(ขอใช้คำแทนตัวว่าชั้น เพื่อเพิ่มความจริงจัง (แล้วก็พิมพ์สั้นกว่าด้วย))

โอเค หลังจากที่ชั้นได้เห็นนิยายหลายๆเรื่อง ผุดขึ้นมา ปุดๆๆๆๆ ที่แน่ๆ แต่ละเรื่องอ่านแล้วน่าเบื่อ เซ็ง ไม่รู้เรื่อง

เพราะพวกท่านยังแต่งไม่เป็นมากเท่าไหร่ ไม่เป็นไร วันนี้ชั้นจะมาสอนวิธีแต่งนิยาย ในฉบับของชั้น

*จะค่อยๆทยอยอัพทีละโซนนะ- -*


นิยายแฟนตาซี : เป็นนิยายแนวที่จะใช้ความคิดสร้างสรรค์ละเลงลงไป แต่งเกินความจริงได้หลายๆอย่าง ถือว่าเหมาะสำหรับมือใหม่
ที่สุด แต่ก็จำเป็นต้องใช้ทักษะเยอะ อาจจะเริ่มพื้นฐานจากเกม มาเป็นนิยายเกมก็ได้
 
การเขียนบทนำ : เป็นแก่นสารของเรื่องหลัก ควรอ้างอิงอดีต ที่มาของการดำเนินเรื่อง ส่วนใหญ่น่าจะใช้เรื่องเทพเจ้า หรือตำนานต่างๆมาเกี่ยวข้อง ช่วงแรกก็เขียนแบบอ้างอิงตำนานไปก่อน จากนั้นค่อยๆโยงเข้าเหตุการณ์ปัจจุบัน โดยมีตัวเอกเป็นหลัก แก่นสารที่ว่าคือ มายังไง ทำไมถึงเหตุการณ์แบบนี้
เป้าหมายของเนื้อรเองคืออะไร เช่น [พ่อแม่ของตัวเอกถูกลัทธิแห่งความมืดฆ่าตาย ตัวเอกจึงเคียดแค้น ฝึกฝนตนเองไปเป็นกองกำลังลัทธิแห่งแสง แล้วกำราบพวกลัทธิความมืดเพื่อแก้แค้นให้พ่อแม่ของตน] นี่คือแก่นสารของเรื่อง ควรมีประมาน7-10บรรทัด

รูปแบบการแต่ง : ควรแต่งให้โอเว่อร์อลังการ อภินิหารตำนานบลาๆๆๆ โดยอาจมีเทพเจ้า หรือสัตว์ในเทพนิยายมาเกี่ยวข้อง ที่ขาดไม่ได้
นิยายแฟนตาซีส่วนใหญ่จะเป็นแนวสงคราม ต้องให้ตัวละครต่างๆมีความสามารถในการต่อสู้ แตกต่างกันไป
 
การใช้คำบรรยาย : ต้องมีแทบทุกประโยค นิยายแนวแฟนตาซีในช่วงต่อสู้ควรใส่คำพูดให้น้อย บรรยายให้เยอะ ควรอธิบายการต่อสู้ของพวกตัวละครเป็นหลัก แล้วค่อยตามด้วยการบรรยายฉากนั้นๆ
ถ้าพูดถึงฉากสนทนาของตัวละคร หลายๆคนจะเป็นเยี่ยงนี้ ["..." พูด "...." พูด] ทำให้ดูซ้ำไปซ้ำมา ควรใช้ให้ต่างกัน หรือมีการบรรยายอารมณ์ด้วยน้ำเสียงมาช่วย เช่น ["หนอยแน่ะ!" xxxตวาดด้วยความเกรี้ยวกราด / "อย่าบุ่มบ่ามสิ"xxxกล่าว] ประมานนี้

