บทที่1 “กิจวัตร”


“ คอยปลอบตัวเองต้องมีสักวัน  ที่เจอคนที่เขาจริงใจ
ยังคอยปลอบตัวเองว่าต้องมีสักวัน  แต่ว่ามันก็ไม่รู้เมื่อไร
โปรดส่งใครมารักฉันที  อยู่อย่างนี้มันหนาวเกินไป
อยากจะรู้รักแท้มันเป็น ….”


        เสียงเพลงปลุกจากมือถือยี่ห้อโมโตโลลั่นลาถูกปิดลงด้วยมือด้านซ้ายของชายหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียง  ข้างกายไม่มีผู้ใดนอกจากเขา
ขณะนั้นเป็นเวลาตีห้าครึ่ง ท้องฟ้าด้านนอกยังมืดครึ้ม มีหมอกบางๆปกคลุมอยู่เหนือริมน้ำแคว เสียงนกร้องขับขานเผื่อบอกสัญญาณว่าเช้าวันใหม่
กำลังจะเริ่มต้นเพื่อรับกับแสงแดดยามเช้าอันสดใส

         ชายหนุ่มลุกขึ้นจากเตียงนอนแล้วบิดขี้เกียจไปสองรอบ   
 “ โอ๊ยๆ ทำไมง่วงแบบนี้นะ  สงสัยเพราะเมื่อคืนเราคงนอนดึกไป ไม่น่ามัวแต่แชทเลย  นิยายก็ยังแต่งไม่เสร็จอีกกุ
มีหลายเรื่องเหลือเกินไม่รู้จะแต่งเรื่องไหนต่อเลย “    ชายหนุ่มบ่นอยู่ซักพักนึง  เขาก็จัดการเปิดตู้เย็นหยิบขวดน้ำออกมาวางที่โต๊ะ
แล้วเดินไปหยิบแก้วที่คว่ำอยู่มาวางคู่กับขวดน้ำ   “ขนาดขวดมันยังมีแก้วน้ำให้คู่กันเลย  แล้วทำไมเรายังไม่มีคู่สักทีนะ”
ชายหนุ่มหยิบรองเท้าวิ่งคู่ใจขึ้นมาสวมใส่ ถึงแม้จะเก่าไปสักหน่อย  แต่มันก็ใส่สบาย ไม่ทำให้เจ็บเท้า  เหมือนสาวๆที่เคยผ่านมา 
ภายนอกดูสวยงาม แต่ก็ทำให้เขาเจ็บปวดเสมอ

         ชายหนุ่มเดิมมาเรื่อยๆเหมือนไม่มีจุดหมาย เดินผ่านสะพานข้ามแม่น้ำเมื่อมองลงไปจะเห็นน้ำวนที่พร้อมจะดูดคนให้จมลงไปได้
แต่ชายหนุ่มก็ผ่านมาได้อย่างสบายๆเหมือนเช่นทุกวันที่เขาต้องเดินผ่านจุดนี้

“เอ้ย ไอ้หญ้า  ทำไมวันนี้มาช้าจังวะ  มั่วไปแต่หลีสาวที่ไหนเนี่ย”  ชายหนุ่มอีกคนกล่าวทักทาย
“ เออๆๆ  อย่าบ่นนักสิ  แค่แวะหาอะไรกินที่เซเว่นนิดหน่อย “ ใบหญ้ากล่าวตอบพร้อมกับเริ่มวิ่งเพื่อวอร์มร่างกายก่อนที่จะเริ่มแข่งฟุตบอลนัดกระชับมิตร
นัดสำคัญ



ภายในสนามฟุตบอลเริ่มเต็มไปด้วยผู้คนที่ไม่รู้ว่ามาจากไหนกันบ้าง  แต่ที่แน่ๆในสนามนับได้จำนวน 23 คน
ส่วนนอกสนามนั้นก็มีทั้งนั่งและยืนเพื่อชมการแข่งขันที่กำลังเริ่มขึ้นอย่างลุ้นระทึกทุกนาที  เฉกเช่นเกมชีวิตของคนในนี้ก็ได้เริ่มขึ้นเป็นกิจวัตรไปเสียแล้ว


