[Fiction] โรงเรียนสยองขวัญ ท้าเป็น .. ท้าตาย !! [อัพเดท22/05/53 ]

บทนี้ จะมีผีเข้า =_=a ไม่รู้แบบนี้เขาเรียกว่าร่างทรงหรือป่าว ไม่เข้าใจมาก แต่ที่รู้คือ มีผีเข้าสิงเหมือนกัน

อย่าว่ากันนะ TAT แต่ติแนะนำได้ว่า เออมันควรเป็นอย่างนี้ อย่างนี้ ก่อน อะไรงี้ = =" จะได้เอาไปปรับปรุง >_<;

บทนี้ ท่านเรนได้พูดแหลกแน่ ไม่ต้องน้อยใจ =w= // อ้อ เนยจ๋า ใครบอกละว่าสุดท้ายตายหมด ~

บทที่ 2 หาให้เจอ

เนยเริ่มลุกลี้ลุกล้น และมองหน้าเพื่อนๆหลายรอบ แต่ก็ไม่เจอใครสักที

“ทุกคน !! ไม่เอาน่ะ ชั้นไม่เล่นด้วยนะ !!” เนยตะโกนดังออกไป แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ

เนยเริ่มออกตามหาเพื่อนๆรอบโรงเรียน ในระหว่างที่เนยกำลังเดินหาในทางเดินของชั้น 5 มีมือหนึ่ง จับไหล่ของเนย

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ดด ด >[]<;”

“นี่ชั้นเอง =_+ กรี๊ดหาพระแสงเรอะ ไม่ใช่ผีย่ะ ..”

“อ.. อ้าว เนจังเองหรอ นึกว่าผี =_= เธอไปอยู่ไหนมาล่ะ แล้วคนอื่นๆล่ะ O_O”

“ชั้นไม่รู้.. ชั้นตื่นขึ้นมา ก็อยู่ในห้อง ม.5/2 แล้ว แต่ชั้นไม่เจอใครเลย ..”

“เฮ้อ.. เอาเถอะ ไปหาคนอื่นๆกัน” เนยพูดขึ้น แล้วก็เดินหาคนอื่นๆต่อ โดยมีเนจังตามหาด้วย

ในตอนนั้น เนจังเริ่มมีอาการปวดหัวอย่างรุนแรง แล้วล้มลงไป ..

“อ้าว เนจัง ! เนจัง !! เป็นอะไร O_O” เนยรีบเข้าไปประคองตัวเนจัง

เนจัง ลืมตาขึ้น แต่ดวงตาสีชาเย็นของเธอ มันกลายเป็นสีแดงเลือด !!

“เผอิญไม่ใช่เนจังอะไรของเธอหรอก” เสียงของเนจังเปลี่ยนไป เป็นเสียงที่ทุ้มลึกกว่ามาก และเป็นเสียงของผู้ชาย

เสียงเหมือนเอาเหล็กขูดกับหิน .. งี้ใช่ปะ ร่างทรง =_=a (นั้นมันผีเข้า ไอนี่ -*-) เออเหมือนกันน่า (ไม่เหมือน -*-) ช่างมันๆ เขียนไปแล้ว =_= เข้าเรื่องต่อ

ในตอนนั้นเอง สภาพแว้ดล้อมเปลี่ยนไป ทางเดินที่สีขาวสะอาด กลับกลายเป็นทางเดินที่รก และมีใยแมงมุมมากมาย

สนามหญ้าของโรงเรียน จากหญ้าเขียวขจี กลายเป็นเหรี่ยวแห้ง เสียงนกน้อยที่ร้องเพลงกลายเป็นเสียงค้างคาวที่หิวกระโหยเลือด

ผนังเริ่มผุพัง มีรอยต่างๆ ลมพัดแรงมากจนต้นไม้เกือบเอียง 180 องศา และไฟทั้งหมดในโรงเรียนดับลง เหลือไว้เพียงแต่ความมืด

“เนจัง เสียงเธอเป็นอะไรไปอ่ะ ต..ตาของเธอด้วย O_O” เนยถามขึ้นโดยที่ยังประคองตัวเนจังอยู่

เนจังผลักเนยออกไปชนกับผนัง จนเป็นรอย แล้วเนยก็ล้มลงไปกับพื้น แต่ยังคงมีสติอยู่ เนยเงยหน้ามองเนจัง

“น.. เนจัง ธ.. เธอเป็นอะไรไปน่ะ !? O_O” เนยยังคงถามต่อไป

“เจ้าโง่ !! ข้าบอกแล้วข้าไม่ใช่เพื่อนของเจ้า !” เนจัง ตะโกนดังขึ้น

“ผีเข้าหรอ ..” เนยพูดเบาๆกับตัวเอง

“แกเอาเพื่อนๆของชั้นไปไว้ไหน !!” เนยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่โกรธแค้น

“ก็อยู่ในโรงเรียนนี้แหละ .. เพียงแต่เจ้าหาไม่เจอเอง ..”

