บทที่9 ลูซิส ..
......"ย๊ากก"เก้งเปรี้ยเสียงดาบแห่งความมืดของอาทรัมแตก"ไม่จริงแก"อาทรัมพูดด้วยน้ำเสียงกึ่งโกรธกึ่งกลัว"เป็นไงละนี้ละแกจะได้ชดใช้กรรมที่แกก่ออาทรัมมมม""ไม่มีทางข้าผู้นี้จะไม่แพ้แกดาบนี้เป็นครั้งที่สองที่ข้าแพ้เพราะพลังของข้าลดไปครึ่งหนึ่งตางหากข้าไม่แพ้หรอก"อาทรัมพูดแล้วรวมพลังที่มือแล้วปล่อยออกมา"ขอลองดาบหน่อยละกัน"เอิร์ธตั้งดาบขึ้นพลังแห่งความมือปะทะเข้า"หึยยะ"เอิร์ธตวัดดาบแล้วพลังความมืดก็สะท้อนกลับไปหาอาทรัม"อ๊ากกกกแกบังอาจ"ตอนนี้อาทรัมกระอักเลือด"หึโดนพลังตัวเองแล้วกระอักเลือดเลยหรอ"เสียงในใจของอาทรัม"ชิเจ้ามนุษย์มันมีดาบของลูซิสเอาไงดีคงต้องใช้พลังนั้นแล้วไม่อยากใช้เลยเพราะมันทำมห้พลังข้าลดลงตั้งครึ่งหนึ่งแต่ถ้าไม่ใช้คงต้องแพ้แน่""ข้าขอโทษข้าขอโทษข้าจะไม่ทำอีกแล้วข้าจะกลับตัวข้าขอร้องล่อยข้าไปเถอะฮือๆ"อาทรัมเล่นละคร(เก่งมากเหมือนนางตัวร้ายในละครชิ)"ข้าไม่เชื่อเจ้าหรอกเจ้าสังหารผู้บริสุทธิ์ไปหลายชีวิตแล้ววันนี้เจ้าต้องรับกรรม"เอิร์ธพูดด้วยน้ำเสียงแสดงถึงความโกรธ(ใจแข็งจริงๆ) "ข้าขอร้อง"อาทรัมทำหน้าน่าสงสารอย่างมากๆตอนนี้เอิร์ธเริ่มใจอ่อนเสียงในใจของเอิร์ธ"เอาไงดีเราถ้าเราอภัยให้อาทรัมก็จะไม่ดีต่อคนที่ตายแต่แหมน่าสงสารซะเหลือเกินแถมสวยด้วยไม่ได้ๆเราต้องแก้แค้นเอิร์ธแข็งใจหน่อย"อาทรัมพอเห็นเอิร์ธเริ่มเหมอก็ใช้โอกาสรวมพลัง"หึหึเสร็จข้าละระเบิดมรณะกระชากวิญญาน"อาทรัมอัดพลังเข้าไปหาเอิร์ธตูมเกิดระเบิดครั้งใหญ่ขึ้นตรงนั้น"ฮาๆๆมันตายแล้วมันตายแล้วหืมไม่จริงแก"ภาพที่อยู๋ตรงหน้าคือมีโล่ใหญ่ตั้งอยู่อังเดรนั้นเองที่มาช่วยไว้ทัน"เกือบไปแล้วนะระวังตัวหน่อยสิ"อังเดรดุเอิร์ธ"ขอบคุณครับคุณอังเดร""อืม""ตายซะแกอย่าอยู่"คราวนี้อาทรัมปล่อยพลังอย่างบ้าคลั่งจนทำให้โล่เริ่มร้าว"อัก"อาทรัมร้องเบาๆ"
เพราะตอนนี้มีขวานปีกอยู่ที่หลังเธอ"ท่านลูคัส"เอิร์ธเรียก"ว่าไงข้ามาช้าไปหน่อยโทษทีพวกมอสเตอร์มันเยอะนะ"ลูคัสพูดแล้วดึงขวานออก"แกจะลุมใช่ไหมได้ข้าจะทำให้เหมือนครั้งก่อน555+"อาทรัมพูดแล้วเหาะขึ้น"ไม่มีครั้ง2เอิร์ธพูโล้วกรธโดดขึ้นฟันท้องอาทรัมนางตกลงมากระแทกพื้นลูคัสจึงขวานสับซ้ำ(โหดจัง)เลือดของอาทรัมนองพื้นแต่นางยังไม่ตาย(นี้ก็อึด)"พวกแกข้าไม่ยอมแพ้หรอกข้าจะกลับมาอีกครั้งหึหึ""ข้าบอกแล้วไงไม่มีครั้ง2"เอิร์ธฟาดดาบใส่ไม่ยั้งและไม่หยุดลูคัสช่วยด้วยนางกรี้ดร้องังระงมจนบางคนต้องเอาปิดหูตอนนี้อาทรัมแน่นิ้งเหล่ามอสเตอร์เมือเห็นดังนั้นจึงรีบวิ่งหนีกันยกใหญ่เหล่านักรบโห่ร้องอย่างดีใจบางคนร้องไห้ด้วยความตื้นตัน"หึ......