-----------------------------------------  จบ บทที่1  ------------------------------------------------------------

หมายเหตุ : เรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นมา + กับประสบการณ์ส่วนหนึ่งของผู้แต่ง มิได้เหมารวมใดๆทั้งสิ้น  และมิได้กล่าวพาดพิงผู้อื่นหรือผู้ใด
เป็นการแต่งขึ้นเพื่อความบันเทิงและอาจจะใช้เป็นอุทาหรณ์สอนใจแก่ใครสักคน หรือหลายๆคนที่อาจจะสอดคล้องกับเรื่องนี้

และทั้งนี้ทั้งนั้นไม่อนุญาตให้นำไปเผยแพร่ทางการค้าโดยไม่ได้รับอนุญาตประการใดๆทั้งสิ้น  ยกเว้นเผื่อความบันเทิงที่ไม่มีการค้าเข้ามาแอบแฝงนะจ้ะ

จุ๊บๆจ้ะ

"ปารีรายา"

 

แหล่มที่สุด

ชอบตอนสรุปอ่ะ  ให้ข้อคิดด้วยสิ
 

แหล่วก้อ หมดและ= =" คิไม่ออก

เอาเปงว่า

จุ๊บๆ ด้วยคน ปารีรายา

       

                บทที่ 3  จุดเปลี่ยน และ โอกาส


          สิ้นแสงอาทิตย์ลับตา แสงไฟดวงเล็กข้างทางได้ถูกเปิดให้ติดเพื่อใช้ส่องสว่างให้กับบรราดารถน้อยใหญ่ทั้งหลายบนท้องถนนที่กำลังหยุดนิ่ง
เพื่อรอสัญญาณไฟจราจร  ใครๆหลายคนมักบอกว่าในเมืองรถติดมาก มันก็ติดจริงๆตามนั้น ผู้คนที่ใช้รถต่างก็พากันเบื่อหน่าย บางคนเครียดจนต้อง
หาทางระบายความเครียดโดยการบีบแตรค้างให้มันเสียงดัง  เสียงแตรที่ดังออกมาฟังดูแล้วน่าปวดหัวทำให้เสียประสาทหนักว่าเดิม
แม้จะมีความวุ่นวายสักเท่าไร แต่ใครหลายๆคนก็ติดที่จะใช้ชีวิตในเมืองมากกว่าที่จะต้องไปอยู่ตามต่างจังหวัดที่มองหาความเจริญได้ยาก

          ลิลลี่ก็เป็นอีกคน เธอเกิดและเจริญเติบโตอยู่ในเมือง  เมืองที่ได้ชื่อว่าเป็นเมืองหลวงของประเทศไทย หากจะต้องไปใช้ชีวิตอยู่ตามต่างจังหวัด
  ชีวิตของเธอคงเหื่ยวเฉาเป็นแน่ ถึงแม้เธอมีความสุขที่ได้ชีวิตอยู่ในเมือง  แต่ดวงตาของเธอกลับดูว่างเปล่า มันแฝงไปด้วยความเหงา และบางครั้ง
ก็ปนทุกข์  บ่อยครั้งที่เธอหลับไปไม่รู้ตัวด้วยน้ำตาที่ไหลอาบแก้มทั้งสอง  คืนนี้ก็เช่นกัน มันเกิดเพราะว่าเธอได้รู้ถึงความสัมพันธ์ของแฟนเก่าของเธอกับผู้หญิงคนใหม่ของเขา
ส่วนความสัมพันธ์ของเธอกับเขามันก็ยังคงดำเนินไปไม่รู้จักจบสิ้น ถึงแม้เธอจะเลิกกับเขา  2 ปีแล้วก็ตาม ความรู้สึกเช่นนี้ มันเจ็บปวดเหลือเกิน
เธอคอยถามเขาเสมอว่าเธอเป็นอะไร  อยู่ในฐานะใด  คำตอบที่ได้จากเขา ก็มีเพียง เพราะเขารักเธอ  เธอเป็นคนรักของเขา 
แต่มันจะเป็นแบบนั้นไปได้อย่างไร  ในเมื่อเขาก็คบคนอื่นและยกย่องคนอื่นเป็นคนรัก

