Black & White
บทที่ 6
ฝึกแค่นี้มันชิลๆ .. !!
"ในเมื่อนายไม่ผ่านการทดสอบแรก .." เน็ตสึกล่าวพร้อมกลืนน้ำลาย
"ก็คงต้องมีการสอบซ่อมซักหน่อย ..." เน็ตสึกล่าว พร้อมหยิบแผนที่ขึ้นมา
"เล่นอะไรแผลง ๆ อีกล่ะเนี่ย ... - -" เก็นมะกล่าว พร้อมชะโงกดูแผนที่
"ให้นายไปหาสมบัติ ในจุดที่เขียนว่า Treasure ในแผนที่ โดยนายต้องไขปริศนาและอุปสรรคต่าง ๆ จึงจะไปถึงจุดหมายได้ .." เน็ตสึเริ่มกล่าว
"และแน่นอน .. ระวังตัวเอาไว้ ... น า ย อ า จ เ จ อ ภู ติ ผี ปิ ศ า จ ก็ เ ป็ น ไ ด้ ... มุฮ่าฮ่าฮ่า" กล่าวเสร็จเน็ตสึก็ขำด้วยความเจ้าเล่ห์
"หึยย .. เจ้านี่เล่นอะไรแผลง ๆ อีกแน่เลย .. - -" เก็นมะกล่าว พร้อมคลี่แผนที่ออกมาดู
"เอ่อ .. เราเริ่มกันตรงจุดนี้ .. ซ้ายบนของแผนที่" เก็นมะเริ่มศึกษาแผนที่
"หันหน้าไปทางทิศตะวันตก แล้วเดินไปข้างหน้า 1 กิโลเมตร .. แล้วคุณจะเห็นบางสิ่งบางอย่างผิดสังเกต" เก็นมะอ่าน พร้อมเดินตามคำสั่ง
10 นาทีผ่านไป ~
"เอ .. เดินครบ 1 กิโลแล้ว ไม่เห็นมีอะไรผิดสังเกตนี่นา .." เก็นมะกล่าวพร้อมมองไปรอบ ๆ
ทันใดนั้นเอง เก็นมะก็สังเกตเห็นบางอย่าง
'เอ ... หญ้าต้นนั้นมันใหญ่ผิดปกติแฮะ .. ' เขานึกในใจ พร้อมเดินเข้าไปใกล้ ๆ
"เอ .. ยิ่งดูยิ่งน่าสงสัย" เก็นมะจ้องใบไม้
"เอาล่ะ ต้องเป็นอันนี้แน่ ๆ !" เก็มะกล่าวพร้อมยื่นมือไป แต่ยังไม่ทันโดนใบไม้
"เยี่ยมมาก ไขปริศนาข้อแรกได้แล้วสินะ ! นายนี่เก่งจริง ๆ เลย รู้ด้ยว่าหินก้อนนี้ผิดสังเกต !" เน็ตสึกล่าวเมื่อลุกขึ้นมาจากก้อนหินข้าง ๆ หญ้าต้นนั้น
"อ่ะ .. นี่คำใบ้ต่อไป โชคดีเจ้า ~" เน็ตสึกล่าวพร้อมกระดึ๊บหายไป
"เดินไปข้างหน้า 100 ก้าว หันไปทางที่พระอาทิตย์ขึ้น แล้วเดินต่อไป 50 ก้าว จะเจอคำใบ้ต่อไป" เก็นมะอ่าน
“อะ .. เดินต่อไป 100 ก้าว” เก็นมะกล่าวกับไม้เท้า และเดินต่อไป
100 ก้าวผ่านไป
“อะ .. ครบละ ยังไงต่อไป ..” เก็นมะกล่าวเสร็จ ก็เห็นตุ๊กตารูปพระอาทิตย์ ค่อย ๆ ลอยสูงขึ้น และตก ไปมาที่หญ้า
“เก็นมะต้องหมายถึงเจ้าพระอาทิตย์นั่นแน่ ๆ !!” เก็นมะกล่าวด้วยความมั่นใจ และเดินไป 50 ก้าว
เมื่อเดินเสร็จ เก็นมะก็คุ้ยหาคำใบ้
“มันน่าจะอยู่แถวนี้น่า ....” เก็นมะกล่าว พร้อมคุ้ยต่อไป
20 นาทีผ่านไป
“เฮ้ยย มันไปซ่อนไว้ที่ไหนฟระ ?!?!” เก็นมะกล่าวด้วยความหัวเสีย
“ชั้นไม่ได้ซ่อนยากขนาดนั้นน่า =3= นายเดินมาผิดทางต่างหาก นี่มันทิศตะวันตก ชั้นบอกให้ไปทิศที่ดวงอาทิตย์ขึ้น ก็ต้องเป็นทิศตะวันออกเซ่ !! ไอ่โง่ !!” เน็ตสึกล่าวเมื่อแสดงตัว
“ใครจะไปรู้เล่า ก็เห็นนายเจ้าเล่ห์ขนาดนี้ ...” เก็นะมกล่าวด้วยความแค้น และถอยกลับไปที่เดิม พร้อมหันไปทางทิศตะวันออก
“เดินต่อไป 50 ก้าว ... อืม” เก็นมะกล่าวพร้อมเดินไป
“เจอแล้ว !!”