การใช้คำพรรณนา : ตรงนี้สำคัญมากๆ หามขาดเลย ไม่งั้นนิยายก็จะดูไม่น่าอ่าน ไม่ตื่นตาตื่นใจ ส่วนใหญ่คำพรรณนาจะใช้กับการบรรยายฉากต่างๆมากกว่า เช่น [ท้องฟ้ายามราตรี ฉายแสงจันทร์นวลสว่างอยู่บนท้องฟ้าสีดำมืด] ลองเทียบกับบรรยายธรรมดา
[ท้องฟ้ายามกลางคืน ส่องแสงจากพระจันทร์สว่างอยู่บนฟ้า] เห็นได้ชัดว่าแบบที่มีพรรณนาจะดูลื่นไหลกว่า
การพรรณนา ถ้าจะให้ง่าย ควรใช้คำที่มีระดับสูงกว่า อย่างเช่น กลางคืน >>> ราตรี

การใช้อุปมา อุปมัย : ขั้นต่อจากการพรรณนา เอาไว้ใช้ประกบอกับการพรรณนาเป็นดีเลิศ เราจะใช้โดยการเปรียบเทียบต่างๆ โดยควบคู่ไปกับการพรรณนา เช่น
[พื้นที่แห่งนี้ถูกทำลายดว้ยแรงระเบิดอันกว่างใหญ่ ราบเป็นหน้ากอง และไม่เหลือสิ่งมีชีวิตแม้แต่ตนเดียว ดั่งทะเลทรายแหง่ความตายก็ว่าได้]
จะทำให้ประโยคนิยายดูสละสลวย ได้อารมณ์ถึงฉากนั้นมากขึ้น

ความโดดเด่นของตัวละคร : แต่ละตัวละครต้องมีจุดเด่นของตน เช่น เงียบขรึม ราเริง ใจเย็น ใจร้อน เข้มแข็ง อ่อนแอ มากกว่านั้น สไตล์การต่อสู้ หรือความสามารถพิเศษแต่ละคนก็ต้องมีด้วย อาจจะเป็นสายอาชีพ ในตรงนี้ถ้าหากเป็นนิยายเกมจะทำได้ยาก เพระเกมเรามีแค่ไม่กี่อาชีพก็ตันแล้ว
ดังนั้น ถ้าหากเป็นนิยายเกม ควรใช้นิสัย อารมณ์ ขอบงตัวละครเป็นจุดเด่นมากกว่า

เทคนิกการแต่ง : แน่นอน นิยายแนวแฟนตาซี ตอนนึงจะยาวยืดเป็นพิเศษ บรรทัดก็ต้องมีไม่ต่ำกว่า20กว่าบรรทัด ปัญาหลักคือ นิยายที่ยาวเป็นพรืด
และไม่มีการเว้นบรรทัดเลย จะทำให้ลายตา ไม่น่าอ่าน เพราะดูเหมือนหนังสือเรียนยังไงไม่รู้
เทคนิกนี้ สาวๆฟิกชั่นหลายๆคนใช้มาแล้ว มันจะทำให้ดูยาวขึ้นด้วย
เทคนิกง่ายๆ แต่งได้สักบรรทัดนึง กดEnter 2ครั้ง ทำให้ดูหฮ่างกันมากขึ้น

ตัวอย่าง

"แกคิดยังไงล่ะ" บี1กล่าว

"ก็ยังงี้ไง!" บี2กระโดดถีบหน้าบี1เต็มๆ

"อ้อก!" บี1สำรอกเลือดออกมาเป็นกระจุก

โอเค พอก่อน ไม่อยากให้ดูติงต๊องไปมากกว่านี้ การเว้นบรรทัดอยางนี้ มีปแระโยชน์อีกอย่างคือทำให้ดูยาวขึ้น ไม่ต้องพิมพ์เป็นพรืดเพื่อให้ดูยาวด้วย

เทคนิกอีกอย่าง ที่บางคนใช้คือ การใส่สี ควรเป็นสีโทนเย็นๆ ในฉากที่ไม่มีอะไรกระทบกระทั่งมากๆ เพื่อให้ดูสบายตาเวลาอ่าน
*เป็นส่วนที่ทำได้ยาก ถ้าจะทำต้องใช้ความพยายามสูงหน่อย- -*

