[Fiction] โรงเรียนสยองขวัญ ท้าเป็น .. ท้าตาย !! [อัพเดท22/05/53 ]

อ้างจาก: แปะดล ที่ 23-05-2010, 14:30:36

ความผิด คือ ค้างคาวร้องอย่างหิวกระหาย ไม่ไช้ หิวกระโหย เว้ย !!! Angry

เออเหมือนกันแหละน่า ดล -*- ก็บอกแล้ว อาจมีใช้ถูกๆผิดๆ

ของท่านเกิ้ล เดี๋ยวบทหน้าจัดให้ๆ บทนี้ข้ามเนยกับเนจังไปก่อน = = บทนี้สั้นไปหน่อยนะ

บทที่ 3 เผชิญหน้ากับ “มัน”

...ณ ห้อง ม.3/2...

“กรี๊ดดดดด !! ใครก็ได้ช่วยที หนูยังสวยเกินไปที่จะตายนะคะ !! กรี๊ดดดดด ด ด !!!” โฮโนะ กรีดร้องด้วยความกลัว

โฮโนะ ผู้ถูกโซ่รัดอยู่บนโต๊ะ รัดมือ รัดขา และลำตัว โฮโนะจึงไม่สามารถทำอะไรได้มากกว่าดิ้นรน

“แหม.. มันน่าดูดสมองให้ตายเลยจริงๆ” เสียงของหญิงสาวแก่คนหนึ่งพูดขึ้น

“ครูต้องการอะไรคะ !! เงิน ทอง อะไร หนูให้ได้หมด แต่อย่าฆ่าหนูเลยค่ะ !!” โฮโนะ พูดขึ้นด้วยความผวา

“โอ้.. ที่รัก ชั้นไม่ขออะไรมาก ชั้นขอแค่สมองของเธอ !!” เมื่อครูพูดจบ

มีกรงเล็บแหลม ยื่นขึ้นมาจาก ฝ่ามือตรงเส้นเอ็นของเธอทั้ง 2 ข้าง มันยาวมาก ยาวพอที่จะเจาะถึงสมองได้ .. ประมาณ 15 เซนติเมตร

เธอเริ่มเอากรงเล็บแหลม มาจ่อที่หัวของโฮโนะ

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด !!!” โฮโนะ กรีดร้องสุดชีวิต หวังให้มีคนได้ยิน

แต่แล้วเธอก็สมหวัง

ปัง !!

ประตูพังลง เพราะเนยถีบประตูลง ครูจึงรีบเก็บกรงเล็บทันที

“หืม.. แขกไม่ได้รับเชิญหรือนี่” ครูพูดเบาๆแล้วหันไปมองพวกอองฟองต์

แล้วเธอก็แกล้งฟอร์มทำเป็นครู แต่แอบส่งสายตาให้โฮโนะว่า ‘ถ้าเธอปริปากว่าชั้นไม่ใช่ครูตัวจริง เตรียมตัวตายได้เลย’

โฮโนะจึงปิดปากเงียบ

“โอ้ นักเรียนที่รัก ดีใจจังที่พวกเธอปลอดภัย !” ครู (ซึ่งเป็นตัวปลอม) พูดขึ้นอย่างดีใจ(เสแสร้ง)

“ครูคะ เมื่อกี้ครูจะทำอะไรโฮโนะคะ” เนยถามครูขึ้น

“โอ้ เอ่อ ครูว่าจะแกะโซ่ให้โฮโนะน่ะจ้ะ” ครูตอบกลับไป

เรน เพิ่งมาถึงกับจิน ทั้งคู่มาช้า เพราะเรนบาดเจ็บที่ขาซ้าย จึงต้องค่อยๆมา โดยมีจินประคองตัวอยู่

ในห้องนั้นมีกระจก ซึ่งทุกคนไม่ได้สังเกต แต่เรนสังเกตเห็นเงาสะท้อนของครูบนกระจก ในกระจก เธอไม่มีผิวหนัง

ตรงมุมปากขวา ไม่มีกล้ามเนื้อ ทำให้เห็นกระดูกส่วนปากบางส่วนอย่างชัดเจน มีเนื้อหนังที่เน่ามีสีเขียวๆ เยิ้มๆ อยู่ตามใบหน้า

และมีเส้นผมไม่กี่เส้น ถ้ายังนึกไม่ออก นึกถึงคนแก่ๆ อายุประมาณ 90 ขึ้นไป หัวล้าน มีผมไม่กี่เส้น แต่เนื้อเน่า ไม่มีผิวหนัง

อย่างที่กล่าวมา ปิศาจตัวนี้มาในรูปแบบคน ก็คือสามารถปลอมตัวได้

“ทุกคน !! นั้นมันครูตัวปลอม !! อย่าไปเชื่อมัน ดูเงาสะท้อนในกระจกสิ !!” เรนตะโกนดังขึ้น