           ลิลลี่คิดเสมอว่าเธอควรที่จะหยุดรักเขา แล้วมองหาใครสักคนมาช่วยทำให้ชีวิตของเธอมีความสุข หากแต่นั้นเป็นความคิด  ความคิดที่ใครๆก็คิดได้
แต่มันทำได้ยากเหลือเกิน  ตลอดเวลา 2 ปี ที่เธอถูกเขาบอกเลิก เธอก็พยายามมองคนอื่น และคบคนอื่น  แต่สุดท้าย เธอก็ต้องกลับไปรักเขาคนเดิมอีก 
แล้วก็ต้องมาเสียใจอีก  มันวนเป็นลูปอยู่ช่างนั้นเสมอ  ฟังก์ชั่น Break ในภาษาคอมพิวเตอร์ที่เธอร่ำเรียนมา  คงนำมาใช้กับความรักของเธอที่อยู่ในลูปไม่ได้

          ดวงจันทร์และหมู่ดาวกำลังเริงร่า และเต้นระบำอยู่กลางฟ้าราตรี  แม้จะไม่ได้เห็นพวกเขาและเธอเหล่านี้ในเมือง  แต่ ณ ที่อื่นๆใด ของประเทศไทย 
พวกเขาและเธอมักพากันอวดโฉม ให้คนในถิ่นนั้นได้ชื่นชม  เฉกเช่น กับที่กาญจนบุรี ใบหญ้า มักขึ้นไปบนดาดฟ้าของบ้านพักที่เขาเช่าอยู่
เพื่อมาดูความงามของท้องฟ้า ที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวที่ล้อมรอบดวงจันทร์  แม้จันทร์คืนนี้จะไม่เต็มดวง  แต่มันก็มีเสน่ห์ของมันอีกแบบ 
เขาหยิบเอาสมุดโน้ตคู่ใจออกมาบันทึกเรื่องราวต่างๆเท่าที่เขาจะนึกขึ้นได้ ถ่ายถอดออกมาเป็นข้อความอันไพเราะ อ่านดูแล้วช่างเคลิ้มไปกับตัวหนังสือ
ที่เขานำมาเรียงร้อย ต่อกันเป็นข้อความ  คืนนี้เขาจะเขียนนิยายรักที่หวานและโรแมนติก
แบบที่ว่าหากใครได้เป็นเจ้าของความรักในแบบนิยายของเขา ก็คงจะเป็นคนที่โชคดี และน่าอิจฉาเป็นที่สุด ซึ่งตัวเขาเองก็ฝันไว้
ว่าเขาจะมีโอกาสแบบในนิยายที่เขาเขียนบ้าง สักนิดก็ยังดี   

          อุณหภูมิเริ่มลดต่ำลง  อากาศเริ่มค่อยๆหนาว เพราะขณะนี้เป็นเวลา ตี2 กว่าแล้ว   มันหนาวจับใจใบหญ้าเสียเหลือเกิน แม้เขาจะดื่มเพื่อให้ร่างกายอบอุ่นขึ้น 
แต่ยามนี้ เครื่องดื่มนั้นคงไม่ช่วยให้เขาทนหนาวได้แล้ว เขาคงต้องบอกลาจันทร์เจ้าและหมู่ดาวไปก่อน เผื่อที่จะพบกันใหม่ในคืนถัดไป

          เช้าวันนี้  วันที่ 30 ธันวาคม อากาศภายนอกช่างสดใส  ผู้คนดูมีความสุข มีเสียงหัวเราะดังขึ้นในหลายๆที่ ไม่ว่าจะในเมืองกรุง หรือ นอกกรุง
 ตามอาคารบ้านเรือนก็มีการประดาประดาไฟสีดวงเล็กๆ มีสายรุ้งสีสวยๆ เพื่อเตรียมต้อนรับปีใหม่ที่จะถึงในอีกไม่กี่วัน 
และเช้าวันนี้ใบหญ้าก็มาทำงานปกติ เขาก็จัดแจงทำโน้นทำนี่ ตามที่เขาควรทำ เพราะมันคืองาน  แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะต้องเปิดโปรแกรม MSN
เพื่อที่จะทักทายกับบรรดาเพื่อนๆทั้งหลายที่มีอยู่ในลิสต์นั้น และที่พลาดไม่ได้ ก็คือการทักทายหญิงสาวที่เขาแอบชอบเพราะเห็นรูปเธอจากในดิสเพลย์ของเธอ


