มัวแต่สูบเรื่องคนอื่น ไหน ๆ ก็ลองแต่งเองบ้างดีกว่า
ยังไงเรื่องนี้ก็เป็นเรื่องแรก ขาดตกบกพร่องยังไงก็ช่วยแนะนำติชมด้วยนะครับ
ส่วนเรื่องการติชมจะแยกเป็นอีกกระทู้นะ เวลาอ่านจะได้ง่าย ๆ หน่อย
เอาล่ะ มาเริ่มกันเลยดีกว่า  


'โอย...ชั้นเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย .. ?' เก็นมะคิดในใจพลางบิดขี้เกียจไปมา ...
ทันใดนั้นเอง .. ! มือของเก็นมะก็สัมผัสไปโดนบางอย่าง ...
'เอ่อ ... มันนุ่ม ๆ .. เป้นลูก ๆ ......'
             ........
'รึว่า .... ! จะเป็น ... ! แค่คิดก็เคลิ้มแล้ว ... =w= ~' เก็นมะคิดในใจ และค่อย ๆ หันไป
เก็นมะค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา แล้วมองไปทางขวา ...
"หวัดดี !" เยลลี่ก้อนสีเขียวกล่าว
"อะจะบะเฮ้ย ! นี่มันตัวอะไรเนี่ย ... " (โธ่ .. ไอเราก็นึกไปซะไกลลิบลิ่ว =w=)
"ชั้นชื่อเน็ตสึ เป็นวุ้นน้อยน่ารัก เป็นตัวแทนของจากสวรรค์มาสอนนายใช้พลังวิเศษน่ะ" เน็ตสึกล่าว
"พลังวืเศษ .. ?" เก็นมะถามด้วยความสงสัย
"หุบปากแล้วตามมาน่า .. เจ้าบื้อ" เน็ตสึกล่าวพร้อมเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น
"ใครเจ้าบื้อฟระ !! " (เจ้าวุ้นนี่น่าถีบมากกว่าน่ารักแฮะ ...)
"ก่อนอื่นขออธิบายก่อนแล้วกัน ว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้าง .. " เน็ตสึเริ่มทำสีหน้าจริงจัง
"นายคงไม่ทราบสินะ ว่านายน่ะ หลับไปตั้ง 100 ปีกว่า ๆ แหนะ ... โลกนี้เปลี่ยนไปจากเดิมมาก เมื่อ 100 ปีที่แล้ว .. มีอุกกาบาตตกลงมาใส่โลกน่ะ .." เน็ตสึยังพูดไม่ทันเสร็จ
"จริงอ้ะ ... ว้าว ! สวยป่าวอ้ะ ..." เก็นมะถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น
"ไปถามพ่อแกสิ !!" เอ้ยไม่ใช่ละ ผิดบท
"สวยสิ ....." เน็ตสึกล่าว พร้อมนึกในใจ 'ไอ่เจ้านี่มันน่านัก ..'
"เมื่ออุกกาบาตตกลงสู่พื้นโลก ของเหลวสีดำก็ค่อย ๆ ถูกสร้างออกมาจากอุกกาบาตนั่นด้วยความรวดเร็ว และกระจายตัวไปทุถกซอกทุกมุมของโลก ผู้คนหวาดผวากันเป็นอย่างมาก"
เน็ตสึกล่าว
"โลกนี้ช่างโหดร้าย ... ชั้นตายเสียดีกว่า !! แงงงงงงงงงง" เก็นมะเริ่มงอแงเป็นเด็ก
"จะบ้าเรอะ .. ! นายยังต้องช่วยโลกนี้นะ ! ชั้นจะต้องดูแลรักษานายให้ดีที่สุด !" เน็ตสึกล่าวพร้อมถีบเก็นมะกระเด็นไปหลังห้อง
แคร่กกก ! กำแพงร้าวเป็นทางยาว (พลัง TEEN มหาศาลจริง ๆ )
"ยังมีหน้ามาพูดอีกเรอะ ?! ที่แกถีบชั้นเนี่ย ทนุถนอมชั้นมากเลยนะ ! " เก็นมะกล่าวพร้อมน้ำตาเป็นสายเลือด (อะไม่ใช่ละ - -)
"ถ้านายขัดจังหวะชั้นอีกที ชั้นเก็บแกทิ้งแน่ !" เน็ตสึกล่าวขาดคำ พร้อม กระดึ๊บ ๆ ไปที่โต๊ะทำงาน
