บทที่ 12 ไม่อยากถ่วง
"ไม่จริงง!!!!"พันซ์กรีดร้องลั่น ออมชะงักไปชั่วขณะ แต่โอมนั้นกลับมองไปที่ฝูงซอมบี้เหล่านั้นแทน
"เราต้องไปกันแล้ว!"ทาคุมุกระตุกแขนเสื้อออมทันที หลังจากที่ได้สติจึงมองซอมบี้พวกนั้นก็พบว่ามันกำลังเดินมาทางนี้แทน
"ขึ้นรถเร็วเราไม่มีเวลาแล้ว!"ทุกคนรีบกระโจนขึ้นรถทันที รถขับออกสู่ห้างสรรพสินค้าแล้วมุ่งหน้าสู่สะพานพระราม 8
"ฉันไม่อยากเชื่อว่าอองฟองต์จะทำแบบนั้น.."บิวก้มหน้าลง
ตึง!!!!
เสียงหนึ่งดังขึ้นบนหลังคารถราวกับมีคนกระโดดเกาะเสียงดัง
"เฮ้ย! ซอมบี้มันพัฒนาแล้วหรอวะ!"อ๊อฟร้องลั่น
ตึง! ตึง ! ตึง !
เสียงยังดังขึ้นและรัวเรื่อยๆราวกับมีคนเอามือต่อยและทุบ ตามทางเต็มไปด้วยซอมบี้มากมายที่พยามจะกระโดดขึ้นหลังคารถเหมือนกัน
"เอางี้.."ออมหยิบปืนขึ้นมาแล้วหันไปหาอ๊อฟที่นั่งข้างๆ
"อ๊อฟ! จับพวงมาลัยไว้นะ จับนิ่งๆ !"อ๊อฟมองอย่างงงๆทันที
"เฮ้ย! ชั้นขับรถไม่เป็น!!"
"จับเซ่!! จับนิ่งๆๆ!!"อ๊อฟรีบจับทันที ออมเปิดประจกรถแล้วยิงซอมบี้ตายไปหลายตัวแล้วพยามยิงตัวที่เกาะหลังคาอยู่ แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นไปมองกลับชะงักทันที
"!!!!!"
"อะ..ออม เป็นอะไรน่ะนิ่งเลย ยิงมันสิ!"นุ๊กเตือน แต่ออมยังนิ่งอยู่ก่อนจะกลับหัวเข้ามาแล้วขับรถต่อ
"เปิดกระจกเดี๋ยวนี้ทาคุมุ"ทาคุมุที่งงๆกับเหตุการณ์จึงเลื่อนกระจกออก ร่างหนึ่งรีบรุดเข้ามาทันทีโดยไม่ทันตั้งตัวจึงต้องขยับที่ให้นั่ง
"ธะ..เธอ!!!"
"ใช่ ชั้นเอง"อองฟองต์ทำหน้าซังกะตาย
"บอกว่าให้สตาร์ทเครื่องแรงๆไง นี่กลับมาขับหนี รู้ไหมฉันถึงต้องยอมลงทุนปีนหลังคาบ้านคนแล้ววิ่งตามรถนายจากนั้นก็กระโดดลงมาเกาะหลังคาเลยนะนี่ถ้าพลาดไปฉันได้กลายเป็นศพแน่!"อองฟองต์หันไปดุออมทันที
"ขอโทษ! ก็ชั้นไม่รู้นิ นึกว่าเธอตายแล้ว"
"ถ้าชั้นตายชั้นจะนั่งหัวโด่แบบนี้หรอ"อองฟองต์หันไปมองรอบๆรถอย่างตาขวาง
"ใครบอกว่าชั้นตายเนี่ย?"แนนยกมือขึ้นแล้วยิ้มแหย
"คือ ชั้นนึกว่าเป็นยาพิษน่ะ ความจริงมันเป็น..เอ่อ..ยาอะไรหรอ?"อองฟองต์หัวเราะทันทีก่อนจะอธิบายให้ฟังพร้อมปิดกระจกรถ
"นั่นน่ะ เป็นยาเสริมกำลัง สามารถทำให้ร่างกายมีพละกำลังและไม่เหนื่อย ที่ชั้นร้องกรี๊ดๆน่ะเพราะมันมันส์ดี แต่ไอเลือดนั่นน่ะนะ เหอะ..เลือดซอมบี้บ้านั่นน่ะแหละ"
ทุกคนร้องโถ่เอ้ยทันทีที่ฟังจบ มีแต่อองฟองต์ที่หัวเราะลั่น
"นี่..ชั้นมีข่าวร้ายจะบอก"ออมบอกก่อนจะขับรถไปด้วย สายตายังมองเบื้องหน้าถนนพร้อมรถที่แล่นช้าลง
"อะไร ข่าวอะไร"เอิร์ธถามทันที
"น้ำมัน..หมด.."