~  ๐  ต้นไม้ใบหญ้า ๐  ~  พูดว่า:
สวัสดีครับป็อกกี้สุดสวย

(^.^) +++ Lilly Not Available +++ (^.^)  พูดว่า :
สวัสดีจ้าหญ้า 

~  ๐  ต้นไม้ใบหญ้า ๐  ~  พูดว่า:
งานยุ่งไหมครับ

(^.^) +++ Lilly Not Available +++ (^.^)  พูดว่า :
ก็ยุ่งนิดหน่อย

~  ๐  ต้นไม้ใบหญ้า ๐  ~  พูดว่า:
อ้อ งั้นหญ้าป็อกกี้ไม่รบกวนแล้วครับ[/color]


          บทสนทนาในวันนี้ดูเรียบๆราวกับวางแพ็ทเทิร์นไว้เช่นเคย  ใบหญ้าอยากจะพูดคุยกับหญิงสาวมากกว่านี้ แต่จากข้อความที่เธอส่งมา 
ทำให้ใบหญ้าไปต่อถูก  เขาจึงเงียบ และคิดว่าจะจบสนทนาช่วงนี้ไว้แค่นี้ก่อน  เมื่อความเงียบเข้ามาอยู่กึ่งกลางระหว่างการสนทนาได้พักนึง
ใบหญ้าก็ได้รับความประหลาดใจ เมื่อการสนทนากับลิลลี่ หรือที่ใบหญ้าเรียกเธอว่าป็อกกี้ ได้เริ่มอีกครั้ง และมันเป็นจุดเริ่มต้นของความสัมพัน์ที่มากกว่าเพื่อนระหว่างเธอกับเขา


(^.^) +++ Lilly Not Available +++ (^.^)  พูดว่า :
นี่ๆ ถามอะไรหน่อยสิ

~  ๐  ต้นไม้ใบหญ้า ๐  ~  พูดว่า:
ครับๆ

(^.^) +++ Lilly Not Available +++ (^.^)  พูดว่า :
ยังคิดที่จะจีบเราอยู่หรือเปล่า

~  ๐  ต้นไม้ใบหญ้า ๐  ~  พูดว่า:
เอ่อ ..  ยังไงดีหล่ะครับ  ผมก็ได้เเค่ชอบป็อกกี้  แต่ป็อกกี้ไม่ชอบเด็กกว่า เอิ๊กๆ

(^.^) +++ Lilly Not Available +++ (^.^)  พูดว่า :
ตอบตรงๆได้ไหมเนี่ย  ยังอยากจีบหรือว่าไม่อยากจีบแล้ว

~  ๐  ต้นไม้ใบหญ้า ๐  ~  พูดว่า:
ครับๆ  อยากจีบครับ ถ้าป็อกกี้ให้โอกาสหญ้า  หญ้าก็ยังอยากจีบป็อกกี้ครับ

(^.^) +++ Lilly Not Available +++ (^.^)  พูดว่า :
อืม  งั้นบอกเรามาก่อนว่า สูงเท่าไร

~  ๐  ต้นไม้ใบหญ้า ๐  ~  พูดว่า:
176 cm หนัก 62  รูปร่างสันทัด

(^.^) +++ Lilly Not Available +++ (^.^)  พูดว่า :
เอ่อ  ถามแค่สูงเท่าไร เล่นตอบสะเยอะเลย จริงๆเลยเทอ

