“นายสงสัยบ้างหรือเปล่าล่ะ ว่าทำไมนายหลับไปถึง 100 ปีแล้วยังไม่แก่งั่ก” เน็ตสึเริ่มถามเก็นมะ
“อืม .. นั่นสินะ .. ทำไมล่ะ ?”
“จริง ๆ ชั้นก็ไม่รู้อายุที่แท้จริงของนายหรอกนะ .. แต่ว่า เท่าที่รู้มาคือ เมื่อแกได้พลังวิเศษจากกลุ่ม White แล้ว ร่างกายจะต้องปรับตัวให้เข้ากับพลังนั้น ๆ โดยต้องใช้เวลาถึง 100 ปีจึงจะสามารถปรับตัวเข้าได้ โดยสมาชิกองค์กร White คนหนึ่ง .. ถ้าจำไม่ผิด น่าจะชื่อ ทิเมร์ สามารถย้อนข้ามเวลาได้ น่าจะย้อนไป 100 ปีก่อนหน้านี้ แล้วมอบพลังให้ White 2 ยังไงล่ะ .. ในการปรับตัวนั้น ร่างกายเหมือนจะถูกสต๊าฟไว้ ไม่ให้มีการเปลี่ยนแปลง โดยสิ่งที่เปลี่ยนแปลงอย่างเดียวคือ สมอง เพื่อจะได้สามาถควบคุมพลังวิเศษได้นั่นเอง ซึ่งถ้าร่างกายปรับตัวเสร็จแล้ว นายก็จะสามารถใช้พลังวิเศษได้ยังไงล่ะ .. !” เน็ตสึอธิบายเสร็จ ก็หายใจเข้าดัง ฮืดดดดดดดดดดด
"แต่ปัญหาก็คือ ..." เน็ตสึเริ่มกล่าวพร้อมทำสีหน้าเคร่งเครียด
"ชั้นยังไม่รู้พลังของนายน่ะสิ ... - -" ว่าแล้วเน็ตสึก็ถอนหายใจ
"แล้ว ... ชั้นต้องทำไงอ่ะ ?" เก็นมะกล่าว
"ก็คง .. จะต้อง .. เอ ... เข้าพิธีอูบุนตู้ซะ !!!!!!!" เน็ตสึกล่าวด้วยหน้าตาเคร่งเครียด
"จะบ้าเรอะ ?! - - ไปเองเถอะ ไอ่บ้านี่ .." เก็นมะกล่าวพร้อมง้างหมัด
** สำหรับคนที่ไม่รู้ อูบุนตู้ คือพิธี อะปึ๊บ ๆ ชายกับชาย - -
"ล้อเล่นน่า .. คงต้องมีการทดสอบ นิด ๆ หน่อย ๆ .. น่ะ" เน็ตสึเริ่มทำสีหน้าจริงจัง
"ต้องทำไงอ่ะ .. *-*?"
"ก็ .. ตามมาสิ .." เน็ตสึกล่าวพร้อมนำทง
"อืม ... (ไอ่เจ้าบ้าเน็ตสึจะเล่นอะไรแผลง ๆ อีกรึเปล่าเนี่ย ..)" เมื่อกล่าวเสร็จ เก็นมะก็เดินตามทันที โดยหันซ้ายหันขวาตลอดทาง (ระแวงขั้นสูงสุด - -.)
"แฮ้ก .. แฮ้ก .. จะถึงยังเนี่ยยย ?!?!" เก็นมะกล่าวพร้อมเริ่มโวยวาย
"อีกนิดเดียวน่า .." เน็ตสึกล่าว พร้อมกระดึ๊บต่อไป ..
"ไอ่เจ้าบ้า เมื่อไหร่จะถึงฟร่ะ ?!?!" เก็นมะกล่าวพ้อมกระทืบเท้าไปมา
"เอ่อ ... ชั้นลืมไปหน่ะ .. ชั้นใช้คาถาจำสถานที่ไว้นี่นา .. แหะ ๆ ..."
**คาถาจำสถานที่ เป็นไอเท็มที่จะเซฟจุดที่เราต้องการ โดยต้องใช้คู่กับคาถาทวนความจำ จึงจะไปจุดหมายที่เซฟไว้โดยคาถาจำสถานที่ไว้ได้
"แล้วทำไมไม่บอกแต่แรกฟระ เหนื่อยจะตายอยู่แล้วเนี่ยยย !!"