“ฮึ้ย !! โรงเรียนใหญ่ขนาดนี้ ใครมันจะไปหาเจอเล่า !!” เนยตะคอกขึ้น

“ก็อยู่ในตึกนี้แหละ ข้าจะใบ้ให้ก็ได้ เพื่อนๆของเจ้าอยู่ในห้องต่างๆในอาคารนี้ นั้นแหละ ที่เหลือหาเอง ..”

“แต่ ..” เนจังพูดต่อ พลางเดินวกไปวกมาอย่างช้าๆ และมองหน้าเนยด้วยสายตาเจ้าเล่ห์

“ข้าไม่รับประกันชีวิตเพื่อนๆของเจ้านะ ว่าจะมีชีวิตอยู่ถึงก่อนที่เจ้าจะเจอเพื่อนๆของเจ้า !” เนจังเริ่มฉีกยิ้มแบบเจ้าเล่ห์

“อะไรนะ !!! O_O” แต่ช้าไป เนจัง ล้มลงไปอีกรอบ เนยรีบลุกขึ้นแล้วไปดูเนจัง

“เนจัง ! เนจัง ! ได้ยินชั้นมั้ย ?” เนยประคองตัวเนจังขึ้นอีกรอบพลางเขย่าตัวเบาๆ

เนจัง ค่อยๆลืมตาขึ้น ดวงตากลัมาเป็นสีชาเย็นเหมือนเดิมแล้ว

“.. ก.. เกิดอะไรขึ้น .. เมื่อกี้ชั้นรู้สึกวูบแล้วก็ .. แล้วก็ .. ?” เนจังไม่พูดต่อ แต่ก็ยังมีอาการปวดหัวอยู่นิดหน่อย

คำพูดของผีตนนั้นที่เข้าสิงเนจัง แว้บเข้ามาในหัวของเนย ‘ข้าไม่รับประกันชีวิตเพื่อนๆของเจ้านะ’

คำถามหนึ่งผุดขึ้นในหัวของเนย ‘เนจังรอดมาได้ยังไงนะ ?’

“นี่ ! เราต้องรีบตามหาคนอื่นๆแล้ว !! คนอื่นน่าจะเอาตัวรอดได้ แต่ ฮิโยรินี่สิ ! เอาแต่นอนจะตายคนแรกน่ะสิ” เนยจึงรีบเดินหามากขึ้น

เดินหาทีละห้อง ๆ .. จนกระทั่ง

โคร๊มม ม !!!

“เสียงดังมาจากห้องดนตรี !! ไปกันเถอะ !” เนยกับเนจังจึงรีบวิ่งไปยังที่ห้องดนตรี เมื่อถึงห้องดนตรั สิ่งที่เธอพบ คือ ..

“เรน !!” ทั้งคู่เอ่ยชื่อพร้อมกัน แต่ในห้องนั้นไม่ได้มีแค่เรนคนเดียว

เรนกำลังต่อสู้อยู่กับ วิญญาณ !! วิญญาณตนนี้ ถูกเปียโนทับตาย (ดูสาเหตุมัน อนาถ -*-)

ศพค่อนข้างแบนและเละ (ไหนว่าสยองขวัญไง -*- ไม่เห็นสยองเลย) ยังไม่ถึงบทซาดิสม์ ตามหาเพื่อนๆก่อนสิยะ >O<; ครบแล้ว ค่อยทรมานทีละคน เอ้ย ไม่ใช่ๆ =w=

เข้าเรื่องต่อ = = // วิญญาณตนนั้น ได้เขวี้ยงของในห้องต่างๆนาๆ (วิธีโจมตีของผีที่สิ้นคิด = =) เรนได้แต่หลบของ เพราะไม่รู้จะเอาอะไรไปสู้

ในตอนนั้นเอง ที่วิญญาณตนนั้นได้เขวี้ยงของมีคมใส่ (เศษกระจก) เรนหลบไม่พ้น มันแทงเข้าที่ขาซ้ายของเรน

“อ๊าก กก ก !!” เรนร้องโหยหวนอย่างเจ็บปวดแล้วจับขาตัวเอง เลือดเริ่มไหลตามขาซ้ายของเรนเป็นสายน้ำ

เรนไม่สามารถจะหลบเศษกระจกที่เหลือได้ จึงได้แต่นั่งรอชีวิตของตัวเองจบลง

แต่ในตอนนั้นเอง ..

ชิ้งง !!

มีดาบคู่นึง ได้ปัดเศษกระจกออกไป คนที่จะเก่งฟันดาบคู่ จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก ..