~  ๐  ต้นไม้ใบหญ้า ๐  ~  พูดว่า:
^^  ป็อกกี้ชอบสูงๆเหรอครับ

(^.^) +++ Lilly Not Available +++ (^.^)  พูดว่า :
ใช่แล้ว  ถ้าเตี้ยกว่าเราก็อย่ามาจีบเลย เพราะไม่ชอบอ่ะ
แต่โชคดีนะที่หญ้าสูงกว่าเรา  งั้นก็อนุญาตให้จีบได้นะ
แต่ยังไม่ใช่แฟนนะ ต้องดูๆไปก่อน  ถ้าเราคิดว่าใช่ ก็จะได้เป็นแฟน ถ้าไม่ใช่ก็เลิก

~  ๐  ต้นไม้ใบหญ้า ๐  ~  พูดว่า:
ครับๆ ดีจังใจ ยังไงก็ขอโอกาสให้หญ้าบ้างนะครับ ผมจะได้มีแฟนสักที

(^.^) +++ Lilly Not Available +++ (^.^)  พูดว่า :
^^ พยายามแระกัน  แต่เราขอบอกนะ  เราไม่ยอมลดสเปคลงหรอกนะ
นี่ๆๆ แล้วถ้าไม่ใช่ก็บอกเรานะ บอกตรงๆเลย เพราะเราก็พูดตรงๆเช่นกัน ชอบก็คือชอบ ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ

~  ๐  ต้นไม้ใบหญ้า ๐  ~  พูดว่า:
ครับๆ  ^^

(^.^) +++ Lilly Not Available +++ (^.^)  พูดว่า :
เออ นี่ๆ คนที่ใช่ของเราอ่ะ จริงๆก็ไม่มีอะไรมากหรอก  ก็แค่คนที่ทำให้เรารู้สึกว่ารัก ก็แค่นั้น

~  ๐  ต้นไม้ใบหญ้า ๐  ~  พูดว่า:
งั้นหญ้าจะทำให้ป็อกกี้รักหญ้าให้ได้ 
ป็อกกี้ครับ แล้วผมจะจีบป็อกกี้ยังไงดีครับ ผมขอเบอร์ป็อกกี้ได้ไหม

(^.^) +++ Lilly Not Available +++ (^.^)  พูดว่า :
ได้ๆ เมมไว้นะ


          ถึงแม้ว่าปีใหม่ปีนี้ ใบหญ้าจะไม่ได้หยุดยาวเหมือนคนอื่นๆ แต่ก็ไม่ได้เป็นปัญหาสำหรับเขา เพราะในตอนนี้เขามีความสุขกว่าทุกๆวันที่ผ่านมา
การรอคอยใครสักคนกำลังจะหมดไป เพราะเธอคนนั้น ให้โอกาสเขาที่จะสานสัมพันธ์ไปมากกว่าเพื่อน ยิ่งคิดก็ยิ่งเหมือนความฝัน
เธอคนนั้นอาจจะอยู่สูงกว่าเขาในหลายๆด้าน ไม่ว่าจะการศึกษา ฐานะทางบ้าน และอื่นๆ แต่เขาก็ได้รับโอกาสนี้  โอกาสที่ใครต่อใครอาจจะไม่ได้รับ

                                       “ขอบคุณพระเจ้า ขอบคุณสำหรับโอกาสนี้”

แก้ไขข้อความที่ขาดให้แล้วนะ
พอดี เจ้าของกระทู้โพสข้อความแล้วมันติดระบบกรองคำหยาบอะ ติดตรงคำว่า "เหื่ยวเฉา" เพราะ "ห" กับ สระ อี อะ ระบบมันเลยตัดไป เราเลยแก้เป็นสระ อื แทน เพราะสระรูปร่างๆคล้ายๆกัน

มาเป็นกำลังใจให้คะ รออ่านตอนต่อไปอยู่น้า

                           

                                           บทที่ 4  พบกัน ตอนที่ 1


              แม้โอกาสที่จะได้รับความรักกลับมาจะเท่ากับศูนย์  แต่ใครหลายๆคนในนี้ก็ยินดีที่จะเสี่ยงเพื่อให้ได้รักมา ใบหญ้าก็เช่นกันเขาอาจจะโชคดีกว่าใครๆนิดหน่อย  ที่เธอคนนั้นให้โอกาสเขาได้จีบเธอ แล้วเหตุใดเล่าที่เขาจะต้องทิ้งโอกาสนี้ !!
 