'อ่านะ .. ใจร้อยสุดๆ ... ตัดพลังธาตุน้ำออกไปได้เลย' เน็ตสึคิดในใจ
"จับมือชั้นไว้แน่น ๆ นะเน็ตสึ .. ชั้นจะเริ่มใช้คาถาทวนความจำแล้วนะ" เน็ตสึกล่าว
แต่เก็นมะก็นิ่งเฉย มิหนำซ้ำยังเกาหัวไปมา
"เฮ้ .. บอกว่าให้จับมือชั้นไว้ไง !" เน็ตสึกล่าว แต่เก็นมะก็ยังยืนนิ่งเหมือนเดิม
"ไอ่จ้าบ้า จับมือสิฟร้อยยยยย !!" เน็ตกล่าวจบ ก็ตบหัวเก็นมะด้วยฝ่ามืออัน มหาโหด
"ไอ่บ้า ! แกเป็นวุ้นนี่ แล้วชั้นจะหามือแกเจอได้ไงฟระ ?!?!?!" เก็นมะกล่าวพร้อมน้ำตาไหลพราก
"เออว่ะ .. ลืมไป .. แหะ ๆ *-*" เน็ตสึกล่าวพร้อมค่อย ๆ กระดึ๊บหนีไป
"แกจะไปไหน ..... ตายซะเน็ตสึ !!" เก็นมะกล่าวพร้อมวิ่งไปหาเน็ตสึด้วยความเร็วสุง ฟิ้วววววววววววว พร้อมกระชากคอเน็ตสึขึ้นมา
"แกตายแน่ .. ไอ่เจ้า .. !" เก็นมะยังกล่าวไม่ทันขาดคำ
"คาถาทวนความจำ !!" เน็ตสึกล่าวด้วยความรวดเร็ว (ก่อนที่จะโดนเก็นมะลากไปเข้าห้องน้ำ ... ....... ไปซ้อมให้เละ - -.)
ว่าแล้ว ทุกอย่างก็เงียบสงบ ลมค่อย ๆ หมุนรอบตัวทั้งคู่และเร็วขึ้นเรื่อย ๆ จนเป็นพายุลูกใหญ่
และแล้ว ทั้งคู่ก็หายไป .. ในที่สุด
เมื่อเก็นมะลืมตาขึ้นมา เขาเห็นผู้คนเดินผ่านไปมามากมาย ฝุ่นทรายค่อย ๆ พัดไปตามกรแสลมที่พัดผ่าน
“ยินดีต้อนรับกลับเจ้าค่า ท่านเน็ตสึ” ภูติน้อยน่ารักกล่าวพร้อมบินไปรอบ ๆ ตัวเน็ตสึ
“ธุจ้า ..” เน็ตสึกล่าวพร้อมกระดึ๊บไปตามทาง
ทันใดนั้นเอง เก็นมะก็เหลือบไปเห็นภูติน้อยน่ารัก
หัวใจชั้นหาย ใจชั้นหาย วิ้ง อะ วิ้ง อะ วิ้ง ตลอด (อะไม่ใช่ละ - -)
เก็นมะตกหลุมรักภูติตนนั้นทันที
“เอ่อ .. ชื่ออะไรหรอครับ อยากรู้จักจังเลยอ่า น่ารักเป็นที่ซู้ดดด =3=;; ” เก็นมะกล่าวพร้อมปล่อยพลังคลื่นหื่นใส่
“อ่า .. ขออภัยเจ้าค่ะ ที่ลืมแนะนำตัว ดิชั้นชื่อ เฟริลลิน่า เจ้าค่ะ จะเรียกสั้น ๆ ว่าเฟริล (เฟ-ริล)ก็ได้เจ้าค่ะ”
“ดิชั้นเป็นบริวารของเจ้านายเน็ตสึเจ้าค่ะ” เฟริลเริ่มกล่าวแนะนำตัว
“อ่อครับ .. คุณเฟริล” เก็นมะกล่าวพร้อมคิดในใจ ‘คนสวยขนาดนี้ ทำไมถึงมาเป็นบริวารของเน็ตสึได้ฟระ’
ว่าแล้ว เน็ตสึก็หันไปรอบ ๆ ...