“มันเขียนไว้ว่า .. เมื่อเจ้าพบข้าแล้ว จงทำตามดังนี้ ...
หันไปทางทิศตะวันตก ขึ้นไปบนหิน และเคาะก้อนหิน
เจ้าก็จะเจอคำใบ้ต่อไปยังไงล่ะ !” เก็นมะอ่าน
“หินก้อนนั้นสิน่ะ .. ไปเร็วไม้เท้า ไปเคาะกัน” เก็นมะกล่าวพร้อมเดินไป
“ก๊อก ก๊อก ก๊อก” เสียงเก็นมะเคาะหิน
“ใครเอ่ย ?” หินกล่าวกลับ
“อะจะบะเฮ้ย หินพูดได้เหรอเนี่ย ?!” เก็นมะตกตะลึง
“เออ ..” หินกล่าว
“ผมชื่อเก็นมะ เป็นเด็กชายที่หน้าตาหล่อเหลา และเก่งกาจทางด้านเวทย์มนต์อย่างสูง !!” เก็นมะกล่าวชมตัวเอง
“ถุ้ย .. ไอ่เจ้านี่หลงตัวเองชะมัด เก็บมันเลยดีกว่า !!” หินกล่าวจบ ก็เริ่มแปลงร่างเป็นโกเลมหินยักษ์
‘ซวยแล้วสิตู ไม่น่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย .. เอ้ย ! ไม่น่าพูดความจริงไปแบบนั้นเลย =w=’ เก็นมะนึกในใจ พร้อมถือไม้เท้าให้กระชับมือ
“ตายซะ !!” โกเล็มยักษ์กล่าว พร้อมขยายขนาดกำปั้น และปล่อยหินใส่เก็นมะอย่างรัว
“ตู้ม ตู้ม ตู้ม ม ม” เสียงก้อนหินกระทบกับพื้นอย่างดัง
“หลบได้สบาย ๆ เฟ้ย !” เก็นมะกล่าวด้วยความชะล่าใจ
“จ๊ะเอ๋ =3=” โกเลมกล่าว เมื่อเทเลพอร์ตไปข้างหลังเก็นมะ โดยที่เก็นมะไม่ทันมอง
“พลังหมัดธรณี !!” โกเล็มกล่าวเสร็จ กำปั้นก็ขยายใหญ่ขึ้นเป็นเท่าตัว แล้วต่อยใส่เก็นมะด้วยความแรงและความเร็วสูง เก็นมะโดนหมัดเข้าใส่หลังเต็ม ๆ กระเด็นไปพร้อมถลาไปกับดิน เกิดรอยถลอกทั่วตัว
“หนอย .. ฝีมือไม่เบานี่ .. !” เก็นมะกล่าวพร้อมเช็ดเลือดที่กกปาก
“ข้ายังอ่อนหัดอยู่เลย ... เจ้าน่ะ ฝีมือมีแค่นี้น่ะเหรอ ? กล้าเรียกตัวเองว่าเก่งกาจทางด้านเวทย์มนตร์ ? ตัวทำเสื่อมเสียแขนงเวทย์ต่างหาก ..” โกเลมกล่าวยั่วยุเก็นมะ
“ปากดีนัก ... เดี๋ยวจะจัดให้ลงนรกไปเลย !!” เก็นมะกล่าว พร้อมเริ่มร่ายคาถาพึมพำ
“Ice…Cages !!” กล่าวเสร็จ พื้นดินก็เริ่มสั่นคลอน แท่งน้ำแข็งค่อย ๆ ผุดออกมาจากพื้นดินจนถึงส่วนเอวของโกเลม และค่อย ๆ สูงขึ้นเรื่อย ๆ จนมิดหัวพอดี
“ฮะฮะ ... น่ากินชะมัดยาก โกเลมแช่แข็ง ... ช่วงนี้ยิ่งร้อน ๆ อยู่แฮะ ..” เก็นมะกล่าวพร้อมเช็ดเหงื่อ
“ลาก่อน ... โกเลมน้อย ..” กล่าวเสร็จ เก็นมะก็เริ่มร่ายคาถาพึมพำ
“IceArr … !” เก็นมะเริ่มร่าย แต่ทันทีทันใดเขาก็ชะงักทันที
เพราะเมื่อแท่งน้ำแข็งหลุดออก และพร้อมโจมตี โกเลมก็หายไปแล้ว ..