            กิจวัตรประจำวันของใบหญ้าที่ต้องทำทุกๆเช้า ก็คือการออกไปวิ่งและเล่นฟุตบอลกับเพื่อนที่ทำงานๆ  แต่เดี๋ยวนี้มีสิ่งหนึ่งที่ใบหญ้าต้องทำเป็นประจำในทุกๆเช้าก่อนออกไปวิ่ง นั่นก็คือ การได้โทรปลุกคนที่ใบหญ้าหลงรัก  หากได้ยินเสียงเธอคนนั้นเป็นเสียงแรกของวัน หัวใจของเขามักจะพองโต ดูมีชีวิตชีวา และการโทรปลุกก็เป็นสิ่งแรกที่เขาจะทำให้เธอคนนั้น เหมือนเป็นสัญญาใจระหว่างเธอกับเขา  แม้ตอนนี้สิ่งที่เขาทำอาจจะยังไม่สามารถทำให้ลิลลี่รักเขาขึ้นมาได้  แต่ความสุขใจที่เกิดขึ้นมานั้นมันมากกว่าคำพูดใดๆ  อาจจะดูเว่อร์ไปสักหน่อย  ที่คนเราจะสามารถรักคนที่ไม่เคยเห็นหน้าตาจริงๆ ตัวเป็นๆ แต่ความรู้สึกของใบหญ้าที่มีต่อลิลลี่มันคือเรื่องจริง


“ฮัลโหล”  ลิลลี่กล่าวรับโทรศัพท์ที่ดังขึ้น

“ตื่นได้แล้วครับป็อกกี้”  ใบหญ้าปลุกหญิงสาวที่อยู่ในอาการงัวเงีย

“ไม่ตื่นได้ไหมอ่ะ ง่วงจังเลย  ขอนอนต่ออีก 5 นาที นะ นะ”  หญิงสาวตอบกลับ

“เดี๋ยววันนี้ไปเรียนไม่ทันนะครับ เมื่อวานก็ไปทำงานสาย”  ใบหญ้ากล่าว

“โอ๊ยยย ง่วงนอน เฮ้อ  ตื่นก็ได้ๆ”  ลิลลี่กล่าว

“ตื่นจริงๆนะ ไม่ใช่ไปนอนต่อข้างล่างนะครับ”  ใบหญ้าตอบกลับด้วยอาการรู้ทัน

“ว้า รู้ทันอีก  เซ็งจริงๆมีคนรู้ทัน  งั้นตื่นก็ได้  แฮะๆ ”  หญิงสาวตอบกลับใบหญ้าด้วยอาการอมยิ้ม

“ป็อกกี้ครับ  วันนี้วันเด็ก ป็อกกี้ไปเที่ยวไหนหรือเปล่า”  ใบหญ้าถาม

“ก็ไม่ไปนะ วันนี้ก็ไปเรียน แล้วก็คงกลับบ้านเลย คงไม่ได้ไปไหน  แล้วหญ้าหล่ะไปไหนจ้ะ  ไม่พาสาวไปเที่ยวหรอ” ลิลลี่ถามใบหญ้ากลับ

“จะพาสาวที่ไหนหล่ะ ผมมีแค่ป็อกกี้คนเดียวนะ  อีกอย่างวันนี้ก็มีแต่เด็กๆเขาไปเที่ยวกัน “ ใบหญ้ากล่าว

“ ฮืม งั้นก็แปลว่าหญ้าแก่แล้วหล่ะสิ อิอิ”   หญิงสาวแซวชายหนุ่ม

“ใช่ครับ  ผมแก่แล้ว แล้วก็แก่กว่าป็อกกี้ด้วย” ชายหนุ่มตอบกลับ

หญิงสาวทำหน้างง แล้วถามกลับ  “อะไรนะเธอ  เธออะนะแก่กว่าฉัน”