"หา!!!"
"ก็ตอนเข้ามามันขีดแดงแล้วอ่ะ แต่ฉันไม่รู้จะบอกยังไงดี"รถค่อยๆจอดลง ก่อนจะหยิบถุงอาวุธแล้วส่งให้ด้านหลัง
"ตายเป็นตาย สู้อย่างเดียว อีกนิดเดียวเราก็จะถึงสะพานพระราม 8 แล้ว"ออมหยิบปืน Military Spirit 03 Style ขึ้นมาทันที
"อีกกี่กิโล.."นุ๊กถาม แววตาเริ่มสั่นไหว
"อะ..เอ่อ"อ๊อฟกลืนน้ำลายก่อนจะมองแผนที่ในมืออย่างสั่นไหว (แผนที่อยู่ในรถ)
"ชั้นถามว่าอีกกี่กิโล!!!"
"หะ..ห้า..ห้ากิโลเมตร.."อ๊อฟก้มหน้าตอบ
"5..กิโล เราต้องไปเนี่ยนะ"โอมบอกก่อนจะกำชับขวานในมือให้มั่น
"โอม เปลี่ยนอาวุธดีกว่า ขวานแบบนั้นโดนกระซวกแน่"อองฟองต์หยิบปืน XM1014 ให้โอมทันที เขารับมาก่อนจะ ตบไปที่ปืนเพื่อยัดกระสุนลูกซองเข้าไปแล้วดึงลูกเลื่อนไปสุดเตรียมพร้อมยิง
ทุกคนเริ่มหยิบปืนของตัวเองและอาวุธ แต่เอิร์ธและอองฟองต์ยังเอาดาบอยู่เหมือนเดิม
(อ๊อฟ = Aiming Desert Eagle นุ๊ก = ?? (ไม่ใช้ ใช้แค่ขวานเพราะขาเจ็บ) มีน = ?? (หลับอยู่) ทาคุมุ = Mauser Pistol (Pistol)
แนน = Ultimax100(L-Machine Gun) พันซ์ = M500(Pistol) บิว = Desert Eagle(Pistol) เกิ้ล = มือเท้าเตะต่อยดังเดิม อเล็ก = ไม้เบสบอลเหล็กและเข็มฉีดยาระเบิดตัวจากห้องปรุงยา : ภาพสามารถดูได้ที่ Google)
"เตรียมพร้อมนะ.."หลังจากที่รถจอดสนิท เหล่าซอมบี้กระหายเนื้อและเลือดเริ่มเดินเข้าใกล้รถทันที อองฟองต์หันไปมองที่เอิร์ธและเกิ้ลพร้อมออมแล้วพยักหน้าเตรียมตัวเปิด เธอเปิดกระจกแล้วพุ่งออกไปแทงที่หัวซอมบี้ตัวหนึ่งทันทีจนเลือดพุ่งกระจาย เกิ้ลเห็นดังนั้นจึงใกล้ไม้เบสบอลใกล้ตัวทุบไปที่กระจกจนแตกแล้วไม่เหลือคราบ แล้วปัดเศษแหลมออกพร้อมกระโจนตามอองฟองต์ออกไปแล้วเตะซอมบี้ใกล้ตัวจนหน้าหัน เอิร์ธจับนุ๊กให้อยู่บนรถก่อนจะใช้ดาบใหญ่แทงทะลุปากซอมบี้ที่ใกล้รถมาแล้วกระโดดออกนอกหน้าต่างพลางเหยียบหัวซอมบี้แล้วกระโดดไปเตะอีกตัว ส่วนออมยังอยู่ในรถพลางกราดยิงซอมบี้จากนั้นจึงลงไปช่วย
หลังจากที่ซอมบี้ใกล้หมดแล้ว ทุกคนจึงรีบลงไปทันทีโดยที่เอิร์ธให้นุ๊กขี่หลัง ส่วนอ๊อฟมือขวาอุ้มมีนพาดบ่า มือซ้ายกดยิง แม้จะหนัก(ทั้งปืนทั้งมีน)ก็ยอม
30 นาทีผ่านไป
เมื่อผ่านมาได้ครึ่งชั่วโมง นุ๊กหันไปมองด้านหลังก็พบซอมบี้จำนวนมากกำลังเดินมา จึงผลักตัวเองให้ออกจากเอิร์ธ เขาจึงหันไปมองอย่างงงๆ
"นุ๊ก ขึ้นมาสิ"เอิร์ธนั่งยองๆให้นุ๊กขึ้นมา แต่เธอส่ายหน้าท่าเดียว
"ชั้นไม่อยากเป็นตัวถ่วงให้ใครต่อใครอีกแล้ว.."