“อองฟองต์ !!” เรนพูดขึ้น ในขณะที่ เนย กับ เนจัง ยังคงอ้าปากค้างอยู่ (ช่วยไรเขาบ้างสิเฮ้ย = =)

อองฟองต์ส่งสายตาให้เรน ประมาณว่า ‘ออกไปให้ห่าง’ เรนพอเข้าใจ จึงรีบคลานไปหา เนย กับ เนจัง

“เธอไปเอาดาบมาจากไหนน่ะ O_O” เนยถามขึ้น

“เจอตกอยู่น่ะ” (คนเขียนมันเล่นง่ายจัง -*-)

“แค่วิญญาณ .. เข้ามาเลย ไอวิญญาณบ้า !!” อองฟองต์ชูมือขึ้นแล้วควักมือเรียกเหมือนจะยั่วยุ

วิญญาณได้ยินอย่างนั้น จึงเขวี้ยงเศษกระจกแหลก (เขวี้ยงอย่างอื่นบ้างสิเจ๊ =_=) แต่อองฟองต์สามารถปัดไปได้หมด

แต่หารู้หรือไม่ ว่ามีเศษกระจกกำลังพุ่งมาข้างหลังเธอเหมือนกัน !!

“อองฟองต์ ระวังข้างหลัง !!” เนจังตะโกนขึ้น

แต่ไม่ทันแล้ว กว่าอองฟองต์จะรู้ตัว มันก็สายไปแล้ว .. อองฟองต์คิดว่าตัวเองคงมาได้แค่นี้ จึงหลับตาทำใจเตรียมรับความตาย

เช้ง !!

อองฟองต์ลืมตาขึ้น พบร่างของหญิงสาวผมสีแดงอยู่ข้างหน้าของเธอ พร้อมดาบเล่มหนึ่ง .. (ง่ายไปป่ะ -*-)

ง่ายสิดี ครบแล้วจะได้ทรมานคนเร็วๆ > w < เอ้ยๆ พอๆ =_= คนอ่านรู้หมด ตอนนี้เล่นง่ายๆไปก่อน =w= กลับเข้าเรื่องๆ

“จิน O_O” ทุกคนพูดขึ้นพร้อมกัน

“นึกว่าจะไม่ได้เจอทุกคนแล้วสิ พวกเธอก็มาช่วยฆ่าผีตัวนี้หน่อยก็ดีนะ” จินพูดขึ้น

“มันน่ะ ดูแล้วฆ่าไม่ยากหรอก แต่จะเข้าถึงตัวมันยังไงน่ะสิ มันเอาแต่เขวี้ยงเศษกระจกใส่ แถมชอบหายตัวไปที่อื่น” อองฟองต์พูดขึ้น

“โถ่เอ้ย ! รู้งี้น่าจะพกปืนมาสักกระบอก !!” เนยบ่นขึ้น แต่ก็พยายามหาทุกสิ่งในห้องที่สามารถเป็นอาวุธได้

เนจัง เรียกวิญญาณมาทรง วิญญาณอะไรไม่รู้เหมือนกัน วิญญาณซามูไรละกัน =_=" (พูดแล้วอยากกินแฮมเบอเกอร์ซามูไร -*-)

“อองฟองต์ !! ขอยืมดาบเล่มนึงสิ !” เนจังตะโกนขึ้น อองฟองต์โยนดาบไปให้เล่มนึง แต่อองฟองต์ถนัดดาบคู่ ไม่ถนัดมือเดียว

จึงทำให้ฝีมือตกลง แต่พอรอด เนจัง รับดาบมา จึงช่วยกันปัดเศษกระจก เพื่อเข้าถึงตัวมัน (เมื่อไหร่กระจกมันจะหมด -*-)

“โว้ว เนจัง เธอใช้ดาบเป็นตอนไหนน่ะ O_o” จินพูดขึ้น แต่เนจังก็ไม่ได้ตอบ ตั้งหน้าตั้งตาปัดเศษกระจกอย่างเดียว

เนยยังคงพยายามหาสิ่ที่สามารถใช้เป็นอาวุธได้อยู่ (เจอซะทีสิ = =) เนย พบอะไรในกระเป๋ากระโปรงเธอบางอย่าง ..

(ตัดฉากไปก่อน =w=) เรน นึกอะไรได้ จึงหยิบเศษกระจกอันใหญ่ชิ้นหนึ่ง แล้วเริ่มตะเกียกตะกายไปหาวิญญาณตนนั้น

ตะเกียกตะกายไปทางข้างหลังของวิญญาณ หวังจะลอบแทง เนื่องจากวิญญาณมัวแต่สนใจ เนจัง อองฟองต์ และ จิน จึงไม่ได้สนใจ เรน

เมื่อถึงตัววิญญาณได้แล้ว เรนไม่รีรอ เอาเศษกระจกแทงข้างหลัง แต่ ..