“ใช่ครับ  ผมแก่กว่าป็อกกี้ เพราะผมแลกอายุกับป็อกกี้แล้ว” ชายหนุ่มตอบกลับด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“เอางั้นหรอ” หญิงสาวตอบกลับใบหญ้าด้วยอาการงงว่าไปแลกอายุกับใบหญ้าตั้งแต่เมื่อไร

“ปะ ไปรีดผ้าแล้วอาบน้ำได้แล้วนะ เดี๋ยวสาย”  ใบหญ้าเตือนลิลลี่

“จ้า  งั้นแค่นี้นะ บะบาย” ลิลลี่กล่าวอำลา

“เดี๋ยวๆ”  ชายหนุ่มทัก

“จ้ะ มีอะไรหรอ”  หญิงสาวกล่าวถาม

“ป็อกกี้ครับ  หญ้าชอบป็อกกี้มากนะครับ  ชอบป็อกกี้แค่คนเดียวด้วย” ใบหญ้าบอกความในใจให้หญิงสาวรับรู้

“แหมเธอ หยอดแต่เช้าเลย  กลัวเราไม่ชอบหรอ  แค่นี้เราก็เริ่มชอบเธอนิดๆแล้วนะ”  หญิงสาวกล่าวตอบด้วยอาการอมยิ้มแบบเขิลๆ

“ไม่ได้หยอดนะ มันคือเรื่องจริง หญ้าคิดแบบนี้ รู้สึกแบบนี้  หญ้าก็พูดออกมา  เอาหล่ะ งั้นแค่นี้ก่อนนะครับไว้หญ้าโทรหาป็อกกี้ใหม่ตอนเลิกเรียนนะ บายครับ”  ใบหญ้ากล่าวพร้อมอำลาหญิงสาวที่หลงรัก

“จ้า บะบาย” 


          สิ้นเสียงของลิลลี่ การสนทนาก็จบลง  แต่ความรู้สึก ณ ขณะนี้มันกลับมีความสุข จนแทบจะล้นเอ่อภายในใจของใบหญ้า  ส่วนหญิงสาวเธอก็รู้สึกดีๆ  มีความสุขจนทำให้เธอยิ้มได้  แต่จะสุขสักเพียงใด จะเป็นความสุขที่ยั่งยืนหรือไม่กาลเวลาเท่านั้นที่จะตอบได้  หากแต่ความจริง ณ ตอนนี้  มันเกิดความคาใจว่าคนที่มาหลงรักเธอนั้นเขาจะเป็นคนยังไง หน้าตาจะต่างจากในรูปเยอะไหม แล้วเขาจะเหมาะสมกับเธอหรือไม่  สิ่งเหล่านี้มันเกิดขึ้นภายในใจของลิลลี่ เพราะเธอไม่ค่อยจะเข้าใจว่าเหตุใด เขาจึงชอบเธอมาก ทั้งที่ไม่เคยเจอกันจริงๆเลยสักครั้ง  และเธอก็ไม่เชื่อด้วยว่าคนเราจะรักกันได้จริงๆหากไม่มีการพบกัน หรือใช้เวลาร่วมกันเลย 


            ใบหญ้าเมื่อโทรปลุกหญิงสาวแล้ว เขาก็ออกไปวิ่งและซ้อมบอล เมื่อทำกิจวัตรตรงนี้เสร็จ เขาก็กลับมานอนต่อที่ห้อง เพราะวันนี้เป็นวันเสาร์และเป็นวันหยุดงานเพียงหนึ่งวันในทุกๆสัปดาห์   ส่วนลิลลี่วันนี้เธอต้องไปเรียน ซึ่งจริงแล้วเธอเรียนจบปริญญาตรีแล้วจากมหาวิทยาลัยรัฐบาลชื่อดังที่มีแข่งฟุตบอลประจำปีทุกปี แต่ตอนนี้เธอกำลังศึกษาต่อเพื่อเอาปริญญามหาบัณฑิตอีกหนึ่งใบ เพื่อความภาคภูมิของพ่อแม่และวงศ์ตระกูล