"หึหึ .. ชั้นขัดแกแน่ .. เน็ตสึ ... ชั้นอยากตายอยู่แล้วนี่ ... มุฮ่าฮ่าฮ๋าฮ่า !" เก็นมะกล่าวด้วยความดีใจสุดขีด
"ชั้นไม่ยอมให้แกขัดหรอก !!" สิ้นเสียง เน็ตสึก็กระโดดหาเก็นมะด้วยความเร็วสูง ...
ฟื้ว ว ว ว ! แปะ แปะ !
"คิดเรอะ ว่าชั้นจะยอมให้แกขัด !" เน็ตสึแปะเทปที่ปากเก็นมะอย่างหนาแน่น
(ทำอย่างกับปิดตูเซฟราคาร้อยล้านอะไรงี้)
"อะ .. ต่อกันเลยนะ .. และแล้ว ของเหลวเหล่านั้นก็เริ่มแปลงร่างเป็นปิศาจต่าง ๆ .. มนุษย์ถูกกดขี่มาเป็นเวลานาน .. แต่แล้วมนุษย์กลุ่มหนึ่ง ก็เริ่มต่อต้าน โดยองค์กรนี้มีนามว่า 'White' โดยตคนกลุ่มนี้ ได้ค้นพบศาสตร์เวทย์แขนงใหม่ ทำให้คนกลุ่มนี้เป็นวีรบุรุษในประวัติกาลนั้นเลยก็ว่าได้ .." เน็ตสึกล่าว พร้อมกลืนน้ำลายดังอึก ..
"เวลาผ่านไปองค์กร'White' ก็เริ่มแก่ลงทุกที จึงตัดสินใจรวมพลังกัน และกระจายพลังไปทุกสารทิศทั่วโลก ทำให้แต่ละคนมีพลังวิเศษแตกต่างกันออกไป ... แต่มีมนุษย์อยู่ 7 คน ที่มีพลังเด่นในด้านต่าง ๆ เป็นพิเศษ เราเรียกคนพวกนี้ว่า 'White 2'ซึ่งจะมีพลังมหาศาลหากใช้พลังเป็น แต่ถ้าไม่รู้จักควบคุมมัน ก็จะถูกครอบงำเอาได้โดยง่าย ๆ" ว่าแล้ว เน็ตสึก็ถอนหายใจ ..
"โดยพลังทั้ง 7 มีดังนี้ .. ดิน น้ำ ลม ไฟ พืช มืด และ แสง ... และ ... 1 ในนั้นก็คือนายนั่นแหละ !!" เมื่อสิ้นเสียง เน็ตสึก็ดึกเทปจากปากของเก็นมะออก
"แคว่กกกกกก ! " เสียงเทปดังสนั่นหวั่นไหว
"ดึงเบา ๆ ไม่เป็นรึไงฟระ ?!?!" เก็นมะตะโกนด้วยความโมโห
"ว่าแต่ .. แกบอกว่า ชั้นเป็น 1 ใน 7 ของ White 2 เหรอ ?!?!?!" เก็นมะเริ่มใจเต้นหนัก
"ใช่ ..." เน็ตสึกล่าวด้วยความวิตกกังวล
'เจ้านี่มันจะได้เรื่องมั้ยเนี่ย ..' เน็ตสึคิดในใจ
"ไม่นะ .. ! ม่ายยยยยยยยย !!" ว่าแล้ว เก็นมะก็สลบไป น้ำลายฟูมปากเลยทีเดียว
"อะไรกันเนี่ย .. เจ้านี่ .. จะพึ่งได้เปล่าเนี่ย .." ว่าแล้วก็ตบเก็นมะไปสองสามรอบด้วยฝ่ามืแห่งความอมหิตและโหดร้าย
"คร่อกกกกก ... ไม่มีสัญญานจากหมายเลขที่ท่านเรียก กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งค่ะ .." นั่นเป็นเพียงเสียงที่เก็นมะตอบ

โอ้ ม่อนนนนนน หนุกมากกกกกก

ขนาดมือใหม่ยังเริ่มได้ดีขนาดนี้เชียว แต่เหมือนเนื้อรเองช่วงแรกๆจะหายๆนะ

ลองเสริมพวกรายละเอียด กะที่มาของตัวละครแทรกเข้าไปในตอนที่2ด้วยก็ดีนะ

โอ้วววว

แค่มือใหม่เพิ่งเริ่มแต่งก็ดีมากขนาดนี้เชียว

สู้ๆต่อไป จะติดตามผลงานต่อไปเรื่อยๆ

ความเป็นมืออาชีพยังอยู่ไม่ไกล 

โอ๊ว วว ว ว  หนุกมากคู๊ลเธอร์ ~ 

 

อิ ๆ ปั๊มสะนอยเขาจะได้มีหลาย ๆ หน้าคนจะเข้ามาดูเยอะ ๆ

พวกเราหวังดีนะ อิ ๆ 

อะฮุอะฮุ (เหนื่อย ~)