“อ้าว .. เน็ตสึไปไหนแล้วล่ะ ... ?” เก็นมะถาม พร้อมหันไปมา ก็ไม่พบ
“เห็นเดินไปตามทางเจ้าค่ะ ลองเดินตามไปนะเจ้าคะ” เฟริลกล่าว
“ขอบคุณครับ ไว้วันหลังเราค่อยมาพบกันใหม่นะครับ คุณเฟริล =3= ;;” เก็นมะกล่าว
“ไม่ต้องห่วงหรอกเจ้าค่ะ .. ได้เจอกันจนเบื่อแน่เจ้าค่ะ ..” เฟริลกล่าว เหมือนมีเลศนัยน์บางอย่าง
‘จะว่าไปก็น่ากลัวแฮะ ... เฟริลจัง ..’ เน็ตสึนึกในใจ
“คงต้องรีบไปแล้วล่ะครับ บายครับคุณเฟริล” กล่าวเสร็จเน็ตสึก็รีบวิ่งไปตามทาง ต่อก แต่ก ต่อก แต่ก
“เอ ... หายไปไหนของเค้าน้า ...” เน็ตสึกล่าวกับตัวเอง
“อ้าว .. ทางแยกซะได้นี่ ต้องไปทางไหนกันล่ะ ... โบราณว่า .. ขวาดีซ้ายร้ายสินะ .. งั้นไปทางขวาดีกว่า” ว่าแล้วเก็นมะก็รีบเดินไปทางขวา (มันเรียนจบ ป.1 เปล่าววะเนี่ย - -)
ยิ่งเก็นมะเดินลึกเข้าไปเท่าไหร่ ก็เหมือนจะยิ่งอ่อนแรง ผู้คนก็เริ่มหายไป เรื่อย ๆ ...
“เรามาถูกทางรึเปล่าเนี่ย ... ชักไม่แน่ใจแล้วสิ ... รึว่า .. เราจะมาผิดทาง ... ม่ายยยยยย แม่จ๋า~~~ T^T” เก็นมะเริ่มงอแง พร้อมก้าวถอยหลัง โดยไม่ทันมอง เลยไปชนหุ่นยนต์ตัวหนึ่ง
“ชนพี่น่ะ .. อยากมีเรื่องหรอน้อง” หุ่นยนต์ตัวนั้นกล่าว
“ปะ ... ปะ ... ปะ เปล่าครับพี่ ผม .. ขอโทษครับพี่” เก็นมะกล่าวพร้อมขาสั่นดิ๊ก ๆ
‘โอย .. ฉี่จะราดอยู่แล้ว .... หลบทางไปเถอะครับพี่ ...’ เก็นมะนึกในใจ พร้อมฉี่ปริบ ๆ
“ขอโทษแล้วมันหายหรอน้อง !!” หุ่นยนต์กล่าวเสร็จ ก็เริ่มจับตัวเก็นมะขึ้นมา
“ผะ .. ผะ .. พี่อย่าทำอะไรผมเลยนะ ผมขอร้อง อย่านะพี่ ม่ายยยย !!!” เก็นมะดิ้นตัวสุดแรง ก็แรงหุ่นยนต์นั้นเยอะกว่า
“หล่อล่ำจังเลยนะน้อง .. มาเป็นของพี่ดีกว่านะ มามะ จุ๊บ ๆ ” หุ่นยนต์กล่าวพร้อมทำหน้าปิ๊ง ๆ ใส่
‘เฮ้ย ... รึว่า .. มันจะเป็น ... หุ่นยนต์ตุ๊ด ?! ซวยแล้วไง ตูยิ่งบริสุทธิ์อยู่นะเฟร้ย !!’ เก็นมะนึกในใจ พร้อมใจเต้นแทบจะทะลุออกมาจากอก
“พี่ปล่อยผมเถอะนะครับ อนาคตผมยังอยู่อีกยาวไกล” เก็นมะเริ่มอ้อนวอน
“แกพูดงี้ เหมือนชั้นจะทำให้แกหมดอนาคตเลยนะยะหล่อน !” หุ่นยนต์เริ่มออกอาการ 80%
“ไม่ต้องกลัวหรอกดาลิ้ง ... แปปเดียว ได้ขึ้นสวรรค์แน่ย่ะ .. !” หุ่นยนต์ว่าแล้ว ก็เริ่มปฏิบัติการทันที
“ไม่ปล่อยใช่มั้ย ได้ !!!!!!!!” เก็นมะกล่าว
“วิชาเพลงหมัดอมตะ ... กระบวนท่าที่ 11 สะสมพลังขั้นที่ 5 พลังงาน 10 หน่วย  ... !!!