            วันนี้ลิลลี่เลิกเรียนก่อนเวลา 1 ชั่วโมง แม้เวลาจะผ่านไป แต่สิ่งที่มันยังค้างคาใจลิลลี่  กลับเพิ่มขึ้นๆมากทุกขณะ  เธอจะชอบเขาได้อย่างไรหากไม่ได้เจอกัน ยิ่งคิดก็ยิ่งวุ่นวายใจ  เธอจึงตัดสินใจที่จะไปหาใบหญ้า แม้ว่าจะมีเวลาเพียงน้อยนิดก็ตาม


“สวัสดีครับป็อกกี้”   ใบหญ้ากล่าวขณะรับโทรศัพท์

“ฮัลโลหญ้า  จะเป็นไรไหมถ้าวันนี้เราจะไปเที่ยวกาญจน์” ลิลลี่เอ่ยถาม

“จริงหรือเปล่า  มาเลยๆ ดีใจมากเลยนะครับ ถ้าป็อกกี้จะมาหาหญ้า”  ใบหญ้าตอบ

“แต่คงอยู่ได้แปบเดียว ถึงโน้นก็คงประมาณ บ่าย 3 แล้วประมาณ 5 โมงก็คงต้องกลับนะ” ลิลลี่กล่าว

“กลับไวจัง  มาค้างไหม  เดี๋ยวผมจะหาที่พักให้” ใบหญ้ากล่าว

“คงไม่ได้หรอก สัก 5 โมงเย็นก็คงกลับ  ถึงจะมีเวลาน้อย  แต่ก็ดีกว่าไม่ได้เจอกันเลย ว่าไหม” ลิลลี่กล่าว

“ครับๆ แล้วจะมายังไงครับ ขับรถมาเองหรือเปล่า”   ใบหญ้าถามลิลลี่

“คงไม่หล่ะ ว่าจะจอดรถไว้ที่มหาวิทยาลัย  แล้วนั่งรถตู้ที่สายใต้ใหม่ไปน่ะ อีกอย่างถ้าขับไปเองคงจะไม่ถึงกาญจน์ คงจะหลงสะก่อน แฮะๆ” หญิงสาวตอบพร้อมกับหัวเราะเบาๆ

“ครับๆ  งั้นหญ้าจะคอยโทรถามเป็นระยะๆนะ” ใบหญ้ากล่าว

“จ้า  งั้นแค่นี้ก่อนนะ จะไปกินข้าวกับเพื่อนแล้ว และจะได้รีบไปหาหญ้าด้วย” ลิลลี่กล่าว

“ครับๆ งั้นไว้เจอกันนะ ยังไงถ้าขึ้นรถตู้แล้วโทรบอกหญ้าด้วย” ใบหญ้ากำชับกับหญิงสาว

“จ้าๆ งั้น บะบาย นะ” ลิลลี่กล่าวลา

“บายครับ” ใบหญ้ากล่าวลาพร้อมกับกดวางโทรศัพท์



...

ป.ล.  ไว้จะมาอัพเดตตอนที่ 2 ไวๆนี้นะคะ

ดีใจค่ะ ที่คุณกบมาอ่าน ^^

เมื่อก่อน นานมาแล้วค่ะ เคยอ่านของคุณกบ แล้วอยากแต่งบ้าง

ตอนนี้ได้แต่งจริงๆแล้ว  ถึงจะมีคนอ่านน้อยก็ไม่เป็นไรค่ะ 

แค่ได้ทำในสิ่งที่เราอยากทำก็พอ

ส่วนที่แต่งเรื่องนี้ จริงๆมีคนๆหนึ่งที่อยากให้เขาอ่าน

แล้วเขาก็เขียนนิยายอยู่ในบอร์ดนี้ (ตอนนี้ไม่รู้ว่ายังอยู่ไหม)

ถ้าเขาได้อ่านก็คงดีค่ะ

ขอบคุณอีกครั้งนะคะสำหรับกำลังใจ

ต้องคอยติดตามค่ะ ^^

ขอบคุณอีกครั้งนะคะสำหรับกำลังใจ

ป.ล.  ชอบคุณกบนะคะ แฮะๆ เขิล (จีเอ็มในดวงใจ 1ในไม่กี่คน ที่เราแอบปลื้ม)
ป.ล.2  Happy Valentine ค่ะ