ทุกคนหันไปดูกระจกที่อยู่มุมห้อง เมื่อทุกคนหันไปมองก็ทำตาโตกันทุกคน แล้วหันกลับมาดูครูอย่างไม่เชื่อสายตา

“โอ้ ความลับแตกแล้วสินะ .. ช่วยไม่ได้” มันพูดจบ กรงเล็บก็ยื่นออกมา

“งั้นก็ .. ตายๆไปซะ !!” มันคำรามใส่และแยกเขี้ยว

จินวิ่งเข้าไปหาครู พร้อมกับดาบของเธอ แต่มันปัดเธอกระเด็นไปชนกับผนัง

เรนซึ่งขาเจ็บอยู่ จึงไม่สามารถทำอะไรได้ ได้แต่ มองดู ที่มุมห้อง

โฮโนะเอาแต่กรีดร้อง จึงทำให้พวกจินค่อนข้างเสียสมาธิ

“ถ้าเธอยังไม่หยุดกรีดร้อง ชั้นจะไปตบหน้าเธออีกรอบ !!” เนจังตะคอกใส่โฮโนะ โฮโนะจึงเงียบไป

เนยปาเกลือใส่ แต่มันไม่ได้ผลกับตัวนี้ !! ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“นึกเรอะ ว่าแค่เกลือจะทำอะไรข้าได้ !!” มันจึงเอากรงเล็บแทงเนย แต่กลับพลาด

จึงทำให้เกิดรอยแผลเป็นรอย 1 แผลบริเวณแขนขวาของเนยแทน แต่แรงของมันผลักเนยทำให้หัวของเนยชนกับผนังแล้วสลบไป

“เนย !” เนจังตะโกนขึ้น แล้วเข้าไปดูแผลของเนย (บทนี้เนจังดูแลเนยไปก่อน คิดไม่ออก =_=")

อองฟองต์ปีนขึ้นโต๊ะ (ครูมันตัวสูง =w=) แล้วกระโดดขึ้น โดยมีดาบอยู่ในมือ หวังจะตัดคอทิ้ง

แต่มันรู้ตัวทัน !! จับแขนข้างซ้ายของอองฟองต์ไว้ ด้วยแรงมหาศาล จึงทำให้จับแขนยกตัวอองฟองต์ขึ้นได้สบายๆ

แล้วปัดดาบทั้ง 2 เล่มของอองฟองต์ออกไป

มือข้างหนึ่งของมันจับแขนซ้ายของอองฟองต์ อีกข้างยื่นกรงเล็บออกมา แล้วนำมาจ่อที่หัวของอองฟองต์

“เธอจะเป็นอาหารมื้อแรกของข้า !!” มันพูดขึ้น แต่ในตอนนั้นเอง

“อองฟองต์ รับ !!” จินตะโกนขึ้นแล้วโยนดาบให้อองฟองต์

เนื่องจากมันจับแขนของอองฟองต์ไว้ข้างเดียว เธอจึงเอาอีกข้างรับ (ปิศาจก็โง่เนอะ ทำไมไม่รวบ 2 ข้างเลยหละ -*-)

แล้วตัดหัวของมันทิ้ง !!

“อ๊าก กกกก ก ก ” หัวของมันตกลงสู่พื้น ร่างไร้หัวของมัน ปล่อยอองฟองต์ลง แล้วเริ่มดิ้นรน

มันเริ่มเดินโซเซไปทั่วห้อง แล้วในที่สุดร่างไร้หัวของมันก็ล้มลงไปกระทบกับพื้นทั้งลำตัว ..

“เฮ้อ.. จบซะที” จินถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วไปช่วยแกะโซ่ที่รัดโฮโนะอยู่

“เนย กับ เรน เป็นยังไงบ้าง” อองฟองต์ถามขึ้น แต่ทันใดนั้นเอง

ร่างไร้หัวของมัน งอกหัวขึ้นมาใหม่ !! ร่างกายองมันค่อยๆลุกขึ้นมา

“โอ้ คิดว่าจะกำจัดข้าออกจากสนามรบได้ง่ายๆอย่างนี้หรือ ฝันไปเถอะ !! เจ้าพวกอ่อนหัด” มันคำราม

แต่ครั้งนี้ มันตัวใหญ่กว่ามาก มีพลังมากกว่ามาก และกรงเล็บยาวขึ้นเป็น 30 เซนติเมตร จาก 15 เซนติเมตร !!

“ดาบอันกะจ้อยร่อยของเจ้า ฆ่าข้าไม่ได้หรอก อะไรก็ทำข้าไม่ได้ !!” มันคำราม

“ซวยแล้ว ..” เรนพูดขึ้น ..