หมัด .... พลัง ..... เทวะ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” เมื่อกล่าวเสร็จ เก็นมะก็เริ่มทุบมือหุ่นยนต์
“ปล่อยช้านออกปาย ปล่อยช้านออกปายยยยยยยย !!” เก็นมะกล่าวพร้อมทุบไปมา
(เออ ไอเราก็นึกว่ามันจะเก่ง ชื่อท่าซะอลังการ ที่แท้ก็ทุบไปมา - -)
“ไม่ปล่อยหรอก .... หึหึ” หุ่นยนต์แล้วเสร็จ ก็เริ่มเหวี่ยงเก็นมะไปมา (จะได้สลบ)
“ชั้นบอกให้ปล่อยไงล่ะ ...” เก็นมะกล่าว พร้อมสีหน้าเคร่งเครียด
“จะปล่อยไม่ปล่อย ...?” เก็นมะเริ่มทำท่าชาร์จพลังอะไรบางอย่าง
“ไม่ปล่อย ..” หุ่นยนต์กล่าวไม่ทันขาดคำ
“ได้ !! พลังตด สลาตัน !!!!!!” กล่าวเสร็จ ควันก็คละคลุ้งออกมาจากบั้นท้ายของเก็นมะด้วยความรวดเร็ว เก็นมะใช้โอกาสนี้ รีบสลัดมือของหุ่นยนต์ทิ้ง และวิ่งสุดชีวิต
“แผน 1 ไม่ได้ผล ... แปลสภาพกลับสู่สภาพเดิม ..” หุ่นยนต์กล่าวกับตัวเอง และชิ้นส่วนแต่ละชิ้นก็เริ่มเปลี่ยนไป
“การแปรสภาพกลับสำเร็จ .. พร้อมต่อสู้” หุ่นยนต์กล่าวพร้อมวิ่งหาเก็นมะด้วยความเร็วสูง ไม่ให้ซุ่มให้เสียง ยกเก็นมะขึ้นมา พร้อมต่อยไม่ยั้ง
“ไอ่เจ้านี่ ...” เก็นมะกล่าว
“ชั้นชักจะทนแกไม่ไหวแล้วนะ ..” คราวนี้เก็นมะกล่าวด้วยสีหน้าที่จริงจังเท่าที่ไม่เคยมีมาก่อน ร่างกายของเขาค่อย ๆ เปลี่ยนสีเป็นสีฟ้าอ่อน ตัวเขาสั่นไปมา เช่นเดียวกันกับพื้นดินที่เขายืนอยู่
“อะไรกัน ?!?!?!” หุ่นยนต์เริ่มตัวสั่นทันที เมื่อเห็นปฏิกริยาของเก็นมะ
“ชั้นไม่เอาแกไว้แน่ ...” เก็นมะกล่าว ...

หุนยนต์มีเจ้านั้นด้วยหรอ

ถ้าปั๊มแล้วมีคนเกลียดก็หยุดปั๊มก็ได้งับ ขอโทดด้วย ไม่อยากให้มีคนเกลียด 

ครับ

เหมือนว่าชั้น/ฟองต์/เนย/เจ๊เฟิร์นไม่ได้สอนยังแตงเป็นเลยนะ พยายามต่อปาย

"เข้ามา ...." เก็นมะกล่าวด้วยสีหน้าอันเคร่งเครียด
"แน่นอนอยู่แล้วล่ะ ...." หุ่นยนต์กล่าวด้วยความห้าวหาญ
(วิญญานตุ๊ดออกไปแล้ว ตอนมันแปรสภาพกับสู่สภาพเดิม - -.)