"ไม่นะ! ถ้าเราจะไปเราก็ไปด้วยกันสิ!"อ๊อฟแย้ง
"ใช่! ถ้ามีนฟื้นขึ้นมาไม่เจอเธอจะทำยังไง!"บิวบอก
"ฉันมันต่ำค่าเกินไป..ฝากพวกนายดูแลมีนด้วย.."มือเรียวคว้าระเบิดมาทันที
"หยุด.."อองฟองต์ยกมือขึ้นเมื่อมีคนจะประท้วง
"มันเป็นการตัดสินใจของนุ๊กเอง เมื่อเธอตัดสินใจแบบนี้ก็ต้องให้มันลงเอยแบบนี้"อองฟองต์หันไปหานุ๊ก ซอมบี้เดินมาใกล้ทุกที
"เธอตัดสินใจดีแล้วใช่ไหม"
"ดีค่ะ..ดีแล้ว"เธอหันหลังไปก็พบซอมบี้กำลังจะเดินมา
"งั้นก็..ไว้เจอกันใหม่.."เมื่ออองฟองต์หันหลังกลับจะไปด้านหน้าต่อ ทุกคนเริ่มเข้าใจบ้างแต่นุ๊กดึงเสื้ออองฟองต์ไว้
"ดะ..เดี๋ยว!"
"อะไร?"คิ้วขมวดลงเป็นปมทันที
"ถ้าชั้นตายมันจะเจ็บไหม แล้วตายแล้วชั้นจะไปไหน?!!"
"เรื่องนี้ฉันตอบไม่ได้.."อองฟองต์ลูบหัวนุ๊กทันที
"ลาก่อนนะ"ทุกคนวิ่งไปทันที เมื่อวิ่งไปสักพักมีนก็ฟื้น
"นะ..นุ๊ก..นุ๊กอยู่ไหน นุ๊กอยู่ไหน!!"มีนหันซ้ายหันขวา ทุกคนหน้าซีดทันที
"อ๊อฟ บอกมีนมานะว่านุ๊กอยู่ไหน! ฮือๆ! นุ๊กอยู่ไหน"
"เอ่อ..มีน..นุ๊กเขา...จะระเบิด.."
บรั่ม!!!
ไม่ทันที่อ๊อฟจะพูดจบ เปลวเพลิงสีส้ม หมอกสีเทาและเสียงที่ดังกึกก้องก็พุ่งสู่ฟ้าทันทีจนทุกคนหันไปมอง
"ม่ายยยยยยย!!! นุ๊ก!! ฮือๆ!!!"มีนทำท่าจะวิ่งเข้าไป แต่อ๊อฟกลับรั้งตัวไว้
"มีน!! นุ๊กตายแล้วมีน! นุ๊กตายแล้ว เราไปกันต่อเถอะ!!"
"ไม่จริง!! นุ๊กยังไม่ตาย ฮือๆ!"มีนถูกกระชากลากมือไป หลังจากที่ผ่านมาได้สักพักมีนก็เงียบทันทีได้แต่วิ่งตามเพราะจับมืออ๊อฟ
"เฮือก..!"อองฟองต์ชะงักทันทีจนทุกคนหันไปมองอย่างงุนงงเพราะเธอไม่เคยช็อคแบบนี้
ภาพเบื้องหน้าคือ..
To Be Contineud