การใช้เครื่องหมายวรรคตอน : แนวแฟนตาซี เรื่องตะโกนโหวกเหวกยามรบ หรือตอนวุ่นวายนี่ขาดไม่ได้จริงๆ
! = เอาไว้ใช้ตอนตะโกน หรือเสียงเลียนธรรมชาติ เช่น "โครม!!!!"
? = เอาไว้ใช้สำหรับพวกประโยคคำถาม ที่แสดงความงุนงง เช่น "นายว่าไงนะ?"
~ = เอาไว้สำหรับลากเสียง หรือน้ำเสียงตอนอารมณ์ดี เช่น "แกตาย~~!!!!!!" / "ลัลล้า~"
... = เอาไว้ใช้สำหรับพวกน้ำเสียงเรียบๆ หรือกดดัน เช่น "ชั้นรู้สึกไม่ดีเลย..."
" " = สำหรับคำพูด
' ' = สำหรับคำนึกคิด เช่น 'มันมีอะไรแปลกๆแน่ๆ...' บี1คิด

คำเตือนสำหรับมือใหม่ : ขอร้องกับไอพวก x(ชื่อตัวละคร) : บลาๆๆๆ (xพูดอย่างยาวเหยียด(บรรยาย))
การใช้แบบนี้ จะเป็นอุปสรรคในการบรรยายยาวๆ เป็นอย่างมาก ควรใช้ "..." แล้วบรรยายจะดูดีกว่า

เรื่องถัดมาคือ การใช้อีโมชั่น ไม่ว่าจะเป็นวุ้นสารพัด หรือ T^T >[]< =[]= พวกนี้ นี่นิยายแนวแฟนตาซีไม่ใช่นิยายเฮฮา ให้มันดูจริงจังหน่อย
บางคนขาดอีโมชั่น แล้วอ่านไม่รู้เรื่องเลยว่าตัวละครรู้สึกยังไง ควรใช้การบรรยายมาแทนที่
ลองเทียบกัน
1."ฮือ~T^T"
2."ฮือ~" xxร้องไห้ระงม
อันที่2ดูดีกว่าเห็นๆ- -

*ส่วนนี้ถ้าเป็นิยายแฟนตาซีผสมเฮฮา ก็อาจจะใช้ได้ แต่ก็ไม่ควรใช้ทุกช่องนะ

ไม่มีคนอ่านน่าสงสาร

โห กระทู้นี้ดีมากๆเลยแหละ

อยากให้ปักหมุดจริง จะได้สอนคนเข้ามาใหม่ ทำให้ตัวเองพัฒนาฝีมือให้ก้าวหน้าขึ้น

ฟองต์ช่วยแนะอีกสักนิดนะ

3 วิธีเขียนหนังสือให้ประทับใจคนอ่าน (คิดไม่ออก =A=")

1.เขียนให้ตรงเป้าหมาย
 
การเขียนเรื่องอะไรก็ตาม สิ่งที่พลาดไม่ได้ก็คือ การเขียนให้ตรงกับเป้าหมายที่ตั้งใจจะเขียนตั้งแต่ทีแรก โดยเขียนให้ถูกประเด็นตามหัวข้อที่ตั้งไว้ เพราะถ้าเขียนวกไปวนมา คนอ่านก็จะรู้สึกเบื่อหน่าย รู้สึกรำคาญพอๆกับไปนั่งฟังคนที่พูดอะไรเรื่อยเปื่อยนั่นแหละ


2.ใช้ภาษาเรียบง่าย

ภาษาเรียบง่ายเป็นภาษาที่มีเสน่ห์ การเขียนหนังสือด้วยถ้อยคำสำนวนง่ายๆ เป็นสิ่งที่ผู้อ่านต้องการมากที่สุด เพราะอ่านแล้วโปร่งสบายใจที่ไม่ต้องขบคิดให้เสียเวลาอีกว่าคำพูดประโยคนั้นหมายถึงอะไร

