Week 4 : Thursday : กิจกรรมกระชับมิตรจากต่างแดน (รึเปล่า) 5 !!!
“เอาล่ะครับ มาถึงภารกิจสุดท้ายกัน ภารกิจนี้อาจจะมีคนตาย แต่ต้องอาศัยไหวพริบ ถ้าเป็นคนไทยทางเราจะช่วยรักษา เพราะพวกคุณจะตายด้วยก็เพราะคะแนนโหวต..แต่ถ้ารักษาแล้วอาจจะขาหัก แขนขาด ขาขาด อะไรแบบนี้ แต่ถ้าชาวญี่ปุ่นเป็น ทางเราจะไม่ช่วยเหลือเลยสักนิดเดียว เพราะวันนี้เป็นวันสุดท้ายแห่งการตัดสินชะตาชีวิตของพวกคุณ ใครจะอยู่ ใครจะตาย ขึ้นอยู่ที่ตัวพวกคุณเอง”นายบอกพลางยิ้มนิดๆ
“ภารกิจนี้ ผมจะให้พวกคุณ ทั้งไทยและญี่ปุ่น ตามหากุญแจในท้องทะเล ภายในทะเล ทางทีมงานได้ปล่อยฉลามสายพันธุ์ดุและกำลังหิวโหยลงไปในทะเลแล้วด้วย ซึ่งมีจำนวน 10 ตัว พวกคุณต้องตามหากุญแจ 1 ดอกในทะเลให้ได้ ผมจะให้ได้เล่นทุกคน เพราะ ทะเลกว้างขวางมาก และพอ งมลงไป ห้ามเงยหน้าขึ้นมาหายใจเด็ดขาด จนกว่าจะไม่ไหว ถ้าใครเงยหน้าขึ้นมาจะต้องเปลี่ยนตัว”
“ฉลามซะด้วย..”แฟงพึมพำ
“สนุกล่ะคราวนี้”อองฟองต์ยิ้มที่มุมปากก่อนจะขึ้นเรือฝั่งคนไทยไป
ตัวแทนตัวแรกที่ลงไปงมก็คือ R1 อองฟองต์ และ R12 เคียวโกะ
ซู่มมม..
น้ำทะเลพุ่งกระจายสูงเมื่อร่างเล็ก 2 ร่างกระโดดลงไปในทะเลเสียงดัง
ยางรัดผมของอองฟองต์ที่รวบไปไว้ด้านหลังกระเด็นหลุดออก เหลือเพียงแค่ผมที่ยาวสยายไปตามท้องทะเลจากกระแสคลื่นน้ำ เคียวโกะที่มีผมสีน้ำตาลสลวยต่างก็แอบมองอองฟองต์ด้วยความชื่นชมในความสวยงามของเธอ แต่เธอได้สติ รีบผลักอองฟองต์ออกไปพ้นๆทาง เมื่อถูกผลัก อองฟองต์เธอจึงใช้เท้าถีบไปที่เคียวโกะให้กระเด็นไปไกลๆ
เมื่อใกล้ขาดสติและลมหายใจ อองฟองต์รีบเงยหน้าขึ้นทันที ผมสีดำมันวาวเปียกชุ่มไปด้วยน้ำ แลดูตระการตายิ่งนัก เธอรีบว่ายไปที่เรือ แล้วตบมือกับโอม โอมถอดเสื้อกันหนาวมีฮู๊ดที่ใส่(เอาเท่) แล้วกระโดดลงตามไป
ทางด้านเคียวโกะ เธอเห็นหางฉลามไม่ใกล้ไม่ไกล ด้วยความหวาดกลัว เธอรีบขึ้นเรือทันทีพลางเปลี่ยนตัวกับทานากะ
โอมงมหาไปเรื่อยๆแต่ก็ไม่พบ จนแล้วจนเล่า จึงรีบขึ้นเรือไปเปลี่ยนตัวกับเบลล่า
“ฮึ๊บ..เอาล่ะ !!”
