บทที่ 11 เพื่อนผู้เสียสละ
ภาพเบื้องหน้าคือ คิงที่มีผิวสีเขียว ดวงตามันสีขาวแต่ออกแววประกายสีแดง เขี้ยวงอกยาวออกจากปากพร้อมกรงเล็บที่พร้อมจะฉีกชิ้นเนื้อคนให้เป็นผุยผง น้ำลายไหลหยดย้อยออกมาจากปาก
"เฮ้ย! นี่MUNGจะจองล้างจองผลาญอะไรกับGUอีกวะ!!"ออมเหวี่ยงมือที่จับไม้เบสบอลเหล็กทุบไปยังหัวของซอมบี้ตัวนั้นทันที สมองมันแตกกระจายล่วงลงตรงพื้น เขายิ้มอย่างภูมิใจทันที
แต่..?
แทนที่มันจะล้มลงไปกองกับพื้นแล้วไม่ฟื้นขึ้นมา มันกลับสงเสียงคำรามอย่างโมโหแล้วยกมือเตรียมตัวจะข่วนไปที่ออมในขณะที่เขามองอย่างงุนงง
ฉึก..
มีดด้ามยาวแทงไปที่หัวใจมันอย่างรวดเร็ว มันร้องอย่างเจ็บปวด เสียงของมันดังลั่นสะท้านกึกก้องฟังแล้วดูแสบหูและน่าสยดสยอง ก่อนที่จะล้มลงไปกองกับพื้นทันทีพร้อมหัวใจที่พุ่งออกมาอย่างรวดเร็วและเลือดที่สา ดกระเซ็น ก่อนจะลงไปเต้นดุ๊บๆข้างๆตัวมันแล้วหยุดไป อันเล็กถอนหายใจช้าๆ
"เอ๊ะ? จุดอ่อนที่หัวใจ??" ทาคุมุทวนอย่างงุนงง
"แล้ว..ทำไมคุณถึงรู้"อองฟองต์ถามอย่างจับผิด
"ฟันที่หัวไม่ตาย ต้องฟันที่ตามลำตัว ซึ่งน่าจะเป็นหัวใจ ถ้าไม่ตายก็ไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว.."คำพูดสุดท้ายแม้จะไม่ทำให้คนคิดมากที่ฟังผ่านๆไปเฉยๆ แต่อองฟองต์กลับหันไปมองอย่างสงสัย
"งั้น..แสดงว่าคุณก็รู้จุดอ่อนมันแต่แรกแล้วล่ะสิ ถึงพูดว่า 'ไม่ตายก็ไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว' น่ะ"
"อะ..ชะ..ชั้นก็..เคยเจอตัวนี้มาเหมือนกันก็เลยทิ่มไปมั่วๆๆนะ"อันเล็กพูดพลางหลบสายตา
"หึ แล้วอย่าให้รู้ละกันว่ามีความลับอะไร ถ้ามีนายเตรียมตัวคอขาดได้เลย"ปลายดาบแหลมพุ่งเข้าไปจ่อที่ต้นคอของอันเล็กทันที ลมวูบหนึ่งพัดเข้ามาอย่างรวดเร็ว!!
เคร้ง!!