3.เขียนหนังสือให้มีเว้นวรรค
 
การเขียนหนังสือที่ดีจะต้องมีวรรคมีตอน ซึ่งผู้เขียนจะต้องศึกษาในเรื่องนี้เป็นกรณีพิเศษ

ในการเริ่มเรื่องประโยคแต่ละครั้งจะต้องไม่เขียนติดต่อกันให้ยาวเกินเหตุ เพราะการเขียนหนังสือที่ติดกันเป็นพืดจะทำให้ผู้อ่านไม่มีการพักสายตา ซึ่งจะทำให้กล้ามเนื้อนัยต์ตาเกิดอาการล้า และจับใจความสำคัญได้ลำบาก

ด้วยเหตุนี้เวลาเขียนหนังสือ จึงต้องอาศัยวรรคตอนเข้ามาช่วย จะทำให้ตัวหนังสือแต่ละบรรทัดมีที่ว่าง เป็นการพักสายตา และทำให้ผู้อ่านจำสิ่งที่อ่านได้แม่นยำยิ่งขึ้น  ข้อสำคัญผู้อ่านจะอ่านด้วยความรู้สึกสบายๆ


เส้นทางวิบากสู่เส้นทางนักเขียนหน้าใหม่


เข้าไปเป็นลูกมือ นักเขียนอาชีพ
 
เส้นทางนี้ถ้าเป็นในบ้านเรานี่คงแทบไม่มีใครอยากเลือกเนื่องจากมั่นใจว่าเรามันเจ๋ง จุดอ่อนก็อยู่ตรงนี้แหละ เมื่อคิดว่าตัวเองเจ๋งแล้ว มันก็จะหยุดพัฒนา นักปราชญ์ท่านหนึ่งเคยกล่าวว่า ยามเมื่อเรารู้ตัวว่าโง่ยามนั้นเราก็ฉลาดขึ้นแล้ว

เพราะฉะนั้นแม้จะมีฝีมือที่ยอกเยี่ยมเพียงใด นักเขียนผู้นั้นก็จะยังคงนับถือ นักเขียนผู้นั้นก็ยังคงนับถือนักเขียนมืออาชีพที่อยู่ในวงการอย่างเคร่งครัด เละพร้อมที่จะเข้าไปเป็นผู้ช่วยเพื่อเรียนรู้กระบวนการและวิธีคิดแห่งการเป็น “มืออาชีพ” เพื่อที่วันหนึ่งตนเองจะหยิบยืมคำนี้มาใช้ได้อย่างลงตัว

แต่งทีไรเกิดปัญหาทุกทีแต่งมา3รอบแล้ว

หืมมมม กี่ตอนก็ได้ แต่ถ้าเป็นนิยายแฟนตาซี ไม่ควรต่ำกว่า20ตอนนะจ๊ะ-0-

    เป็นวิธีการเขียนลงไปในหน้ากระดาษ ที่นักเขียนใหม่ถูกแนะนำเสมอว่า ให้แสดงให้เห็น อย่าเพียงแต่บอก (show don't tell) มันแตกต่างกันอย่างไรมาดู

     'วนิดา เดินเร็วขึ้นเพื่อให้พ้นจากซอยที่ทั้งมืดและเงียบด้วยความกลัว'

     ประโยคนี้บอกเราว่า วนิดากลัว นี่คือการ บอกหรือ tell

    'วนิดา กอดกระเป๋าแน่น หัวใจเธอเต้นเร็ว มองซ้ายขวาแล้วซอยเท้าถี่ยิบเพื่อให้พ้นจากซอยที่ทั้งมืดและเงียบโดยเร็ว'

     ประโยค นี้ จะแสดงให้เราเห็นว่า วนิดากลัว โดยไม่ต้องบอกชื่อความรู้สึก (กลัว)ให้รู้ แต่คนอ่านคาดคะเนได้ว่าเธอกลัวจากการที่ เธอกอดกระเป๋าแน่น หัวใจเต้นเร็ว มองซ้ายขวา ซอยเท้าถี่ยิบ นี่ลักษณะของการแสดงให้เห็นหรือ show