"เตรียมตัวไว้ให้ดีละกัน !" หุ่นยนต์กล่าวพร้อมวิ่งเข้าใส่เก็นมะด้วยความเร็วสูง
"พลังหมัดพิฆาตทมิฬ !!" ลำแสงสีทองปรากฏบนหมัดของหุ่นยนต์ตัวนั้น และต่อยใส่เก็นมะไม่หยุดยั้ง
"อ๊ากกกกกกกกกกกกก" เก็นมะกล่าวด้วยความเจ็บปวด
"หึหึ ... ยอมรึยังล่ะ .." หุ่นยนต์กล่าวพร้อมกระชากขอเสื้อเก็นมะขึ้นมา
"........................." ความเงียบ เป็นเพียงสิ่งเดียวที่เก็นมะตอบ
"ถ้างั้น ลาก่อนสหาย ..." หุ่นยนต์กล่าวพร้อมง้างหมัดสุดแรงเกิด
"หมัดเพลิงโลกันตร์ !!" หุ่นยนต์ต่อยใส่เก็นมะด้วยความเร็ว จนเกิดเป็นประกายไฟรอบ ๆ หมัด
แต่ทันใดนั้นเอง เมื่อหุ่นยนต์ต่อยใส่เก็นมะ เก็นมะก็หายไปในพริบตา เหลือแต่เพียงฝุ่นละออง
"ทำอะไรอยู่เหรอ .. ?" เก็นมะกล่าว เมื่อตนได้วาร์ปไปข้างหลังหุ่นยนต์
'เฮ้ย ตูทำไงได้ฟร่ะเนี่ย โคตรเท่เลย -0- ... ว่าแต่ ตุทำไงวะนั่น ... เอ่อ ... เผื่อต้องใช้อีกที'
เก็นมะนึกกับตัวเอง เพราะที่เขาได้วาร์ปครั้งแรกนั้น มัน "ฟลุค" นั่นเอง
"พายุหมัด !!" เมื่อหุ่นยนต์กล่าว มันก็หมุนรอบตัวด้วยความเร็วสูง ทำให้ฝุ่นตลบอบอวล และเกิดเป็นพายุลูกมหึมารอบตัวหุ่นยนต์
และแน่นอน เก็นมะก็ถูกดูดเข้าไปในพายุนั่นเช่นกัน
"โอ๊ยยยยยย มึนไปหมดแล้ววววว" เก็นมะกล่าว เมื่อตนเข้าไปอยู่ในพายุนั่น
'เราคงต้องทำอะไรสักอย่างบ้างแล้วล่ะ ถ้าปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไป เราคงไม่ไหวแน่' เก็นมะกล่าวกับตัวเอง
"แปรสภาพอาวุธ รูปแบบที่ 2 !" เมื่อหุ่นยนต์กล่าวเสร็จ พายุก็ค่อย ๆ สงบลง
"ตุ้บบ !" เก็นมะตกลงมาจากพายุนั่น เท้ากระแทกพื้นอย่างแรง ทำให้ขาแพลงโดยทันที
'ซวยแล้วสิเรา ... จะทำยังไงดีเนี่ย ...' เก็นมะกล่าวพร้อมบีบข้อเท้า
"การแปรสภาพอาวุธสำเร็จ พร้อมทำงานได้" หุ่นยนต์กล่าวกับตัวเอง
เมื่อเก็นมะมองไปหาหุ่นยนต์ ก็พบว่าหมัดของหุ่นยนต์หายไปแล้ว
แต่กลายเป็น "ใบพัดเหล็ก" ซะแล้ว
'ซวยล่ะสิเรา .. จะเข้าไปโจมตียังไงล่ะ ...' เก็นมะนึกในใจ พร้อมนึกวิธีที่จะจัดการกับเจ้าเศษเหล็ดนี่