“อ่อกก. ...” ทันใดนั้นเอง เก็นมะก็เลือดไหลกกปากอีกครั้ง
‘อ่อนหัด อ่อนหัดเกินไป ... นี่น่ะเหรอ .. ทาญาติสืบสกุลของ “ข้า” ?’ โกเลมนึกในใจ
ทันใดนั้น โกเลมก็กระชากคอเสื้อเก็นมะขึ้นมา พร้อมเริ่มหมุนไปรอบ ๆ
“GolemHurricane !!” โกเลมกล่าว พร้อมเริ่มหมุนเร็วขึ้นอีก จนเป็นพายุได้ในไม่กี่วินาที
“ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” เก็นมะกล่าวทันที เมื่อโกเลมเริ่มหมุน
“ตะโกนไปให้พอใจเลย ... เผื่ออาจจะเป็นครั้งสุดท้ายของนายก็ได้ ..” โกเลมกล่าว และไม่มีทีท่าว่าจะหยุดหมุน
“หยุด ...” เก็นมะกล่าวเบา ๆ แต่โกเลมก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
“หยุด ...” เก็นมะกล่าวซ้ำไปซ้ำมาหลายรอบ
“หยุดความคิดโง่ ๆ น่า ... อย่าฝันไปเลย” โกลมกล่าวเสร็จ พายุก็ยิ่งแรงขึ้นกว่าเดิมอีก
“ชั้น .. บอก .. ให้หยุดไง เล่า ...” กล่าวเสร็จ ตัวเก็นมะก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ
‘เริ่มแล้วสินะ ..’ โกเลมกล่าวในใจ
“Flamage !!!” เก็นมะกล่าวด้วยความรวดเร็ว ไฟก็ลุกตามตัวโกเลมด้วยความรวดเร็ว และลามไปทั่วตัว โดยไม่มีท่าทีว่าจะดับ ถึงโกเลมจะพยายามปัดออกก็ตาม
“Cure !!” โกเลมกล่าวเสร็จ ไฟก็หายไปในพริบตา
“เก่งไม่เบานี่ ... เก็นมะ” โกเลมกล่าว
“FrozenAmageddon !!!” เก็นมะไม่พูดอะไรสักคำ นอกจากการร่ายเวทย์จู่โจมอย่างเดียว
กล่าวเสร็จ ลูกไฟอุกกาบาตนับร้อยก็ตกมาจากฟากฟ้า พื้นดินร้อนระอุ ทุกอย่างร้อนไปหมด ยกเว้นโกเลมอย่างเดียว ที่ถูก “แช่แข็ง”
“อะไรกัน ?! ไม่จริงงง !!” โกเลมกล่าวเมื่อโดนอุกกาบาตนับร้อยตกใส่ โดยที่ขยับไม่ได้แม้แต่นิด
อุกกาบาตนับร้อยตกใส่โกเลม ฝุ่นตลบอบอวล ควันที่เกิดจากไฟ กระจายไปทั่วบริเวณ แม้แต่พื้นดินก็ยังร้อนระอุและสั่นคลอน
เมื่อทุกอย่างเริ่มสงบ โกเลมก็สลายไปเป็นผุยผง เป็นเพียงผงตามพื้นธรรมดาทั่วไป
“นายเยี่ยมมาก เก็นมะ !! สามารถกำจัดโกเลมกระจอก ๆ ระดับ 1 นี้ได้ !!” เน็ตสึโผล่ออกมาทันทีทันใด
เก็นมะได้แต่เงียบ และยืนนิ่ง
“หยิ่งหรอฟระ ไอ่นี่ ..” เน็ตสึกล่าวพร้อมหยิบค้อน และกระโดดจะทุบหัวเก็นมะ
“วืดดดด ...” นั่นเป็นครั้งแรกที่เก็นมะสามารถหลบการโจมตีของเน็ตสึได้
“เฮ้ย เป็นไปได้ไง .. มันหลบการโจมตีของเราได้ ?!?!” เน็ตสึตกใจอย่างแรง
“ตุ้บบบ !”