หึเ...จ้า.....พวก.......โง่.....ข้า.......บอก.......แล้ว......ไง.....ว่า...ข้า...เป็น....อม...ตะ......."ทุกคนหันไปมองอาทรัมซึ่งตอนนี้ลอยอยู่บนฟ้าและมันก็สูงมาก"อิ...อิ.....ล่า.....ก่อน......นะ.....พวก......เจ้า.......ต้องตาย......หมด.....หา...ยนะ....แห่ง....คว...าม.....ฮึก"อาทรัมโดนลูกธนูนับสิบปักที่ตัวทำให้นางลอยตกลงมาใช่คนที่ยิงคือเหล่าเอลฟ์เหล่านักรบต่างโล่งใจสุดๆ"คงต้องทำเหมือนองค์ลูซิสแล้วละ"เอิร์ธพูดแล้วฟันแขน(2)ขา(2)หัว(1)ตัว(2แบ่งครึ่งร้าง)ร่วมเป็นเจ็ดส่วนแล้วให้ทุกคนแยกเอาไปเก็บไว้เอลฟ์เอาไปสองส่วน(แขน2)พาลาดินเอาไปส่อง(ขา2)ส่วนทหารเอาไปสาม(หัว1ตัว2)หลังจบเรื่องโลกสงบอีกครั้งและหวังว่าจะเป็นเช่นนั้นจริงๆอังเดรเล่าทุกอย่างให้เอิร์ธฟังดาบนี้ลูซิสได้ให้ตนเก็บไว้เพื่อรอวันที่อาทรัมจะกลับคืนและให้มันแกลูกหลานของนางเอิร์ธถึงกับคนที่นางเลือกและให้พลังไว้สู้กับอาทรัมเอิร์ธนึกถึงตอนที่ตนเกิดพ่อแม่เล่าให้ฟังตอนนั้นมีแสงส่องประกายมาเขานึกว่าพ่อแม่ล้อเล่นแต่วันนี้รู้แล้วว่ามันคือเรื่องจริง"ท่านอังเดรแล้วอาทรัมจะกลับมาอีกไหม"เอิร์ธถาม""ข้าไม่รู้หรอกแต่อย่าให้มีวันนั้นแล้วกันล่าก่อนนะ"              
*************************************************************************************                                                                     บทส่งท้าย  
  ลูคัสกลับวินโดเนียและกลายเป็นผู้ใหญ่บ้านเอลฟ์กลับเมืองของพวกเขาพาลาดินกลับวิหารเซอร์อเล็กสร้างเซาท์เทิร์น ฟอทใหม่ผู้พันคาร์เตอร์กลับป้อมเดธวอลเลซาร่าช่วยเซอร์อเล็กสร้างเมืองเอิร์ธเดินทางเพือฝึกพลังของตนเพือเตรียมรอวันที่อาทรัมจะกลับคืนไม่มีใครรู้ว่าอนาคตอย่าเป็นเช่นไรแต่อย่าชะล้าใจอาทรัมอาจกลับคืน

แนวเรื่องก๋จะเป็นเรื่องแบบไม่บอกดีกว่าเดียวไม่สนุก

เรื่องใหม่เขียนแล้วนะชื่อเรื่องสงครามแห่งความแค้นอสุราปะทะมนุษย์มาอ่านกันด้วยนะ

เย้มีคนมาอ่านเยอะเยะเลย

อะงิๆ

แต่ก็อ่านกันเยอะดีเหะขอบคุณท่านผู้อ่านทุกท่านนะครับ

ก็นี้มันเรื่องแรก