เจ้าหุ่นยนต์ไม่พูดไม่จา วิ่งเข้าหาเก็นมะพร้อมใบพัดที่แขนด้วยความเร็ว แม้ใบพัดจะไปโดนพื้นดิน แต่ก็ไม่ทำให้หุ่นยนต์ชะงักเลยแม้แต่น้อย เพราะใบพัดนั่นทำจากเหล็กกล้า ซึ่งแข็งแรงเป็นพิเศษ
"ตายซะ !!" หุ่นยนต์กล่าวพร้อมหันใบพัดเข้าหาเก็นมะ แล้วกระโจนใส่ด้วยความเร็วสูง
"ถึงเวลาใช้ท่าไม้ตายแล้วสิน่ะ .." เก็นมะกล่าว ส่วนใบพัดก็เข้าใกล้มาเรื่อย ๆ
"ท่าไม้ตายท่าที่ 1 ... โกยแน่บ !!" เก็นมะกล่าาพร้อมวิ่งหนีด้วยความเร็วสูง ฟิ้ว ว ว ว
"คิดเรอะ ว่าจะยอมให้หนีไปง่าย ๆ น่ะ .." กล่าวเสร็จ หุ่นยนต์ก็ไม่รีรอ ทำท่าเหมือนชารืจอะไรบางอย่าง แล้วทันใดนั้นเอง ... ใบพัดก็สลัดออกจากตัวหุ่นยนต์ พร้อมพุ่งไปหาเก็นมะด้วยความเร็วสูง
"ตายซะเถอะ .. !!" หุ่นยนต์กล่าวเมื่อใบพัดเข้าใกล้เก็นมะเข้าไปเรื่อย ๆ
'งานเข้าแล้วสิ เราคงจะหนีไปได้อีกไม่นาน ตอนนี้ก็เริ่มเหนื่อยแล้วด้วย
อีกอย่าง ... ใบพัดมันก็เร็วกว่าเราซะด้วยสิ ...'
"ลาก่อน ..." เมื่อกล่าวเสร็จ ใบพัดก็พุ่งเข้าหาเก็นมะ และเฉือนโดนคอเต็ม ๆ
"ฉึก ฉึก ฉึก ฉึก ฉึก"
แต่แล้ว ก็มีเกล็ดน้ำแข็ง กระจายออกมาเรื่อย ๆ และยิ่งมากขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อใบพัดยิ่งไปโดนตัวเก็นมะ
"หนะ ... นี่มันอะไรกัน ?! " หุ่นยนต์กล่าวด้วยความตกใจ
สิ่งที่ใบพัดของมันโดน ไม่ใช่เก็นมะ แต่เป็น เกราะน้ำแข็งที่เก็นมะสร้างไว้นั่นเอง
"Ice hail !!" ทันใดนั้นเอง ลูกเห็บน้ำแข็งก็ตกใส่หุ่นยนต์และใบพัดของเป็นร้อยเป็นพันเม็ด
"ปั้ง ปั้ง ปั้ง ปั้ง ปั้ง" เสียงลูกเห็บน้ำแข็งปะทะกับหุ่นยนต์เหล็ก
แต่ก็ดูเหมือนจะทำอะไรมันไม่ได้เลย เพราะหุ่นยนต์ทำจากเหล็กกล้า ทำให้ไม่ได้รับความเสียหายใด ๆ เช่นเดียวกับใบพัดของมัน
"ฉึก ฉึก ฉึก ฉึก" ใบพัดยังคงเฉือนเกราะน้ำแข็งของเก็นมะเรื่อย ๆ จนเกราะน้ำแข็งของเก็นมะใกล้จะสลายเต็มที
"ลาก่อน ..."
"ระ ... เบิด .... น้ำ ..... แข็ง !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" เมื่อสิ้นเสียง ก็เกิดระเบิดปะทุด้วยความรุนแรงสูง
"ตู้มมม ... ตู้มมมม ...."
