กน้อย

“นะ ไปกับชั้นเถอะ ชั้นช่วยให้เธอกลับมาเป็นคนธรรมดาแล้วอยู่กับชั้นได้นะ” ดรีมมี่ส่งรอยยิ้มให้กับคาสอีกครั้ง

แต่ในลึก ๆ คาสรู้สึกว่า รอยยิ้ม นี้มัน ไม่ใช่ ของดรีมมี่ .. เขาจำรอยยิ้มของเธอได้ดี อีกใจหนึ่งมันเชื่อว่านี่ ไม่ใช่ดรีมมี่ แต่อีกใจหนึ่งมันเชื่อว่า นี่คือดรีมมี่ ทั้ง ๆ ที่คาราเซียสบอกว่าเป็นตัวปลอม

เขาเองก็ไม่รู้ว่า ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าเป็นตัวปลอม แต่ทำไมใจหนึ่งยังคิดว่าเป็น ตัวจริง

“ไม่เป็นไร .. ขอบใจ” คาสปฏิเสธโดยไม่มองหน้าดรีมมี่

“ไม่ .. ไม่ไป .. หรอ” ตอนนี้รอยยิ้มเริ่มจางหายไปจากดรีมมี่ตัวปลอมแล้ว

“อ .. อือ ..” แล้วจากนั้นก็มีไฟลุกท่วมตัวเธอ เธอกรีดร้องโหยหวน คาสตกใจ และน้ำตาก็เริ่มไหลพราก จะเข้าไปช่วยดรีมมี่ แต่ถูกแฟงและเคนจิรั้งตัวเอาไว้

เขาเสียใจจนแทบบ้าเมื่อเห็นดรีมมี่กำลังจะตาย จึงดิ้นแรงมากกว่าเดิม ทำให้แฟงกับเคนจิเริ่มรั้งตัวไม่ไหว เลิฟโลว์กับเนจังจึงมาช่วยรั้งด้วย

ผ่านไปไม่นาน ตอนนี้ร่างของดรีมมี่ตัวปลอมกลายเป็นผุยผงเถ้าถ่านกองอยู่บนพื้น พวกเขาปล่อยตัวคาสออก

คาสลงไปคุกเข่ากับพื้น และน้ำตาไหลพรากอีกครั้ง มองดูเถ้าถ่านของดรีมมี่ตัวปลอม

“อย่าเสียใจไปเลย นั้นมันตัวปลอม .. ตัวจริงไม่เป็นอะไรหรอก” เลิฟโลว์พูดปลอบใจคาส

“ช .. ชั้นรู้ ต .. ต .. แต่ .. ชั้น .. ท .. ทน ม .. ไม่ได้ ที่เห็น .. ด .. ดรีมมี่กำลังจะตาย ..” แล้วคาสก็ปล่อยโฮออกมา

“แต่ตัวจริงไม่เป็นอะไรหรอกน่า ตัวจริงต้องปลอดภัยดีอยู่แล้ว ใช่มั้ย คาซาเรียส” แฟงหันไปถามคาราเซียส

“คาราเซียส ไม่ใช่ คาซาเรียส !!” คาราเซียสตะโกนดังลั่น

“เออน่ะ แค่สลับอักษรกันเอง”

“เราไปกันต่อดีกว่า จะได้รีบ ๆ ถึงชั้นสุดท้ายซะทีแล้วออกไปจากที่นี่ แล้วนายก็จะได้ไปหาดรีมมี่ตัวจริงด้วย !” เนจังพูดให้กำลังใจคาส

“อ .. อื้ม” คาสเช็ดน้ำตาแล้วยืนขึ้น พยักหน้าเป็นเชิงว่าไปกันเถอะ

.. พวกเขาเดินไปถึงชั้นที่ 8 ใกล้จะถึงครึ่งทางแล้ว คาสยังคงซึมเศร้าอยู่ แม้ว่าจะเป็นตัวปลอม แต่หากมันมีรูปร่างเหมือนแฟนสาวของเขา และถูกไฟครอกตาย เขาก็ทนไม่ได้

แต่เมื่อเดินไปสักพักคาสก็หยุดเดินอีกครั้ง จ้องร่างที่คุ้นเคยเบื้องหน้า เขาจำผมและดวงตาสีแดงนั้นได้ .. ดรีมมี่ตัวปลอมอีกรอบ

แต่รอบนี้ มันไม่ได้ชักชวนให้คาสไปไหน แต่ไฟลุกท่วมเหมือนรอบที่แล้วทันที เธอกรีดร้องอีกครั้ง น้ำตาของคาสเริ่มไหลพรากอีกครั้งเช่นกัน เขาทนไม่ได้อีกแล้วที่จะเห็นมัน

“คาส !! หลับตาลง !!!” เลิฟโลว์บอกคาส เขาหลับตาลง แต่เขาเห็นในหัวของเขา เธอกำลังกรีดร้องอย่างทรมาน และขอร้องให้คาสช่วย

เขาไม่ต้องการจะเห็นมัน เพราะเขาไม่สามารถทนได้อีกแล้ว แต่เขาไม่รู้จะทำยังไง ได้เมื่อลืมตา ก็เห็น หลับตาก็เห็นในหัว เขาลองหันหลัง

แต่มันก็ไปโผล่ทุกทิศที่คาสหันไป เคนจิดึงมือคาสให้รีบออกไปจากชั้นนี้ เพราะมันใกล้ถึงทางที่ไปชั้นต่อไปแล้ว

เสียงกรีดร้องเริ่มค่อย ๆ เบาลง แต่คาสยังไม่สามารถลืมเสียงกรีดร้องที่ร้องขอความช่วยเหลือจากเขา หรือ ภาพที่ถูกดรีมมี่ถูกไฟครอกตาย ได้

“ทำไมมันปรากฏขึ้นรอบที่ 2 ล่ะ !!” เลิฟโลว์ถามคาราเซียสขึ้นโดยที่ยังคงวิ่งต่อไปไม่หยุด

“ข้าเคยบอกไปแล้ว !! มันจะตามหลอกหลอนเจ้าจนกว่าจะเป็นบ้า !!”