เน็ตสึหันไป ก็เห็นเก็นมะกองอยู่กับพื้น
“อะโธ่ .. นึกว่ามันจะพัฒนาฝีมือ หลบได้ ที่แท้ก็สลบไปนี่เอง ...” เน็ตสึกล่าวพร้อมกระโดดไปเหยียบหัวเก็นมะ
“ยังไงก็พาไปพักฟื้นก่อนก็ดีนะ ..” ไม้เท้ากล่าว
“อื้ม ..” เน็ตสึกล่าวพร้อมลากคอเก็นมะไปที่ฐาน
ณ ที่ฐานฝึกตน (30 นาทีถัดมา)
“โอย .. ชั้นสลบไปตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ..” เก็นมะกล่าวเมื่อตื่นขึ้นมา
“ยินดีด้วยนะเก็นมะ ! นายชนะเจ้าโกเล็มนั่นได้แล้ว !” ไม้เท้ากล่าวพร้อมแสดงความดีใจ
“เอ๋ .. ? ชั้นเนี่ยนะ ชนะเจ้านั่น” เก็นมะกล่าวด้วยความึนงง
“ใช่ .. นายจัดการเจ้านั่นได้รวดเร็วมาก สุดยอดเลยเก็นมะ !” ไม้เท้าเล่า
“เอ๋ .. แต่ชั้นจะได้แค่ ชั้นโดนเจ้านั่นเหวี่ยง แล้วก็ .... ชั้นก็สลบไป” เก็นมะกล่าว
“นายคงจะเสียสติไปเพราะความเหนื่อยล่ะมั้ง ชั้นว่านายพักก่อน ค่อยดำเนินการสอบซ่อมต่อแล้วกัน” ไม้เท้าให้คำแนะนำ
“อืม ....” เก็นมะกล่าว พร้อมเอนตัวไปพักผ่อนต่อ
‘ว่าแล้วเชียว .. ว่าต้องเป็น “คน ๆ นั้น” ที่มาสิงเก็นมะ ..’เน็ตสึนึกในใจ
‘ยังไงก็ตาม .... เจ้านี่ก็น่าสนใจเหมือนกันแฮะ ..’ เน็ตสึนึกต่อ
“ให้เวลาพักแค่อีก 2 ชั่วโมง แล้วเราจะเริ่มดำเนินการสอบซ่อมต่อ !!” เน็ตสึตะโกนใส่หูเก็นมะด้วยความเร็วสูง
“โอ๊ยยยยย เบา ๆก็ได้โว้ย ! ไอ่บ้า !” เก็นมะตะคอกกลับ
“พักได้แล้ว เหลือเวลาอีกแค่ 1 ชั่วโมง 59 นาทีนะเฟ้ย !” เน็ตสึกล่าว พร้อมกดหัวเก็นมะให้นอนลลงไป พร้อมติดแลคซีนที่หัวอย่างหนาแน่น เพื่อไม่ให้เก็นมะลุกขึ้นมาอีก
“ไอ่บ้า !! เอาแลคซีนบ้านี่ออกไปนะเฟ้ยยยยยยย !” เก็นมะกล่าวพร้อมทุบเตียงไปมา
“พักผ่อนไปเถอะน่า ~ ชั้นไปก่อนล่ะ !!”
“ฟิ้วว ว ว” ว่าแล้ว เน็ตสึก็หายไปอย่างรวดเร็ว
จบบทที่ 6