วืด ..!!

เศษกระจกกลับผ่านตัววิญญาณไปเหมือนอากาศ วิญญาณรู้ตัว จึงนำเศษกระจกชิ้นอันเบอเร่อมา จะเสียบเรน

แต่แล้วก็ ..

“อ๊ากกกกกกก กกก ก ก ก ก กก”

ผิวหนังของวิญญาณ เริ่มเป็นแผล และแสบร้อน วิญญาณได้แผดเสียงเดือดดาลอย่างโกรธแค้นว่า

“ฮึ !! ฝากไว้ก่อนเถอะ เจ้าอาจจะล้มข้าด้วยเกลือได้ แต่ไม่ใช่กับมันแน่ !!”

แล้ววิญญาณก็หายไปในอากาศ วิญญาณที่เนจังเรียกมาประทับ ออกจากร่างเนจังไป เนจังโยนดาบคืนให้อองฟองต์

“ก.. เกิดอะไร ข ..ขึ้นน่ะ .. ?” เรนยังคงพูดขึ้นด้วยเสียงผวา เพราะ เหตุการณ์เกือบตายมาแล้ว 2 รอบ

ปรากกฏว่าพบ เนย ถือซองเกลืออยู่ ในมือมีเศษเกลือทีเธอปาใส่วิญญาณไปเมื่อกี้อยู่ (ตายง่ายจริงๆด้วย =_=)

“นึกขึ้นได้น่ะ ว่าวิญญาณมันแพ้เกลือ แล้วชั้นชอบกินเค็มๆเลยพกเกลือไว้ในกระเป๋ากระโปรง แล้วมันที่วิญญาณพูดถึง หมายถึงคืออะไร ?”

ทุกคนไม่พูดอะไร แต่ก็โล่งใจที่ปลอดภัยแล้ว

“ทุกคน .. เรายังจะโล่งใจไม่ได้นะ .. คนอื่นๆอาจยังเจอแบบพวกเราอยู่ !!” เรนพูดขึ้น

“ยังไงซะ เรามีเกลือนี่ มันกลัวเกลือไม่ใช่หรอ .. ?” เนยพูดขึ้น

“เธอมีเกลือพอหรอ เกลือเธอเหลืออยู่นิดเดียวเอง มันไม่พอใช้ให้เราออกไปจากไอโรงเรียนผีนี่ได้หรอกน่า !!” เรนพูดขึ้น

“แถมไอวิญญาณนั้นบอกว่า อาจใช้เกลือกับวิญญาณตัวนั้นได้ แต่ไม่ใช่กับมันแน่ นี่ !!” เรนพูดขึ้นต่ออีก

“แล้วพวกเราจะทำยังไงกันดีล่ะ !? วิญญาณสัมผัสก็ไม่ได้ เกลือก็จะหมด ” จินพูดต่อ

“ชั้นว่า พวกเราควรพักผ่อนก่อนนะ เผื่อจะเจอตัวทีมันโหดกว่านี้อีก” อองฟองต์พูดขึ้น

แต่แล้ว ..

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ด ด !!”

“เสียงของโฮโนะ นี่ !! ดังมาจากห้อง ม.3/2” อองฟองต์พูดขึ้น (หูดีจัง =_= รู้ด้วยมาจากห้องไหน)

“ขอพักสักวินาทีนึงจะได้มั้ยเนี่ย” เนยพูดขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์

“เหอะ .. ปล่อยยัยเจ้าหญิงนั้นตายๆไปเถอะ” เนจังพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่โกรธเกลียดแค้น

“ไม่ได้นะ !! โฮโนะก็คนเหมือนกัน !” เรนพูดขึ้นอีก

“หึ.. เอาเหอะ แต่ชั้นจะไม่ขอมีส่วนร่วมช่วยยัยนั้นนะ” เนจังพูดขึ้น แต่ก็ลุกขึ้นวิ่งไปยังห้อง ม.3/2 พร้อมกับคนอื่นๆ

“เฮ้ !! แล้วชั้นละ !” เรนตะโกนดังขึ้น เรนไม่สามารถวิ่งได้เพราะยังบาดเจ็บที่ขาซ้ายอยู่

“อ้ะ ลืมสนิทเลย ฮ่าๆ ขอโทษจ้ะ” จินพูดขึ้นแล้วเข้าไปประคองตัวเรน

แล้วพวกเขาก็รีบตรงไปยัง ห้อง ม.3/2 ..

แต่งยาว + โหลที่สุดในชีวิต =[]=; มีอะไรควรปรับปรุง ช่วยบอกกันด้วยจ้า >_<;

ถ้าแต่งผิดกับนิสัยตัวละครที่กำหนดมา ก็ขอโทษด้วยจ้า TAT