“ไม่ .. ไม่นะ ช .. ชั้น .. ชั้นทนเห็นไม่ได้อีกแล้ว !!!” ริมฝีปากของคาสสั่นระริก น้ำตาใส ๆ ไหลมาเป็นทางไม่ขาดสาย

“ชั้นบอกไปแล้ว ! นั้นมันตัวปลอม !!” แฟงบอกคาส

“ชั้นรู้ !!! แต่ถึงอย่างนั้นถึงจะเป็นตัวจริงตัวปลอมถ้ามันเป็นร่างของดรีมมี่ ..” เสียงของคาสขาดหายไป ได้ยินเสียงร้องไห้แทน

ไม่ว่าพวกเขาจะวิ่งไปทางไหน พวกเขาก็เจอเหืมอนเดิมตลอด ร่างของดรีมมี่ตัวปลอมถูกไฟครอก และเสียงโหยหวนที่ดังไปหลายชั้น ..

คาสเริ่มจะควบคุมสติไม่อยู่ จะเข้าไปช่วยอีกครั้ง คาสร้องไห้ไม่หยุด ในเมื่อไม่ว่าจะทำยังไง เขาก็ไม่พ้นจากการเห็นดรีมมี่ถูกไฟครอก หรือ เสียงกรีดร้อง

พวกเขาไปถึงครึ่งทางของชั้นที่ 10 พวกเขานั่งลงกับพื้นอย่างอ่อนเพลีย เพราะพวกเขาวิ่งมาไม่หยุด 2 ชั้นติด

“ทำยังไง ๆ ก็ไม่พ้นตัวปลอมนั้น !! คาสเห็นจนจะเป็นบ้าไปแล้วนะ !!!” เลิฟโลว์โวยวายขึ้น

“หลับตาก็ไม่ได้ เห็นภาพในหัวอีก ใช่มั้ยคาส” เนจังถามคาส คาสหยักหน้าเล็กน้อย ตอนนี้ร่างของเขาสั่นไปทั้งตัว น้ำตายังคงไหลไม่หยุด

“ชั้นยอมสู้กับฮาร์ปี้เป็นกองทัพดีกว่าถ้ามาเจออีแบบเนี้ย !!!” เคนจิโวยวายบ้าง

“ต่อไปก็พวกเราสินะ .. ใช่มั้ย” แฟงถามขึ้นอย่างกังวลใจ

“มันต้องโดนทุกคนอยู่แล้ว แม้แต่ข้าก็ยังต้องโดน แต่มันยังไม่ถึงคิวเท่านั้นแหละ” คาราเซียสทำหน้าหวาดหวั่นเช่นกัน

“คาสต้องเห็นไปถึงไหนหรอ คาราเซียส” เลิฟโลว์ถามขึ้น พลางหันไปคาสด้วยสายตาที่กังวล

“จนกว่าจะออกจากวิหารได้ มันจะปรากฏให้เห็นไม่หยุด” พวกขาเบิ่งตาโพลง

“คาสได้เป็นบ้าไปก่อนแน่ ๆ เลย พวกเราต้องรีบออกจากที่นี่ !!” แฟงพูดเสียงดังและลุกตัวพรวดขึ้น

“แต่พวกเรายังเหนื่อยอยู่เลยนะ” เคนจิบิดขี้เกียจ

“แต่เดี๋ยวคาสจะเป็นบ้าไปซะก่อนนะ !!”

“อะ ไปก็ไป” แล้วพวกเขาก็ลุกขึ้น และวิ่งไปยังชั้นต่อไปต่อ สักพักพวกเขาก็เจอดรีมมี่ตัวปลอมอีกรอบ เหตุการ์เหมือนเดิม มีไฟลุกท่วมและกรีดร้อง

คาสยืนตัวแข็งทื่อ น้ำตาที่เพิ่งหยุดไหล ไหลพรากอีกครั้ง คาสทรุดลงไปร้องไห้กับพื้น เขาร้องไห้จนไม่มีแรงที่จะยืนแล้วด้วยซ้ำ

คาราเซียสจึงให้คาสไปนั่งบนหลังของมันแทน แล้วพวกเขาก็รีบวิ่งต่อไปก่อนที่คาสจะเป็นบ้า ในชั้นที่ 11 ตอนนี้ไม่มีวี่แววของดรีมมี่ตัวปลอมแล้ว

พวกเขาจึงตัดสินใจพักกันที่นั้น เลิฟโลว์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนที่จะมองคาสที่กำลังจะเป็นบ้า เธอกวาดสายตาไปทั่วทางเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีดรีมมี่ตัวปลอมอยู่ที่นี่

แต่แล้วสายตาของเธอก็ไปสะดุดกับร่างเด็กชายคนหนึ่ง เขาอายุประมาณ 8 ปี มีผมสีดำสนิทเหมือนเธอ ดวงตาสีเดียวกับเธอ เขากำลังมองมาที่เธอเช่นกัน

“เลย์หรอ ..” เลิฟโลว์กระพริบตาถี่

“นั้นใครหรอ เลิฟโลว์” เนจังที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เลิฟโลว์ถามขึ้น เธอมองสีหน้าที่ตกใจของเธอก่อนที่จะมองคนที่เลิฟโลว์จ้องอยู่

“น้องชายชั้นเอง ..” เลิฟโลว์พูด

“น้องชายที่ตายจากไปนานแล้วของชั้นเอง ..”