"หึหึ .. หลบได้สบายมากน่า" หุ่นยนต์กล่าว พร้อมมองไปที่พื้นและหลบการปะทุของระเบิดด้วยความง่ายดาย
"เสร็จกัน ... !" เก็นมะกล่าว เมื่อเกราะน้ำแข็งของเก็นมะแตกพอดี
"คราวนี้ ... ลาก่อนของจริงแล้วล่ะ มุฮ่าฮ่าฮ่า " หุ่นยนต์กล่าวเสร็จ ก็พุ่งใส่เก็นมะด้วยความรวดเร็ว
"แข็ง !!" เมื่อสิ้นเสียง หุ่นยนต์ก็กลายเป็นน้ำแข็งโดยทันที
"แกคงไม่รู้ล่ะสินะ .. ว่าสกิลระเบิดน้ำแข็งน่ะ .. จะปะทุระเบิดจากใต้ภิภพ และจะปล่อยความหนาวเย็นจากฟ้า โดยไม่ให้ศัตรูรู้ตัว จนเยือกแข็งยังไงล่ะ .. " เมื่อเก็นมะกล่าวเสร็จ ใบพัดก็พุ่งใส่ทันที เฉือนแก้มของเก็นมะเป็นรอยเลือดยาว
"ทำได้เยี่ยมมาก .... เจ้าค่ะ"
เมื่อเก็นมะได้ยินเสียงนี้ ก็ตกใจทันที
"ท่านเก็นมะทำภารกิจแรกสำเร็จแล้วเจ้าค่า ~ "
เมื่อเก็นมะหันไปทางหุ่นยนต์ หุ่นยนต์นั่น ก็กลายเป็น "เฟริลลิน่า" ไปเสียแล้ว
อันที่จริง หุ่นยนต์นั่น ก็คือ "เฟริลลิน่า" นั่นเอง
"การทดสอบนี้ จะทำให้ท่านเน็ตสึทราบถึงพลังธาตุของท่าเก็นมะเจ้าค่ะ" เฟริลอธิบาย
"ตกลง ... ไอ่หุ่นยนต์บ้านี่ ก็คือเฟริล ซึ่งถูกเน็ตสึสั่งมาใช่มั้ย ?!" เก็นมะกล่าวพร้อมอาละวาด
"ชะ .. ชะ ... ใช่แล้วค่ะ" เฟริลกล่าวพร้อมเสียงสั่น ๆ
"ไอ่เจ้าเน็ตสึบ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา !!!!" เก็นมะกล่าวพร้อมทำหน้าเหมือนอยากจะกัดใครสักคน
"เรียกข้าทำไมเหรอ เก็นมะ *-*" เน็ตสึกล่าวพร้อมทำหน้าตาเฉย
"ไอ่เน็ตสึ แกสั่งให้เฟริลจังทำร้ายชั้นใช่ไหมเนี่ย ไอ่ !#$^%)#$&%(@$%*)^)%^* ไอ่ @$%&@$(*&%@$(&*@($*&% ไอ่ @$%^(*@$%*^(@($&*"
"ด่ามาเถอะน่า ชั้นหน้าด้าน เอ้ย ทนได้ชิล ๆ อยู่แล้ว ~" เน็ตสึกล่าว
'แต่น่าแปลกใจแฮะ .. เจ้านี่ ... ทั้ง ๆ ที่ใจร้อนแท้ ๆ แต่ดันเป็นธาตุน้ำแข็งได้ ... แต่เอ๊ะ ... ท่าระเบิดน้ำแข็งนั้น ... ใช้ได้เฉพาะ"ไฟเร็น"นี่ ...' เน็ตสึนึกในใจ
"สรุปแล้ว นายเป็นผู้ใช้ธาตุน้ำแข็งน่ะ ยินดีด้วยเก็นมะ !" เน็ตสึกล่าวพร้อมนำเค้กยินดีมาฝาก
"นะ .. นะ ... เน็ตสึ ... นายทำเพื่อชั้นขนาดนี้เลยหรอเนี่ย .... ไม่น่าเชื่อ .." เก็นมะกล่าวพร้อมน้ำตาไหลพราก เมื่อรู้ว่าเน็ตสึนำเค้กมาแสดงความยินดี
"โอ๋ ๆ .. อย่าร้องไห้เลยนะเจ้าคะ ท่านเก็นมะ" เฟริลกล่าว
"งั้นก็ไม่ต้องเชื่อ งั๊ม งั๊ม งั๊ม" กล่าวเสร็จ เน็ตสึก็หม่ำเค้กทั้งก้อนทันที
"ไอ่เจ้า ... เน็ตสึบ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา !!" กล่าวเสร็จ น้ำตาก็ไหลพรากยิ่งกว่าเดิมเสียอีก
"เอ่อ ... ท่านเก็นมะเจ้าคะ อย่าร้องไห้เลยนะคะ" เฟริลกล่าวปลอบใจ
"ท่านเน็ตสึ คายเค้กออกมานะเจ้าคะ !!" เฟริลกล่าวพร้อมทั้งบีบคอและเขย่าเน็ตสึไปมา

เห็นแล้วชักคันไม้คันมือ เด๋ววันจันทร์พิมพ์ดีกว่า คริๆ