ปลายดาบกระทบกับเล็บแหลมของเจ้าตัวต้นฉบับที่กัดคิงซึ่งเป็นซอมบี้กลายพันธุ์ ถ้าอองฟองต์ไหวตัวไม่ทัน ป่านนี้คงโดนขย้ำคอไปแล้ว
เสียงดาบและกรงเล็บกระทบกันไปเรื่อยๆ ดูท่าว่าเจ้าซอมบี้ตัวนี้จะเก่งใช่ย่อยถึงยังขนาดรับมืออองฟองต์ไหว เฮือกสุดท้าย ปลายดาบจ่อไปที่หน้าอกข้างซ้ายแล้วพรวดทะลุเข้าไปอย่างรุนแรง
น้ำสีเข้มกระฉูดออกมาอย่างรวดเร็ว มันกระอั่กเลือดก่อนจะสิ้นใจ อองฟองต์หอบอย่างเหนื่อยอ่อนก่อนจะพยักหน้าให้ทุกคนตามมา เกิ้ลยิ้มอย่างรู้ทันจึงหักข้อมือแล้วทำท่าบริหาร จนมีเสียงดังกร๊อบๆ
"ชั้นล่ะอยากลุยต่อมานานแล้ว เรารีบออกไปกันเถอะนะ"เกิ้ลยิ้มอย่างรวดเร็ว
"ใจเย็นๆ อย่าพุ่งพรวดออกไปเดี๋ยวก็เป็นอาหารมันพอดีหรอก"เอิร์ธบอก นุ๊กหัวเราะต่ออย่างร่าเริงทั้งๆที่เจ็บขา
"เอางี้ ฉันจะออกไปล่อพวกมัน พอออกไปแล้วพวกนายรีบวิ่งไปหารถทันที แผนเก่าล้มไปเลยฉันมีไอเดียใหม่ ถ้าหารถเจอแล้วสตาร์ทเครื่องดังๆ เข้าใจไหม! ออม! สตาร์ทเครื่องแรงๆ!!"ออมพยักหน้าทันที มือเรียวของอองฟองต์ไปจับประตูแล้วเตรียมตัวผลัก
"เธอจะทำอะไร"นุ๊กมองอย่างตกใจ
"ฉันจะไปล่อให้พวกมันไปทางอื่น"เธอตอบแต่ยังหันหลังให้ มือยังจับประตูเหมือนเดิม
"แต่ถ้าเธอเป็นอะไรไป..เธอเป็นตัวสำคัญเลยนะ!"อ๊อฟตะโกนบอก แต่อองฟองต์หันหน้ามามองแค่นิดหน่อย ผมปรกหน้าเห็นแค่จมูกและปากที่ขยับ
"เงียบน่า!"
"เพราะถ้าฉันเป็นอะไรไป..ฝากนายจัดการต่อด้วยนะออม..แต่ฉันคงไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอก.."ประโยคหลังเธอพึมพำคนเดียว ก่อนจะคว้ากระบอกเข็มฉีดยาขึ้นมาทันทีจากกระเป๋าอาวุธ ข้างในบรรจุของเหลวสีฟ้าเข้ม น้ำยานี้มีในห้องปรุงยาที่โรงเรียนเธอเท่านั้น คงจะแอบหยิบมาด้วย..
"นะ..นั่นมัน.."เอิร์ธทำท่าจะพูดแต่อองฟองต์ตะโกนต่อ
"เงียบ!!!!"
"เธอ..จะทำอะไร.."พันซ์ถามทันที อองฟองต์หันไปมองแล้วยิ้มให้จางๆ
"ทีเหลือ..ฝากด้วย.."
เข็มฉีดยาพุ่งเข้าร่างบางทันที เธอกระตุกเป็นระยะๆสักพักก็หยุด แล้วสองมือก็ผลักประตูออกไปทันที มือถือกระดิ่งอันหนึ่งขึ้นมา
"เฮ้!! ซอมบี้หน้าไหนมันอยากกินชั้นเร่เข้ามาเลย!! เนื้อแน่นนะไม่เชื่อลองมากัดเซ่!!!"เมื่อได้ยินเสียงกระดิ่ง ซอมบี้ที่พลุกพล่านบริเวณรอบข้างห้างก็วิ่งเข้าหาเธอทันที อองฟองต์วิ่งไปอีกทางหนึ่งแล้วกระโดดขึ้นบนหลังคารถ เนื่องจากซอมบี้จำนวนมากจึงไม่เห็นอะไรเลยนอกจากพวกมัน
เลือดพุ่งกระฉูดออกมาทันทีพร้อมเสียงกรีดร้องของเธอ หลังจากที่สติเข้าตัว ออมรีบวิ่งนำทันทีตามด้วยทุกคนจนเจอรถคันหนึ่ง
"ยะ..ยานั่นมัน.."แนนปาดน้ำตาทันที
"ยานั่นมันอะไร!"ออมรีบถาม
"ยาพิษ..คาดว่า..อองฟองต์คงจะฉีดใส่ตัวเองแล้วให้พวกมันกินจะได้ตายๆเพราะกินเสร็จแล้ว ตัวมันจะกระตุกแบบนั้น เมื่อได้กลิ่นเลือด พวกมันคงมาเลียเลือดเองแล้วก็จะรับพิษไป.."เกิ้ลตอบแทน
"แสดงว่า.."อ๊อฟอ้าปากค้าง
เอิร์ธพยักหน้าทันที
"ใช่..."
"อองฟองต์ตายแล้ว.."
)