     แต่ในบางสถานะการ ก็ไม่ควรใช้การเขียน แบบตัวอย่างที่สองก็ได้ แล้วแต่สถานะการ


    แบบฝึกหัด เขียนแสดงให้เห็นในเรื่องอารมณ์ต่อไปนี้ โดยไม่ต้องใช้คำที่สื่อออกมาตรงๆ

     'เด็กชายที่ถูกจับขังในห้องใต้ดินที่ทั้งมืดและเย็น' เขียนแสดงให้เห็นว่า เขากลัว เขาตื่นเต้น เขาโกรธ

     'สุภาพสตรีที่อยู่ในงานเลี้ยงหรูหรา' เขียนแสดงให้เห็นว่า เธออาย เธอประหม่า เธอตื่นเต้น เธอสนุก เธอเบื่อ

      เป็นเรื่องที่เข้าใจได้ง่ายที่สุด เพราะมันหมายถึง สถานที่ที่เป็นทั้งภูมิทัศน์ภายนอก และการตกแต่งภายใน และเวลา ที่เรื่องได้เกิดขึ้น รวมความไปถึงสภาพภูมิอากาศ ช่วงประวัติศาสตร์ การดำเนินชีวิต หรือเรื่องราวเกี่ยวกับสังคมในช่วงที่ เรื่องได้เกิดขึ้นด้วย เนื่องจากในแต่ละช่วงเวลาและสถานที่จะมีบุคลิกและเสน่ห์ในตัวของมันเอง ( เช่นทะเลทราย ใต้น้ำ ป่าเขา )

     Setting ในนวนิยายจะเป็นสิ่งที่มีอยู่จริง หรือสิ่งที่จินตนาการขึ้นเองก็ได้ หรือจะเป็นทั้งสองอย่างรวมกัน ( หากเป็นสิ่งที่มีอยู่จริง ข้อมูลที่ใส่ลงไปต้องถูกต้องตามความเป็นจริง )

     Setting มีความสำคัญและมีความสัมพันธ์ต่อตัวละคร พล็อตเรื่อง และบรรยากาศในเรื่อง
 
      การเปิดเผยฉากสถานที่และเวลาโดยมากจะเป็นการบรรยายให้เห็นโดยตรงจากคนเขียน แต่ก็มีเหมือนกันที่จะแสดงให้เห็นโดยผ่านการกระทำ การพูด หรือการคิดของตัวละคร

---

จะนั่งเพิ่มทริคให้เรื่อยๆ เลย ว่างจัด แต่งสีให้ด้วย = = //

     ให้เริ่มที่จุดเล็ก ๆ ในหัวใจคุณ จงรู้ไว้เถอะว่า นวนิยายที่คุณได้อ่านออกมาเป็นเล่ม ๆ มันไม่ได้เกิดจากสิ่งใหญ่โตสำเร็จรูป หรือมาเป็นก้อน ๆ หรอก มันเริ่มจุดเล็ก ๆ ก่อนทั้งนั้นจุดที่เรียกร้องความสนใจจากคุณ จุดที่ดึงดูดใจคุณให้อยากเขียน หรือบอกเล่ามันออกมา มันอาจจะมาจาก

❥  ประโยคเดียวสั้น ๆที่กินใจคุณเหลือเกิน เช่น “ ผมจะอยู่ได้ยังไงหากปราศจากคุณ ”
❥  สถานที่ที่ตรึงใจคุณ ที่คุณเคยไป หรือเคยเห็นภาพ
❥  เรื่องราวของใครสักคนที่คุณรู้จัก หรือได้ยินเกี่ยวกับเขา
❥  ภาพเหตุการณ์สักอย่างที่เห็นแล้วเกิดแรงบันดาลใจขึ้นมา
❥  ข่าวหรือเรื่องราวที่เกิดขึ้นได้ยินอยู่ทุกวัน
❥  ความคิดเห็นส่วนตัวในเรื่องบางอย่างที่เกิดขึ้น