เบลล่ากระโดดลงน้ำไปทันที แล้วงมหาไปเรื่อยๆ แต่หายังไงก็ไม่พบ ใจเริ่มแป้วเมื่อคิดว่าถ้าเราหาไม่เจอเพื่อนๆจะเจอไหม เพราะมีไม่เจอมาหลายคนแล้ว ด้วยความกังวลใจบวกกับเริ่มขาดอากาศ จึงรีบเงยหน้าแล้วว่ายกลับเรือ
ทานากะที่เห็นฉลามว่ายมาทางตน ด้วยความรักตัวกลัวตาย รีบว่ายขึ้นเรืออย่างรวดเร็วจนเผลอสูดอากาศในน้ำจนสำลักค่อกแค่ก
มิยาบิกระโดดลงไปในน้ำอย่างรวดเร็วปานแสงอาทิตย์ที่ส่องประกายไปทั่วน้ำทิพย์ แฟงที่มองด้วยความตกตะลึง แต่นึกขึ้นได้ว่า ตัวเองต้องลงไป จึงรีบลงไปอย่างรวดเร็ว
เมื่อเห็นหน้ามิยาบิ เธอก็หันมามองเขาเช่นกัน สองสายตาได้แต่ประสานมองจนเกือบขาดอากาศหายใจตาย รีบว่ายขึ้นเรืออย่างรวดเร็วของทั้งคู่
เนจังกระโดดลงไปพร้อมคุมิโกะ ทั้งคู่งมหาอยู่นานสองนานจนเนจังพบ คุมิโกะทำท่าจะแย่งมาแต่เนจังถีบหน้าเธอไปจนไปโดนฉลาม คุมิโกะกรีดร้องลั่นส่งเสียงขอความช่วยเหลือ เธอพยามว่ายหนีจากฉลาม เนจังด้วยความตกอกตกใจ รีบว่ายไปเกาะขอบเรือทันทีแล้วมองภาพเบื้องหลัง
คุมิโกะถูกฉลามกัดขาแล้วกระชากออก น้ำเริ่มมีสีเลือดฝาดขึ้นมาพร้อมเศษชิ้นเนื้อที่หลุดรุ่ยกระจุยกระจายปรากฏมาให้เห็น
เคียวโกะกรีดร้องลั่นเมื่อเห็นภาพน้องตัวเอง รีบกระโดดลงไปช่วยทันที เนจังรีบกระโดดขึ้นเรือแล้วมองภาพเบื้องหน้า
เมื่อเคียวโกะคว้าแขนคุมิโกะมา แต่เธอคว้าได้แค่แขนเพราะมีรอยตัด คุมิโกะเริ่มกระอักเลือดพรางตาเหลือกปูน ฉลามอีกตัวมากัดที่หัวของเคียวโกะทันทีจนหลุดออกเหลือเพียงแค่รอยเลือดและกระดูก
ด้วยความตกใจ มิยาบิเผลอลื่นจากเรือหล่นลงไปอย่างทะเล
“ชะ..ช่วยด้วยย !!” เธอร้องลั่น แฟงรีบว่ายไปช่วยทันที แฟงรีบคว้าแขนเธอมาแล้วจะพาขึ้นเรือตนเอง แต่มิยาบิโดนกัดที่ขาจนหลุดกระเด็นออก เธอกัดฟันด้วยความเจ็บปวดก่อนจะปล่อยมือออกจากแฟวเพื่อให้แฟงหนีเอาตัวรอดคนเดียวโดยไม่ให้ห่วงเธอ
“อย่าทำแบบนี้สิ ชั้นรักเธอนะ !!!”แฟงทำท่าจะคว้าแขนมิยาบิมาอีก แต่เธอก็หลบได้ พลางผลักแฟงขึ้นเรือไป
“ฉัน...รัก..นาย...”
ร่างเล็กจมสู่ก้นบึ้งทะเลอย่างรวดเร็วพร้อมทะเลที่มีสีเลือด เหล่าคนญี่ปุ่นชายต่างมองด้วยอาการหวาดผวาและไม่คิดจะช่วยพวกผู้หญิงเลย ทำให้อองฟองต์โมโหโกรธแค้น ถึงแม้ว่าพวกเธอจะไม่สนิทกัน แต่อย่างน้อยพวกเขาเป็นผู้ชาย ก็น่าจะช่วยผู้หญิง ทำให้โดนหมัดของอองฟองต์ไปหลายนัดด้วยความคับแค้นใจ
เนได้แต่ปลอบแฟงที่นั่งร้องไห้อยู่ ลิรินมองหน้าโอม โอมก็มองหน้าลินรินพลางจับมือให้กันแล้วมองภาพเบื้องหน้า มืออีกข้างหนึ่งได้แค่โบกมือลาก่อนของการจากไปทั้งสาม
เบลล่ายืนนิ่งพลางมองภาพเบื้องหน้าอย่างสงบ หยิบช็อคโกแลตที่ตัวเองทำมาให้แล้วโยนลงไปในทะเล
“ลาก่อน..ฉันรู้ว่าเธอชอบสิ่งนี้มาก..กะจะให้เธอ..ตอนนี้ฉันให้แล้วนะ..ขอให้มีความสุขและอร่อยกับขนมหวานสิ่งนี้นะ ถึงแม้มันจะไม่มีค่า แต่ก็ขอให้มีความสุข นับได้ว่าเธอเป็นเพื่อนที่ดีของฉัน ถ้าภพหน้ามีจริง..ขอให้เราได้มาเป็นเพื่อนกันและอยู่คู่กันอีกนะ”
ท้องทะเลกว้างขวางเต็มไปด้วยความโกรธแค้น ความเจ็บปวด ความเป็นห่วง ความรัก และ ความเป็นเพื่อน ที่ยังมีให้กันอยู่
ไม่นานนัก เย็นของวันนั้น เหล่าคนญี่ปุ่นชายก็ถูกส่งกลับไปแอร์พอร์ต อองฟองต์มองนิ่งๆก่อนจะเดินไปหยิบสมุดปกแข็งเล็กน้อยสีดำ พลางไขกุญแจ แล้วเขียนบันทึกบางอย่างลงไปในกระดาษ
